ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ-ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το γήινο πεδίο φυλάσσεται, κυρίες και κύριοι! Τη στιγμή που εσείς κοιμάστε τη νύχτα, σε όλα τα μέρη υπάρχει κάποιος που φυλάει σκοπιά με ένα όπλο στο χέρι. Αναζητείστε να μάθετε τον απίστευτο αριθμό τόπων απαγορευμένης πρόσβασης, μόνο στη χώρα μας. Στρατιωτικές βάσεις, συνοριακές περιοχές, στρατόπεδα και ερευνητικά κέντρα, μοναστήρια, αρχαιολογικοί χώροι, σπηλιές, βουνά ολόκληρα, δάση, νησιά, περιφραγμένες εκτάσεις, μεταλλεία, λόφοι, διόδια, τελωνεία, αστυνομικές περιοχές, εκκλησιαστικά εδάφη, αλλά και τεράστιες εκτάσεις χωρίς ούτε έναν δρόμο (άρα και χωρίς δυνατότητα πρόσβασης).
Στο «Άγιο Όρος απαγορεύεται η πρόσβαση στις γυναίκες (κάτι που είναι αντισυνταγματικό) ενώ στους άντρες «κοσμικούς» επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο για τρεις μέρες – και στα μοναστήρια απαγορεύεται η είσοδος μετά τη δύση του ηλίου, στον Υμηττό απαγορεύεται η πρόσβαση μετά τη δύση του ηλίου, στη Δήλο απαγορεύεται η παραμονή μετά την δύση του ηλίου, στην Πεντέλη ο επισκέπτης παρακολουθείται από άγνωστες μυστικές υπηρεσίες, η ορεινή Κρήτη είναι γεμάτη από αμερικάνικες βάσεις και εκτάσεις ξένων αρχαιολογικών σχολών, στην Αρκαδία και στη Σπάρτη απαγορεύονται οι αρχαιολογικές ανασκαφές (!), στις εξοχές όπου και να πας ελέγχεσαι – κυρίως από τους ντόπιους γιατί είσαι «ξένος», στις μονές δεν μπορείς να μπεις για έρευνες χωρίς την εύνοια του μοναστικού τάγματος, οι αρχαίοι «ιεροί» χώροι είναι ή καταστρεμμένοι, ή φυλασσόμενοι, ή από πάνω τους έχουν στηθεί μοναστήρια και εκκλησίες, παντού στις σπηλιές εξορκιστικοί σταυροί και αναθέματα. Όλες οι διαδρομές που μπορείς να κάνεις σε μια περιήγηση είναι χαραγμένες – από δρόμους κλπ – και είναι έτσι ρυθμισμένα όλα για να μην μπορείς – ή να μην θέλεις – να «ξεστρατίσεις». Ο κόσμος προωθείται στις πόλεις, η αστυφιλία είναι κατευθυνόμενη, για να μην είναι κανείς στα βουνά και στις ερημιές, γιατί εκεί είναι όλα τα μυστικά. Η νύχτα φωτίζεται και εξορκίζεται μην τυχόν και αντιληφθεί κανείς τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν όταν πέφτει το σκοτάδι.
Η αληθινή Ελλάδα είναι απρόσιτη. Η αληθινή Ελλάδα είναι αόρατη.
Στην αόρατη Ελλάδα, σε μια άλλη πραγματικότητα, συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα που δεν μπορείτε ούτε να τα φανταστείτε. Η Ελλάδα είναι γεμάτη μυστικά.
Ο «Ομφαλός της Γης» είναι στο Κάτω Χάσμα των Δελφών (Η / Ο Ομφαλός της Γης = 1708, Ψυχή = 1708, Αιώνια Φως Λάμπει = 1708)…Είναι ένα Άδυτο βαθιά μέσα στη χαράδρα καλυμμένο από τα μάτια των περίεργων και μάλλον άγνωστο στους ειδικούς. Μπαίνεις μέσα στο αρχαίο σπήλαιο και βλέπεις ένα πηγάδι – έναν «κάρκαρο» στη μέση του σπηλαίου. Υπάρχουν σκάλες που κατεβαίνουν εκεί κάτω, τις οποίες έχουν κατασκευάσει οι Ναζί κατά τις δραστηριότητες στη χώρα μας της «Επιχείρησης – Υπερβόρεια». Κατακόρυφη σκάλα που κάνει τρεις στροφές, γύρω στα εξήντα σκαλοπάτια. Από κει μέσα περνάει ο «Μέλας Ποταμός», (το «αίμα» του Ομφαλού που εκπέμπει τη «Μελα-γχολία»), ένας από τους μεγάλους ποταμούς της Υποχθόνιας, που λέγεται έτσι επειδή το νερό φαίνεται σαν μαύρο εξαιτίας των μαύρων πετρωμάτων, αν και είναι νερό με πολύ ιδιαίτερες ιδιότητες. Η σκάλα βγάζει στο ποτάμι και σε λαβυρινθώδεις πέτρινες στοές. Εκεί υπάρχει άμπωτη και πλημμυρίδα του νερού, σε τακτά χρονικά διαστήματα που μπορούν σχετικά εύκολα να υπολογιστούν με προσεκτική παρατήρηση. Για παράδειγμα, το νερό φτάνει μέχρι τα 20 σκαλοπάτια, καλύπτοντας τα υπόλοιπα και φυσικά πλημμυρίζοντας τις στοές. Εκεί για πρώτη φορά είχα παρατηρήσει εκατοντάδες ποντίκια μαζεμένα να περιμένουν για κάτι. Κατάλαβα ότι περίμεναν την άμπωτη για να επιστρέψουν στις στοές, κι έτσι σιγά - σιγά παρατήρησα ότι το νερό αποτραβιόταν κάποια στιγμή και το πέρασμα ελευθερώνονταν. Μόλις άνοιξε το πέρασμα φάνηκε ένα παράξενο πράσινο φως, αγνώστου ποοελεύσεως αλλά φυσικό, που φώτιζε τις στοές. Πρόκειται μάλλον για ένα είδος πετρώματος, ένας φωσφορούχος πρασινόλιθος που λέγεται «Διορίτης Λίθος». Εκεί κάτω ακούγονται θροϊσματα και ήχοι που μοιάζουν με αναστεναγμούς. Το φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας, κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με την «εγκυμονούσα Λητώ η οποία τίκτει τα ύδατα». Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων σκοτώνει των Πύθωνα στον Ομφαλό, ο οποίος «πνίγει τις Νύμφες» (προκαλώντας προβλήματα στις επικοινωνίες), πιστεύω ότι η πλημμυρίδα του Μέλανα Ποταμού «Πνίγει τις Νύμφες» οι οποίες είναι οι στοές του ομφαλού της Γης. Εκεί κατά το παρελθόν πρέπει να ήταν πρόσβαση των Δρακόντων, κάποιων ανθρωποειδών ερπετόμορφων οντοτήτων οι οποίοι επικοινωνούσαν με κάποια ιερατικά τάγματα της επιφάνειας…
Πρόσφατα πήγαμε την Σαλαμίνα στο άντρο του τρομάρα (που πήρε το όνομά του από ένα διαβόητο λήσταρχο της εποχής του Όθωνα που χρησιμοποιούσε αυτή τη σπηλιά για λιμέρι), όπου βρίσκεται αρχαίος ναός Εκάτης, αλλά σήμερα είναι η Μονή Αγίου Νικολάου, εκεί είναι ένα από τα λεγόμενα «μπουριά», όπως λένε οι ντόπιοι, που πηγαίνουν προς Στυμφαλο, περνούν μέσα από τη θάλασσα και καταλήγουν στη λίμνη. Οι μελέτες μου έδειξαν ότι πρέπει να υπάρχει και σύνδεση με το λεγόμενο σπήλαιο του Ευριπίδη, αλλά αυτό τώρα το έχουν ρημάξει, του προκάλεσαν τεχνητή κατολίσθηση, άγνωστο γιατί. Οι φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει παλαιότερα από αυτό το μυστηριώδες σπήλαιο απεικονίζουν δαιδαλώδεις γαλάζιες στοές που δεν υπάρχουν πια, τις έκλεισαν και τις κατέστρεφαν. Όλη η Σαλαμίνα είναι μια κουλούρα, απεικονίζει ένα «κούλουρο όφη» - το φίδι που τρώει την ουρά του – που συνδέεται με την Υποχθονία. Βασικά, είναι ένα αποκλεισμένο μέρος, ειδικά από την πλευρά του Αίαντα αυτό είναι φανερό, από τη μια είναι η ναυτική βάση και από την άλλη πλευρά είναι η νατοϊκή βάση. Πήγα εκεί, στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, και η ηγουμένη μου είπε πως είχε χάσει τα κλειδιά και δεν μπορούσε να μας βάλει στο Καταβάσιο (αρχαίο Καταβάσιο του Άδη). Το καταβάσιο βρίσκεται στην αυλή του μοναστηριού διπλοκλειδωμένο με σιδερένιες πόρτες. Οι μοναχές μου διηγήθηκαν ότι πριν από κάποια χρόνια είχαν ακούσει παράξενες φωνές από εκεί μέσα, στις δύο η ώρα τη νύχτα, ανοίξανε την πόρτα του καταβακίου και βγήκανε «κάτι μεγάλες γάτες με πύρινα μάτια και ουρές, οι οποίες μιλάγανε» και αυτές έντρομες κλείσανε πάλι την πόρτα και την κρατήσανε κλειδωμένη από τότε, κι από ότι φαίνεται έχουνε χάσει και τα κλειδιά.
Πιστεύω ότι υπάρχουν έργα του αίαντα που οδηγούν από τη σαλαμίνα στη στυμφαλία, μια υποθαλάσσια απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων. Ο αίας ο τελαμώνιος, είναι ιστορικό και όχι μυθικό πρόσωπο, είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος αυτές τις διανοίξεις που έκανε, αναζητώντας την είσοδο για τον άλλο κόσμο. Η ίδια η λέξη σαλαμίνα, αναλύεται «Σάλα-Μίνα», η λέξη σάλα υποδεικνύει μια αίθουσα, ενώ η «μίνα» μας φέρνει στο νου τους μινίους, αυτόν τον αινιγματικό αρχαίο λαό που ασχολούνταν με υπόγεια έργα (όπως αυτά στην Κοπαϊδα), ενώ η λέξη φέρνει στο νου και τον Μίνωα. Στο πυθαγόρειο αριθμοσοφικό σύστημα, η λέξη σάλα έχει τον αριθμό 232, είναι ιερατική λέξη γι αυτό και ο αναγραμματισμός της μας δίνει Λάσα (την έδρα των μεγάλων μοναστηρίων του Θιβέτ), που ισούται επίσης με 232, αλλά 232 είναι και η λέξη Πράνα (η ενέργεια του σώματος και του αιθέρα) αλλά και η λέξη «Παρνα» (όπως στο Παρνασσός ή πρανασσός). Μιλώντας για το πυθαγόρειο, ανακάλυψα πως ένα μεγάλο μυστικό έχει αποκρυφτεί από την αρχαιότητα στο αριθμό 2368, αλλά θα μείνει για λίγο ακόμη κρυμμένο…
Κρυμμένος από τα μάτια όλων παραμένει και ο εξαφανισμένος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης. Πρόσφατα ειπώθηκε από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό, ότι κάποιος συγγενής του Λιαντίνη βρήκε, λένε, το πτώμα του σε μια συγκεκριμένη σπηλιά στον Τα'υ'γετο, την οποία αρνήθηκε να αποκαλύψει (ούτε αναφέρθηκε το όνομα αυτού του μάρτυρα), γιατί –όπως είπε- ακολουθούσε τις αυστηρές οδηγίες που του έδωσε ο Λιαντίνης να μιλήσει μόνο έπειτα από την πάροδο δύο χρόνων. Το περίεργο είναι ότι δεν έγινε καμία αστυνομική έρευνα ή ανάκριση για όλα αυτά. Φυσικά, ο Λιαντίνης δεν είναι νεκρός, αλλά όντως άφησε πίσω τον εαυρό του σε μια σπηλιά στον Ταϋγετο. Τώρα είναι αλλού… η μελέτη του Λιαντίνη, βάσει της ειδικής οικολογικής του έρευνας (και ας μην ξεχνάμε τη σχέση του ιστορικού ονόματός του με την ιερή λέξη Λιάντη), για την Υποχθόνια, τον Κόσμο των Αθανάτων, και για τον ψυχικό νεραϊδιακό κόσμο, είναι ένα φαεινό παράδειγμα των σχέσεων της ψυχοστατικής συγκεκριμένων γεωγραφικών σημείων και των μυστηρίων τα οποία συμβαίνουν δια της μεταλλάξεως της ανθρώπινης υπόστασης στα σημεία αυτά, (και πολλά θα βρει κανείς αν διαβάσει προσεκτικά τα βιβλία του Λιαντίνη). Βρίσκεται εις το χείλος του θανάτου, βρίσκεται στο μέσο ενός άξονα εκεί (μετά από την μελέτη που αυτός είχε κάνει), είναι ένας άξονας των δύο κόσμων, που υπάρχει στον Ταΰγετο. (το μέρος στο οποίο είχε πάει είναι το ιερό όρος της Ταϋγέτης, που είναι μία από τις 7 κόρες του Άτλαντα). Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα τα τοπωνύμια της επιφάνειας αναφέρονται στον άλλο κόσμο, όταν π.χ. λέμε «οι Δελφοί», οι αληθινοί Δελφοί δεν είναι εδώ, είναι αλλού, αυτοί που ξέρουμε είναι ένα είδωλό τους, ή πχ η Αθήνα, ή η κάμινος όπως τη λέγανε στην αρχαιότητα, δεν είναι αυτή η αληθινή Αθήνα, εκείνη βρίσκεται εντός του άλλου κόσμου, και αξονικό σημείο επαφής των δύο πόλεων είναι ο βράχος της ΑκροΠόλεως.
Ο Λιαντίνης εντόπισε κάποιον άξονα ανάμεσα στους δύο κόσμους, (η περίπτωση Λιαντίνη είναι μια υπόθεση που όποιος την ψάξει βαθιά θα βρεθεί προ μεγάλων εκπλήξεων). Το ιερό όρος Τάλετον (το όρος Ταϋγέτη), βρίσκεται σε μία ρυμοτομία και διαρρύθμιση που για να τη μετρήσει κάποιος, ορθο-γραφικά, αριθμο-σοφικά, μαθη-ματικά, χαρτο-γραφικά, πρέπει να πάει στον ιερό του Αμύκλέου Απόλλωνος, στις Αμύκλες, και να οριοθετηθεί σε σχέση με την πυραμίδα του Τα'υ'γετου. Ακριβώς στις 4.04 το πρωί, κάθε μέρα, αντανακλούνται οι πέντε πυραμίδες, της Αιγύπτου στο δέλτα του Τα'υ'γετου, στο ναό Μίθρα του άρματος του ήλιου, που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου και σήμερα λέγεται Άη Λιας, είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να το δει ο καθένας αν βρεθεί εκεί εκείνη την ώρα, μόνο που δεν πάει κανένας εκεί(το φαινόμενο μας θυμίζει ίσως τους λεγόμενους «Δροσουλίτες»).Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται μια αλλοχρονική θέση των δύο αξόνων του Νοήμονος Συμπαντικού Οργανισμού (για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενώς σε άλλο άρθρο). Εμείς εδώ στην Γη νοούμεθα ως μικροοργανισμοί σε νοήμονα και ζώσα υλική κατάσταση, αλλά με πνευματική υπόσταση που αντικατοπτρίζει το μεγαοργανισμό που κυβερνά το Σύμπαν, και αυτή η σχέση καθρεπτίζεται στα πιο ιδιόμορφα από τα μέρη που μας περιβάλλουν. Τις περισσότερες φορές αυτό ισχύει κυρίως ως προς ένα μέρος το οποίο είναι ορεινό, σχεδόν ποτέ δεν είναι πεδινό, κι όλο το επίκεντρο των μελετών αυτών, βρίσκεται σε σημείο ορεινά, στα οποία, προστρέχουν ειδικοί για να κάνουν τις μελέτες τους, ιδιωτικώς, αλλά στα ίδια ορεινά μέρη έχουμε και τους αρχαίους ναούς ή τα σημερινά μοναστήρια αλλά και τις βάσεις και τα ραντάρ, γιατί εκεί εκπέμπεται μια δύναμη από το Νοήμονα Συμπαντικό Οργανισμό, το πράνα (ή το πάρνα) και στα ορεινά είναι το αξονικό επίπεδο καθόδου του, μπορεί να εντοπιστεί η ροή του. Είναι πολύ βαρύ αυτό το θέμα, εκεί μπορεί να προκληθεί η καταλυτική ρήξη της κατάρας της ανθρώπινης Ειμαρμένης και φυλακής της ζωής, βασικά είναι ένας αποδέκτης του ανθρώπινου πόνου και της ιδιοτέλειας της εδώ καταστάσεως, που τη μετασχηματίζει σε μια ψυχική κατάσταση ενός είδους «αγιοσύνης» για όποιον συνδεθεί με τη ροή της, για αυτό και πηγαίνουν τα τάγματα να απομονωθούν σε τέτοια μέρη, για αυτό και σφραγίζουν ιερατικά ή στρατιωτικά την πρόσβαση σε αυτά. Σε αυτό το θέμα ο κ Λιαντίνης είχε ανακαλύψει πάρα πολλά, και ήξερε ότι σε συγκεκριμένα περάσματα μπορούσε να δραπετεύσει από τον κόσμο του θανάτου προς τον Κόσμο των Αθανάτων. Έχω κάνει μια επίσκεψη στο μέρος από το οποίο νομίζω πως είχε «φύγει» ο κ Λιαντίνης, είναι ένα ειδικό σπήλειο, από το οποίο μπορεί να μελετήσει κανείς το ζήτημα των οπτασιακών πυραμίδων. Ναι, αντικατοπτρίζονται τέσσερις ή πέντε πυραμίδες στις 4.04 μετά τα μεσάνυκτα, από την Αίγυπτο στο ιερόν Τάλετον. Το «αλώνι» το οποίο αναφέρει ο κ λιαντίνης στο βιβλίο του Γκέμμα, υπάρχει εκεί, στο οποίο αν κοιμηθεί κάποιος ένα βράδυ μόνος του, θα δει την «Επιούσια», δηλαδή στην αιθερική ουσία του λεγομένου «Κάρμα» καθώς περνά από το ιερό γεωγραφικό αυτό σημείο, θα δει την εικόνα του μηχανισμού που ρυθμίζει της ψυχοστασία των ανθρώπων του κόσμους μας. Σε αυτό το σημείο γίνεται η αποϋλοποίηση, στο «Αλώνι», (όπως και σε άλλα τέτοια μέρη) εκεί που εμφανίζονται οι Νεράιδες. Η αποϋλοποίηση όμως γίνεται με την «Παρουσία», την κατάσταση κατά την οποία είμαστε συνειδητά ενεργοποιημένοι και συνδεδεμένοι με το μέρος, κι αυτό το πετυχαίνουμε ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδρομές και έπειτα με την πολύωρη παραμονή εκεί και ακολουθεί η αρχή της διαδικασίας της μετουσίωσης. Αλλά με την έναρξη αυτής της διαδικασίας, κάποιος πρέπει να εισέλθει εντός των στοών για να μπορέσει να προχωρήσει σε άλλο χρόνο και χώρο. Τα φαινόμενα αυτά συμβαίνουν δεν στον Άθω (στο όρος του Άθω, σε ειδικά σημεία που γίνονται σημεία και τέρατα, σημεία στα οποία εξαφανίζονται καλόγεροι, εκεί εμφανίζονται οι θρυλικοί «Εννέα Αόρατοι» κτλ, στον όλυμπο και στους Δελφούς υπάρχουν σημεία αποϋλοποίησης και αλλοχρονικής καταστάσεως, και αλλού…
Υπάρχουν μέρη στην ελλάδα, κυρίως ορεινά σπήλαια και βαθιές χαράδρες, που αν κάποιος πάει και τραγουδήσει συγκεκριμένα τραγούδια, θα ακούσει τραγούδια να του αποκρίνονται με νεραϊδικές φωνές. (Ένα τέτοιο μέρος είναι και το Κορύκειο Άντρο στο βουνό πάνω από τους Δελφούς, και οι στίχοι όπου πρέπει να τραγουδηθούν βρίσκονται χαραγμένοι στο βράχο αριστερά μόλις μπεις στο σπήλαιο, στην αθέατη πλευρά της πέτρας. Η νεραϊδική απόκριση ακούγεται βαθιά μέσα από τις στοές).
Ποιος έκανε μια μελέτη να δει πως είναι η σκιά των ανθρώπων στους Δελφούς; Στο Δίον ή στην Δωδώνη; Ποιος έκανε μια μελέτη για να δει τις οπτασίες που εμφανίζονται απέναντι από την Δωδώνη στο όρος Τόμαρος; Τι συμβαίνει το βράδυ στη Δωδώνη, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι τις νύχτες στη Δωδώνη; Γιατί κανείς δεν μπορεί να μπει τη νύχτα στο χώρο του μαντείου των Δελφών;…τη νύχτα δεν υπάρχουν άνθρωποι στους Δελφούς πέραν αυτόν που κοιμούνται στα σπίτια τους. Τι συμβαίνει όταν πηγαίνουμε σε διάφορα αλλόχρονα μέρη στα οποία βλέπουμε οπτασίες; Τι συμβαίνει στο χωριό Κομποτάδες της Οίτης έξω από το οποίο περνούν οι οπτασίες αυτές; Γιατί αυτό το συγκεκριμένο μικρό χωριό έχει –επισήμως- τα μεγαλύτερα ποσοστά κρουσμάτων ψυχασθένειας στην Ελλάδα; (Ένας στους τρεις κατοίκους).Τι συμβαίνει στο Γραμματικό; Εκεί υπάρχει ένα χάσμα βαθύ, που στο βράχο, κατά τη δύση του ηλίου, αν κάνεις χαιρετισμό, η σκιά σου εμφανίζεται σαν μαύρη λαμπάδα που τρεμοσβήνει έντονα, και τότε μπορείς να δεις θολά διαδρομές μέσα στη Γη που δεν ξέρεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν αν μπορούσες εσύ να τις διαβείς. Και τι συμβαίνει στην οδό Παπάφη στην θεσσαλονίκη; Κάτω από μια γέφυρα που υπάρχει εκεί, απλώνεται ένας ξεροπόταμος που είναι ολόκληρος καλυμμένος από πυκνά δέντρα, που μέσα του κρύβει ένα μεγάλο εγκατελειμένο εργοστάσιο, όπου εμφανίζονται και εξαφανίζονται παρουσίες, κι ακούγονται τραγουδιστές φωνές τις νύχτες ......
πηγή:alito team

AΡΧΑ'Ι'ΚΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ-ΣΕΡΡΕΣ

Σαν πρώτοι κάτοικοι του Νομού Σερρών αναφέρονται οι θράκες.
Μετά την άλωση της Τροίας όμως ο τόπος κατοικήθηκε από
διάφορα Παιονικά και Θρακικά φύλα, όπως : Σιροπαίονες,
Παιόπλες, Βισάλτες, Ηδωνοί, Σιντοί, Αγριάνες, Οδόμαντοι,
Οδρύσες, Μαίδοι, Σάτρες κ.α. Αυτοί οι λαοί στην αρχή
αποτελούσαν αυτόνομα κράτη με δικό του βασιλιά το καθένα.
Γύρω στα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα υποτάχθηκαν στους Πέρσες
και οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι στην Ασία, όπου παρέμειναν για μιά
περίπου δεκαπενταετία. Με την έκρηξη όμως της Ιωνικής
Επανάστασης κατόρθωσαν με την βοήθεια των Ιώνων και Χίων
να επανέλθουν στην πατρίδα τους. Πολέμησαν επίσης σκληρά
εναντίον του Ξέρξη, όταν αυτός πέρασε από το Νομό Σερρών
κατά την εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας το 480 π.Χ. Τον
4ο αιώνα π.Χ. όλοι αυτοί οι λαοί υπήχθηκαν στους βασιλείς της
Μακεδονίας και απετέλεσαν την 'επίκτητον Μακεδονίαν'.
Αργότερα πολλοί από τους λαούς αυτούς ακολούθησαν το Μέγα
Αλέξανδρο στη μεγάλη υπερπόντια εκστρατεία του και πήραν
μέρος στις σπουδαιότερες μάχες, όπου και διακρίθηκαν για την
ανδρεία τους. Η περιοχή της σημερινής Επαρχίας Σιντικής κατοικήθηκε από
τους Σιντούς ή Σίντιους, οι οποίοι ξεκίνησαν γύρω στον 19ο
αιώνα π.χ. από την Σιντιίδα, τη σημερινή Λήμνο, αφήνοντας την
πατρίδα τους για τον ένα ή τον άλλο λόγο.Το ελληνικό αυτό φύλο,
αφού έφτασε στα παράλια της Θράκης, στο Στρυμονικό Κόλπο,
ακολούθησε το ρου του Στρυμώνα, που τα χρόνια εκείνα
αποτελούσε το φυσικό δρόμο για τις Βαλκανικές χώρες.
Ο νησιωτικός αυτός λαός ίσως να κατευθύνονταν πέρα από τον
Ορβηλο για μια οριστική εγκατάστασή του, αν δεν τραβούσε την
προσοχή του η μορφολογία του εδάφους των μερών αυτών και η
χαρακτηριστική ιδιομορφία του.
Εμφορούμενοι από τον Τρωικό πολιτισμό, με τη διορατικότητά
τους χαρακτήρισαν την παραστρυμόνια περιοχή σαν ιδανικό τόπο
εγκατάστασής τους. Ο λαός αυτός κατά το Στράβωνα ήταν
Θρακικό φύλο. Αλλοι όμως ιστορικοί υποστηρίζουν πως ήταν
Πελασγική φυλή, συγγενική με τους Σιντίους της Σαμοθράκης.
Ο Ομηρος τους ονομάζει 'Αγριόφωνες'.
Η χώρα που εγκαταστάθηκαν, από το όνομά τους ονομάστηκε
Σιντική και είχε σχεδόν τα ίδια όρια με τη σημερινή επαρχία
Σιντικής.
Οι σίντιοι είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους έλληνες.
Μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και λάτρευαν τους δώδεκα
θεούς του Ολύμπου. Ο πιό αγαπημένος τους όμως θεός ήταν ο
χωλός χαλκουργός Ηφαιστος.
Με το πέρασμα των αιώνων οι Σίντιοι έχτισαν στη χώρα τους
ωραίες πόλεις. Απ' αυτές γνωστές είναι η Ηράκλεια,η Σκοτούσα,
η Γηρασκός, η Ορβηλία, η Τρίστολος και η Παροικόπολη.
Η πιο αξιόλογη ήταν η Ηράκλεια, που έχτισε ο πατέρας του
Φιλίππου του Β', ο Αμύντας ο Γ'. Ο Μακεδόνας αυτός βασιλιάς
είχε καταφέρει στους πρόποδες του Μπέλες λαμπρή νίκη κατά
των βαρβάρων. Σ' ανάμνηση της οικοδόμησε την Ηράκλεια για
τιμή του Ηρακλή, που απόγονοί του θεωρούνται οι βασιλείς της
Μακεδονίας. Η πόλη αυτή οχυρώθηκε από τον Αμύντα με
απόρθητα τείχη, που ίχνη της υπάρχουν και σήμερα. Την εποχή
των Αντιγονιδών, των απογόνων του Μ.Αλεξάνδρου,η Ηράκλεια έγινε πρωτεύουσα της Σιντικής και έδρα του επάρχου της
Παιονίας, όπως αναφέρει ο ιστορικός Τίτος Λίβιος. Στην πόλη
αυτή η δολοφονία του Δημητρίου από τον αδελφό του, Περσέα
έγινε αφορμή να εκστρατεύσουν οι Ρωμαίοι κατά του Περσέα το
168 π.χ.και να καταλάβουν την Μακεδονία.Οι Σιντοί τόσο γενναία
αγωνίσθηκαν κατά την μάχη της Πύδνας στο πλευρό του
Μακεδόνα βασιλιά, που επέσυραν το μίσος του Ρωμαίου
αντιπάλου Αιμιλίου Παύλου, ο οποίος αργότερα λεηλάτησε τη
χώρα τους για να τους τιμωρήσει. Μετά την διαίρεση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους σε
τέσσερα μέρη, η Σιντική περιελήφθηκε στο Πρώτο μέρος, του
οποίου πρωτεύουσα ήταν η Αμφίπολη. Στη συνέχεια, μετά τη
μάχη των Φιλίππων το 42 π.Χ.η αρχαία πρωτεύουσα της Σιντικής
Ηράκλεια κηρύχθηκε ελεύθερη, όπως αναφέρει ο Τίτος Λίβιος.
Υπήρχε δε μέχρι το 10ο μ.Χ. αιώνα, οπότε μνημονεύεται για
τελευταία φορά από τον Ιεροκλή και τον Κων/ντίνο
Πορφυρογέννητο.
ΟΙΝΟΧΟΗ ΣΕ ΣΧΗΜΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ, 5ος π.Χ.
ΑΙΩΝΑΣ (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΕΡΡΩΝ) Οι Αγριάνες κατά το Θουκιδίδη ήταν φύλο Παιονικό και
κατοίκησαν την Πάνω Κοιλάδα του Στρυμώνα.Οι Αγριάνες κατά
τον Αρριανό ήταν εύρωστοι, σκληραγωγημένοι και πολεμικότατοι.
Πόλεις της Αγριανής χώρας αναφέρονται η Ορθόπολη και η
Παρορβηλία.
Ανατολικά της Αγριανής χώρας κατοικούσαν οι Σάτρες, φύλο
μάλλον Θρακικό. Στο αρχαίο λίκνο των Σάτρων υπάρχει και
σήμερα χωριό με το όνομα Σάτρα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας
κατοικιόταν από βλάχους βοσκούς.
Οι Αγριάνες, αφού υποτάχθηκαν στους Μακεδόνες,έμειναν κάτω
από την κυριαρχία τους μέχρι τον Περσέα.
Από τότε εξαφανίστηκαν ή αφομοιώθηκαν και το όνομά τους
έσβησε. Οι Σάτρες, επειδή κατοικούσαν στις απρόσιτες
βουνοκορφές του Ορβήλου, δεν κατακτήθηκαν, αφομοιώθηκαν
όμως ή και εξαφανίστηκαν στις μετακινήσεις τους σε άλλες
βουνοκορφές του Αίμου, του Μενοικίου ή του Παγγαίου.
Οι Μαίδοι,που κατά το Στέφανο το Βυζάντιο ήταν επίσης θρακικό
φύλο, ήρθαν και κατοίκησαν στην Πάνω Κοιλάδα του Στρυμόνα
το 14ο περίπου π.Χ. αιώνα. Η Μαιδική χώρα συνόρευε με τη
Σιντική, την Αγριανή, την Παιονία και με τα βουνά Ορβηλο και
Σκόμιο. Διατήρησαν οι Μαίδοι την ανεξαρτησία τους μέχρι το
356 π.Χ., οπότε και υποτάχθηκαν στο Φίλιππο τον Β' χωρίς όμως
να πάψουν ν' αγωνίζονται, για ν' αποκτήσουν ξανά την ελευθερία
τους. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Μαίδοι, 10 χρόνια μετά την
υποδούλωσή τους στους Μακεδόνες επαναστάτησαν για
επανάκτηση της ανεξαρτησίας τους. Μόλις πληροφορήθηκαν την
εκστρατεία του Φιλίππου στο Βυζάντιο, προσπάθησαν
ν' αποτινάξουν την Μακεδονική κυριαρχία. Η απόπειρά τους
όμως καταπνίγηκε αστραπιαία από τον 16χρονο Μ.Αλέξανδρο,
που τους τιμώρησε σκληρά καταστρέφοντας την πρωτεύουσά
τους Ιαμφορίνα, που γι' αυτή μιλάει ο Πλίνιος.
Η Μαιδική χώρα, παρ' όλο που ήταν μεγάλη σε έκταση και
πληθυσμό, είχε μόνο δύο μεγάλες πόλεις εκτός από την πρωτεύουσα, τη Δεσούδαβα και την Πέτρα ή Βυζαντινή
Σελευκτούπολη, αργότερα Πετρίτσα, σήμερα Πετρίτσι.
Η αρχαία Πέτρα ήταν πολύ καλά οχυρωμένη πόλη.Ο Φίλιππος Ε'
στην επιστροφή του από την περιοχή Σκομίου, όπου είχε
εκστρατεύσει για να υποτάξει και τη μακρινή αυτή γωνιά της
Μαιδικής, πολιόρκησε και την Πέτρα, που την κυρίεψε με πολύ
κόπο, ύστερα από πολλές εφόδους. Ετσι, η οχυρή αυτή πόλη
προσαρτήθηκε στο Μακεδονικό κράτος μόλις το 211 π.Χ.
Η Πέτρα, Πετρίτσα ή Πετρίτσι επιδικάσθηκε στη Βουλγαρία το
1913. Οι κάτοικοι της κατέφυγαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό της επαρχίας Σιντικής Βέτρινα, που
μετονομάσθηκε Νέο Πετρίτσι. Αναφορά στους Σιροπαίονες που κατοίκησαν την Παιονική χώρα
και ίδρυσαν περί τον 12ο π.Χ. αιώνα την πόλη των Σερρών,
γίνεται από τον Ηρόδοτο. Οι Σιροπαίονες ήταν άποικοι των
Τευκτρών της Φρυγίας και είχαν μεταναστεύσει στην Μακεδονία
αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Ο Ηρόδοτος ονομάζει την
πόλη για πρώτη φορά ως 'Σίρις η Παιονική' και ιστορεί μάλιστα
ότι σ' αυτήν άφησε ο Ξέρξης το χρυσό άρμα του, κατά την
εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδος. Μετά τον Ηρόδοτο
αναφορά στην πόλη κάνει ο Θεόπομπος σ' ένα απόσπασμά του
20ού βιβλίου του των 'Φιλιππικών'. Από τους Ρωμαίους
συγγραφείς μόνο ο Τίτος Λίβιος την ονομάζει 'Σίρας' (Siras)στον
πληθυντικό και ιστορεί ότι ο Αιμίλιος Παύλος, αφού νίκησε τον
Περσέα και υπέταξε τις Μακεδονικές πόλεις, μετέβει στην
Αμφίπολη αφήνοντας το στρατό του στρατοπεδευμένο στην
πεδιάδα των Σιρών. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους αναφέρεται
επίσης και με την ονομασία 'Σιραίων πόλις'.Κατά τη Μεσαιωνική
εποχή η πόλη μνημονεύεται ως Σέρραι και πιο σπάνια Σέρρα και
Φεραί. Στους Λατίνους τέλος και Φράγκους η γραφή του
ονόματος της πόλης υπέστη πολλές μεταβολές και μεταμορφώσεις.
Ετσι αναφέρεται ως Sarxa, Serra, Ceres και Serre. Με το σημερινό
της όνομα Σέρραι μνημονεύεται από τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Τα παλαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα (κομμάτια Αττικών
μελανόμορφων αγγείων) που βρέθηκαν στο λόφο της Ακρόπολης
της πόλης των Σερρών και χρονολογήθηκαν περί τα τέλη του 6ου
π.Χ. αιώνα, βεβαιώνουν ότι, στη θέση της σημερινής πόλης,
βρίσκονταν και η 'Σίρις η Παιονική' του Ηροδότου και σ' αυτήν
αργότερα υψώθηκαν οι Ελληνικοί Μεσαιωνικοί Προμαχώνες του
ισχυρού κάστρου των Σερρών.
Γενικά, από όλα τα αρχαιολογικά ευρήματα βγαίνει το
συμπέρασμα ότι η αρχαία Σίρις κτίσθηκε στο λόφο της
Ακρόπολης, που είναι και ο πιό δυσάλωτος απ' όλους τους γύρω
λόφους που αποτελούσαν το φυσικό περιτείχισμα προς βορρά της σημερινής πόλης. Ολες εξάλλου οι πόλεις της
εποχής εκείνης (π.χ. Τροία, Μυκήνες) ήταν κτισμένες σε υψηλούς
λόφους και περιβάλλονταν με ισχυρά τείχη. Τέλος τα υπολείμματα αρχαίου πύργου, τα οποία περιελήφθησαν
στη βάση του βυζαντινού πύργου που σώζεται μέχρι σήμερα,
μαρτυρούν σαφώς ότι στο ίδιο σημείο υψωνόταν κατά τους
αρχαίους χρόνους κραταιό κάστρο με στερεά τείχη και έφερε το
βάρος της άμυνας και γενικά της ασφάλειας της αρχαίας πόλης
των Σερρών, της 'Σίρεως' του Ηροδότου.
Η σημερινή επαρχία Φυλλίδας κατά την αρχαιότητα αποτελούσε
τμήμα της Ηδωνικής χώρας ή, όπως ονομαζόταν διαφορετικά,
Ηδωνίδος και περιελάμβανε την περιοχή της σημερινής Ζίχνης,
Αλιστράτης και Δράμας. Παλαιότερα, η χώρα αυτή κατοικούνταν
από διάφορους λαούς, πληροφορίες για τους οποίους έχουμε από
νομίσματα που βρέθηκαν στην περιοχή Νέας Ζίχνης. Οι Ζεαιλέοι, που ήταν παιονικής καταγωγής και προτιμούσαν να
ζουν στα ορεινά, κατοίκησαν γύρω από το Στρυμόνα.
Αναφέρονται σε νομίσματα που χρονολογούνται από το 520
περίπου π.Χ. Σε Βυζαντινά έγγραφα εξάλλου, αναφέρεται πόλη
με το όνομα Ζελίχοβα, Ζιλίχοβα, Ζηλιάχοβα (Ν. Ζίχνη). Κατά τον καθηγητή Σβορώνο, συγγενικός λαός με τους
Ζαιελέους, που κατοίκησε την περιοχή της Φυλλίδας ήταν και οι
Ιχναίοι. Κι αυτοί ήταν προφανώς παιονικής καταγωγής.
Πληροφορίες γι' αυτούς έχουμε επίσης από νομίσματα, που κατά
τους νομισματολόγους κόπηκαν κατά την εποχή των Μακεδόνων
βασιλέων πριν από τον Αλέξανδρο Α' και ανήκουν όλα στους
Πάιονες. Εχει αποδιχθεί ότι τα νομίσματα των Ιχναίων κόπηκαν
στην Ιχνα του Παγγαίου. Υπάρχει επίσης μεγάλη αφθονία
νομισμάτων ενός ακόμη λαού, των Ορρεσκίων, που μοιάζουν
πολύ με τα νομίσματα των Ιχναίων και χρησιμοποιούν τις ίδιες
παραστάσεις. Συγγενικοί λαοί με τους Ιχναίους ήταν και οι Δερροναίοι, Λιαίοι,
Ληταίοι, Περναίοι και Διονύσιοι.
Οι Δόβηρες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, πρέπει να κατοικούσαν
ανάμεσα στη Ζίχνη και Αλιστράτη. Ισως ήταν ένα υπόλοιπο από
τους Δόβηρες που κατοικούσαν κοντά στη Δοϊράνη, όπως λέγεται
από το Θουκιδίδη και υπήρχε πόλη με τ' όνομα Δόβηρος που
κατέκτησε ο Σιτάλκης το 429 π.Χ. Γενάρχης των Ηδωνών, οι οποίοι έδωσαν και το όνομά τους στην
περιοχή εθεωρείτο ο Ηδωνός, γιός του Αρη και της νύμφης
Καλλιρόης, κόρης του Νέστου ποταμού. Οι Ηδωνοί ήταν
γνωστότατοι για την οργιαστική λατρεία του Διονύσου. Πρώτος
βασιλιάς τους ήταν ο μυθικός ήρωας Λυκούργος, για τον οποίο,
όπως αναφέρθηκε ήδη, λέγεται ότι θέλησε ν' απαγορεύσει τη
λατρεία του Διονύσου, αλλά καταδιώχθηκε από τις Μαινάδες,
βρίσκοντας τελικά φρικτό θάνατο κατασπαραχθείς από άγρια
άλογα. Δεύτερος βασιλιάς των Ηδωνών θεωρείται ο Πιττακός
που μνημονεύεται από το Θουκιδίδη. Το βασιλιά αυτόν λέγεται
ότι σκότωσε ο γιος του και η γυναίκα του. Περί το 500 π.Χ.
βασιλεύει στην Ηδωνίδα ο Γέτας.
Διασώθηκαν αργυρά οκτάδραχμα νομίσματα του βασιλιά αυτού
που απεικονίζουν από μπροστά γυμνό άνδρα με δυο βόδια και
από πίσω φέρουν την επιγραφή
"ΓΕΤΑ ΒΑΣΙΛΕΥ ΗΔΩΝΕΩΝ" ή "ΒΑΣΙΛΕΥ ΗΔΩΝΕΩΝ".
Τα νομίσματα αυτά βρέθηκαν στον Τίγρητα ποταμό της Ασίας,
όπου μεταφέρθηκαν οι Ηδωνοί αιχμάλωτοι από τους Πέρσες,
περί τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα. Κατά τους Μηδικούς πολέμους, σύμφωνα με πληροφορίες του
Ηροδότου, πέρασε από την Ηδωνική χώρα ο βασιλιάς των
Περσών Ξέρξης κατά την εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδος.
Μετά την ήττα του στις πλαταιές το 479 π.Χ. ο Ξέρξης ήρθε και
πλαι στην Ηιόνα, 'την επί Στρυμόνι' όπως λέει ο Ηρόδοτος. Εδώ
άφησε το στρατό του σατράπη Βόγη για να τον οδηγήσει στις
Ελληνοποντιακές ακτές, ενώ ο ίδιος επιβιβάσθηκε σε φοινικικό
πλοίο και απέπλευσε προς την Ασία. Η Ηδωνική χώρα χωριζόταν σε τρία τμήματα, από τα οποία το
πρώτο ονομαζόταν Φυλλίς, από την ομώνυμη κόρη του βασιλιά
της θράκης Σιθώνα, το δεύτερο κυρίως Ηδωνίς και το τρίτο
Πιερία. Η χώρα αυτή ήταν πυκνότατα κατοικημένη και περιείχε
πολλές πόλεις: την Αμφίπολη, Ηιόνα, Φιλίππους, Μύρκινο,
Φάγρητα, Οισύμη, Γαληψό, Δραβήσκο, Δάτο, Νεάπολη, Σκαπτή
Υλη, Ακόντισμα, Πίστυρο, Γάζωρο, Πέρνη. Η Αμφίπολη ήταν η πιό αξιόλογη πόλη της Ηδωνικής χώρας και
βρίσκονταν στην ίδια θέση με το σημερινό χωριό Αμφίπολη,
πάνω σε οχυρό λόφο, στην ανατολική όχθη του Στρυμώνα.
Αρχικά το όνομά της ήταν Εννέα Οδοί, από τις εννέα οδούς που
έφθαναν σ' αυτήν από διάφορες κατευθύνσεις. Οι Πελασγοί, οι Σάτρες, οι Ηδωνοί, οι Οδόμαντοι, οι Παίονες
και στη συνέχεια οι βασιλείς της Μακεδονίας πρωταγωνιστούν
σε διάφορες φάσεις της ιστορίας της Αμφίπολης.
Ο ΛΟΦΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟΣ
Ο ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ Αλλά ανάμεσα στους λαούς της αρχαιότητας, οι οποίοι
φιλονικούσαν για μιά τόσο πλούσια κτήση, κατ' εξοχήν διακρίνονταν οι Αθηναίοι, οι οποίοι αφού κατέκτησαν την Ηιόνα
επί Κίμωνα και αποπειράθηκαν δύο φορές να καταλάβον τις
Εννέα οδούς, αποκρούσθηκαν από τους Ηδωνούς. Στο τέλος
όμως κυρίευσαν την πόλη το 437 π.Χ. υπό τη στρατηγεία του
Αγνωνος, που ίδρυσε στην πόλη Αθηναική αποικία και την
μετονόμασε σε Αμφίπολη. Ονομάστηκε δε έτσι γιατί ήταν
κτισμένη ανάμεσα σε δύο βραχίονες του Στρυμόνα, ο οποίος
μαζί με το τείχος που την περιέβαλλε, την καθιστούσε οχυρή κι
απρόσιτη.
Εξαιτίας αυτής της θέσης της η Αμφίπολη, αλλά και εξαιτίας της
άφθονης ναυπηγήσιμης ξυλείας, των μεταλλείων χρυσού και
αργύρου και του εύφορου εδάφους της, έγινε κατά την
αρχαιότητα το μήλο της έριδος μεταξύ Αθηναίων, Λακεδαιμονίων
και Μακεδόνων. Στη μάχη που δόθηκε το 422 π.Χ. μπροστά από
τα τείχη της πόλης σκοτώθηκε ο στρατηγός των Λακεδαιμονίων
Βρασίδας, τον οποίο οι Αμφιπολίτες έθαψαν δημοσία δαπάνη και
τον τίμησαν ως ήρωα και ιδρυτή της πόλης τους. Από τότε η Αμφίπολη δοκίμασε πολλές μεταβολές, άλλοτε ως
αποικία κι άλλοτε ως ελεύθερη πόλη, έως ότου ο Μακεδόνας
βασιλιάς Περδίκκας έγινε κύριος της το 364 π.Χ. Υπό την
κυριαρχία των Μακεδόνων παρέμεινε μέχρι το 359 π.Χ., οπότε
ο βασιλιάς Φίλιππος απέσυρε τη Μακεδονική φρουρά χάρη των
Αθηναίων και υποσχέθηκε να τους παραδώσει την πόλη.
Αθέτησε όμως την υπόσχεσή του και κατέλαβε την πόλη το 357
π.Χ., η οποία από τότε παρέμεινε υπό την κυριαρχία της
Μακεδονίας. Η Αμφίπολη ήταν το ορμητήριο του Μ. Αλεξάνδρου για την
κατάκτηση του τότε γνωστού κόσμου. Εδώ πέθαναν όλα τα μέλη του βασιλικού οίκου, ο Φίλιππος, ο Αριδαίος, η Ευριδίκη,
η Ρωξάνη και ο μικρός Αλέξανδρος. Εδώ κατέφυγε ο τελευταίος
βασιλιάς της Μακεδονίας Περσέας μετά την ήττα του στην Πύδνα.
Ο Ρωμαίος ύπατος Αιμίλιος Παύλος εδώ δέχτηκε τους
πρεσβευτές των διαφόρων ελληνικών πολιτειών κι εδώ
διοργάνωσε την κατακτημένη Μακεδονική χώρα, καθιστώντας
την Αμφίπολη πρωτεύουσα της "Μακεδόνων Πρώτης" επαρχίας.
Απ' αυτήν την πόλη περνούσε η Εγνατία ρωμαϊκή οδός και από
την Αμφίπολη πέρασε το 49 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος κατά την
πορεία του από τους Φιλίππους προς την Θεσσαλονίκη. Κατά την Βυζαντινή εποχή η πόλη μνημονεύεται και ως Αμφίπολη
και ως Ποπολία. Ιστορείται ότι καταστράφηκε, αλλά
ξανακατοικήθηκε και νέα τείχη έκανε ο Αυτοκράτορας
Ανδρόνικος Γ' ο νεότερος το 1341 μ.Χ. Αργότερα όμως καταστράφηκε και πάλι, οπότε περισώθηκαν μερικά ερείπια των
τειχών και των πύργων, τα οποία φαίνονται ακόμη και σήμερα
στην κορφή του λόφου.
Σήμερα η αρχαιολογική σκαπάνη ανέσκαψε στο χώρο της
Αμφίπολης τέσσερις βυζαντινούς ναούς (τύπου Βασιλικής), των
οποίων διατηρούνται σχεδόν άθικτα τα θαυμάσια ψηφιδωτά
δάπεδα με εξαιρετικές παραστάσεις από το φυτικό και ζωικό
κόσμο. Αποκαλύφθηκαν επίσης Μακεδονικοί τάφοι με
κτερίσματα ανυπολόγιστης αρχαιολογικής αξίας και ήρθαν στο
φως πολυάριθμες αναθηματικές και επιτύμβιες επιγραφές
μεγάλης ιστορικής σημασίας και χιλιάδες νομισμάτων, τα οποία
από καλλιτεχνική άποψη θεωρούνται ως τα πλέον άριστα όλων
των αρχαίων πόλεων της Βόρειας Ελλάδος. Περί τον 4ο π.Χ. αιώνα η Φυλλίδα πρασαρτήθηκε στο
Μακεδονικό κράτος και απετέλεσε τμήμα της 'Επικτήτου Μακεδονίας'. Ο βασιλιάς δε της Μακεδονίας Φίλιππος ο Β' ήταν
ο πρώτος που εκμεταλλεύθηκε πολύ τα χρυσωρυχεία του Παγγαίου.
Με το χρυσό αυτό μάλιστα έκοψε νέου τύπου νομίσματα, όμοια
με τους Περσικούς Δαρεικούς. Το νόμι σμα αυτό, που ονομάσθηκε
'ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΝ', είχε μεγάλη διάδοση ακόμη και έξω από τα όρια
του Μακεδονικού κράτους. Την αρχαία Βισαλτία, που πήρε το όνομά της από το Βισάλτη, γιο
του Ηλίου και της γης, κατοίκησαν για πρώτη φορά οι Θράκες
Βισάλτες, οι οποίοι ήρθαν εδώ από τη Χαλκιδική. Κατά την
εκστρατεία των Περσών εναντίον της Ελλάδος ο βασιλιάς της
Βισαλτίας μη θέλοντας ν' ακολουθήσει του βαρβάρους, έφυγε
στη Ροδόπη στους δε γιούς του απαγόρευσε να εκστρατεύσουν
κατά της Ελλάδος στο πλευρό των Ασιατών επιδρομέων. Αυτοί
όμως δεν άκουσαν τη συμβουλή του πατέρα τους και
ακολούθησαν τους βαρβάρους. Οταν μετά τη φυγή των Περσών
ο βασιλιάς επανήλθε και βρήκε τους γιούς του σώους και
αβλαβείς αυτοτυφλώθηκε. Απο το 479 π.Χ. η Βισαλτία κατακτήθηκε από τον Αλέξανδρο
τον Α'. Αργότερα ο Περικλής έστειλε 1.000 Αθηναίους αποίκους,
οι οποίοι συνέβαλαν πολύ στον εκπολιτισμό των Βισαλτών.
Στη μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ., στην οποία κρίθηκε η τύχη
της Μακεδονίας, οι Βισάλτες πολέμησαν στο πλευρό του Περσέα.
Τόσο πολύ διακρίθηκαν για την ανδρεία τους, ώστε ο Περσέας
μετά την ήττα του, τότε μόνο απελπίσθηκε τελείως, όταν τον
εγκατέλειψαν και οι ΄ανδρείοι Βισάλτες'. Η επαρχία αυτή, αν και είχε μικρή έκταση κατά την αρχαιότητα,
εν τούτοις περιείχε πολλές πόλεις, οι οποίες συχνά
μνημονεύονται από τους αρχαίους συγγραφείς: η Αργιλος,
το Κερδύλιον, η πρωτεύουσα της χώρας, οι Καλλίτεραι,
η Ορεσκία, η Ευπορία, η Βέργα και η Οσσα. Η πιο επίσημη από
τις παραπάνω πόλεις ήταν η Αργιλος, που σύμφωνα με την
μαρτυρία των αρχαίων κτίσθηκε από τους Θράκες, τους πρώτους
κατοίκους της χώρας, σε χρόνο άγνωστο, αποικίσθηκε όμως από
τους Ανδρίους συγχρόνως με τα Στάγειρα της Χαλκιδικής, γύρω
στα μέσα της 7ης εκατονταετηρίδας. Μετά την φυγή των Θρακών
και τον αποικισμό των Ανδρίων, η Αργιλος που είχε παραμείνει ελεύθερη και αυτόνομη από το 655 μέχρι την εκστρατεία τιυ
Ξέρξη (480 π.Χ.), υπέκυψε και αυτή στο κράτος του. Μετά από την ήττα και τη φυγή του συμπεριλήφθηκε στις
συμμαχικές πόλεις της Αθήνας. Αργότερα όμως αποστάτησε
από τους Αθηναίους και διευκόλυνε το στρατηγό των
Λακεδαιμονίων να καταλάβει την Αμφίπολη. Σημειώνουμε ότι ο Αργιλος ήταν ο άνδρας που πρόδωσε τον
Παυσανία τους Σπαρτιάτες, ο οποίος όταν στάλθηκε σαν
γραμματοκομιστής στον Αρτάβαζο αποσφράγισε τις επιστολές
και κατήγγειλε την προδοσία στους Εφόρους, οι οποίοι πείσθηκαν
για τη διαγωγή του Παυσανία και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Μεταξύ της Αργίλου και της Οσσας στους Ν.Α. πρόποδες του
Βερτίσκου όρους βρίσκονται οι πόλεις Καλλίτεραι και Ορέσκεια
που μνημονεύονται από τον Πτολεμαίο. Στην Ν.Δ. όχθη της
Κερκινίτιδας λίμνης (τ' Αχινού) βρίσκονταν η Ευπορία, που
χτίσθηκε από τον Μ.Αλέξανδρο και πήρε το όνομά της από την
αφθονία των προϊόντων και των καρπών της γης. Τέλος η
πρωτεύουσα Βισαλτία ήταν χτισμένη εκατέρωθεν του ποταμού
Βισάλτη που πηγάζει από το όρος Βερτίσκος και εκβάλλει στο
Στρυμόνα. Εκτός από το Βόγη και το Συλλέα, εξέχουσες
προσωπικότητες της περιόδου αυτής ήταν και οι εξής:
1.Ρήσος: Βασιλιάς της Θράκης, γιός του Ηιονέως και της μούσας
Κλειούς, ο οποίος κατά τον Ομηρο έλαβε μέρος στον Τρωϊκό
Πόλεμο και φονεύθυκε κατά συμβουλή της Αθηνάς από τον
Οδυσσέα και το Διομήδη.
Από το Κ της Ηλιάδας είναι επηρεασμένη και η Τραγωδία
'Ρήσος' που αποδίδεται, με αντιρρήσεις μερικών,
στον Ευριπίδη.
2.Νέαρχος, καταγόταν από την Κρήτη και κατοικούσε στην
Αμφίπολη. Υπήρξε ένας από τους πιο προσφιλείς φίλους της
παιδικής και νεναικής ηλικίας του Μ. Αλέξανδρου.
3.Πολύδωρος, στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου. Καταγόταν από
την Αμφίπολη.
4.Φίλιππος, καταγόταν από την Αμφίπολη και υπήρξε ιστορικός.
Συνέγραψε τα Ροδοακά, Κωακά και Θασιακά.
5.Τρωίλος, σοφιστής και γραμματικός από την Αμφίπολη,
σύγχρονος του Διογένη.
6.Ερμαγόρας, σοφιστής και γραμματικός από την Αμφίπολη,
μαθητής του Ζήνωνα και του Περαία.
7.Δάμιππος, Πυαθαγόρειος φιλόσοφος από την Αμφίπολη.
8.Δημήτριος, φίλος και μαθητής του Πλάτωνα από την Αμφίπολη.
Διέπρεψε στην φιλοσοφία.
9.Πάμφιλος, διάσημος ζωγράφος (α' μισό του 4ου π.Χ. αιώνα).
Υπήρξε μαθητής τους περίφημου Σικυώνιου ζωγράφου Ευπόμπου,
ιδρυτή της Σικυωνίου Σχολής, τον οποίο διαδέχθηκε.

ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ

• 
  

Οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Μυθικός λαός κυνηγών και πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό του πολέμου Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά. Το όνομά τους προέρχεται κατά μία εκδοχή από το στερητικό άλφα και τη λέξη μαζός που σημαίνει στήθος, επειδή ακρωτηρίαζαν ή συνέθλιβαν το δεξί στήθος των κοριτσιών τους για να διευκολύνουν το χειρισμό του τόξου. Αυτό όμως δεν είναι και τόσο σίγουρο επειδή η εξήγηση αυτή απαντάται στην ύστερη αρχαιότητα.
Τοποθεσία:Ο Όμηρος στην Ιλιάδα τις τοποθετεί στη Φρυγία και στη Λυκία. Όμως, πατρίδα των Αμαζόνων ήταν η Θεμίσκυρα του Ευξείνου Πόντου, που βρισκόταν κοντά στον ποταμό Θερμώδοντα. Οι Αμαζόνες έκαναν πολλές επιδρομές στις γειτονικές χώρες αλλά και μακρύτερα, κτίζοντας ταυτόχρονα και καινούριες πόλεις. Πάντως, στα μετέπειτα χρόνια που Έλληνες πήγαν να ψάξουν το βασίλειό τους, δεν το βρήκαν στη συγκεκριμένη περιοχή. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι κατέφυγαν σε βορειότερες περιοχές (στο βόρειο Καύκασο) μετά την ήττα τους από τον Ηρακλή, ο οποίος σε έναν άθλο του έπρεπε να πάρει τη ζώνη της βασίλισσας των Αμαζόνων Ιππολύτης. Γενικά πάντως, βασίλεια των Αμαζόνων θεωρούνταν ότι υπήρχαν σε πολλές περιοχές ακόμα και νοτιότερα, π.χ. στη Λιβύη.
Η κοινωνία των Αμαζόνων:Ειδικά στην πατρίδα των Αμαζόνων άντρες δεν επιτρέπονταν καθόλου. Για τη διαιώνιση του είδους δύο μήνες την άνοιξη πήγαιναν και έμεναν με έναν γειτονικό αρσενικό λαό, τους Γαργαρείς, που κατοικούσαν στον Καύκασο. Από τα παιδιά που γεννιούνταν, κρατούσαν μόνο τα θηλυκά. Τα αρσενικά ή τα σκότωναν ή τα ακρωτηρίαζαν ή τα έστελναν στους πατέρες τους. Για την προστασία του κράτους τους ήταν όλες τους εξασκημένες στη χρήση τόξου και ξίφους, και θεωρούνταν μάλιστα ισάξιες με πολεμιστές άνδρες, για την ανδρεία και την ικανότητά τους. Σε άλλα κράτη μπορεί να επέτρεπαν την παρουσία ανδρών, αλλά δεν τους επέτρεπαν να έχουν σημαντικές θέσεις.
Μύθοι και Ιστορία:Οι Αμαζόνες έχουν συμμετάσχει σε πολλούς μύθους. Η δημιουργία τέτοιων μύθων έχει δημιουργήσει ερωτηματικά στους ερευνητές. Στις μέρες μας, θεωρείται ότι οι Αμαζόνες δεν ήταν απλά ένας μυθικός λαός, ένα αποκύημα της φαντασίας των Ελλήνων, αλλά ένας ιστορικός λαός.
Κάποιοι από τους μύθους αυτούς είναι οι παρακάτω:
Ηρακλής και ΑμαζόνεςΣε έναν από τους άθλους του, ο Ηρακλής, ανέλαβε να κλέψει τη ζώνη της βασίλισσας τους, Ιππολύτης. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, ο Θησέας, που συνόδευε τον Ηρακλή, έκλεψε μία Αμαζόνα, την Αντιόπη. Για να εκδικηθούν οι Αμαζόνες κατέλαβαν την Αττική και επιτέθηκαν στην Αθήνα αλλά δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν. Αντιθέτως, πάρα πολλές από αυτές έπεσαν στη μάχη και θάφτηκαν στις γύρω περιοχές.
Αμαζόνες και Τρωικός Πόλεμος:Οι Αμαζόνες πήραν επίσης μέρος στον πόλεμο της Τροίας. Για να βοηθήσουν τον Πρίαμο, έστειλαν μια ομάδα τους υπό τις εντολές της βασίλισσας τους Πενθεσίλειας. Η ομάδα αυτή αποδεκατίστηκε μετά τον θάνατο της βασίλισσας από τον Αχιλλέα.
Τέχνη:Το θέμα των Αμαζόνων έχει ιδιαίτερη θέση στην αρχαία ελληνική εικονογράφηση, αλλά και στην ελληνική λογοτεχνία από τους αρχαιοτάτους χρόνους(π.χ.Ιλιάδα), μέχρι σήμερα.

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Από το 1100π.Χ.-τέλος του Μυκηναϊκού πολιτισμού- ως το 146π.Χ.,οπότε ο Ελλαδικός χώρος υποτάχθηκε στη Ρώμη
Οι Αρχαίοι ΄Ελληνες είχαν ως κέντρο της ζωής τους την αγορά ,το χώρο δηλαδή όπου βρίσκονταν τα κτήρια της ελληνικής πόλεως , όπως οι ναοί, το βουλευτήριο , το Γυμνάσιο. ΄Οσοι ήθελαν κάτι να πουλήσουν ή να αγοράσουν πήγαιναν στην αγορά, που ήταν σαν μια μικρή πολιτεία και εκεί βρίσκονταν εκτεθειμένα ποικίλα προϊόντα.

Η αρχαία Ελληνική πόλη χαρακτηρίζεται ως πολυάνθρωπη .Οι κάτοικοί της χωρίζονταν σε τρεις τάξεις: τους δούλους, τους ξένους(μέτοικους) και τους ελεύθερους πολίτες. Για την Αθήνα που υπήρξε η μεγαλύτερη πόλη σε πληθυσμό, υπολογίζουμε ότι το 339π.Χ. ο πληθυσμός έφτανε τις 350000 ανθρώπων.


Η κατοικία στην Αρχαία Ελλάδα και κυρίως η λαϊκή ήταν απλή. Ανασκαφές έχουν δείξει πως τα σπίτια των εύπορων ήταν ευρύχωρα, καλαίσθητα και πλούσια. Υπήρχε μια εσωτερική στοά, τα κυριότερα δωμάτια, μια αίθουσα για τα συμπόσια ,τραπεζαρία ,λουτρά, μαγειρεία και ακόμα υπήρχε γυναικωνίτης και ανδρωνίτης. Αντίθετα, τα σπίτια 5των λαϊκών ήταν πιο απλά με ένα-δυο δωμάτια και μερικά με όροφο, ο οποίος ενοικιαζόταν.

Τα πρώτα αρχαϊκά χρόνια τα πηγάδια και το βρόχινο νερό κάλυπταν τις ανάγκες των ανθρώπων. Αργότερα άρχισαν να γίνονται διάφορες κατασκευές παροχής νερού, ώστε κάθε σπίτι να έχει δικό του νερό.

Τα έπιπλα που στόλιζαν το αρχαίο ελληνικό σπίτι, όπως καρέκλες, σκαμνιά, κλίνες, τραπέζια και κοσμηματοθήκες, είχαν ευγενικά σχήματα και περιγράμματα που μπορούσαν να αποτελέσουν έργο τέχνης.

Η οικογένεια ταυτιζόταν με ένα στέρεο δεσμό. Οι βασιλικές οικογένειες ήταν πλούσιες, δυνατές, πολυμελείς και η θέση της γυναίκας ήταν τιμητική. Στα μεθομηρικά χρόνια, όταν μια κοπέλα ήταν σε ηλικία γάμου, ο πατέρας καλούσε γαμπρούς που προσέφεραν δώρα και κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας έδειχναν τα προσόντα τους. Μετά ο πατέρας της νύφης διάλεγε τον καλύτερο. Η κύρια τελετή συνίσταται στη μεταφορά της νύφης στο σπίτι του συζύγου. Προηγείται ένα τραπέζι(γεύμα) που προσφέρει ο πατέρας της νύφης. ΄Όταν έρθει το βράδυ, το ζευγάρι ανεβασμένο σε μια άμαξα προχωρεί για το νέο σπιτικό και ο γάμος ολοκληρώνεται με την ύπαρξη απογόνων.
Η γέννηση ήταν μεγάλο γεγονός. ΄Όταν αποκτούσαν παιδιά αρσενικά, η τελετή ήταν λαμπρή. ΄Όταν ήταν η ώρα του τοκετού, προσέφεραν θυσίες στις θεότητες και άλειφαν το σπίτι με πίσσα για να φύγουν τα κακά πνεύματα. ΄Όταν το παιδί ερχόταν στον κόσμο, το έλουζαν με χλιαρό νερό και το άλειφαν με λάδι.

Ο θάνατος ήταν μια ιερή τελετή. Περιποιόντουσαν το νεκρό και τον έβαζαν σε μία κλίνη. Τον έκλαιγαν όλη νύχτα και την επόμενη μέρα γινόταν η ταφή ή η καύση του. Τον πήγαιναν με άμαξα στο νεκροταφείο και οι συγγενείς τον τοποθετούσαν στον τάφο ή τον έκαιγαν(στα γεωμετρικά χρόνια). Επίσης προσέφεραν θυσίες υπέρ του νεκρού.

Οι αρχαίοι ΄Ελληνες όμως ήξεραν και να διασκεδάζουν. Στα ομηρικά χρόνια τα συμπόσια γίνονταν καθημερινά. ΄Αναβαν φωτιά στην αυλή ή σε ένα δωμάτιο και έτρωγαν κρέας. Επίσης στο γεύμα περιλαμβάνονταν φρούτα, μέλι και λαχανικά. Ακόμα ,οι Αθηναίοι έκαναν συμπόσια σε σημαντικά γεγονότα, όπως οι γιορτές. Μια μορφή ψυχαγωγίας ήταν και οι θεατρικές παραστάσεις που είχαν όμως θρησκευτικό και διδακτικό χαρακτήρα. Μεγάλη βέβαια ψυχαγωγία τους προσέφεραν και οι χοροί, αφού θεωρούσαν ότι η ρυθμική κίνηση ήταν θείο χάρισμα.

Αλλά και για την ενδυμασία τους ενδιαφέρονταν οι αρχαίοι Έλληνες. Το ένδυμα αποτελούσε ένδειξη Πολιτισμού και χαρακτηρίζεται από ελευθερία και απλότητα. Την κομψότητα των γυναικών συμπληρώνουν τα μακριά μαλλιά και τα κοσμήματα: περιδέραια, χρυσά βραχιόλια, σκουλαρίκια κ.α.

Η αγωγή των νέων ήταν διαφορετική από σήμερα. Οι ομηρικοί ήρωες εμφανίζονται ως μαχητές, φυσικά όμως αυτό δεν έφτανε. Διδάσκονταν λοιπόν τη λύρα, το κυνήγι, ακόμη και την ιατρική. Στη Σπάρτη η αγωγή των νέων στρεφόταν στην προετοιμασία για την άμυνα της πόλης, στη θυσία του ατόμου για το κοινό συμφέρον. Η πολιτεία ενδιαφέρεται για τα μέλη της και τους μελλοντικούς υπερασπιστές της.

Τα παιδιά των Αθηναίων ως τα επτά τους χρόνια μεγάλωναν κανονικά όπως όλα τα παιδιά. Μετά, τα αγόρια πήγαιναν σχολείο και τα κορίτσια έμεναν στο σπίτι με τις μητέρες τους και μάθαιναν πώς να γίνουν καλές σύζυγοι. Η παιδεία των αγοριών χωριζόταν σε δύο φάσεις. Την παιδεία που είχε ως σκοπό την άσκηση του σώματος και την παιδεία που είχε ως σκοπό την πνευματική τους μάθηση.

Με τι ασχολούνταν όμως οι αρχαίοι Έλληνες; Στην ομηρική κοινωνία οι άνθρωποι κατανέμονταν σχεδόν εξίσου ανάμεσα σε ηγεμόνες-πλούσιους και φτωχούς, σε ελεύθερους πολίτες και δούλους. Οι άρχοντες ασχολούνταν με τη γη και την κτηνοτροφία. Δεν ασχολούνταν όμως μόνο με αυτές τις εργασίες ,αλλά έχτιζαν και σπίτια, έφτιαχναν έπιπλα κ.α. Στους δούλους φυσικά έπεφτε η βαριά εργασία. Η κυριότερη πηγή δούλων ήταν ο πόλεμος. Τους χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές τους κυρίως οι πλούσιοι. Οι μικροϊδιοκτήτες είχαν δούλους εποχιακά. Οι κυριότερες εργασίες για δούλους ήταν του θυρωρού, του παιδαγωγού, του μάγειρα κ.α.
Οι εργατοτεχνίτες ήταν το μεγαλύτερο μέρος του αστικού πληθυσμού. Αυτά τα επαγγέλματα απαιτούσαν γνώσεις και επιδεξιότητα. Επεξεργάζονταν τον άργιλο, το ξύλο, την πέτρα και έφτιαχναν όμορφα διακοσμημένα αντικείμενα.

Υπήρχαν βέβαια και οι γεωργοί ή οι ιδιοκτήτες της γης. Δούλευαν άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο. Έτσι γύμναζαν το σώμα τους. Καλλιεργούσαν αμπέλια, ελιές, οπωροφόρα δέντρα κ.α.

Οι πιο αγαπημένες τους όμως ασχολίες ήταν το κυνήγι και το ψάρεμα. Κυνηγούσαν αρκούδες, αγριογούρουνα, πουλιά κ.α. Το ψάρεμα ήταν γι’ αυτούς περισσότερο μια επαγγελματική απασχόληση παρά διασκέδαση. Θεωρούσαν βέβαια πως το κυνήγι ήταν πιο υγιεινό από το ψάρεμα.

Οι ΄Ελληνες , τέλος, ήταν λαός που αγάπησε πάρα πολύ τον αθλητισμό. Ο ΄Ελληνας αθλητής δεν αγωνιζόταν για υλικό κέρδος, αλλά για τη νίκη. Κατά τις ημέρες των εορτών οργανώνονταν αγώνες. Το γνήσιο όμως αγωνιστικό πνεύμα, εμφανίστηκε από τους Αχαιούς, που οι αγώνες τους δεν ήταν μόνο επιδείξεις, αλλά συνδέονταν και με τελετουργίες. Από το πλήθος των τοπικών αγώνων της αρχαιότητας αναφέρουμε τα Ολύμπια που γινόταν στην ωραία Ολυμπία, τα Πύθια, τα Ίσθμια που γίνονταν στην ήρεμη περιοχή της Ισθμίας, τα Νέμεα που είχαν νεκρικό χαρακτήρα, προς τιμήν των ηρώων και βέβαια τους ανώτερους από όλους, τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η αρχή των αγώνων είναι πάντα θρησκευτική. Για έπαθλο είχαν κυρίως τρίποδες και αγγεία. Οι αγώνες ήταν ρόλος των παίδων, δηλαδή των αγοριών στην αρχαϊκή εποχή. Οι γυναίκες συνήθως δεν έπαιρναν μέρος στα αγωνίσματα.

Οι αγωνιστικοί χώροι ήταν το στάδιο, όπου γίνονταν αγώνες δρόμου, το Γυμνάσιο ή η Παλαίστρα, όπου γυμνάζονταν οι παίδες και ο ιππόδρομος, όπου γίνονταν οι αρματοδρομίες. Τα κυριότερα αθλήματα ήταν ο δρόμος, που ήταν αγώνας αντοχής, το άλμα(πήδημα σε μήκος), ο δίσκος, το ακόντιο, η πάλη που γινόταν σε ειδικό σκάμμα και τέλος το πένταθλο που συνδύαζε τα αγωνίσματα του δίσκου, του άλματος και του ακοντίου.

Η πυγμή, ακόμα, αναπτύχθηκε από τη χρήση του φυσικού όπλου του ανθρώπου, της δύναμης και της αντοχής του. Το παγκράτιο ήταν ένα άθλημα που συνδύαζε την πυγμή και την πάλη. Ακόμα γίνονταν ιππικοί αγώνες, κολύμβηση, κατάδυση και κωπηλασία.

Οι πληροφορίες αυτές που έχουμε για τη ζωή των αρχαίων Ελλήνων, αφορούν κυρίως τη ζωή στην κλασική Αθήνα, μας δίνουν όμως μια γενική εικόνα και για τη ζωή των άλλων πόλεων, αφού όπως φαίνεται, σταδιακά το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της Αθήνας υιοθετήθηκε και από εκατοντάδες άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου.

ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Οι αρχαίες θρησκείες και ο Χριστιανισμός μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία (νηστείες, βαπτίσεις, σύμβολα, καινούργια ονόματα). Και καθώς ο Χριστιανισμός είναι νεώτερος των θρησκειών αυτών, είναι φανερό πόσο επηρεάστηκε στην τελική διαμόρφωση του. Όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος "Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής.
Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος , η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική.",ενώ πριν από αυτόν ο Αριστοτέλης είχε πει: "Η θεια ουσία βρίσκεται παντού στην φύση". Ότι ονομάζουμε Θεούς είναι απλώς οι πρωταρχικές ουσίες. Οι μύθοι και οι ιστορίες δημιουργήθηκαν για να κάνουν το θρησκευτικό σύστημα καταληπτό και ελκυστικό, από τους απλούς πολίτες. Έτσι οι ιστορίες του Δια , της Τροίας του Ηρακλή είναι ιστορίες που κρύβουν βαθύτερα μηνύματα. Οι λατρείες των θρησκειών υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας μονοθεϊστικής Θεοσοφίας που είναι ανώτερη όλων.
Το "κλειδί" που ανοίγει μια, πρέπει να τις ανοίγει όλες, διαφορετικά δεν είναι το σωστό κλειδί. Υπάρχουν πολλοί κατώτεροι θεοί αλλά ένας μόνο Δημιουργός. Οι θυσίες στις θεότητες είναι ένας τρόπος που εφευρέθηκε για να αναγκάσει τους ανθρώπους να υπακούουν στους νόμους. Η πρωταρχική ουσία όμως είναι μια και δεν είναι ούτε η φωτιά, ούτε η γη, ούτε το νερό ούτε οτιδήποτε άλλο που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις. Μια πνευματική υπόσταση είναι η αιτία του σύμπαντος , όλη η ομορφιά του, όλη η κίνηση, και όλα τα σχήματα που τόσο όλοι μας θαυμάζουμε. Τα πάντα πρέπει να μας οδηγούν σε αυτή την πρωταρχική ουσία που κυβερνά τα πάντα...".
Πίσω από την φαινομενική πολυθεΐα της Ελληνικής μυθολογίας οι αρχαίοι Έλληνες πάντα αναγνώριζαν ένα αρχηγό των Θεών είτε ως Ουρανό, είτε ως Κρόνο ή Χρόνο, δηλώνοντας την αρχή κινήσεως του σύμπαντος, είτε σαν Δία ή Ζήνα, (για να εκφράσουν ότι χάρις σε αυτόν ζούμε) που κυβερνούσε τον κόσμο βοηθούμενος από επιμέρους δυνάμεις. Ο Όλυμπος δεν ήταν παρά ένα σύμβολο των διαφόρων δυνάμεων μέσα στην ενότητα του Ύπατου Νου. Ίσως μάλιστα η αλήθεια αυτή να αποτελούσε τμήμα των αποκαλύψεων στα μυστήρια που αργότερα όταν η αυστηρότητα της εχεμύθειας και ο φόβος του θανάτου λόγω αποκαλύψεων των μυστηρίων εξέλειψε, οι φιλόσοφοι προέβηκαν σε αποκαλύψεις μέσω του Πλωτίνου, του Πρόκλου των Ερμητιστών και των Γνωστικών οι οποίοι μιλούσαν για Ένα Θεό. Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των σοφών διαλόγων του Ερμή του Τρισμέγιστου ,είναι ο μονοθεϊσμός ,όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα.
"Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά με σοφία εις δείξιν όλων. Ο θεός δεν είναι νους, αλλά όμως είναι ο αίτιος της υπάρξεως του Νου. Δεν είναι πνεύμα, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του πνεύματος. Ούτε φως είναι, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του φωτός. Ο Θεός είναι ο μη υπάρχων από κανένα, εν τούτοις είναι ο αίτιος της υπάρξεως όλων των όντων. Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο, ύδωρ λεπτό και πνεύμα νοερό, με την δύναμη του Θεού ευρισκόμενα στο χάος και έλαμψε φως άγιο και από τα φωτεινά εκείνα πεδία ξεχύθηκε στην Φύση Λόγος άγιος, κι από την υγρά φύση ξεπήδησε προς τα ύψη το πυρ.
Το φως το άγιο (λέει ο Θεός στον Ερμή) είμαι εγώ ο θεός σου, ο προϋπάρχων της εμφανισθείσης από το σκότος υγράς εκείνης φύσεως, ο δε φωτεινός Λόγος, που είδες να ξεχύνεται από τα φωτισμένα πεδία, προς την υγρά εκείνη φύση που βγήκε από τον Νου μου, είναι ο Υιός μου, ο Νους είναι ο πατέρας Θεός. Αυτοί οι δύο - Πατέρας και Υιός - δεν ξεχωρίζονται ο ένας από τον άλλον, η δε ένωσή τους είναι η ζωή. Στα κατωφερή στοιχεία ξεπήδησε ο του Θεού Λόγος, στο καθαρό της φύσεως δημιούργημα, ενώθηκε με τον Δημιουργό Νου, που είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και δημιουργήθηκε από τα κατωφερή στοιχεία η ύλη.
Δηλαδή, ο Νους-Θεός, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άλλο δημιουργό Νουν, από πυρ και πνεύμα. Αυτός ο δεύτερος Νους δημιούργησε τους διοικητές του αισθητού κόσμου, που περικλείεται σ' επτά κύκλους, η διοίκηση των οποίων καλείται Ειμαρμένη. Ο δε πατέρας όλων ο Νους, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άνθρωπο, όμοιο μ' αυτόν και τον αγάπησε σαν παιδί του. Και εάν το καταλάβει και το πιστέψει ο άνθρωπος ότι έχει δημιουργηθεί από φως και ζωή, τότε ασφαλώς θα προχωρήσει προς τα άνω, μετά θάνατον. Γιατί εγώ ο Θεός-Νους θα είμαι στο πλευρό των αγαθών, των καθαρών, των ευσεβών. Στους ανόητους και κακούς, όμως, θα σταθώ μακριά τους.
Αυτούς θα τους παραλάβουν οι τιμωροί δαίμονες και θα τους προσβάλουν με την οξύτητα του πυρός . Όλες οι ψυχές του κόσμου προέρχονται από μία και μόνον ψυχή, από την ψυχή του Δημιουργού. Μπαίνοντας η ψυχή στο σώμα του ανθρώπου, εάν γίνει κακή, δεν απολαμβάνει την αθανασία, κι ούτε ματαλαμβάνει του αγαθού. Αρετή δε της ψυχής είναι η γνώση. Γύρω από τον ήλιο υπάρχουν πολλοί χοροί δαιμόνων (πνεύματα, υπηρετούντα την κίνηση των σωμάτων της δημιουργίας και της ζωής, στον ηλιακό κύκλο, που επιμελούνται την τιμωρία των ασεβών ανθρώπων). Κάθε χορός δαιμόνων υπηρετεί το άστρο του. Και είναι οι δαίμονες αυτοί, άλλοι μεν καλοί, άλλοι δε κακοί από τη φύση τους. Οι δαίμονες αυτοί, εργάζονται στις πόλεις και στα έθνη και σε κάθε άνθρωπο. Ξεσηκώνουν και ερεθίζουν τις ψυχές των ανθρώπων, εγκατεστημένοι στα νεύρα τους, στα μυαλά τους, στις φλέβες τους, στις αρτηρίες τους και στον εγκέφαλό τους, φθάνοντας και μέχρι τα σπλάχνα τους.
Μόλις γεννηθεί ένας άνθρωπος κι αποκτήσει ψυχή, τον παραλαμβάνουν οι δαίμονες που θα είναι την στιγμή εκείνη σε υπηρεσία σε κάθε άστρο. Αυτοί διαιρούν την ψυχή σε 2 μέρη και την στρέφουν προς τις μοιραίες ενέργειες. Ολίγοι άνθρωποι είναι οι εκλεκτοί, το λογικό τους λάμπει σαν ακτίνα Ηλίου. Αυτούς τους αφήνουν οι δαίμονες, γιατί σε μια θεία ακτίνα, και ένας δαίμονας δεν είναι ικανός ν' αντισταθεί. Όλοι οι άλλοι, οι κακοί, άγονται και φέρονται από τους δαίμονες. Αυτήν την ενέργεια και την συνεργασία δαιμόνων και κακών ανθρώπων, ο διδάσκαλός μου ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, Ειμαρμένη την ονόμασε (ομιλεί ο Ασκληπιός).Στο σύμπαν δεν υπάρχει άδειος χώρος γιατί είναι γεμάτο σώματα. Απ' αυτά, άλλα μπορούμε να βλέπουμε και άλλα δεν είναι ορατά".
Ο μονοθεϊσμός των αρχαίων Ελλήνων που προηγείται της πολλαπλότητας αναγνωρίζεται στον Πλάτωνα "Πίσω από κάθε καθορισμένη ύπαρξη και δευτερεύουσα Αιτία ,πίσω από κάθε νόμο, ιδέα και αρχή υπάρχει μια Διάνοια ή Νους η πρώτη αρχή όλων των αρχών, η υπέρτατη ιδέα στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες ιδέες. Ο μονάρχης και νομοθέτης του σύμπαντος, η υπέρτατη ουσία από την οποία τα πάντα αντλούν την ύπαρξη και την ουσία τους, η πρώτη και αποτελεσματική αιτία κάθε τάξης, αρμονίας, ομορφιάς, τελειότητας και καλοσύνης που διακατέχει τι σύμπαν", τον Θαλή "Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητος", τον Εμπεδοκλή " Διπλή ιστορία θα σου πω. Κάποτε από τα πολλά βγήκε το ένα και από το ΕΝΑ τα πολλά", τον Ηράκλειτο "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα.", τον Πλούταρχο "Ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία το κυβερνά.","δεν υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν άλλοι θεοί σ' άλλους λαούς και διαφορετικοί σ' άλλους ούτε βαρβάρους ούτε Έλληνες θεούς, ούτε νότιους ούτε βόρειους. Αλλ' όπως ο ήλιος, και η σελήνη, ο ουρανός και η γη και η θάλασσα είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους, αλλά ονομάζονται αλλιώς από άλλους και διαφορετικά από άλλους, έτσι ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το σύμπαν και μια η Πρόνοια, η οποία το κυβερνά....",τον Επίκουρο "Οι Θεοί δεν είναι πολλοί , όπως πολλοί νομίζουν, και δεν είναι ασεβής όποιος αμφισβητεί αυτά που οι πολλοί πιστεύουν για τους θεούς. Ασεβής είναι αντίθετα, αυτός που πιστεύει για τους θεούς ότι και οι πολλοί , γιατί δεν έχουν αληθινές γνώσεις αλλά εντυπώσεις".
Πρέπει κάποιος να ασχοληθεί πραγματικά με τα αρχαία κείμενα και να ψάξει τις βαθύτερες αλήθειες, για να αντιληφθεί το "ένας" και "πολλοί" είναι έννοια αριθμητική, που μικρή αξία έχει στον υπεραισθητό κόσμο. Είναι διάκριση που έγινε μεταγενέστερα, όταν προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τον Θεό Πνεύμα, κατατάσσοντας κι Αυτόν σε λογικές κατηγορίες, κι απετέλεσε απλώς αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ φανατικών. Ο μυημένος αντίκριζε ταυτόχρονα τον Θεό και τους Θεούς. "Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν", έλεγε ο Πλωτίνος. Ο Θεός δεν έχει καμία νοητή ιδιότητα, προσέθετε. Είναι πέραν του νοητού, αδιανόητος και αδιάγνωστος. Μπορούμε να πούμε μόνον, τι δεν είναι, κι όχι τι είναι Όλες οι αμέτρητες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο, δεν είναι βέβαια ανεξάρτητες μεταξύ τους. Τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, διότι μία είναι η θεία ουσία του κόσμου. Γι' αυτό, δεν υπάρχει επίσης αντίφαση μεταξύ Θεϊσμού και Πανθεϊσμού, αφού, όπως επισημαίνει ο Πλωτίνος, ο Θεός υπέρκειται των πάντων (Θεϊσμός), αλλά ταυτοχρόνως περιλαμβάνει και τα πάντα (Πανθεϊσμός). Οι μυριάδες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο μας, μολονότι συμβαίνει συχνά και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι εκφάνσεις και βουλήσεις του Ενός. Διαβάζοντας προσεκτικά λοιπόν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, και τους Ορφικούς ύμνους διαπιστώνει κανείς ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν υπήρξαν ειδωλολάτρες, αλλά κατ' ουσία μονοθεϊστές και πανθεϊστές.
Οι πρώτοι που μίλησαν για την μία και μοναδική αρχή Θεό ήταν οι Ορφικοί, όπως αποδεικνύεται και από τα ακόλουθα αποσπάσματα:
"Ένας βασιλεύς-κύριος υπάρχει αυτογέννητος κι όλα όσα έχουν δημιουργηθεί, είναι γεννήματα αυτού του Ενός. Και αυτός ο βασιλεύς περιφέρεται μέσα στα δημιουργήματα το και δίνει το καλό και το κακό",
" Ο Ζεύς έγινε πρώτος, ο Ζεύς και τελευταίος, ο Ζεύς είναι η κεφαλή, ο Ζεύς και το μέσον, από τον Δία γεννήθηκαν τα πάντα. Ο Ζεύς γεννήθηκε αρσενικός, ο Ζεύς υπήρξε η αθάνατη νύφη. Ο Ζεύς είναι το στήριγμα της γης και του έναστρου ουρανού. Ο Ζεύς είναι το θεμέλιο της θάλασσας, ο ήλιος και η σελήνη. Είναι ένα κράτος, ένας Θεός, ο μέγας κύριος των πάντων. Είναι η φωτιά και το νερό η γη και ο αιθέρας, η νύχτα και η ημέρα, η Μήτις και ο Ερωτας με τις πολλές χαρές. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο σώμα του μεγάλου Δία".
Για τους Ορφικούς, οι Θεοί ήταν διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας πρωταρχικής δύναμης , η δε ανθρώπινη ψυχή είχε θεία προέλευση και κλείστηκε μέσα στο σώμα φυλακή . Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και στην κρίση της μετά θάνατον, καθώς επίσης ότι ο εξαγνισμός της επιτυγχάνονταν και με την κάθαρση. Ο Πλάτωνας επηρεασμένος από την θεωρία των Ορφικών και του Πυθαγόρα, ανέπτυξε την θεωρία του περί του Υπερτάτου Όντος, του Θεού και την θεωρία του περί των Ιδεών. Συνέδεσε την ψυχή με τις ιδέες και πίστευε ότι η ψυχή είχε γνωρίσει τις ιδέες του αιώνιου αρχετύπου στην προσωματική περίοδο της υπάρξεώς της.
Συνήθιζε να λέει ότι κάθε γνώση και κάθε μάθηση δεν είναι παρά ανάμνηση από όσα η ψυχή είχε δει πριν εισέλθει στο σώμα, το οποίο θεωρούσε φυλακή της ψυχής, μέσα στο οποίο κλείστηκε ύστερα από κάποιο παράπτωμά της από το οποίο ελευθερώνεται μετά θάνατον. Στην αρχαία Ελλάδα σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό υπήρχε ανέχεια στις διαφορετικές θρησκείες. Είναι σε όλους εξάλλου γνωστό ότι σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν αγάλματα αφιερωμένα σε αγνώστους Θεούς.
Μια άλλη βασική διαφορά του Χριστιανισμού όπως αυτός εκφράστηκε από την επίσημη εκκλησία και της αρχαίας Ελληνικής θεολογίας όπως αυτή εκφράστηκε από τον Ησίοδο και τον Ορφέα, είναι ότι στην μία περίπτωση ο κόσμος ήταν αυτογέννητος, αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος, σε αντίθεση με τον Θεό της παλαιάς διαθήκης που αποδέχεται έναν υπερβατικό Θεό που με την βούληση του επενεργεί αδιάκοπα στην Δημιουργία και παρεμβαίνει στα ανθρώπινα. Κατά αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος αναζητά το θείο όχι μέσα από την σχέση του με την φύση και το περιβάλλον του οποίου αποτελεί τμήμα (όπως επάνω , έτσι και κάτω-το γνωστό Ερμητικό αξίωμα) , αλλά σε υπερβατικούς κόσμους.
Αυτό αν συσχετιστεί και με συστήματα εξουσίας, στην πρώτη περίπτωση υπάρχει η ελευθερία της ελεύθερης βούλησης, ενώ στην δεύτερη η παθητική αποδοχή μιας δεδομένης εξουσίας Παρόλες τις διαφορές και από όσα εξετάσαμε έως τώρα, αποδεικνύεται ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλές- για να είναι τυχαίες- ομοιότητες ανάμεσα στα χριστιανικά σύμβολα και μυστήρια και στα αντίστοιχα παγανιστικά που προηγήθηκαν. Ομοιότητες βέβαια που ήταν γνωστές στους πρώτους χριστιανούς πατέρες. Για τον λόγο αυτό και για όσο υπήρχαν φιλοσοφικές σχολές και παγανιστικές θρησκείες υπήρχε αδυναμία να υποστηριχθεί η μοναδικότητα και αυθεντικότητα των δογμάτων της.
Ας μην λησμονούμε ότι στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρχαν ακόμα πολλά φωτισμένα μυαλά που είχαν μαθητεύσει σε σχολές του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα του Ζήνωνα του Αριστοτέλη, όπως επίσης και πολλών που ακολουθούσαν τα θεολογικά και φιλοσοφικά συστήματα της Αιγύπτου, της Χαλδαίας, της Περσίας, της Ινδίας . Πως ήταν δυνατόν λοιπόν έτσι εύκολα να αποδεχτούν τόσα έθνη την ιδέα ότι ο Θεός είχε αποκαλυφθεί μόνο στο εβραϊκό έθνος; Τα τεκμήρια έπρεπε να εξαλειφθούν, έτσι κλείσανε σταδιακά οι φιλοσοφικές σχολές, και όπως είναι γνωστό ο νικητής είναι πάντα αυτός που επιβάλει τους κανόνες&.
Ο Χριστιανισμός τελικά ανέτρεψε το σκηνικό των παγανιστικών θρησκειών, οι χριστιανοί από θύματα έγιναν θύτες και ο μονοθεϊσμός ήρθε επίσημα στο προσκήνιο. Οι διώξεις της ιερής εξέτασης και του φανατισμού των πρώτων Χριστιανικών χρόνων οδήγησαν στην εμφάνιση πολλών χριστιανικών αιρέσεων, και μυστικών ομάδων, οι γνωστότερες των οποίων ήταν ο Γνωστικισμός οι Τέκτονες, οι Ροδόσταυροι, οι Ναΐτες Ιππότες, και οι Ιλλουμινάτοι. Ας συνοψίσουμε κάποιες από τις ομοιότητες και επαναλήψεις αρχαίων Ελληνικών συμβόλων αρχίζοντας από τις γεννήσεις από παρθένους σε σπήλαια σε συγκεκριμένη ημερομηνία (25 Δεκεμβρίου), την θανάτωση δράκων είτε με την μορφή του Άγιου Γεωργίου είτε με την μορφή του Ηλιακού Θεού Απόλλωνα, που συμβολίζει την πάλη του φωτός ενάντια στο σκότος, η αναγέννηση ή ανάσταση, το περιστέρι ιερό πουλί της Αφροδίτης, ο Κριός(ο προπορευόμενος ηγέτης του κοπαδιού) ή αμνός σύντροφοι του Ερμή και του Ορφέα, ο Ιχθύς σύμβολο του πνευματικό φωτός στον Χριστιανισμό-αντίστοιχα στην Ελληνική μυθολογία ο Θεός Απόλλωνας μεταμορφώθηκε σε δελφίνι για να ιδρύσει τον Μαντείο των Δελφών, από όπου πήρε και το όνομα το μαντείο-, ο αριθμός δώδεκα, οι νηστείες, οι εξομολογήσεις, η χρήση του κρασιού και του σίτου, οι συμβολικοί δείπνοι και άλλα.
Η λέξη "Χριστός", χρησιμοποιούταν στα αρχαία ελληνικά μυστήρια για τον Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης. Όταν ο Νεόφυτος μετά από τα διάφορα σταδία μυήσεως περνούσε τις δοκιμασίες και έφτανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός.(Ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάστασης συνείδηση αφύπνισης της ψυχής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν αναγνωρίζεται το μεγαλειώδες έργο του Ιησού , ο οποίος εξύψωσε την ανθρωπότητα προς το Θείο. Σε αυτόν αναζητήθηκε μετά την έλευση του , αυτό που προηγουμένως μπορούσε να αναζητηθεί μονάχα μέσα στην ίδια την ψυχή του ανθρώπου.
Το θείο , το αιώνιο στοιχείο που βρισκόταν μέσα στην ψυχή , μπορούσε να το δει κανείς διάμεσου του Ιησού. Όπως είδαμε πρωτεύοντα ρόλο σε όλα τα μυστήρια διαδραματίζει ο ήλιος που προσφέρει το Φως και την ζωή στον πλανήτη. Κατά επέκταση όλες οι θεότητες ήταν ηλιακές. Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε ότι κάθε μορφή ενέργειας που χρησιμοποιεί το ζωικό βασίλειο και κατά επέκταση ο ανθρώπινος οργανισμός , σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από συμπύκνωση της ηλιακής ζωοφόρου ακτινοβολίας από το φυσικό βασίλειο μέσω της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης. Εκτός του Απόλλωνα και του Διόνυσου και ο Δίας ήταν ηλιακή θεότητα όπως φαίνεται από το όνομα του που προέρχεται από τις λέξεις ευ-διος-λαμπρός, εν-διος- ο εν τω μέσω της ημέρας, αλλά και από το προσωνύμιο του Ζήνας από το ότι δίνει ζωή και ζωογονεί όπως ακριβώς κάνει και ο Ήλιος.
Οι ηλιακές ακτίνες κατά την διάρκεια του έτους δεν φωτογονούν το ίδιο την Γη, εξαιτίας της θέσεις του Ήλιου , και των διαφορετικών θέσεων που παίρνει η Γη κατά την περιφορά της γύρω του. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Όλοι οι αρχαίοι λαοί όπως είδαμε αναπαριστούσαν την κίνηση αυτή του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου οι Έλληνες γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν "σωτήρ" και θείο "βρέφος", το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός "Ποιμήν", του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη .Στην Αίγυπτο στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζανε την γέννηση του Όσιρη.
Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Όπως ηδη είδαμε στα Κρητομηνωικά μυστήραι η Ρέα, η Μεγάλη πανάρχαια Θεά, η θυγατέρα του Ουρανού και της Γης, η σύζυγός του Κρόνου και η μητέρα του Κρηταγενή Δία, λατρευόταν κάτω από το ιερό Δέντρο της στις υψηλές κορυφές των βουνών και των λόφων, καθώς και στα Ιερά Σπήλαια. Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο ήταν σύμβολα της μητρότητας και της ζωής, δύο σημαντικά σύμβολα που επίσης συναντούνται σε όλες σχεδόν τις αρχαίες θρησκείες. Μπροστά από το Ιερό δέντρο γινόταν οι προσφορές και οι χοροί. Το δέντρο ως σύμβολο συμβόλιζε τη μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής. Η ημέρα γεννήσεως του Χριστού είναι η 25η Δεκεμβρίου, η ημέρα δηλαδή που οι αρχαίοι παγανιστικοί λαοί γιόρταζαν την ημέρα του χειμερινού ηλιοτροπίου.
Οι πρώτοι Χριστιανοί κατά αντιστοιχία με την παγανιστική τελετουργία της λατρείας του Θεού Ήλιου, δεν προσεύχονταν ποτέ αν δεν γύριζαν προς την Ανατολή του ήλιου, ενώ και ναοί τους είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι πριν το 153 μ.χ σαν πρώτη του έτους εορταζόταν η 1η Μαρτίου (σύμφωνα με αυτή την αρίθμηση όπως φαίνεται έχουν ονομαστεί και οι μήνες Σ-επτε-μβριος, Οκτώ-μβριος, Δεκ(α)έ-μβριος). Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι από την εαρινή ισημερία της 25ης Μαρτίου έως την 25η Δεκεμβρίου περνάνε εννέα μήνες, όσο διαρκεί και η εγκυμοσύνη.
Ο Σταυρός είναι ένα πολύ παλαιό σύμβολο που συναντάται συχνά τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Αρχικά ήταν φαλλικό σύμβολο και αντιπροσώπευε την αναπαραγωγική διαδικασία, για αυτόν τον λόγω χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους σαν μέσω εκτέλεσης, επειδή ακριβώς συμβόλιζε την μεγαλύτερη ατίμωση: ο κατάδικος έβγαινε από την ζωή μέσω του σταυρού (της σταύρωσης), από τον οποίο είχε εισέλθει στην ζωή. Κατά αυτόν τον τρόπο υποδήλωναν το λάθος για την συγκεκριμένη γέννηση, και έτσι εγκατέλειπε την ζωή επάνω στον σταυρό, στο σύμβολο της γέννησης. Η διασταύρωση των δύο γραμμών συμβολίζουν τα δύο φύλα και ενέργειες άρρεν και θήλυ, προς υπόμνηση της δυαδικού της φύσης και της σύζευξης του άρρενος και του θήλεως προς την παραγωγή του τέλειου ανθρώπου. Συμβολίζει επίσης τις τέσσερις εποχές, συνεπώς της εξέλιξης και της ζωής και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σαν Χριστιανικό σύμβολο ο Σταυρός αναπαριστά την σταύρωση του ανθρώπου σαν μια προετοιμασία για την ανάσταση, την επιβεβαίωση του Χριστού μέσα στον άνθρωπο.
Η εικόνα της σταύρωσης του Προμηθέα που υποφέρει γιατί έδωσε την φωτιά και την γνώση στην ανθρωπότητα όπως σχετικά μας αναφέρει ο Αισχύλος, μας αποκαλύπτει ότι η ιδέα και η αλληγορία της σταύρωσης προηγείται του χριστιανισμού. Η φωτιά συμβολίζει το πνεύμα και την πνευματικότητα, ενώ το νερό είναι το σύμβολο της υλικής διάστασης της ζωής. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε:
"Εγώ σας βαπτίζω με νερό αλλά αυτός που θα έρθει μετά από εμένα θα είναι αγιότερος, θα σας βαπτίζει με το άγιο πνεύμα , και φωτιά&"
Κεντρικά στοιχεία των μυητικών τελετών ήταν ο πλασματικός θάνατος και η πλασματική αναβίωση του μύστη, που πεθαίνει στην παλιά του κατάσταση και ανασταίνεται σε μια υψηλότερη σφαίρα. Ο μυούμενος - η "πεθαίνει" για να "ξαναγεννηθεί", αποποιείται την άγνοια και ασκείται στη γνώση, στην ουσία "εκπαιδεύεται". Η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου στα Κορυβαντικά και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες. Έγινε δηλαδή το "Αίμα και η Σάρκα του Χριστού", θεία δωρεά επίσης για την ψυχοπνευματική ανάσταση των ανθρώπων της Χριστιανικής θρησκείας. Η αντίστοιχη αλληγορία του μυστικού δείπνου και της θείας ευχαριστίας στον Χριστιανισμό, συμβολίζει την μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης σε θεία. Ο τεμαχιζόμενος άρτος συμβολίζει την θεία ουσία του σύμπαντος, ενώ ο οίνος δηλώνει το πνεύμα που ενώνεται με την ουσία , έτσι ώστε ο άνθρωπος να μετάσχει της Θεότητας. Το πνεύμα απορροφάται από την ουσία και παράγεται η ύλη, η οποία αποτελεί το φαινομενικό σύμπαν. Η ουσία του παντός βαπτισμένη στο αγνό πυρ, δηλαδή το πνεύμα, και έχοντας το απορροφά γεμίζοντας από αυτό. Κάθε ατομικότητα του πυρός αυτού μετέχει και γονιμοποιείται από αυτό. Από εδώ παράγεται η ψυχή....
Τέλος η τριαδικότητα του Θεού εκφραζόταν μέ την αριθμοσοφία του Πυθαγόρα . Το ένα- η μονάδα είναι ο Θεός, από την εκπόρευση του οποίου δημιουργείται το δυο, η ύλη η Δυάς , και το τρία που συνδυάζει τη μονάδα και την Δυάδα που είναι ο φαινομενικός κόσμος .Ο άνθρωπος ακολουθεί τους νόμους της Γης, η Γη τους νόμους του Ουρανού, ο Ουρανός τους νόμους του Αιωνίου, και το αιώνιο τους νόμους της αυθύπαρκτης φύσης του.
OI ΠΡΩΤΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ
Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Εσσαίοι και Θεραπευτές, μελή των ίδιων μυστικιστικών ομάδων κοντά στους οποίους μαθήτευσε ο Ιησούς στην Αίγυπτο. Κάποιες άλλες ομάδες ήταν οι Ναζωραίοι και οι Εβονίτες. Η πρώτη χριστιανική κοινωνία σχηματίστηκε από μικρές ομάδες, μυστικιστικά οργανωμένες με τους δικούς της κώδικες και σύμβολα αναγνώρισης. Όλες αυτές οι ομάδες με μικρές διαφορές τελούσαν Θεουργικά μυστήρια, και ήταν περισσότερο η λιγότερο Καββαλιστές.
Παρόλο ότι ο Ιησούς πήρε τις γνώσεις του από αυτούς και μυήθηκε στα μυστήρια τους, όλες αυτές οι ομάδες καταδικάστηκαν από την Χριστιανική Εκκλησία τα επόμενα 2000 χρόνια ως αιρετικοί.. Οι Ναζαρέοι ήταν Θεουργοί και Μάγοι, και ζούσαν στην Ιουδαία πριν τον Μωυσή. Ο Ιησούς επισκέφτηκε την πόλη της Ναζαρέτ (που αρχικά λεγόταν Ναζαρα) και εκεί μελέτησε τα μυστικά Αρχεία των Χαλδέων και τα συνδύασε με την σοφία των Αιγυπτίων.
Σαν νομαδικός λαός οι Εβραίοι επηρεάστηκαν από πολλούς λαούς και να ενσωματώσουν στις παραδόσεις ους ότι θεωρούσαν καλύτερο. Αντίθετα όμως από τους αρχαίους Έλληνες οι ίδιοι δεν παραδέχονταν ότι η σοφία τους προήλθε από τους ξένους. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι αυτή. Από τους Χαλδαίους πήραν το αλφάβητο κι τις ονομασίες των ημερών, από τους Σουμέριους τους μύθους για την δημιουργία, την πτώση τον κατακλυσμό. Από τους Χαναναίους πήραν τον θεό Γιαχ ή Γιαχάου και τον μετέτρεψαν σε Γιεχοβά, και από τους Αιγυπτίους την εσωτερική φιλοσοφία μέσω του Μωησή. Για παράδειγμα η λέξη Αβραάμ είναι Χαλδαϊκή και σημαίνει "αυτός που έχει κοσμική συνείδηση". Η Βίβλος επίσης αναφέρει ότι ο Αβραάμ ήταν από την Ουρ των Χαλδαίων. Η λέξη Ουρ σημαίνει "φως" και Χαλδαίος "μάγος μυημένος στις απόκρυφες επιστήμες".
Η ιστορία του κατακλυσμού είναι παραπλήσια με αυτήν που περιγράφεται στο έπος του Γκιλγαμές και του Έλληνα Δευκαλίωνα. Το ίδιο συμβαίνει με το δένδρο τις γνώσης, και την γέννηση ξεχωριστών ανθρώπων θεών από Παρθένους ,αλλά και η ιστορία του Μωησή τον οποίο βρίσκει η κόρη του Φαραώ μέσα σε ένα καλάθι στο ποτάμι, μοιάζει καταπληκτικά με την ιστορία του Σαργών με την ίδια πλοκή 800χρονια πριν την γέννηση του Μωησή. Σύμφωνα με την Βιβλο ο Μωησής μεγάλωσε μέσα στην Βασιλική οικογένεια, ήταν αρχιερέας του Όσιρη και ήταν μυημένος στα αρχαία Αιγυπτιακά μυστήρια. Πολλοί σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο Μωησής έζησε την εποχή που Φαραώ ήταν ο Ακενάτων, ο οποίος είχε επιβάλει τον μονοθεϊσμό στην Αίγυπτο γύρω στο 1300 πχ.
Χαρακτηριστικός είναι ο ακόλουθος Αιγυπτιακός ύμνος :
"Πόσο πολύμορφα είναι τα έργα σου!. Είναι κρυμμένα από την όραση του ανθρώπου. Ω μοναδικέ Θεέ, που όμοιος σου δεν υπάρχει κανείς. Εσύ δημιούργησες τη γη σύμφωνα με την επιθυμία σου όταν ήσουν μόνος. Όλους τους ανθρώπους, όλα τα ζώα, μεγάλα και μικρά, και ότι στέκεται στα πόδια του πάνω στην γη και τρέχει ή πετάει ψηλά με τις φτερούγες του. Και στις χώρες της Συρίας, της Κούς (Αίγυπτος η υπό του αιγαίου χώρα) -εσύ τοποθέτησες τον κάθε άνθρωπο στην θέση του και κάλυψες τις ανάγκες του&"
Σύμφωνα δε με την εκδοχή του ιστορικού Ιώσηπου , ο Μωησής ήταν ένας Αιγύπτιος ιερέας ονόματι Οσαρσήφ που οργάνωσε ανταρσία ανάμεσα σε καταπιεσμένους Αιγυπτίους. Αφού άρπαξε την εξουσία από τον Φαραώ , με την βοήθεια των Χαναανιτών συμμάχων του, επέβαλε μία βασιλεία τρόμου στην χώρα, καταστρέφοντας τους ναούς της, βεβηλώνοντας τα ιερά της και λεηλατώντας την χώρα.
Μετά ο Οσαρσήφ κυβέρνησε επί δεκατρία χρόνια προτού ο εξόριστος Φαραώ σχηματίσει νέο στρατό και κυνηγήσει αυτόν και τους οπαδούς του στην Χαναάν.
Όσον αφορά την Βίβλο είναι επηρεασμένη από πολλά κείμενα διαφόρων λαών. Αν διαβάσει κανείς την αιγυπτιακή βίβλο των νεκρών και το κώδικα του Χαμουραμπί, θα βρει πολλές ομοιότητες με την βίβλο. Για παράδειγμα κάποιες από τις εξομολογήσεις της Αιγυπτιακής βίβλου των νεκρών αναφέρουν ανάμεσα σε άλλες:
-Δεν διέπραξα ανομία. -Δεν λήστεψα με βία. -Δεν φέρθηκα βίαια σε άνθρωπο. -Δεν σκότωσα ούτε άνδρα ούτε γυναίκα. -Δεν είπα ψέματα. -Δεν διέπραξα μοιχεία και δεν διέπραξα σαδισμό. -Δεν πρόσφερα βλασφημίες κατά του Θεού. ή οι γνωστές μας Δελφικές εντολές Γνώθι σαυτόν ( "Γνώρισε τον εαυτόν σου") Μηδέν άγαν ("Τίποτε υπερβολικό"). Έπου Θεώ (ακολούθα τον Θεό) Νόμω πείθου (να πειθαρχείς στον Νόμο) Θεούς σέβου (να σέβεσαι τους Θεούς) Γονείς σέβου (να σέβεσαι τους γονείς) Χρόνου Φείδου (μην σπαταλάς τον χρόνο σου) Υιούς παίδευε (εκπαίδευε τους νέους) Φόνου απέχου (μην φονεύεις) Αγαθούς τίμα (τίμα τους αγαθούς) Γλώττης άρχε (να κυριαρχείς στην γλώσσα σου) Φιλίαν φίλατε (τίμα τους φίλους σου) Γονείς αιδού( να σέβεσαι τους γονείς σου) Μέτρον άριστον (να τηρείς το μέτρο) Νόμους πείθου (να σέβεσαι τους νόμους) Μελέτει το πάν (μελάτα το παν) Κακίαν μίσει (να μισείς την κακία) Κρίνε δίκαια
Ό Μωησής ανέβηκε στο όρος για να λάβει τις 10 εντολές, έτσι και ο Μίνωας, στην Κρήτη, ανέβαινε κάθε 1 ή 2 χρόνια στο ιερό βουνό (όπου ως βρέφος ο Δίας είχε φυγαδευτεί για να μην τον φάει ο πατέρας του) και παρέμενε εκεί επί 3μηνο ή 6άμηνο όπου και νομοθετούσε. Κατόπιν κατέβαινε και κρεμούσε τους νόμους στον ΤΑΛΩ (ο μυθικός μηχανικός γίγαντας-φρουρός) ο οποίος ΤΑΛΩΣ περιόδευε σε όλη την Κρήτη για να διαβάσουν οι Κρήτες τους νόμους. "Είμαι αυτός που είμαι.." , είπε ο Θεός στον Μωησή. Ας συγκρίνουμε αυτήν την πρόταση με τα λόγια του Πλούταρχου για τον χαιρετισμό που πρόσφερε ο μυημένος στην Θεότητα: "Γιατί ο Θεός φαίνεται να μοιάζει να χαιρετά τον καθένα που τον πλησιάζει, με τις λέξεις "γνώθι σαυτόν" , που ασφαλώς δεν είναι καθόλου λιγότερο σημαντικός από τον συνηθισμένο χαιρετισμό " χαίρε ". Εμείς, με την σειρά μας, απαντάμε στο Θεό " Συ ει ", και έτσι επιβεβαιώνουμε ότι ο αληθινός αρχέγονος και μόνος πρέπων χαιρετισμός είναι να δηλώσουμε ότι αυτός ΕΙΝΑΙ.
Με αυτή τη μορφή ύπαρξης, πράγματι δεν έχουμε κανένα ρόλο εδώ, γιατί κάθε θνητό πλάσμα που βρίσκεται ανάμεσα σε γέννηση και θάνατο, εκδηλώνει απλώς μία εμφάνιση, μια αδυναμία και αβέβαιη εικόνα του εαυτού του. Αν προσπαθήσουμε να το συλλάβουμε με την διάνοια μας , είναι όπως όταν το νερό, δυνατά συμπιεσμένο, διαρρέει λόγω της πίεσης, μουσκεύοντας καθετί γύρω.
Διότι, η διάνοια, ζητώντας να σχηματίζει μια ξεκάθαρη αντίληψη για τα πράγματα που υπόκεινται στο τυχαίο και στην αλλαγή, καταπλήσσεται από την γέννηση και τον θάνατο τους και είναι ανίκανη να συλλάβει οτιδήποτε αιώνιο ή αληθινά υπάρχον".
Στην μονή του Αγίου Νικολάου του Σπανού, στο νησάκι των Ιωαννίνων, υπάρχουν οι εικόνες των επτά σοφών της αρχαιότητας, που φιλοτεχνήθηκαν το 1560 Οι σοφοί που απεικονίζονται είναι ο Πλάτωνας, ο Σόλωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης, ο Χίλων και ο Απολλώνιος ο Τυνέυς. Πάνω από τις εικόνες υπάρχει η επιγραφή:
"Άνδρες Έλληνες περί της θείας ενανθρωπίσεως του Χριστού.",
ενώ όπως η παλαιά διαθήκη περιγράφει την δημιουργία του ανθρώπου, έτσι και η Ελληνική μυθολογία αναφέρει :
"Ο πατήρ των θνητών και των θεών διέταξε τον ξακουστό Ήφαιστο όσο το δυνατό τάχιστα να ανακατευση γη και ύδωρ, και να του θέσει ανθρώπινη φωνή και δύναμη, ώστε να ομοιάζει στους τους αθάνατους θεούς εις την όψιν, ένα ερωτικό και ωραίο πλάσμα παρθένας.!".


ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ "Όπως επάνω, έτσι και κάτω&" ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ
Οι Νεοπλατωνιστές ήταν και η τελευταία αναλαμπή του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, προτού έρθουν τα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα και οπισθοδρομήσει η ανθρωπότητα. Αυτή την εποχή και έως την αναγέννηση έχουμε στην Αλεξάνδρεια την εμφάνιση κειμένων που αποδίδονται σε αρχαίους χρόνους στον Ερμή τον Τρισμέγιστο ή τον Αιγύπτιο θεό Thoth. Πολλά από τα Ερμητικά κείμενα υποστηρίζεται ότι γράφηκαν στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, παρόλα αυτά είναι αποδεδειγμένο ότι αυτά αντικατοπτρίζουν μία πολύ παλαιότερη γνώση .Ένα από τα λίγα ερμητικά κείμενα που σώθηκαν από την πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κατά κάποιο τρόπο θεμελίωσε τις βάσεις των διαφόρων φιλοσοφικο-εσωτερικών ρευμάτων μέχρι τις ημέρες μας, είναι το Κυμβάλειο.
Περιέχει τις Αρχές του Σύμπαντος, τους επτά Aρχικούς Νόμους που διοικούν τα πάντα και που μετέδωσε στους ανθρώπους σαν Υψηλή Διδασκαλία ο θεός Ερμής. Γι' αυτόν το λόγο το σύνολο των διαφόρων εσωτερικών Διδασκαλιών που βασίζονται σ' αυτές τις Αρχές, από την αρχαία ελληνική εποχή ως σήμερα, λέγεται Ερμητισμός, δηλαδή η Επιστήμη του Ερμή .Οι Ερμητιστές υποστήριζαν ότι υπήρχε μία παγκόσμια σοφία της οποίας οι διαφορετικές θρησκείες αποτελούσαν παρακλάδια.
Όπως η Μπλαβάτσκυ είπε, δεν υπάρχει καμία θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια.. Οι βασικές αρχές του Ερμητισμού είναι:
· Η αρχή της Νοητικότητας. Το Παν είναι πνεύμα .Το Σύμπαν είναι νοητικό ή "η Ρίζα του Σύμπαντος είναι Νοητική" λέει το κείμενο του Ερμή, δηλαδή όλα τα πράγματα του Εκδηλωμένου Σύμπαντος είναι η αντανάκλαση της θείας Σκέψης. Το Σύμπαν είναι μια σκέψη που ανέφεραν οι Ιερείς όλων των εσωτερικών θρησκειών.
· Η αρχή της Αντιστοιχίας ή της αναλογίας. Αυτό που είναι επάνω είναι και κάτω. Αυτό που είναι κάτω είναι και πάνω. Ο άνθρωπος είναι ο μικρόκοσμος του Μακρόκοσμου. Το ηλιακό σύστημα αντανακλάται στο άτομο. Ο Μακρόκοσμος του Σύμπαντος αντανακλάται στον Μικρόκοσμο του Ανθρώπου, και όποιος γνωρίζει το ένα, γνωρίζει αναλόγως και το άλλο. Συσχετίζεται με την απόκτηση της Σοφίας ανάμεσα στην Σύγκριση, και της Γνώσης για το "Κάτω" και για το "Επάνω".
· Η αρχή της δόνησης. Τίποτα δεν αναπαύεται στην φύση. Το Πάν κινείται το πάν δονεί. Από το ηλεκτρόνιο και το άτομο μέχρι τους κόσμους και τους γαλαξίες, όλα βρίσκονται σε δόνηση. Τίποτα δεν είναι ακίνητο, και υπάρχει μία ισορροπία μεταξύ Ύλης και Ενέργειας που προκαλεί ένα είδος χορού μέσα στα διάφορα συστήματα που θα παραγάγει μία αρμονία και θα μετατραπεί σε μία στατιστική ισορροπία. Το γνωστό ρητό του Ηράκλειτου "τα πάντα ρεί".Αυτό το διαπιστώνει κάθε φορά περισσότερο η σύγχρονη επιστήμη με τις πρόσφατες ανακαλύψεις της. Αυτή η Αρχή της Δόνησης εξηγεί τις διαφορές μέσα στις ποικίλες εκδηλώσεις της ύλης των δυνάμεων, του νου, ακόμα και του ίδιου Πνεύματος, κάθε τι που είναι το αποτέλεσμα διαφορετικών δονητικών καταστάσεων της Αρχικής ουσίας. Από το πνεύμα ως την πιο συμπυκνωμένη ύλη, όλα δονούν - όσο μεγαλύτερη είναι η δόνηση τόσο υψηλότερη είναι η θέση του όντος στην εξελικτική Σκάλα. Η δόνηση του Πνεύματος έχει μια τόσο άπειρη ένταση και ταχύτητα (μαθηματικά τείνει προς το άπειρο) που μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σε ακινησία.
Στον αντίθετο πόλο της Σκάλας υπάρχουν μορφές ύλης τόσο συμπυκνωμένες, των οποίων η δόνηση είναι τόσο αδύνατη που φαίνεται πως βρίσκονται και αυτές σε ακινησία. Μεταξύ και των δύο πόλων υπάρχουν δισεκατομμύρια βαθμοί δονητικής εντάσεως, που ρυθμίζονται και ταξινομούνται από την αρμονία του αριθμού και της αναλογίας.
· Η αρχή της πολικότητας. Στα πάντα υπάρχουν δύο αντίθετες όψεις, δύο αντίθετοι πόλοι που στην ουσία διαφέρουν μόνο όσον αναφορά στον βαθμό ποιότητας.
· Η αρχή του Ρυθμού. Κάθε πράγμα έχει την διάρκεια του. Κάθε πράγμα εξελίσσεται και κατόπιν εκφυλίζεται. Όλα ρέουν, όλα αποσύρονται, όλα έχουν τις δικές τους περιόδους ανόδου και πτώσης, όλα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν όλα κινούνται όπως ένα εκκρεμές, το μέτρο της κινήσεώς τους προς τα δεξιά είναι η αμοιβή. Αυτή η αρχή εκφράζει την αλήθεια ότι τα πάντα εκδηλώνονται ανάμεσα σε μία εναλλασσόμενη Ροή-Απόσυρση, Άνοδο-Κάθοδο, μια ταλάντευση μεταξύ των δύο πόλων που υπάρχουν σύμφωνα με την Αρχή της Πολικότητας. Αυτός ο Νόμος της Προχώρησης και Υποχώρησης ισχύει και για τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους πολιτισμούς με τις περιόδους και τις παρακμές τους, τους γαλαξίες κλπ. Είναι ο νόμος της Ζωής, της Εισπνοής και της Εκπνοής.
· Η αρχή της Αιτίας και του αποτελέσματος. Κάθε αιτία έχει και ο αποτέλεσμα της. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με τον Συμπαντικό Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται σ' ένα άγνωστο Νόμο. "Η σύμπτωση είναι η μεγαλοφυΐα της τύχης". Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο. Αυτό είναι το Κάρμα.
· Η αρχή του γένους. Στο φυσικό επίπεδο η αρχή εκδηλώνεται με την μορφή του φύλου. Σε ανώτερο επίπεδο παίρνει μορφές πιο υψηλές αλλά είναι πάντα η ίδια. Τα πάντα βρίσκονται σ' ένα συνεχές ρεύμα γεννήσεων, και αυτό δεν γίνεται μόνο στο φυσικό επίπεδο αλλά και στα ψυχολογικό, διανοητικό, καθώς και τα πνευματικό. Ο Νόμος της Μετενσάρκωσης είναι μια εκδήλωση της Αρχής αυτής.
"Πιο πέρα από τον Κόσμο, από το Χρόνο και το Χώρο, απ'όλα όσα κινούνται και αλλάζουν βρίσκεται η Ουσιώδης πραγματικότητα, η Θεμελιώδης Αλήθεια"
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο αρχαίος κόσμος κρύβει μια εκπληκτική σοφία που αν την ανακαλύψεις σε μαγεύει. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ίσως ήξεραν περισσότερα από ότι υποπτευόμαστε. Από μία άποψη οι σύγχρονοι επιστήμονες, που θεωρούν ότι κάνουν καινούργιες ανακαλύψεις, μπορούν να συγκριθούν με τον πολύ έξυπνο, μορφωμένο και κοσμοπολίτη κύριο, τον οποίο συνάντησε κάποτε ο Ιπποκράτης στην Σάμο και τον περιγράφει ως πολύ καλό χαρακτήρα. Με πληροφόρησε, συνεχίζει ο πατέρας της ιατρικής, ότι ανακάλυψε πρόσφατα ένα φυτό άγνωστο ως τώρα στην Ευρώπη και την Ασία, στις θαυματουργές ιδιότητες του οποίου δεν μπορούσε να αντισταθεί καμία αρρώστια, όσο χρόνια ή υποχθόνια και αν είναι. Θέλοντας να είμαι και εγώ ευγενής, επέτρεψα να πεισθώ και να τον ακολουθήσω στο θερμοκήπιο όπου είχε μεταφυτεύσει το θαυματουργό αυτό φυτό. Αυτό που βρήκα ήταν ένα από τα κοινότερα φυτά στην Ελλάδα , το σκόρδο- το οποίο έχει τις λιγότερες αξιώσεις από όλα στις θεραπευτικές ιδιότητες....Τέλος ας μην ξεχνάμε την φράση του Κάντ: "όποιος έχει στα χέρια του τον πολιτισμό, έχει στα χέρια του τον κόσμο.

ΣΕΙΡΙΟΣ

• 
  
  
  Είναι ο φωτεινότερος αστέρας στον νυκτερινό ουρανό με φαινόμενο μέγεθος: 1.46. Βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός.
  Η ονομασία Σείριος (λατινικά sirius) προέρχεται από το Ελληνικό Σείριος που σημαίνει "λαμπρός" ή "καυτερός". Καθώς είναι ο πιο λαμπερός αστέρας του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, συχνά στα Αγγλικά αναφέρεται και ως "Dog Star".
  Ο Σείριος είναι εμφανής από όλα τα κατοικημένα μέρη της Γης και στο Νότιο ημισφαίριο είναι γνωστός και ως η "κορυφή του Χειμερινού τριγώνου".
  Σε μια απόσταση 2.6 pc ή 8.57 έτη φωτός, ο Σείριος είναι επίσης ένας από τους πιο κοντινούς αστέρες στη Γη. Η καλύτερη εποχή να τον δείτε είναι η πρώτη Ιανουαρίου, όπου αγγίζει τον μεσημβρινό τα μεσάνυχτα.
  Είναι αστέρας μεσαίας συχνότητας, φάσματος φωτός τύπου A0 ή A1 και έχει μάζα 2.4 φορές αυτής του ήλιου.
  Είναι επίσης γνωστός με την Λατινική ονομασία Canicula (μικρός σκύλος) και ως ?????? as-si'ra στην Αραβική αστρονομία, απ' όπου προέρχεται και η άλλη του ονομασία Al Shira.
  Στην Κίνα και στη Ιαπωνία ο αστέρας είναι γνωστός ως ??? (tian lang xing; tenrosei, κυριολεκτικά: "Επουράνιος Λύκος").
  Ο κοντινότερος γείτονάς του (εκτός του Σείριου Β) είναι ο "Προκύων", 1.61 pc ή 5.24 έτη φωτός μακριά.
  Το 1909, ο Ejnar Hertzsprung πρότεινε πως ο Σείριος ήταν μέρος της κινούμενης ομάδας Ursa Major, μα μια πιό πρόσφατη έρευνα από τον Jeremy King κ.α στο πανεπιστήμιο Clemson το 2003 αμφισβητεί το παραπάνω, δεδομένου ότι τα δύο μέρη του Σείριου εμφανίζονται να είναι πάρα πολύ νέα.
  Εντοπίστε τον Σείριο: Από τον αστερισμό του Ωρίωνα εντοπίστε τη ζώνη του, που είναι τα τρία φωτεινά αστέρια σε μια σειρά. Ακολουθήστε μια φανταστική γραμμή μέσω αυτών των αστεριών μέχρι τον Σείριο που είναι ακριβώς επάνω από τον ορίζοντα.
  Ιστορία, Μυθολογία, ΜυστικισμόςΟ Σείριος ήταν ένα αντικείμενο θαυμασμού και σεβασμού σε όλους τους αρχαίους λαούς και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Στον πολύ αρχαίο Ινδο-Ιρανικό πολιτισμό (Vedas) αυτό το αστέρι ήταν γνωστό ως "Αρχηγός Φυλής". Σε άλλες Ινδικές γραφές, αναφέρεται ως Sukra, "Θεός βροχής" ή αστέρι βροχής. Περιγράφεται επίσης ως "Αυτός που ξυπνά τους Θεούς του αέρα, και τους καλεί στο γραφείο τους να φέρει τη βροχή."
  Στην αστρολογία του Μεσαίωνα, ο Σείριος συγκαταλεγόταν στα 15 αστέρια με μαγικές ιδιότητες (Behenian stars), στενά συνδεδεμένος με τα: Βύρηλλο (λίθος) και Ιουνίπερο (δένδρο).
  Ο Καβαλιστικός συμβολισμός του καταγράφηκε από τον Cornelius Agrippa.
  Οι Dogon τον περιγράφουν, πολύ συγκεκριμένα, πως έχει γύρω του έναν κύκλο κοκκινωπών ακτινών και τις διαδίδει στον χώρο, αλλά παραμένει πάντα στο ίδιο μέγεθος. Οι Dogon είναι δυτική αφρικανική φυλή που γνωρίζει και λατρεύει τον Σείριο Α και τον δίδυμο αόρατο συνοδό του Σείριο Β, εδώ και 5.000 έτη! Γνωρίζουν επίσης τους πλανήτες που περιβάλλουν τον ήλιο στις ελλειπτικές τροχιές, τα τέσσερα φεγγάρια του Δία και τα δαχτυλίδια του Κρόνου! Λένε ότι ο Σείριος Β είναι πάρα πολύ βαρύς, αόρατος, πολύ μικρός, εξαιρετικά όμως ισχυρός. Η κατανόησή των τροχιών των δύο αστεριών συμπίπτει ακριβώς με τα σύγχρονα αστρονομικά συμπεράσματα, όμως προσεγγίστηκε σε χιλιάδες έτη προτού να αποδειχθεί επιστημονικά! (ο Σείριος Β ανακαλύφτηκε το 1862 από τον Alvan Clark και το 1915 αστρονόμοι από το Mount Wilson Observatory συμπέραναν ότι ο Σείριος Β ήταν ένας λευκός νάνος , ο πρώτος που ανακαλύφτηκε ποτέ).Οι Dogon υποστηρίζουν ότι και ένα τρίτο αστέρι Emme Ya (θηλυκό σιρόπι) υπάρχει στο σύστημα του Σείριου! Μεγαλύτερο και ελαφρύτερο από τον Σείριο Β, αυτό το αστέρι περιστρέφεται γύρω από Σείριο Α επίσης (οι πρώτες, φαινόμενες, τροχιακές ανωμαλίες στον Σείριο Β παρατηρήθηκαν το 1894, προτείνοντας αναγκαστικά έναν τρίτο, πολύ μικρό, αστέρα συνοδό, χωρίς αυτό να έχει ακόμα αποδειχθεί). Θα μπορούσε λοιπόν να υπάρχει και ένας Σείριος C;Οι Dogon λένε ότι περίπου 5.000 έτη πριν, οι αμφίβιοι Θεοί, αποκαλούμενοι Nommo, προήλθαν στη γη σε τρία διαστημόπλοια με πόδια, από το σύστημα αστεριών του Σείριου. Έχουν περιγράψει τέλεια το πρότυπο DNA που γίνεται από αυτήν την ελλειπτική τροχιά που δημιουργείται από τα δύο αστέρια που κάνουν ο ένας γύρω από τον άλλον καθώς περιστρέφονται. Θεωρούν τον Σείριο τον άξονα του κόσμου και ότι από αυτόν παράγεται όλη η ύλη και οι ψυχές του κόσμου, σε μια μεγάλη σπειροειδή κίνηση.
  Το Κοράνι: An-najm - Ο Αστέρας - 053.049
  Yusufali: Πως Αυτός είναι ο Κύριος του Σείριου.Pickthal: Και πως Αυτός είναι Εκείνος, που είναι ο Κύριος του Σείριου.Shakir: Και πως Αυτός είναι ο Κύριος του Σείριου.
  Η Αραβική λέξη Al Shi'ra μοιάζει με τα Ελληνικά, Ρωμαϊκά, και Αιγυπτιακά ονόματα που προτείνουν μια κοινή προέλευση στα Σανσκριτικά, στον οποίο το όνομα Surya, ο Θεός των ήλιων, σημαίνει απλά "ο περίλαμπρος."
  Στους Σουμέριους, πολιτισμό, που προηγείται χρονικά των Αιγυπτίων, και στο επικό ποίημά τους "έπος του Gilgamesh" περιγράφεται ένα όνειρο του Gilgamesh, όπου ο ήρωας σύρεται ακαταμάχητα σε ένα βαρύ αστέρι που δεν μπορεί να ανυψωθεί παρά την απέραντη προσπάθεια. Αυτό το αστέρι κατεβαίνει από τον ουρανό προς τον ήρωα και περιγράφεται ως έχοντας μια πολύ "ισχυρή ουσία" και πως είναι "ο Θεός του παραδείσου". Ο Gilgamesh είχε για τους συντρόφους του, 50 κωπηλάτες στο μεγάλο πλοίο Αργώ, έναν αστερισμό που περιβάλει αυτόν του Μεγάλου Κυνός, που βρίσκεται ο Σείριος.
  Ο Σείριος ήταν σεβαστός ως αστέρι του Νείλου, ή αστέρι της Ίσιδας, από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Η ετήσια εμφάνισή της αμέσως πριν από την αυγή στο καλοκαιρινό ηλιοστάσιο, 21 Ιουνίου, ανακοίνωνε την ερχόμενη άνοδο του Νείλου, από τον οποίο η αιγυπτιακή γεωργία εξαρτήθηκε πολύ. Αυτή η ελικοειδής αύξηση αναφέρεται σε πολλές επιγραφές ναών, όπου το αστέρι είναι γνωστό ως Θεϊκό Sepat, αναγνωριζόμενο δηλαδή ως η ψυχή της Ίσιδας. Στο ναό της Ίσιδος στο Dedendrah στην Αίγυπτο, εμφανίζεται η επιγραφή, "Ίσιδα: η μεγαλειότητάς της λάμπει στο ναό την ημέρα του νέου έτους και ανακατεύει το φως της με αυτόν του πατέρα της στον ορίζοντα".
  Η θεά Σόθις προσωποποίησε τον αστέρα Σείριο. Αυτό το αστέρι ήταν το σημαντικότερο των αστεριών στους αρχαίους Αιγυπτίους και η ηλιακή αύξησή του ήρθε κατά την διάρκεια του κατακλυσμού και της έναρξης του αιγυπτιακού νέου έτους (θερινό ηλιοστάσιο). Η Σόθις ήταν επίσης: θεά του κατακλυσμού και θεά της γονιμότητας. Συνδέθηκε και με τον Φαραώ και το ταξίδι του στη μετά θάνατον ζωή.
  Η Σόθις και ο σύζυγός της, ο Θεός Σαχ, ήρθαν να εμφανιστούν ως εκδηλώσεις της Ίσιδας και του Όσιρις. Η Ίσιδα αντιπροσωπεύθηκε ως γυναίκα με ένα αστέρι πάνω από τα μαλλιά της ή ως καθισμένη αγελάδα όπου μεταξύ των οπλών της βρίσκεται ένα ακτινωτό αντικείμενο. Στα ιερογλυφικά φαίνεται πως ή είναι ένα λουλούδι ή ένα αστέρι. Περιστασιακά απεικονίστηκε και ως μεγάλο σκυλί και στους ρωμαϊκούς χρόνους η ως θεά Ίσιδα, εμφανίστηκε οδηγώντας έναν μεγάλο σκύλο.
  35 ημέρες πριν και 35 ημέρες μετά την σύγκλιση του ήλιου και του Σείριου (περίπου 4 Ιουλίου), ο τελευταίος κρύβεται από το έντονο φως του ήλιου. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αρνήθηκαν να θάψουν τους νεκρούς τους κατά τη διάρκεια των 70 αυτών ημερών επειδή θεωρήθηκε ότι ο Σείριος ήταν η πόρτα στη μετά θάνατον ζωή, και η πόρτα έκλεινε κατά τη διάρκεια αυτής της ετήσιας περιόδου.
  Τοποθετημένος ακριβώς κάτω από τον Σείριο, υπάρχει ένας αστερισμός αποκαλούμενος Αργώ, το σκάφος. Αστρολογικά εκείνη η περιοχή στον ουρανό ήταν γνωστή ως ποταμός των αστεριών: μια πύλη στον ωκεανό της υψηλότερης συνείδησης. Ο Σκύλος/Σείριος είναι ένας από τους φύλακες των ουρανών, τοποθετημένος σε μια θέση στη γέφυρα του γαλαξία, επιτηρώντας την άβυσσο προς την μετενσάρκωση. Το αστέρι σκύλος είναι σύμβολο, ισχύος, θέλησης και σταθερότητας σκοπού και παραδειγματίζει αυτόν τον Έναν που έχει πετύχει την γεφύρωση της χαμηλότερης και της υψηλότερης συνείδησης.
  
  Οι Κινέζοι αναγνώριζαν αυτήν την περιοχή ως γέφυρα μεταξύ του ουρανού και της κόλασης, γέφυρα του συναθροιστή, του δικαστή. Στον υψηλότερο νου, μαζεύονται τα αποτελέσματα της εμπειρίας και της προσωπικότητας. Μεταξύ κάθε ζωής, η ψυχή κρίνει την προηγούμενη πρόοδό της και τους όρους που απαιτούνται για να βοηθήσουν τη μελλοντική αύξησή της. Εφ' όσον συνδέεται με την επιθυμία, την αίσθηση και χρειάζεται την εμπειρία, παίρνει ένα σώμα. Η ψυχή δεν μπορεί να περάσει πέρα από τη "γέφυρα" έως ότου τελειοποιηθεί.
  Η σύνδεση του Σείριου με έναν ουράνιο σκύλο είναι συνεπής σε όλο τον κλασσικό κόσμο ακόμη και στην απομακρυσμένη Κίνα, το αστέρι προσδιορίστηκε ως "Θεϊκός Λύκος". Στην αρχαία Χαλδαία (Ιράκ σήμερα) το αστέρι ήταν γνωστό ως "ο Σκύλος που Οδηγεί" ή "ο Αστέρας του Σκύλου." Στην Ασσυρία, ειπώθηκε πως είναι "ο Σκύλος του Ήλιου." Στην ακόμα παλαιότερη Ακκαδία, ονομάστηκε "Αστέρι: Σκύλος του Ήλιου."
  Στους Ελληνικούς χρόνους ο 'Αρρατος αναφέρθηκε στον Μέγα Κύων ως ο φύλακας του Ωρίωνα που ακολουθεί τον κύριό του και στεκόμενος στα πίσω του πόδια, κρατάει στο στόμα του το αστέρι. Ο Μανίλιος τον αποκάλεσε "ο σκύλος με το λαμπερό πρόσωπο." Ο Μέγας Κύων φαίνεται να διασχίζει τον ουρανό στην αναζήτηση λαγών, που αντιπροσωπεύεται από τον αστερισμό "Λαγός" κάτω από τα πόδια του Ωρίωνα.
  Οι Μύθοι
  Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές του μύθου του Ωρίωνα, ανάλογα με την ταυτότητα των γονέων του. Ο πρώτος προσδιορίζει τον Ποσειδώνα ως πατέρα του και την Βασίλισσα Ευρυάλη (και μεγάλη κυνηγό των Αμαζόνων) ως μητέρα του. Ο Ωρίωνας κληρονόμησε το ταλέντο της και έγινε ο μεγαλύτερος κυνηγός στον κόσμο. Δυστυχώς όμως με την απέραντη δύναμή του ήρθε και ένας απέραντο εγωισμός και καυχήθηκε ότι μπορεί να νικήσει "οποιοδήποτε ζώο" στη γη. Σαν απάντηση στη ματαιοδοξία του ένας μόνο "μικρός σκορπιός" τον τσίμπησε και τον σκότωσε .
  Η άλλη έκδοση του μύθου του Ωρίωνα λέει ότι δεν είχε καμία μητέρα αλλά ήταν δώρο από τον Δία, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή, σε έναν ευσεβή αγρότη. Ο Ωρίωνας μπορούσε να περπατήσει πάνω στο νερό και είχε την μεγαλύτερη δύναμη και ανάστημα από οποιονδήποτε άλλον θνητό. Ήταν επίσης και σιδηρουργός και κατασκεύασε για τον Ήφαιστο ένα υπόγειο παλάτι, κάτω από το βουνό Αίτνα στην Σικελία. Επίσης κατασκεύασε παράκτια αμυντικά έργα για το νησί.
  Ο Ωρίωνας ερωτεύτηκε την Μερόπη, πριγκίπισσα της Χίου και κόρη του Οινωπέα. Ο πατέρας της ο Βασιλιάς, εντούτοις δεν ήθελε να δώσει στον Ωρίωνα την κόρη του, ακόμα και αφού, μετά από συμφωνία, ο κυνηγός απελευθέρωσε το νησί από άγρια κτήνη. Στον θυμό του ο Ωρίωνας προσπάθησε να αποκτήσει το κορίτσι με τη βία. Ο πατέρας της, σε αυτήν την συμπεριφορά, μέθυσε τον Ωρίωνα και ζήτησε από τον Θεό Διόνυσο να τον εκδικηθεί. Ο Διόνυσος τον έβαλε σε κώμα και τον τύφλωσε. Στερημένον από την όρασή του, ο Οινωπέας τον πέταξε έξω στην ακτή. Ο τυφλωμένος ήρωας ακολούθησε τον ήχο του σφυριού ενός Κύκλωπα μέχρις ότου έφθασε στην Λήμνο και στο φρούριο του Ήφαιστου. Ο Ήφαιστος τον λυπήθηκε και του έδωσε τον Κεδαλίωνα έναν από τους βοηθούς του για να τον οδηγήσει στη κατοικία του Ήλιου. Ο Ωρίωνας έβαλε τον Κεδαλίωνα στους ώμους του και προχώρησε ανατολικά, συνάντησε τον Θεό Ήλιο και αποκαταστάθηκε η όρασή του από τις θαυματουργές του ακτίνες.
  Μετά συγκατοίκησε με την Αρτεμη ως κυνηγός, της οποίας ήταν η συμπάθεια. Λέγεται ακόμη ότι ήταν έτοιμη και να τον παντρευτεί. Ο αδελφός της ο Απόλλωνας δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα και την επίπληξε (ήταν άλλωστε παρθένα) αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μια ημέρα έιδε τον Ωρίωνα να κολυμπάει στην μέση του ωκεανού με το κεφάλι του έξω από το νερό. Ο Απόλλωνας έδειξε προς την αδελφή του και υποστήριξε ότι δεν θα μπορούσε να χτυπήσει εκείνο το μαύρο πράγμα στη θάλασσα. Η τοξότης-θεά εκτόξευσε ένα βέλος με μοιραία ευστοχία. Τα κύματα έβγαλαν το σώμα του Ωρίωνα στη ακτή και η Αρτεμις έκλαψε το μοιραίο σφάλμα της. Μέσα στην μεγάλη της θλίψη εκλιπαρεί το γιο του Απόλλωνα, τον μεγάλο θεραπευτή Ασκληπιό, να αναβιώσει τον μεγάλο κυνηγό, όμως ένας κεραυνός από τον Δία τον κατέστρεψε τελικά ολοσχερώς.
  Η Αρτεμις έθεσε την εικόνα του Ωρίωνα σε όλη τη φωτεινότητά του μεταξύ των αστεριών, να καταδιώκεται από έναν σκορπιό. Η καταδίωξη αυτή διαρκεί μια ολόκληρη αιωνιότητα.
  Ο πιστός σκύλος του κυνηγιού του, ο Σείριος, δεν σταμάτησε ποτέ να ψάχνει με υστερία για τον κύριό του, έτσι η Αρτεμις τον τοποθέτησε στις φτέρνες του Ωρίωνα. Μελετητές της μυθολογίας (όπως ο Ερατοσθένης) είπαν ότι ο αστερισμός απεικόνειζε τον Λαίλαψ, έναν σκύλο τόσο γρήγορο που κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του δραπετεύσει. Ο Λαίλαψ είχε έναν μακρύ κατάλογο ιδιοκτητών. Μια ιστορία λέει ότι είναι το σκυλί που δίνεται από τον Δία στην Ευρώπη, της οποίας ο γιος της ο Μίνωας, βασιλιάς της Κρήτης, τον έδωσε στην Πρόκρητη, κόρη του Κέφαλου. Ο Σκύλος δόθηκε στην Πρόκρητη μαζί με ένα ακόντιο που δεν μπορούσε ποτέ να αστοχήσει. Ειρωνικά ο Κέφαλος της σκότωσε με το ακόντιο αυτό τυχαία καθώς κυνηγούσε.
  Ο Κέφαλος κληρονόμησε τον σκύλο και τον πήρε μαζί του στις Θήβες, βόρεια της Αθήνας, όπου μια άγρια αλεπού ερήμωνε την επαρχία. Η αλεπού ήταν τόσο γρήγορη που δεν μπορούσε να πιαστεί, ο Λάιλαψ όμως ήταν το κυνηγόσκυλο όπου κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του ξεφύγει - "Ο αναπόδραστος σκύλος στην αναζήτηση της άπιαστης αλεπούς". Το κυνηγητό ξεκίνησε και ήταν γρηγορότερο από ότι το μάτι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Σε μια στιγμή φάνηκε πως ο σκύλος είχε το θήραμά του υπό έλεγχο και μόνο να έκλεινε τα σαγόνια του θα την έπιανε. Η δαγκωματιές του όμως έπιαναν μόνο τον λεπτό αέρα μιας και η αλεπού ταχύτατα ξέφευγε από μπροστά τον και πάλι. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμμία λύση σε αυτό το παράδοξο και έτσι ο Δίας τους μεταμόρφωσε σε πέτρες και τον σκυλο τον τοποθετησε στον ουρανο χωρις την αλεπου.