Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΝΗΜΙΩΝ

1. 
   
   Οι ψευδείς ισχυρισμοί των “φιλελλήνων” ότι οι Έλληνες ήταν αδιάφοροι για τις αρχαιότητες τους Την κατακραυγή για τους βανδαλισμούς του Έλγιν στην Ακρόπολη ( η πιο δυνατή και πιο φαρμακερή ήταν του συμπατριώτη του ποιητή Byron ) αντιμετώπισαν οι άνθρωποι της εξουσίας που εξέφραζαν την πολιτική του αγγλικού ιμπεριαλισμού, με το ψεύδος και την συκοφαντία. Ισχυρίσθηκαν ότι τα μνημεία κινδύνευαν από την απαιδευσιά των Ελλήνων, που όχι μόνο αδιαφορούσαν για τα λείψανα του αρχαίου πολιτισμού, αλλά και τα κατέστρεφαν οι ίδιοι……Και παρ’ όλες τις κλοπές και καταστροφές που έκαναν, αξίωναν την ευγνωμοσύνη της ανθρωπότητας για τις υπηρεσίες τους στον πολιτισμό. Προφάσεις αμαρτωλές και γελοίες ανακρίβειες. Οι υπόδουλοι Έλληνες ήταν απαίδευτοι αλλά είχαν επίγνωση της ιστορίας τους και του αρχαίου πολιτισμού τους. Έτρεφαν σχεδόν δεισιδαίμονα προσήλωση στα μνημεία και τον γλυπτικό πλούτο που έκρυβε η Ελληνική γη. Πίστευαν πως έχουν προστατευτικές, ιαματικές και άλλες ιδιότητες. Αμέτρητες παραδόσεις γι’ αυτή την λαϊκή ευλάβεια. Για τις τρεις λ.χ. κολώνες του Ολυμπίου που έκλαιγαν κάθε νύχτα την αδερφή τους, όταν γκρεμίστηκε από τουρκικό φουρνέλο. “Και ο κόσμος δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα φοβερά κλάματα, ώσπου ο βοεβόδας, που έγινε ύστερα πασάς του Ζητουνιού, εφαρμακώθη και πέθανε”. Για τις Καρυάτιδες επίσης που θρηνούσαν κάθε νύχτα για την αδερφή τους όταν την άρπαξε ο έλγιν και οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι. Άκουσε την παράδοση ο Άγγλος Frederic Douglas το 1813, δέκα χρόνια μετά την επιδρομή του συμπατριώτη του και συμπεραίνει “Δεν δέχομαι πως οι Αθηναίοι είναι αδιάφοροι για τα θαυμαστά μνημεία της πόλης τους όπως ειπώθηκε κάποτε”. Ο λαός πίστευε πως τα λείψανα του αρχαίου κόσμου, τα αγάλματα, τα ενεπίγραφα μάρμαρα ήταν ευλογία για τον τόπο. Καντήλι άναβαν οι γεωργοί της Ελευσίνας στο άγαλμα της Δήμητρας. Αν θα φύγει δεν θα καρπίσουν πια τα χωράφια μας έλεγαν στον άγγλο Edward Clarke που οργάνωσε το 1801 την αρπαγή του αγάλματος. Υπήρχε μία λατρευτική σχέση των κατοίκων με το γλυπτό. Ήταν η προστάτιδα της σοδειάς. Οι εργάτες που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το άγαλμα στέκονταν ακίνητοι και φοβισμένοι. Πίστευαν πως το χέρι που θα επιχειρούσε να το μετακινήσει θα έπεφτε. Έπρεπε να καταβληθούν υπέρογκα ημερομίσθια για να προσελκυστούν εργάτες (από άλλες περιοχές). Μάτωνε η ψυχή των Ελλήνων μπροστά στην σύληση και την σκύλευση, την λεηλασία και την καταστροφή των μνημείων. Βρισκόμαστε άλλωστε σε περίοδο αναγεννητική, δύο δεκαετίες πριν από την Επανάσταση. Η εθνική συνείδηση έχει αφυπνισθεί, η παιδεία επιχειρεί τους πρώτους βηματισμούς και οι Έλληνες αντιστέκονται με λόγο και έργο στους πολιτιστικούς λαφυραγωγούς. Στην Αθήνα, η κατακραυγή για την αγγλική επιδρομή στην Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη που τα συνεργεία του έλγιν δεν έβρισκαν εργάτες. Και στις μυστικές ανασκαφές της συμμορίας των ευρωπαίων αρχαιοκαπήλων στον Ναό του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες και την απαγωγή των γλυπτών, αγωγιάτες και χαμάληδες αρνήθηκαν να δουλέψουν για την μεταφορά των προϊόντων της λεηλασίας.
   Πηγές - Βιβλιογραφία : "ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ" και "Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ"του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ εκδόσεις Στάχυ"Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ" του Γ. ΛΑΖΟΥ εκδόσεις