ЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄЭIЄ

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪ЭЄ₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪







Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ....


Να΄μουν αστέρι τ΄ουρανού, να΄πεφτα αυτό το βράδυ χίλιες ευχές να σου΄δινα, μ΄ενός φιλιού το χάδι.Όσα Ρόδα υπάρχουνε, Σ' όλη τη Γης κι ανθούνε Τόσες ευχές σου κάνω εγώ, να ρθούνε να σε βρούνε. Χρόνια πολλά , χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα ρόδα και τριαντάφυλλα, να' ναι η ζωή σου εσένα... Χρόνια σου πολλά αγάπη μου....να προσέχεις.......Σ'αγαπώ.....

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Μυθικές τιμωρίες στην αρχαία Ελλάδα










Ο Σίσυφος, βασιλιάς της Κορίνθου, ήταν γιος του Αιόλου και της Εναρέτης και εγγονός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας Μια μέρα ο Δίας, μεταμορφωμένος σε αετό, έκλεψε την Αίγινα και την πήγε στο ομώνυμο νησί του Σαρωνικού. Ο Ασωπός ζητούσε απεγνωσμένα την κόρη του. Κανένας όμως δεν του μαρτυρούσε το μυστικό. Μόνο ο Σίσυφος του μήνυσε πως μπορούσε να του δώσει την πληροφορία που ήθελε, στην περίπτωση που θα έδινε ως αντάλλαγμα μια πηγή πόσιμου νερού στον Ακροκόρινθο, που ήταν το καταφύγιο των Κορινθίων σε κάθε κίνδυνο. Η πηγή που έδωσε ο Ασωπός στον Ακροκόρινθο ήταν η Άνω Πειρήνη ή Δρακονέρα, γιατί υπήρχαν δύο δράκοι για να την φυλάνε. Ο Δίας όταν ανέβηκε στον Όλυμπο, έστειλε το θάνατο να πάρει το Σίσυφο και να τον οδηγήσει στον Άδη. Ο Σίσυφος παμπόνηρος, ζήτησε από τη γυναίκα του να μην του κάνει θρησκευτικές τελετές. Πήγε λοιπόν στον Άδη, να του ζητήσει να επιστρέψει στη Γη, για να την τιμωρήσει. Ο Πλούτωνας του αρνήθηκε. Τελικά ανέβηκε με τη μεσολάβηση της Περσεφόνης. Όμως δεν τήρησε την υπόσχεσή του και έζησε στην Κόρινθο μέχρι τα γεράματά του. Ο Σίσυφος, προδότης των μυστικών των θεών, τιμωρήθηκε στον Άδη, να κυλά συνεχώς μια μεγάλη πέτρα και να προσπαθεί να την πάει στην κορυφή ενός λόφου. Η τιμωρία αυτή ήταν ατέλειωτη, γιατί η πέτρα πάντοτε του ξέφευγε πριν φτάσει στην κορυφή και έφτανε στους πρόποδες, οπότε πάλι αγωνιζόταν από την αρχή!
Άλλοι μύθοι λένε ότι η τιμωρία του επιβλήθηκε γιατί ήταν ο δολιότερος των ανθρώπων. Ζητούσε διόδια από τους διαβάτες και εκμεταλλευόταν με πανουργία την πλούσια πόλη της Κορίνθου.

Προμηθέας

Βλέποντας την κατάντια του ανθρώπινου γένους και την αδυναμία του απέναντι στη φύση, ο Προμηθέας αποφασίζει να του χαρίσει τη φωτιά. Έτσι, επισκεπτόμενος το εργαστήρι του Ήφαιστου, τοποθετεί τη φωτιά σε ένα κούφιο καλάμι και τη δίνει κρυφά στους ανθρώπους. Ως τόπος παράδοσης της φωτιάς αναφέρεται η πόλη Σικυώνα της Πελοποννήσου. Ο Προμηθέας έμαθε τους ανθρώπους να χειρίζονται τη φωτιά, να δημιουργούν εργαλεία και τους έμαθε τις Επιστήμες (που έκλεψε από την Αθηνά) και τα Γράμματα. Για να γλυτώσει την ανθρωπότητα από το μένος των θεών, την έμαθε να τους λατρεύει και να τους κάνει θυσίες.
Ο Δίας θέλοντας να τιμωρήσει τους ανθρώπους, που έγιναν κακοί και άδικοι, και τον Προμηθέα, βρίσκει ευκαιρία να προκαλέσει κατακλυσμό. Η αιτία ήταν οι γιοί του Λυκάονα, απόγονοι του Πελασγού. Επισκεπτόμενος τους γιους του Λυκάονα, μεταμφιεσμένος σε ταξιδιώτη, του προσφέρθηκε ως φίλεμα μια σούπα φτιαγμένη από τα μέλη του σκοτωμένου αδελφού τους, του Νύκτιμου. Εξοργισμένος τους μετατρέπει σε λύκους και ανασταίνει τον Νύκτιμο. Αποφασίζει να εξαφανίσει την ανθρωπότητα (Χάλκινο Γένος). Ο Προμηθέας ενημερώνει τον γιο του Δευκαλίωνα, βασιλιά της Φθίας, για τις βουλές του Δία και τον προτρέπει να φτιάξει μια κιβωτό (λάρνακα), να την γεμίσει με εφόδια και ζώα και να μείνει μέσα μαζί με την γυναίκα του Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα. Πράγματι όταν έγινε ο Κατακλυσμός, σώθηκε ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα που δημιούργησαν το Γένος των Ηρώων (Τέταρτο Γένος) και την ανθρωπότητα
Φυσικά, αυτό εξόργισε τον Δία ο οποίος έδεσε τον Προμηθέα σε βράχια, στο όρος Καύκασο, και έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Επειδή ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, μαθαίνουμε τη στάση του Τιτάνα απέναντι στην τιμωρία του και το μυστικό που κρατούσε από τον Δία. Τελικά ο Προμηθέας αποκαλύπτει το μυστικό που αφορούσε την Θέτιδα, την οποία ποθούσε ο Δίας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του. Πράγματι περνώντας από τον Καύκασο ο Ηρακλής, με κατεύθυνση τη Χώρα των Εσπερίδων, σκοτώνει τον αετό και σπάει τις αλυσίδες του Ήφαιστου. Ο Προμηθέας, από ευγνωμοσύνη προς τον ημίθεο, του λέει πως θα πάρει τα Χρυσά Μήλα. Όμως ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας και δεν μπορούσε να κατοικήσει τα δώματα του Ολύμπου. Η λύση δόθηκε από τον Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας τραυματίστηκε κατά λάθος από βέλος του Ηρακλή, το οποίο είχε ποτιστεί με το δηλητηριώδες αίμα της Λερναίας Ύδρας. Το αίμα αυτό σκότωνε οτιδήποτε ζωντανό άγγιζε.
Ο Χείρων επειδή ήταν αθάνατος, βασανιζόταν φρικτά από την πληγή που του έκανε το βέλος. Έτσι ζήτησε από τον Δία να δώσει την αθανασία του σε κάποιον άλλον, ώστε να πεθάνει και να λυτρωθεί από τους πόνους. Με αυτήν την αίτηση, η αθανασία του Κένταυρου Χείρωνα δόθηκε στον Προμηθέα.

Γλαύκος

Ο Γλαύκος ήταν ήρωας της Κορίνθου. Τον θεωρούσαν επίσης ως θαλασσινή θεότητα. Ο Γλαύκος, γιος του Σίσυφου και της Μερόπης, έγινε βασιλιάς της Κορίνθου μετά τον πατέρα του. Κατά τη μυθολογία, αγαπούσε πολύ τα άλογα και για να κερδίζουν στους αγώνες τα τάιζε με ανθρώπινες σάρκες. Ο Γλαύκος ήταν νικητής σε όλους σχεδόν τους αγώνες ιπποδρομίας, σε όλη την Ελλάδα. Στους νεκρικούς αγώνες που έγιναν στη μνήμη του Πελία, ο Γλαύκος νικήθηκε και τα άλογά του τον κατασπάραξαν. Αυτή ήταν η τιμωρία του από την Αφροδίτη, επειδή έτσι όπως ήταν αφοσιωμένος στα άλογά του, δεν την τιμούσε αρκετά.
Γαλινθιάδα
Όταν επρόκειτο η Αλκμήνη να γεννήσει τον Ηρακλή, η Ειλείθυια και οι Μοίρες, οι θεότητες του τοκετού, ύστερα από εντολή της Ήρας την παρεμπόδιζαν και δεν της επέτρεπαν να γεννήσει, κρατώντας σταυρωμένα τα χέρια τους. Ο "δεσμός", τα πλεγμένα χέρια της Ειλείθυιας και των Μοιρών, αποτελούσε εμπόδιο, "δέσιμο", της γέννας. Εννιά μέρες και νύχτες εμπόδιζαν με τα ξόρκια τους τη γέννηση του Ηρακλή. Τότε η Γαλινθιάδα, από τη στενοχώρια της για το μαρτύριο της Αλκμήνης, εξαπάτησε τις θεές λέγοντάς τους ότι η Αλκμήνη είχε φέρει στον κόσμο ένα αγόρι ύστερα από εντολή του Δία. Εκείνες γεμάτες τρόμο, και αγανάκτηση, επειδή νόμιζαν πως είχαν περιφρονηθεί, εγκατέλειψαν τη στάση που "έδενε" την Αλκμήνη και τότε εκείνη γέννησε αμέσως τον Ηρακλή. Οι θεές εκδικήθηκαν τη Γαλινθιάδα που τις εξαπάτησε και τη μεταμόρφωσαν σε νυφίτσα. Η Εκάτη τη λυπήθηκε και την έκανε ακόλουθο και ιερό ζώο της. Ο Ηρακλής, όταν μεγάλωσε, έχτισε ένα ιερό κοντά του στο σπίτι του προς τιμή της και της πρόσφερε θυσία. Οι Θηβαίοι γιόρταζαν τα Γαλινθιάδια προς τιμή της και θυσίαζαν πάντα σε αυτήν μια μέρα πριν τη γιορτή του Ηρακλή.

Αράχνη

Η Αράχνη ήταν κόρη του Ίδμονα και της Κολοφωνά, κατοικούσε στην πόλη της Λυδίας. Η υφαντική της τέχνης ήταν τόσο ξακουστή ώστε ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν για να θαυμάσουν τα έργα της. 'Ολοι πίστευαν πως η Αράχνη είχε διδαχθεί την τέχνη της από τη θεά Αθηνά. Εκείνη όμως το αρνιόταν και προκάλεσε μάλιστα τη θεά σε διαγωνισμό για να φανεί ποια υφαίνει καλύτερα. Η Αθηνά στο υφαντό της απεικόνιζε τη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα για την Αθήνα, ενώ η Αράχνη στο υφαντό της περιγελούσε τα ερωτικά κατορθώματα των θεών του Ολύμπου. η Αθηνά πήρε το υφαντό της Αράχνης στα χέρια της και προσπάθησε να του βρει ψεγάδια. Όταν δεν κατάφερε να του βρει κάποιο ελάττωμα Οργισμένη η Αθηνά και τυφλωμένη από ζήλια έσκισε το υφαντό της. Η Αράχνη από ντροπή για την προσβολή που της έγινε επιχείρησε να κρεμαστεί, η Αθηνά όμως δεν την άφησε να πεθάνει την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο και την καταράστηκε να είναι πάντα κρεμασμένη καθώς θα εξασκεί την παλιά της τέχνη.

Μινυάδες

Στην ελληνική μυθολογία Μινυάδες ονομάζονταν συλλογικά οι τρεις κόρες του βασιλιά του Ορχομενού Μινύα, οι οποίες είχαν τα ιδιαίτερα ονόματα Αλκοθόη, Αρσίππη και Λευκίππη. Ο σχετικός με αυτές μύθος έχει πολλές παραλλαγές, αλλά το κοινό στοιχείο είναι ότι σε κάποια εορτή του Διονύσου οι Μινυάδες έμεναν στο σπίτι τους κλώθοντας και υφαίνοντας, ενώ οι γυναίκες του Ορχομενού (ή των Θηβών) έτρεχαν στα βουνά για να λατρέψουν τον θεό. Για την περιφρόνησή τους προς τη λατρεία του, ο Διόνυσος τιμώρησε τις Μινυάδες: Τους ενέβαλε τρέλα (μανία) ώστε να δουν τους εαυτούς τους τυλιγμένους από κισσό και αμπελόφυλλα, ενώ από τη στέγη έσταζε πάνω τους κρασί και γάλα. Μυστηριώδη φώτα φάνηκαν στις αίθουσες των ανακτόρων του Ορχομενού, ενώ ακούστηκαν φωνές από άγρια ζώα και ήχοι από αυλούς και τύμπανα. Μετά από αυτά, οι Μινυάδες άρπαξαν τον μικρό Ίππασο, γιο της Λευκίππης, και τον καταξέσκισαν γιατί τον πέρασαν για μικρό ελαφάκι. Τελικά στεφανώθηκαν με κισσούς και έτρεξαν να συναντήσουν τις άλλες γυναίκες που εόρταζαν στα βουνά. Σύμφωνα με μία εκδοχή, μεταμορφώθηκαν σε νυχτερίδες.

Άτλας
Στην ελληνική μυθολογία και κατά τον Ησίοδο, ο Άτλας ήταν γιος του Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης, και αδέλφια του ήταν ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος, οι γνωστοί «Ιαπετίδες». Στη Τιτανομαχία ήταν αρχηγός των Τιτανιδών και μάλιστα ο δυνατότερος και ο επιδεξιότερος, που όμως μετά τη νίκη του ο Δίας τον τιμώρησε για πάντα υποχρεώνοντάς τον να φέρει στους ώμους του τον Ουράνιο θόλο. Επειδή τη "θεία τιμωρία" αυτή την υπέμενε με θαυμαστή και παραδειγματική εγκαρτέρηση έλαβε το όνομα Άτλας (εκ του α και του τλάν = τα πάντα υπομένοντας). Για τον λόγο αυτόν στεκόταν ο Άτλας επί της κορυφής μεγάλου όρους της Αφρικής, το οποίο πήρε το όνομά του. Εκεί τον βρήκε και ο Ηρακλής όταν τον «διέταξε» ο Ευρυσθέας να φέρει τα μήλα των Εσπερίδων και που επειδή, κατά συμβουλή του Προμηθέα, δεν ήθελε να πάει ο ίδιος στο κήπο των Εσπερίδων, αντικατέστησε τον Άτλαντα στα βαριά καθήκοντά του για όσο χρόνο εκείνος θα έλειπε. Όταν όμως ο Άτλας επέστρεψε με τα πολύτιμα φρούτα δεν ήθελε να κρατήσει τον ουρανό. Τότε προσποιούμενος ο Ηρακλής ότι θέλει λίγο βοήθεια για να κρατήσει τον θόλο καλύτερα κατάφερε να αφήσει στον Άτλαντα όλο το βάρος και έτσι να συνεχίσει τη τιμωρία του.

Φλεγύας

Γιος του Άρη και της Χρύσης. Μυθικός πρόγονος των Φλεγύων, λαού Θεσσαλικού. Ο Ιξίονας, η Κορωνίδα και η Γυρτώνη ήταν παιδιά του. Όταν πληροφορήθηκε ότι η Κορωνίδα περίμενε παιδί από τον Απόλλωνα, οργίστηκε και προσπάθησε να καταστρέψει τον ναό του θεού στους Δελφούς. Σύμφωνα με μια εκδοχή κατατοξεύθηκε από τον Απόλλωνα. Κατ’ άλλη εκδοχή καταδικάστηκε να τον ρίξουν στον Τάρταρο, όπου πάνω από το κεφάλι του κρέμεται αιώνια ένας πελώριος βράχος.
Τάνταλος

Ο Τάνταλος φέρονταν ως Βασιλιάς της Φρυγίας με έδρα την Σίπυλο. Ήταν γιος του Δία ή του Τμώλου και της Πλουτούς, πατέρας της Νιόβης του Πέλοπα και του Βραττέα. Ο Τάνταλος λοιπόν ως γιος της Πλουτούς (της αφθονίας) έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών όπου εκ της απληστίας του υπέκλεψε νέκταρ και αμβροσία που μετέφερε στ΄ ανάκτορό του. Παράλληλα δε προσπάθησε να μεταδώσει μυστικά των Θεών στους ανθρώπους. Εκείνο όμως που αποτέλεσε το φρικαλέο των πράξεών του ήταν που ήθελε να διαπιστώσει αν οι Ολύμπιοι θεοί θα μπορούσαν να εξαπατηθούν. Για τον σκοπό αυτό έφθασε στο σημείο να σφάξει τον πρωτότοκο γιο του και να τον προσφέρει σε γεύμα σ΄ αυτούς. Λέγεται πως μόνο η θεά Δήμητρα απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τμήμα από τον βραχίονα του παιδιού, οι δε άλλοι θεοί που αντελήφθησαν το ανούσιο έγκλημα του παιδοκτόνου Ταντάλου, ανάστησαν τον Πέλοπα, αποκατέστησαν τον ακρωτηριασμό του και τιμώρησαν τον πατέρα του σε αιώνια καταδίκη.
Σύμφωνα με τον Όμηρο η επιβληθείσα θεία και αιώνια καταδίκη του ήταν η ακόλουθη: Αφού κεραυνοβολήθηκε από τον πατέρα των θεών Δία κατήλθε στον Άδη όπου κατ΄ εντολή των θεών, τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλαδιά δένδρων κατάφορτων με ποικίλους καρπούς. Πεινώντας όμως και διψώντας αφόρητα μόλις άπλωνε το χέρι του να κόψει καρπούς οι κλάδοι ανέρχονταν αμέσως σε μεγάλο ύψος, όταν δε, έσκυβε να πιει νερό αυτό εξαφανιζόταν ή απομακρύνονταν από τα πόδια του. Η θεία και αιώνια αυτή τιμωρία έμεινε περισσότερο γνωστή ως ''μαρτύριο του Ταντάλου''.

πηγή:http://macedonia.do.am/forum/36-173-1

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Παρατημένο στην τύχη του είναι τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο τηλεσκόπιο των Bαλκανίων, ο «Aρίσταρχος».....

Παρατημένο στην τύχη του είναι τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο τηλεσκόπιο των Bαλκανίων, ο «Aρίσταρχος», που βρίσκεται εγκατεστημένο στην κορυφή του Xελμού. Xωρίς εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό και χωρίς καμία οικονομική στήριξη για τα στοιχειώδη έστω λειτουργικά του έξοδα, το υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο (για την κατασκευή του διατέθηκαν 4 εκατ. ευρώ), μετά τις «πανηγυρικές κυβερνητικές τελετές» εγκαινίων του το 2007, έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του. Kαι, φυσικά, δεν μπορεί να διατεθεί για παρατηρήσεις στην ευρωπαϊκή επιστημονική κοινότητα, όπως ήταν ο αρχικός στόχος.
Κυβερνητική αδιαφορίαTο ποσό των 160.000 ευρώ που απαιτείται ως ελάχιστο όριο για τα έξοδά του ετησίως δεν δόθηκε ποτέ στο Iνστιτούτο και οι επιστήμονες επισημαίνουν τις καταστροφικές συνέπειες που επιφέρει η κυβερνητική αδιαφορία.
«Tο τηλεσκόπιο είναι πλήρως λειτουργικό και εφοδιασμένο με υπερσύγχρονα βοηθητικά όργανα παρατηρήσεως. Oμως δεν μπορώ να πάρω ευθύνη, να καλέσω επιστήμονες από το εξωτερικό για παρατηρήσεις. Aν πέσει μια... ασφάλεια, σκεφθείτε ότι δεν υπάρχει τεχνικός να επιδιορθώσει τη βλάβη», μας λέει ο διευθυντής του Iνστιτούτου Aστρονομίας του Eθνικού Aστεροσκοπείου Aθηνών και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Xρήστος Γούδης.
Mε αφετηρία το γεγονός ότι υπάρχει ένας ηλεκτρολόγος-μηχανικός και για τα πέντε διαφορετικά Iνστιτούτα του Aστεροσκοπείου, ο διευθυντής του Iνστιτούτου Aστρονομίας περιγράφει τραγελαφικές καταστάσεις. Σε μια ζημιά ο ηλεκτρολόγος ίσως έρθει έπειτα από τέσσερις ημέρες και αν χρειαστεί και κάποιο ανταλλακτικό από το εξωτερικό, περνάει και μήνας μέχρι να επιδιορθωθεί.
«Eπί του παρόντος τα όποια προβλήματα ανακύπτουν οι ερευνητές αστροφυσικοί -και όχι τεχνικοί- τα λύνουν με τη βοήθεια της εμπειρίας που απέκτησαν με δική τους πρωτοβουλία».
O καθηγητής αναφέρει μάλιστα ως παράδειγμα το μικρότερο του «Aρίσταρχου» τηλεσκόπιο των 2,1 μέτρων San Pedro Martir του Mεξικού, -και μιλάμε για μια χώρα που σίγουρα δεν αποτελεί ακραίο παράδειγμα επιστημονικής και τεχνολογικής πρωτοπορίας- στο οποίο υπηρετεί 20μελές τεχνικό προσωπικό για τη συνεχή συντήρηση και εύρυθμη λειτουργία του.
«Για τον «Aρίσταρχο» απαιτείται προσωπικό έξι ατόμων. Eμείς ζητάμε έστω δύο άτομα για τη συντήρηση και επιδιόρθωση των εμφανιζόμενων προβλημάτων που ανακύπτουν», τονίζει ο κ. Γούδης. «Yπό τέτοιες συνθήκες, αν και ενταγμένο στο ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα του δικτύου των μεγάλων τηλεσκοπίων OPTIKON, δεν διατίθεται για παρατηρήσεις στη διεθνή και εθνική αστρονομική κοινότητα».
Στο έλεος βανδάλωνΠετροβολούν τον θόλο
Aλλο ένα σημαντικό πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι επιστήμονες που επισκέπτονται το Aστεροσκοπείο είναι οι καιρικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν την πρόσβαση για αρκετούς μήνες. «O μήκους οκτώ χιλιομέτρων δρόμος που οδηγεί στο Aστεροσκοπείο του Xελμού από το χιονοδρομικό κέντρο, σε υψόμετρο 2.340 μέτρων, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος.
Kυρίως τους μήνες Nοέμβριο, Δεκέμβριο και Mάρτιο, Aπρίλιο ο δρόμος παραμένει κλειστός από το χιόνι. Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να χτυπάμε πόρτες, του δημάρχου, του νομάρχη, του περιφερειάρχη, για να καθαρίσουν τον δρόμο, διότι δεν υπάρχει θεσμική ρύθμιση για να γίνεται από αρμόδιους φορείς της πολιτείας», σημειώνει ο κ. Γούδης. «Tο τηλεσκόπιο είναι αφύλαχτο και δεν έχει περίφραξη. Πέρυσι ο θόλος του έγινε στόχος βανδάλων, όταν κάποιοι έριξαν έναν μεγάλο ογκόλιθο πάνω του, προκαλώντας μεγάλη ζημιά».
Το έγγραφοΓινόμαστε ρεζίλι στην επιστημονική κοινότητα
«Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω πια, πέραν του να εξηγήσω στην επερχόμενη σύνοδο διευθυντών των ευρωπαϊκών τηλεσκοπίων του δικτύου OPTIKON την κατάσταση και να τονίσω την πλήρη αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας -αποδεχόμενος την τριτοκοσμική της φυσιογνωμία- με αναπόφευκτη συνέπεια, βέβαια, κάποια στιγμή την απένταξη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δίκτυο και τον συνακόλουθο διεθνή διασυρμό της».
Aυτό τονίζει στην τελευταία επιστολή του (στις 10 Σεπτεμβρίου) προς τον υπουργό Aνάπτυξης, K. Xατζηδάκη, και με κοινοποίηση στο γραφείο του πρωθυπουργού ο διευθυντής του Iνστιτούτου Aστρονομίας του Aστεροσκοπείου. Tα τελευταία 3 χρόνια υπήρξε σειρά διαβημάτων προς το υπουργείο Aνάπτυξης, τη Γενική Γραμματεία Eρευνας και Tεχνολογίας αλλά και στο Γραφείο του πρωθυπουργού, τα οποία ουδέποτε βρήκαν ανταπόκριση.
Mάλιστα, η μόνη ανακοίνωση στην οποία περιορίστηκε το υπουργείο Aνάπτυξης ήταν ότι το Eθνικό Aστεροσκοπείο Aθηνών θα έχει πλέον μονοθεματικό περιεχόμενο, από το οποίο... απαλείφονται η Aστρονομία και η Aστροφυσική.
O... ρόλος του Aστεροσκοπείου περιορίζεται στις κλιματικές αλλαγές, στο περιβάλλον και στις φυσικές καταστροφές. «Δεν είναι ευρέως γνωστό πως η αστροφυσική βοηθάει στην τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας. O πολύς κόσμος πιστεύει πως πρόκειται για κάτι εξωτικό και ίσως πολλές φορές να μην αντιλαμβάνεται την πρωτοποριακή της τεχνολογία που έχει πολλές εφαρμογές στην καθημερινότητά μας», τονίζει ο κ. Γούδης.
Το τηλεσκόπιοKατασκευάστηκε από τη γερμανική εταιρεία «Tσάις» και στοίχισε 4 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία προήλθαν από ευρωπαϊκά κονδύλια.
H εγκατάστασή του έγινε το 2004 και από τότε μέχρι το 2007, που παραδόθηκε επίσημα, έγινε μια σειρά δοκιμών.
Θεωρείται ένα από τα πιο προηγμένα τεχνολογικά τηλεσκόπια της Eυρώπης. Eχει διάμετρο 2,3 μέτρα και μεγάλη ακρίβεια στόχευσης και παρακολούθησης ουράνιων αντικειμένων.
Mε χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων της Πάτρας και του Mάντσεστερ και του Iδρύματος Eυγενίδου έχουν τοποθετηθεί επιπλέον στο τηλεσκόπιο κάμερες και ειδικά προηγμένα επιστημονικά όργανα.
Eχει τη δυνατότητα της γρήγορης εναλλαγής στόχευσης, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και η λειτουργία του απαιτεί σκοτεινό ουρανό. Tο τηλεσκόπιο είναι το μεγαλύτερο των Bαλκανίων.

πηγη http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=6426886

το θεμα προβληθηκε απο την Εφημεριδα εθνος στις 26/9
συντακτης:
ΜΑΤΙΝΑ ΔΕΜΕΛΗ
mdemeli@pegasus.gr

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ -ΜΕΡΟΣ 5ο (ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)


Επτά αναθέματα κατά των ΕΛΛΗΝΩΝ και της ΕΘΝΙΚΗΣ μας Κοσμοθεάσεως και Φιλοσοφίας από το «Τριώδιον», τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικό της Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» (787 μνχ) και τα οποία αναγιγνώσκονται ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

1. Ετι τοις φρονούσι και λέγουσι, κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου Θεότητος ως κτιστήν εκ τούτου πάντως, και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν. Άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίσει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσιν εις αθείαν παντελή περιπίπτειν, και την Ελληνικήν μυθολογίαν, και των κτισμάτων λατρείαν τη καθαρά και αμώμω των Χριστιανών Πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας Αγίων θεοπνεύστου θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου ΘεότητοςΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
2. Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ' εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις, και αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος ει το είναι παραγάγοντος τα πάντα, και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
3. Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίας επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσας εγκειμένοις ώστε και ετέρους ποτε μεν λάθρα, ποτέ δε νοερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
4. Τοις δεχομένοις, και παραδίδουσι τα μάταια και Ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξις εστι των ψυχών και εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως, ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την Βασιλείαν Των Ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο, και δια πάσης της παλαιάς και νέας Γραφής ημείς παρελάβομε, ότι και η Κόλασις ατελεύτητος και η Βασιλεία αίδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύασι, και ετέροις αιωνίας προξένοις γινομένοις ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
5. Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη και Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς, ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
6. Τοις την μωράν των έξωθεν (=Ελλήνων) φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσινΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
7. Τοις λέγουσιν, ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά Αγίων και Καθολικών Συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων Πατέρων αναθέματι καθυποβλήθέντας, ως αλλότριοι της Καθολικής Εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί κατά πολύ, και ενταύθα, και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος 2ο



ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ


1. Εισαγωγή


Η απόπειρα αντικειμενικής διερεύνησης του αρχαίου Ελληνικού Μυστηριακού Υλισμού, ως εγχείρημα είναι δυσχερέστατο. Ιδίως, αν τούτο πρόκειται να εκτυλιχθεί μέσα στα αναγκαστικώς περιορισμένα πλαίσια ενός άρθρου. Εντούτοις, είναι βέβαιον ότι, λογικώς, η απόπειρα αυτή, ως προσπάθεια, θα προσκρούσει αναπόφευκτα στις διάχυτες σύγχρονες ανελεύθερες - συγκριτικά προς τις εκπληκτικώς ελεύθερες εκείνες των αρχαίων Ελλήνων - αντιλήψεις περί ύλης. Ίσως, η περισσότερο νομιμοποιημένη προσέγγιση στις περί ύλης αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων - μέσα στο πλαίσιο των οποίων, άλλωστε, επίσης νόμιμα καταχωρίζονται και οι αντίστοιχες περί ύλης θέσεις του αρχαίου Ελληνικού Μυστηριακού Υλισμού - είναι η προκύπτουσα από την επεξεργασία της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφικής κοσμολογίας.Συγκεκριμένα ερωτήματα εγείρονται γύρω από την ιδιόμορφη, ως άνω, θέση της Ελληνικής φιλοσοφικής κοσμολογίας, σχετικά με την κεντρική τοποθέτησή της, η οποία φωτίζει πολλές πλευρές του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού. Θεμέλια τούτου είναι η αρχαιότερη Ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. Πρόκειται για εκείνη που παραδόθηκε από τον Ορφέα. Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επεκτείνεται στην αντικειμενική αντιμετώπιση πολύπλευρων ένδοθεν και έξωθεν λυσσαλέων προσπαθειών ώστε να μειωθεί, τελείως ανόητα, το εύρος της εξέλιξης του χρονικού "γίγνεσθαι" των Ελλήνων. Μέσα στις απηνείς προσπάθειες ποικίλων ομάδων να εξαφανισθεί ο,τιδήποτε έχει σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό, η τακτική αυτή περιλαμβάνει και τον Ορφέα, για τον οποίο, οι συνεχώς ανανεούμενοι αυτοί κύκλοι, προβάλλουν την δήθεν μυθική του υπόσταση. Αντίθετα, όλος ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος αναγνωρίζει στον Ορφέα τον αναμορφωτή της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και τον θεωρεί ως τον μέγιστο του θεολόγο.2. Θεμελιώδης συμβολή ΧασάπηΟ χρονικός ιστορικός εντοπισμός της γένεσης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας μπορεί, κατά τον αστρονόμο Κ. Χασάπη, να γίνει μέσα από τα αστρονομικά στοιχεία που καταγράφουν οι λατρευτικοί Ορφικοί Ύμνοι. Ο Κ. Χασάπης δημοσίευσε στην διδακτορική του διατριβή "Η Ελληνική αστρονομία της Β' χιλιετηρίδας π.Χ. κατά τους Ορφικούς Ύμνους" (Αθήναι, 1967) ότι σε δύο Ορφικούς Ύμνους αναφέρεται η περιοδική εμφάνιση, ανά περίπου 10.000 χρόνια, μιας συγκεκριμένης ζωδιακής ιδιομορφίας (στο εξής ΣΖΙ), η οποία επικρατεί για χρονικό διάστημα περίπου 500 ετών. Μετά την παρέλευση των περίπου 500 αυτών ετών, η ΣΖΙ παραχωρεί την θέση της στην συνήθη χωροταξική κανονικότητα των ζωδίων. Οι ΣΖΙ αυτές επανέρχονται, ως προειπώθηκε, περίπου κάθε 10.000 χρόνια. Η διασταυρούμενη αυτή διπλή αστρονομική αναφορά, μέσα στους Ορφικούς Ύμνους, της περιοδικώς εμφανιζόμενης αυτής ΣΖΙ, επιτρέπει να επιχειρηθεί μια αντικειμενική αστρονομική χρονολόγηση των Ορφικών Ύμνων, διότι, προφανώς, ο συνθέτης αυτών των Ύμνων έζησε κάτω από μια τέτοια ΣΖΙ. Ποιά όμως είναι αυτή η ΣΖΙ; Η πιο πρόσφατη ΣΖΙ (στο εξής ΣΖΙ, -1.841) επικρατούσε, κατά τον Χασάπη, περίπου από το -1.841 έως το -1.366 [1]. Η αμέσως προηγούμενη ΣΖΙ εμφανίστηκε περίπου 10.000 χρόνια πριν, οπότε, οπισθοχωρώντας ανάλογα πίσω από τον χρονικόν ορίζοντα του -1.841, φθάνουμε στο περίπου -11.841, καθώς 1.841 + 10.000 = 11.841. Αυτή είναι η (ΣΖΙ, -11.841). Η χρονολόγηση αυτή, ως (ΣΖΙ, -11.841), για τους Ορφικούς Ύμνους, αν και προτάθηκε από τον Χασάπη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ως η περισσότερο ορθή, δεν έγινε αρμοδίως αποδεκτή για πολλούς θλιβερούς και απαράδεκτους λόγους. Έτσι, η ως άνω διατριβή, τελικώς, διαδήλωσε αναγκαστικά τον οπωσδήποτε εσφαλμένο ορίζοντά της (ΣΖΙ, -1.841). Για την ιστορία, ας σημειωθεί ότι ο Χασάπης δεν αποδέχθηκε την πεντακοσάδα των ετών -1.841 έως και -1.366, ως προσδιοριστική της χρονολόγησης των Ορφικών κειμένων, διότι δεν ήταν δυνατόν να ζούσε κατά την (ΣΖΙ, -1.841) ο Ορφεύς, που φαίνεται ότι πρέπει να ήταν σύγχρονος του Τρωικού Πολέμου. Η χρονολόγηση εξ άλλου της σύρραξης αυτής συνεχώς οπισθοβατεί, κατά τις ανανεούμενες έρευνες, με τάση να διολισθαίνει, ολονέν και βαθύτερα, πίσω από τον ορίζοντα του -3.500.3. Προώθηση θέσεων ΧασάπηΔύο αντικειμενικές ενδείξεις οδήγησαν τον γράφοντα σε μια σειρά διαπιστώσεων που αποκτούν αυτονόητη επισήμανση νέων ανακατατάξεων στην διαμόρφωση πρόδηλων και μάλιστα αβίαστων συμπερασμάτων σε πολλούς τομείς. Το πρώτο αντικειμενικό στοιχείο είναι η χρονολόγηση της διάρκειας της τήξης των πάγων, μεταξύ του περίπου -20.000 μέχρι του περίπου -8.000. Πλείστες όσες έρευνες ειδικών επιστημόνων προσδιορίζουν τον τελευταίο κατακλυσμό, τον ονομαζόμενο του Δευκαλίωνος, στα έτη περίπου του -12.000 [2]. Μέσα στην παρατεταμένη κατακλυσμική αυτή καταστροφή, γύρω στο -12.000, αλλά και μέσα από εξελισσόμενες ταυτόχρονες γεωλογικές καταστροφές του πλημμυρισμένου Ελληνικού χώρου, λογικώς, αποκλείεται η περίπτωση να γίνει αποδεκτή η νομιμοποίηση της πολύπλευρης σκοπιμότητας να είχε συνθέσει ο Ορφεύς Ύμνους μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο γεωλογικού ολέθρου. Ένα σοβαρότατο αντικειμενικό στοιχείο διαμορφώνεται από την παντελή παρασιώπηση οιουδήποτε κατακλυσμού μέσα στο κείμενο της "Θεογονίας" του Ησιόδου. Η παρασιώπηση αυτή φαίνεται να μην δικαιολογείται. Πράγματι, επειδή ο Ησίοδος έζησε περίπου το -750, δηλ. μετά από τον κατακλυσμό, αναμένεται ότι λογικώς έπρεπε να αναφέρει το γεγονός αυτό στην "Θεογονία", η οποία είναι μια ιδιότυπη περιγραφή της "ιστορίας" του ανθρώπινου γένους. Η παράλειψη ενός τόσο σημαντικού γεωφυσικού γεγονότος, μέσα σε ένα περιγραφικό της "ιστορίας" της ανθρωπότητας κείμενο, στοιχειοθετεί την αντίληψη ότι ίσως δεν είναι συνθέτης της "Θεογονίας" ο Ησίοδος, αλλά κάποιος, ο οποίος, επειδή έζησε πριν από τον κατακλυσμό του -12.000, λογικώς δεν τον αναφέρει πράγματι μέσα στην "Θεογονία". Στην περίπτωση αυτή, ίσως ο Ησίοδος να κατέγραψε ό,τι άκουσε. Η "Θεογονία" όμως του Ησιόδου περιέχει Ορφικούς κοσμολογικούς όρους, όπως το "Χάος", ο "Έρως" και η "Νύξ". Η ύπαρξη αυτών των Ορφικών όρων επιτρέπει την αναπόφευκτη υπόθεση ότι ο άγνωστος συνθέτης του κειμένου της "Θεογονίας" γνώριζε την ύπαρξη Ορφικών κοσμολογικών όρων. Οι όροι αυτοί θα πρέπει να αναχθούν στην χρονική περίοδο της Συγκεκριμένης Ζωδιακής Ιδιομορφίας που, πριν από το -11.840, σχηματίστηκε γύρω στο -21.840, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα για την σχέση των επαναλαμβανόμενων Συγκεκριμένων Ζωδιακών Ιδιομορφιών (ΣΖΙ) και χρονολόγησης, κατά τον Χασάπη, των Ορφικών Ύμνων. Ύστερα από αυτές τις επισημάνσεις, κυρίαρχο αντικειμενικό συμπέρασμα είναι ότι ο Ορφεύς είχε, κατά πάσαν πιθανότητα, την ακμή του περίπου κατά το -21.840. Ως δεύτερο συμπέρασμα έρχεται η δίκαιη απόδοση στον Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό ενός κατ' αρχήν χρονικού εύρους αναπνοής, κατ' αντίθεση προς το διεθνώς καταδικασμένο να συμπιεσθεί ιστορικό ''γίγνεσθαι" του Ελληνικού λαού. Ο δήθεν ευρηματικός, άλλωστε, ισχυρισμός ότι το όνομα Ορφεύς καλύπτει συλλογική θεολογική προσπάθεια ομάδας, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η ίδρυση της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, δεν ευσταθεί, διότι ουδεμία θρησκεία ιδρύθηκε ποτέ από συλλογική εργασία. Όλες οι γνωστές θρησκείες έχουν έναν και μοναδικό ιδρυτή. Συνδυάζοντας τόσο την κορυφαία θέση του Ορφέως, όσον και ότι πρώτος παρουσίασε την πιο ολοκληρωμένη φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό, γιατί σχεδόν όλοι οι επόμενοι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του Ορφέως. Η θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους Διαδόχους του Πλάτωνος. Σε αντίθεση προς τον Σπεύσιππο, ο Αριστοτέλης δεν κατανόησε την Ορφική παράδοση και η αδυναμία του αυτή ήταν η κύρια αιτία που τον απομάκρυνε νομίμως από το να γίνει Διάδοχος του Πλάτωνος στην Ακαδημία. Η Ορφική θεολογική αναμόρφωση διαχέεται σ' όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Η αναμόρφωση αυτή πέρασε μέσα στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, η πολυποίκιλη, να οχοδρομηθεί πάνω στις εξαγγελθείσες από τον Ορφέα αντιλήψεις του περί αντικειμενικής υλικής πραγματικότητας. Πώς όμως όλα αυτά συνδυάζονται;4. Ορφική φιλοσοφική κοσμολογίαΗ πανάρχαιη Ορφική φιλοσοφική κοσμολογία εγκαθιδρύει θέσεις σε όλους τους τομείς του επιστητού. Πάνω σε αυτές τις θέσεις ιδρύθηκε ο αρχαίος Ελληνικός Πνευματικός Πολιτισμός. Ο Ορφεύς αναφέρει ότι ο κόσμος μας άρχισε να διαμορφώνεται ΜΕΣΑ σε ένα υλικής, προφανώς, φύσης απροσδιόριστο, αόριστο, ανεκδήλωτο περιβάλλον, το οποίο ονόμασε "άρρητον αρχήν" ή "Χάος" [3]. Με τον όρο "άρρητον" ο Ορφεύς εισάγει την έννοια της αποφατικής θεολογίας. Μέσα στο προδημιουργικό "Χάος" εκδηλώθηκαν, κατά τον Ορφέα, δύο μορφές ύλης, των οποίων την υλική φύση η ονομασία τους προσδιορίζει. Η πρώτη μορφή ύλης που εκδηλώθηκε έχει, κατά τον Ορφέα, ατομική φύση και ονομάστηκε "Γη". Η άλλη μορφή ύλης μοιάζει με νερό και ονομάστηκε από τον Ορφέα "Ύδωρ" [4]. Η επόμενη εξελικτική βαθμίδα της υλικής μορφής "Ύδωρ" ονομάστηκε από τον Ορφέα "Αιθήρ". Οι Ορφικές υλικές μορφές "Γη" και "Ύδωρ" διαδηλώνουν απερίφραστα την εκ μέρους του Ορφέως αναμφισβήτητη αντίληψη ότι η "Γη" και το "Ύδωρ" προφανώς συγκροτούν το κρυμμένο, άγνωστο, απροσδιόριστο, ανεκδήλωτο υλικό προδημιουργικό περιεχόμενο του "Χάους", το οποίο περιβάλλει τον κόσμο μας και τους άλλους, φυσικά, σε κατάσταση γέννησης και στην συνέχεια εξέλιξης, κόσμους. Κατά τον Ορφέα, το ανεκδήλωτης και απροσδιόριστης υλικής, οπωσδήποτε, φύσης "Χάος" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ. Είναι, όμως, το "Χάος", κατά τον Ορφέα, ΘΕΙΟΤΑΤΟ. Άρα, το "Χάος", η προδημιουργική αυτή κατάσταση των κόσμων, για τους Έλληνες, είναι ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΥΛΙΚΟ ΘΕΙΟΤΑΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ, το οποίο από τα έγκατά του φέρει σε εκδήλωση, ΜΕΣΑ του, τις δύο κατά τον Ορφέα, θείες απρόσωπες ΟΥΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ, υλικές κοσμογονικές ουσίες, την "Γη" πρώτα και μαζί μ' αυτήν το "Ύδωρ". Θεωρητικώς, ο κόσμος μας συνεχώς ανανεώνεται με άτομα "Γης" που, περιβαλλόμενα πανταχόθεν από "Ύδωρ" - "Αιθέρα", κολυμπούν μέσα στο "υδάτινο"- "αιθερικό" περιβάλλον τους. Το κοσμογονικό αυτό σύστημα αποτελεί το συνεχώς εκδηλούμενο περιεχόμενο του "Χάους". Το εκδηλούμενο σύστημα των δύο υλικών κοσμογονικών ουσιών συνεχώς διευρύνεται, καθώς δέχεται, μέσα στον αυξανόμενο "χώρο" "Ύδωρ"- "Αιθήρ", νέες εκδηλούμενες "ποσότητες" από το ανεκδήλωτο, διπλής υλικής φύσης, "περιεχόμενο" του "Χάους". Την διαστολή αυτή του κόσμου ανακάλυψε ο Hubble, κατά την δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα. Ο Ορφεύς είχε προσδιορίσει αυτή την διαστολή, τότε, ως μια από τις κύριες λειτουργίες της Φύσης. Κατά τον Ορφέα, οι δύο υλικές κοσμογονικές ουσίες "Γη" και "Ύδωρ"- "Αιθήρ" εκφράζουν σταθερώς και συνεχώς, ως ιδιότητες της δίμορφης ύλης, το εξωτερικευόμενο ρυθμιστικό καθεστώς των ουχί πνευματικών Φυσικών Νόμων της απρόσωπης υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας. Φύση είναι, κατά τον Σ. Νάγο, το σύνολο των εν ενεργεία και δράσει ουσιών και Νόμων των εκδηλούμενων σε μορφές και συνειδήσεις ανά τον άπειρο χώρο. Κατ' Ορθό Λόγο, συνεπώς, έπεται ότι η εξελικτική μέσω του πνεύματος προέκταση των Νόμων των δύο υλικών ουσιών ''Γη" και "Ύδωρ" - "Αιθήρ" που δομούν το υλικό ψυχικό άτομο, συντελεί στην εμφάνιση των Πνευματικών Νόμων. Επειδή, κατά τον Ορφέα, οι Νόμοι της Φύσης είναι εκείνοι, που προέρχονται από τους τρόπους λειτουργίας των δύο υλικών κοσμογονικών ουσιών, έπεται ότι, η όποια εκδήλωση μέσα στην Φύση, λογικώς, και τελικώς πρέπει θεμελιωδώς να αναχθεί στους τρόπους λειτουργίας των δύο υλικών κοσμογονικών ουσιών. Τούτο συγκροτεί ένα από τα "κλειδιά" ερμηνείας του φιλοσοφικού στοχασμού του Πλάτωνος, ο οποίος ακολουθεί την Ορφικοπυθαγόρεια μυστηριακή παράδοση.5. Ψυχογονία κατ' ΟρφέαΣτις θεογονίες του, ή άλλως κοσμογονίες του, ο Ορφεύς απλώς υπαινίσσεται, αιτιολογημένα προφανώς, την ύπαρξη της ψυχής, για την οποία δεν κάνει σαφή λόγο. Όσον και εάν τούτο φαίνεται περίεργο, εν τούτοις, η φαινομενική αυτή παρασιώπηση αποτελεί μια από τις ισχυρότερες αξιωματικής φύσης διδασκαλίες του Ορφισμού, η θεμελιώδης σημασία της οποίας, όσον και εάν κρύβεται μέσα στις συμβολικές πτυχές της Μυστηριακής Επιστήμης των Ελλήνων, φωτίζει το μέγα "άρρητον" της θεολογίας των μυστηριακών Ορφικών θεσμοθεσιών. Κατά την Ορφική θεολογία, κάθε υλικό άτομο της Ορφικής "Γης" θα εξελιχθεί μέσα στην ροή εκατομμυρίων ετών στην επομένη εξελικτική του βαθμίδα, η οποία ονομάστηκε από τον Ορφέα "Ωόν" [5], δηλ., "αυγό". Κάθε "Ορφικόν Ωόν", όπως ονομάστηκε από τους μεταγενέστερους, θα μεταμορφωθεί σε προσωπικό θείο πνευματικό ον. Η μεταμορφωτική, ως άνω, πορεία του κάθε "Ορφικού Ωού", ΑΠΑΙΤΕΙ χρόνον επώασης της κυοφορούμενης μεταμόρφωσης του εξελιγμένου υλικού ατόμου Ορφικής "Γης" σε θείο προσωπικό πνευματικό ον, δηλ. σε προσωπικό θεό. Εξ αιτίας αυτής της ΕΠΩΑΣΗΣ του κάθε εξελιγμένου υλικού ατόμου Ορφικής "Γης" σε προσωπικό θεό, το εξελιγμένο άτομο Ορφικής "Γης" ονομάστηκε "Ωόν" από τον ίδιο τον μέγιστο θεολόγο των Ελλήνων Ορφέα. Προφανώς, ο Ορφεύς ηθελημένα παρασιωπά την ενδιάμεση βαθμίδα ψυχή, μεταξύ ενός εξελιγμένου υλικού ατόμου Ορφικής "Γης", το οποίο ονομάζεται "Ωόν", δηλ. "αυγό" και ενός προσωπικού θεού. Προφανώς, με την παρασιώπηση αυτή, ο Ορφεύς θέλει να δείξει την άμεση σχέση που υπάρχει μεταξύ ενός απειροελάχιστου υλικού ατόμου Ορφικής "Γης" και της ψυχής ενός από τους θεούς, δηλ. από τα θεία προσωπικά πνευματικά όντα. Με αυτή την παρασιώπηση της ενδιάμεσης ψυχικής βαθμίδας ο Ορφεύς προβάλλει την υπέρτατη αξιωματική θέση των αρχαίων Ορφικών Μυστηρίων ότι το ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΝ ΤΗΣ ΥΛΗΣ. Την Ορφική αυτή παρασιώπηση έκρινε ο Πυθαγόρας ότι μπορούσε να την παρακάμψει. Μέσα από το έργο του Πυθαγόρειου Τιμαίου του Λοκρού "Περί ψυχάς κόσμω" διαρρέει η περί ψυχής μυστηριακή θέση του Πυθαγόρα. Ο Τίμαιος ο Λοκρός αποκαλύπτει προφανώς ότι ο Πυθαγόρας θεωρούσε ότι η ψυχή, ως υλικό ψυχικόν άτομο, συγκροτείται από ένα υλικό άτομο Ορφικής "Γης" αναμιχθέν με Ορφικό "Αιθέρα". Στο έργο "Περί ψυχάς κόσμω" του Τιμαίου του Λοκρού βασίστηκε ο Πλάτων, για να συνθέσει τον δικό του "Τίμαιο" (35Α), έχοντας αποδεχθεί και ακολουθήσει τις Πυθαγόρειες μυστηριακές θέσεις περί συγκρότησης του υλικού ψυχικού ατόμου από τις δύο Ορφικές υλικές κοσμογονικές ουσίες.6. Θεογονία κατ' ΟρφέαΕπειδή η ψυχή, ως. υλικό ψυχικό άτομο, κατά την Ορφικοπυθαγόρεια μυστηριακή παράδοση, είναι φύσει αθάνατη, καθώς άλλωστε ανώλεθρη είναι η υλική φύση των δύο υλικών θείων, κατ' Ορφέα, κοσμογονικών ουσιών, οι οποίες συγκροτούν το υλικό ψυχικό άτομο, οδεύει η ψυχή την αέναη εξελικτική της πορεία μέσα στον άπειρο χρόνο. Ένα τμήμα της εξελικτικής πορείας του υλικού ψυχικού ατόμου είναι εκείνο, όπου, η ψυχή παραλαμβάνεται από την αρχαία Ελληνική μυστηριακή θεογονία. Στο ακροτελεύτιο αυτό τμήμα της εξελικτικής της πορείας, μέσα στον ανθρώπινο ορίζοντα, καθώς προετοιμάζεται πλέον η ψυχή να εγκαταλείψει το ανθρώπινο επίπεδο, τίθεται κάτω από την θεία μυστηριακή θεογονική αντίληψη. Μέσα στις χιλιετίες, το υλικό ψυχικό άτομο άλλαξε συνεχώς νέους βελτιωμένους αιθεροσωματικούς φορείς. Έτσι νομιμοποιείται η φυσική διαδικασία, κατ' Ορφέα, της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ. Η εξέλιξη των δυνάμεων της ψυχής υπηρετείται κατά τον Ορφέα, με την απόκτηση διά ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ νέου σωματικού φορέα, όταν η αναπόφευκτη φθορά του προηγούμενου απαιτεί, για την συνέχιση της εξελικτικής προόδου της ψυχής, νέο, καταλληλότερο σωματικό οργανισμό, ώστε ο νέος αυτός φορέας να ανταποκριθεί στις αποκτηθείσες, κατά την προηγούμενη ενσάρκωση της ψυχής, νέες της δυνάμεις. Οι συνεχώς εξελισσόμενες δυνάμεις της ψυχής οδηγούν στην αέναη και πέραν του ανθρώπινου επιπέδου πρόσκτηση συνεχώς νέων τελειότερων ψυχικών ΑΙΘΕΡΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ. Έτσι, νομιμοποιούνται, κατά τον Ορφέα, οι θείες τάξεις των θεών, όπως επίσης και σε πιο εξελιγμένο θείο επίπεδο, οι τάξεις των μεγάλων και ελασσόνων Ολυμπίων θεών. Προτού εξαντληθούν οι δυνατότητες του γήινου επιπέδου στην προσφορά ολονέν και πιο τέλειου σωματικού φορέα, το υλικό ψυχικό άτομο, εξελικτικώς και νομίμως εισέρχεται στις αρχαίες Ελληνικές θειότατες μυστηριακές θεσμοθεσίες, όπου, η ψυχή θα προετοιμασθεί σταδιακώς, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, για την απόκτηση τελικώς θείου αιθερικού ψυχικού περιβλήματος. Τούτο, τελικώς κατά τον Ορφέα, θα αντικαταστήσει τον ανίσχυρο πια ανθρώπινο οργανισμό να προσφέρει στην ψυχή νέες εξελισσόμενες υπηρεσίες. Οι συλλογικώς προσδιοριζόμενες, ως εκθεωτικές, αυτές ιεροπραξίες των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων συντονίζονται με συνεχώς καταβαλλόμενες από τους μυούμενους παράλληλες εξαγνιστικές προσπάθειες, ως αυτές διδάσκονται από τους Μυσταγωγούς. Οι προσπάθειες αυτές αρχίζουν ήδη από το εισαγωγικό μυστηριακό επίπεδο και συνεχίζονται στα συνεχώς ανώτερα μυστηριακά εκθεωτικά επίπεδα.7. Μυστηριακός, κατ' Ορφέα, ΥλισμόςΜέχρις εδώ, διαπιστώθηκε η άρρηκτη σχέση της λειτουργίας των Νόμων της Φύσης με τις εξελικτικές διαδικασίες, στις οποίες υπόκεινται τα υλικά άτομα της Ορφικής ''Γης". Τα ανώτατα Μυστηριακά Ιερατεία των μυστηριακών θεσμών της αρχαίας Ελλάδος, έχοντας συνειδητοποιήσει την έκταση και το βάθος της πιο πάνω συλλειτουργίας εξελικτικών διαδικασιών και Φυσικών Νόμων, διεμόρφωσαν, με βάση αυτή την Φυσική συλλειτουργία, όλη την μυσταγωγική λειτουργική διάρθρωση των θειότατων της αρχαίας Ελλάδος εκθεωτικών διαδικασιών. Κοινός συνδετικός ορίζοντας όλων αυτών των μυστηριακών εκφράσεων είναι η ανώτατη αληθής ενσυνείδητη αντικειμενική γνώση των δυνάμεων, των ιδιοτήτων, των Νόμων, των λειτουργιών και των δράσεων της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας εκ μέρους του Ορφέα και των μετέπειτα - ανώτατων Ιεροφαντικών και Μυσταγωγικών πράγματι σοφότατων Ιερατείων της αρχαίας Ελλάδος. Οι νόμιμες αυτές εκτιμήσεις συγκροτούν αντικειμενικώς τον θεμελιώδη ορίζοντα του Μυστηριακού Υλισμού της αρχαίας Ελλάδος.Συμπεράσματα1. Κατά τον Ορφέα, αναγνωρίζεται ΑΠΡΟΣΩΠΟΝ ΟΥΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΝ ΑΙΤΙΟΝ, προφανώς άπειρων, ως προς τον αριθμό, άλλων επίσης κόσμων. Το αίτιον αυτό ονομάζεται "Χάος" ή "άρρητος αρχή".2. Μέσα στο "Χάος" εκδηλώθηκαν, κατά τον Ορφέα, οι δύο μορφές της ύλης, η ατομικής φύσης υλική μορφή "Γη" και η συνεχούς φύσης υλική μορφή "Ύδωρ" - "Αιθήρ". Οι δύο αυτές υλικής φύσης, κατά τον Ορφέα, κοσμογονικές ουσίες αποκαλύπτουν ότι το "Χάος" είναι ΑΠΡΟΣΩΠΗ, ΟΥΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΥΠΕΡΤΑΤΗ, ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΡΧΗ.3. Όπως ο Πλάτων συμβολικά αναφέρει (''Τίμαιος", 35Α), η ψυχή συγκροτείται από τις δύο υλικές κοσμογονικές ουσίες. Ένα υλικό άτομο Ορφικής "Γης" συγκροτείται σε ψυχικό υλικό άτομο δι' "Αιθέρος" εκ μέρους των μορφοποιητικών δυνάμεων του Ορφικού "Ύδατος".4. Η τεκμαιρόμενη, κατά τον Ορφέα, υλική συγκρότηση της ψυχής, ως το αποτέλεσμα της μίξης των δύο Ορφικών υλικών κοσμογονικών ουσιών, νομιμοποιεί το ανώλεθρον του υλικού, ως άνω, ψυχικού ατόμου, αλλά και προσβλέπει στην αλληλοδιάδοχη περιβολή της ψυχής με συνεχώς νέους βελτιωμένους, σε κάθε ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ, ΟΧΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΙΘΕΡΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ. Έτσι, η ψυχή ανέρχεται, σταδιακά και εξελικτικά, στην απόκτηση - μέσα από τις εκθεωτικές Ορφικές μυστηριακές διαδικασίες - θείου ψυχικού περιβληματικού αιθερικού φορέα. Κατά την, απροσδιόριστου χρόνου, πορεία αυτή των μετενσαρκώσεων, η ψυχή νομιμοποιείται να αποκτήσει "άλυτον" αιθερικό φορέα. Από ανθρώπινη, τότε, η ψυχή μεταμορφώνεται σε ψυχή θεού προσωπικού. Τούτο, άλλωστε, νομιμοποιεί την ΠΟΛΥΘΕ'Ι'Α της Ορφικής θεολογίας.5. Επειδή, κατά την Ορφική μυστηριακή θεολογία, κάθε υλικό άτομο Ορφικής "Γης", ανυψούμενον εξελικτικώς στο προ-εκθεωτικόν επίπεδο, διά των Μυστηρίων, θα μεταμορφωθεί σε προσωπικό θείον ον, έπεται ότι διά του ανοικτού τούτου αριθμού των δυναμένων να εκθεωθούν εξελιγμένων υλικών ατόμων Ορφικής "Γης", η μυστηριακή θεολογία των αρχαίων Ελλήνων δέχεται την ύπαρξη ΠΟΛΛΩΝ προσωπικών θείων όντων. Άρα, κατά τον Ορφέα, το ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟΝ ΠΑΡΑΓΩΓΟΝ ΤΗΣ ΥΛΗΣ.6. Επειδή ο Ορφικοπυθαγορισμός, ως το θειότατο μυστηριακό σύστημα της Ελλάδος, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ύπαρξη προσωπικής πνευματικής δημιουργικής του παντός Αρχής, ο Πλάτων, ως συνεπέστατος ακόλουθος του Ορφικοπυθαγορισμού, διά του όρου "θεός" αναφέρεται, κατά περίπτωση, είτε σε κάποιον από τους θεούς, είτε στον Ορφικόν "Αιθέρα", όπως και στις απορρέουσες αντίστοιχες κοσμολογικές επισημάνσεις του ''Αιθέρος''.7. Ενώ ο Πυθαγόρας ονόμασε "πέρας" τόσο την δρώσα μορφοποιητική ιδιότητα του "Ύδατος" όσο και το μορφικό αποτέλεσμα αυτής της μορφοποιητικής ιδιότητας του "Ύδατος", πάνω στα υποατομικά σωματίδια της "Γης", αντίστοιχα, ο Πλάτων υιοθέτησε τον όρο "ιδέα" για την μορφοποιητική δράση και για το μορφοποιητικό αποτέλεσμα της δράσης αυτής του "Ύδατος". Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τον όρο "ιδέα" για να προσδιορίσουν την "μορφή". Το ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ, κατά τον μέγιστο θεολόγο των Ελλήνων Ορφέα, πνευματικόν προσωπικό δημιουργικό θείον ον, εμφορούμενο μάλιστα και με "ιδέας", το γνώρισμα τούτο του σκέπτεσθαι προσωπικού όντος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, στα πλαίσια λειτουργίας του Ελληνικού μυστηριακού Ορθού Λόγου, να υποκαταστήσει το ΑΠΡΟΣΩΠΟΝ, ΟΥΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ, ΥΛΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ ΠΡΟΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ "ΧΑΟΣ" των Ελλήνων.8. Αβίαστα ορθώνεται η νομιμοποίηση της προσαρμογής των Μυστηριακών διαδικασιών του Μεγάλου Εκθεωτικού Έργου των Μυστηρίων της Ελλάδος στις νομικές θέσεις του Μυστηριακού Υλισμού, εφ' όσον, τόσο η ψυχή, ως υλικό ψυχικό άτομο, κατά τον Ορφέα, όσο και οι ψυχικοί νόμοι που απορρέουν από τις εξελικτικές λειτουργίες γενικά του υλικού ψυχικού ατόμου και ιδιαίτερα από τις λειτουργίες της υλικής δομής τού προς εκθέωση Μύστη, είναι Νόμοι της Φύσης, Είναι, δηλ. Νόμοι εντασσόμενοι στις λειτουργίες των δύο υλικών κοσμογονικών ουσιών, σε επίπεδο ψυχής. Η εξέλιξη του υλικού ψυχικού ατόμου του ανθρώπου, δηλ. της ψυχής του, υπάγεται, κατά τον Ορφέα, στην φροντίδα της δικαιοδοσίας των μεγάλων Μυστηριακών συστημάτων της αρχαίας Ελλάδος. Όλες οι Μυστηριακές θεσμοθεσίες των αρχαίων Ελλήνων ασχολήθηκαν με την ανώτατη, κατά το δυνατόν, ανύψωση του ηθικού εξελικτικού επιπέδου του ανθρώπινου υλικού ψυχικού ατόμου, της ψυχής, δηλ. του ανθρώπου. Συνεπώς, το Μέγα Εκθεωτικό Έργο των Μυστηρίων των αρχαίων Ελλήνων οχοδρομείται διά των Φυσικών ψυχικών νόμων, οι οποίοι συγκροτούν το νομικό πλαίσιο των πολύπλευρων ψυχικών εξελίξεων του υλικού ψυχικού ατόμου.9. Βραδύτατα, αλλά σταθερά, η θεωρητική Φυσική παραδέχεται το αυταπόδεικτον της ύπαρξης του "Αιθέρος". Αν εσφαλμένα γίνει αποδεκτό ότι το διάστημα είναι απέραντο κενό, τότε, χωρίς την υλική, συνεχούς φύσης, ουσία "Αιθήρ", πώς φθάνουν μέχρι τον πλανήτη μας ποικίλα σήματα μέσα από υποτιθέμενο "κενό" χώρο; Το εφεύρημα ότι τάχα διαστρική σκόνη ικανοποιεί αναζητούμενη συνθήκη συνέχειας ύλης, είναι αυτόχρημα κωμικό.10. Κατά τον Ορφέα, τα υλικά άτομα που συγκροτούν τον Ορφικό κοσμογονικό παράγοντα "Γη" τυλίγονται μέσα σε μορφοποιητικό ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΚΛΩΒΟ, ο οποίος τα συγκρατεί και συγκροτεί την ΜΟΡΦΗ - να, ξανά, η "ιδέα" του Πλάτωνος - του μορφοποιούμενου, έτσι, συγκεκριμένου συνόλου ατόμων της Ορφικής "Γης". Όταν ο μορφοποιητικός αυτός αιθερικός κλωβός πάψει να συγκρατεί σε ΜΟΡΦΗ τα άτομα της Ορφικής "Γης", τότε η μορφοποιητική ΕΝΕΡΓΕΙΑ του αιθερικού κλωβού απελευθερώνεται, οπότε, στην μοναδική αυτή περίπτωση, η ΜΑΖΑ μοιάζει να "μετατρέπεται" σε ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Με την Ορφική αυτή παραδοχή νομιμοποιείται ένα βέλος που κατευθύνεται από το σύμπλεγμα mc2 προς το Ε. Δεν νομιμοποιείται το "ίσον" αυτής της "εξίσωσης".11. Η επιμονή στην αρχική ύπαρξη στο κενό ενός απειροελάχιστου κοκκίου ύλης, το οποίο, ειδικά αυτό, εξερράγη και τα εκ της έκρηξης παραχθέντα ουράνια σώματα και φυσικά γαλαξίες τέθηκαν, ως διά μαγείας, σε αρμονική συνύπαρξη, ως έμμονη αντίληψη αναιρεί την αρχαία Ορφική φυσικοαιτιοκρατική αντίληψη. Η άνετα αποδεκτή Ορφική θεωρία περί "Χάους" αυτοπροσδιορίζεται ως ορθή.12. Η ελπίδα της πνευματικής αναγέννησης του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού, στην ιερή του κοιτίδα, στηρίζεται πάνω στις ανερχόμενες προς τα άνω αλλεπάλληλες συνεχώς ανώτερες συνειδητοποιήσεις τόσο της αξίας, όσο και της αντικειμενικής ισχύος του αρχαίου Ορφικού φιλοσοφικού, στο σύνολο του, κοσμολογικού συστήματος.Σπυροδήμος Γ. Ανεμογιάννης - ΣινανίδηςΔιδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου ΑθηνώνΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ1. Πβ. "Η Ελληνική Αστρονομία της Β' Χιλιετηρίδας π.Χ. κατά τους Ορφικούς ύμνους", σελ. 80.2. Πβ. New Times Nexus (2001), 15:40, Laviolette, Ρ.Α.: "Galactic Explosions", Διδακτορική διατριβή, Portland State University (1983) - Πβ. Ζοοκ, Η.Α.: "Solar Flare Activity", Icarus (1977) 32:106.3. Πβ. Δαμασκίου, "Περί αρχ.", 123 bis Rue - Πβ. Σ. Ανεμογιάννη - Σινανίδη, "Χώρος και χρόνος εις τα Ορφικά αποσπάσματα", Διδακτορική Διατριβή, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήναι (1978) σ.σ. 27-32.4. Πβ. Δαμασκίου, έ.α., 123 bis Rue - Πβ. Σ. Ανεμογιάννη - Σινανίδη, έ.α., σ.σ 33-40.5. Πβ. Δαμασκίου, έ.α., 55 bis Rue - Πβ. Σ. Ανεμογιάννη - Σινανίδη, έ.α., σ.σ. 65-67.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος 1ο

Υπό ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητού - Μελετητού Ιστορίας – Φιλοσοφίας
Lector of Alpine University (CH)


Η Ελληνική διανόηση, από τα πανάρχαια χρόνια παρατήρησε και εξέτασε με σεβασμό και με δέος τα φαινόμενα και τις εκφάνσεις της φύσεως, διότι με την πρώιμο λογική της προσέγγισε και ερεύνησε το θείον, το οποίο, ανέλυσε και εξέφρασε με τον τέλειο νοηματικό της λόγο.Με την πάροδο των αιώνων, δημιούργησαν μία ανώτερη μονοθεϊστική θεολογία και μία πολυμερή εκφραστική λαϊκή θεολογία, η πρώτη για τους ολίγους τους ταγούς και τους ικανούς, που θα μπορούσαν να την κατανοήσουν, να την σεβαστούν, να την διαφυλάξουν και να την μεταδώσουν στους επιγενόμενους. Αυτή την εκπροσωπούσαν οι λειτουργοί των Μυστηρίων και των Μαντείων, ενώ την άλλη που ήταν για όλο τον λαό, την διακονούσαν και την εκτελούσαν περιοδικά οι εκάστοτε εκλεγμένοι εκπρόσωποι της πολιτείας.Αυτή η πραγματικότης, είναι και η μεγάλη διαφορά του Ελληνικού ερευνητικού πνεύματος, της λογικής προσεγγίσεως και της ερμηνείας των πάντων και όχι της αλογίστου δογματικής τάχα αποκαλυπτικής και σωτηριολογικής πίστεως, που εκφράζεται από μία μικρά καταπιεστική μερίδα κληρονομικών και προνομιούχων εκπροσώπων του θείου επί της γής. Από το σύνολο του υλικού που χρησιμοποιεί η επιστημονική έρευνα, από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν προκύπτουν ιστορικά δεδομένα για την ζωή και την δράση του Σωκράτη, είναι ελάχιστα τα εξακριβωμένα και αναντίρρητα στοιχεία, που είναι απαραίτητα για να θεμελιωθεί η ιστορική επιστήμη. Για αυτό η φυσιογνωμία του Σωκράτη παραμένει πάντα για τους ερευνητές, ένα αίνιγμα προς λύση. Ενώ αντίθετα έχομε πλούσια και με ποικιλία την Σωκρατική παράδοση, έτσι μπορούμε αβίαστα να ισχυριστούμε, ότι έχομε έναν θρύλο, που τον έπλασαν και μας τον παρέδωσαν οι θαυμαστές του, κυρίως οι μαθητές του, οι επικριτές τους ακόμα και οι κατήγοροι του. Ο κυριότερος λόγος που δεν έχουμε, εξακριβωμένο υλικό, είναι γιατί ο Σωκράτης «ουδέν έγραψε».Την Θεολογία, το Δαιμόνιον και την Αθανασία της Ψυχής κατά την Σωκρατική αντίληψη τα γνωρίζουμε, από τα έργα των μαθητών του, καθότι είναι γνωστό ότι ο ίδιος δεν άφησε γραπτά κείμενα, διότι δεν βρήκαμε κανένα έργο του και δεν αναφέρεται επίσης κανένα έργο του από άλλους αρχαίους συγγραφείς. Οι μαθηταί του, που αναφέρονται στο έργο του είναι κυρίως ο Πλάτων και ο Ξενοφών, Ο Πλάτων με τους θαυμάσιους διαλόγους του και τα πεζά του έργα έχει καταστήσει τον διδάσκαλό του αθάνατο και μέγιστο των φιλοσόφων. Ο δεύτερος είναι ο παρεξηγημένος Αθηναίος ευπατρίδης, στρατηγός, πολιτικός, συγγραφέας και ιστορικός Ξενοφών. Ο πρώτος έχει επηρεασθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το έργο του Σωκράτη, αλλά και ο ίδιος σαν μεγάλος φιλόσοφος, έχει επηρεάσει το έργο του Σωκράτη, με κάποια δικά του, έστω και δευτερεύοντα στοιχεία, βασισμένα στις δικές του θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όμως σε γενικές γραμμές στα αθάνατα έργα του καταγράφονται αυτούσιες οι θέσεις του διδασκάλου του. Αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο από τους βαθείς γνώστες και μελετητές του Σωκρατικού έργου. Με μεγαλύτερη ακρίβεια αποδίδει την Σωκρατική διδασκαλία ο Ξενοφών, διότι σαν ρήτωρ, στρατηγός, ιστορικός και πολιτικός δεν ανέπτυξε δικές φιλοσοφικές θεωρίες, για αυτό τα έργα του αποτελούν εξίσου σημαντική πηγή για την μελέτη της ζωής και του όλου έργου του Σωκράτους. Θα εξετάσουμε εν συνεχεία μερικά αποσπάσματα από τα έργα των μαθητών του Πλάτωνος και Ξενοφώντα, στα οποία χαρακτηριστικά και κατ’ επανάληψη αναφέρεται ο Σωκράτης στην ύπαρξη ενός και μόνον Θεού, που τον οδηγούσε και κατεύθυνε την πορεία της ζωής του. Οι έννοιες του θείου και της αθανασίας της ψυχής, συναποτελούν την βάση της όλης Σωκρατικής διδασκαλίας, που επάνω σε αυτά στηρίχθηκαν πλείστα όσα φιλοσοφικά συστήματα, θεωρίες, κοινωνικά κινήματα και θρησκείες επί δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια. Θεολογία εννοιολογικά σημαίνει, λόγον περί του θεού ή των θεών, και στον Σωκράτη η θεολογία έχει όντος διττή υπόσταση, αναφέρεται το πρώτον στην ύπαρξη ενός Υπερτάτου Δημιουργού Θεού, και κατά δεύτερον στην ύπαρξη πολλών θεϊκών εκφάνσεων ή θεοτήτων τα οποία ενεργούν για την πρόνοια του ανθρωπίνου κόσμου. Η διάκριση μεταξύ του ενός θεού και των πολλών θεοτήτων, είναι θεμελιώδης σε όλη την Αρχαιοελληνική φιλοσοφία, αυτή η σημαντική φιλοσοφική θέση δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητή από τους ξένους κυρίως μελετητές, και αυτό έχει δημιουργήσει κατά καιρούς, σοβαρά προβλήματα αποδόσεως και στρεβλώσεως της όλης Σωκρατικής διδασκαλίας. Μελετώντας και ερευνώντας καλλίτερα την ιστορία διαπιστώνουμε ότι, ο Σωκράτης ήταν βαθιά θρησκευόμενος, είχε πάρα πολύ δραστήριο πνεύμα και προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους καλλίτερους, για το οποίο δήλωνε ότι είχε ειδική εντολή από τον ΘΕΟ. Ο Ξενοφών στα απομνημονεύματα του (Α΄α, 16) γράφει: « αυτός αεί περί τών ανθρώπων διελέγετο σκοπών, τι Καλόν, τί αισχρόν, τί ευσεβές, τί ασεβές, τί δίκαιον, τί άδικον, τί σωφροσύνη, τί μανία, τί ανδρεία, τί δειλία, τί πόλις, τ ί πολιτικός, τί αρχή ανθρώπων, τί αρχικός ανθρώπων;Κατά τον Σωκράτη ο ΘΕΟΣ δεν φιλοσοφεί, γιατί κατέχει την σοφία, φιλοσοφεί όμως ο άνθρωπος, που η ύπαρξη του είναι πεπερασμένη. Πρώτος θεώρησε την ψυχή σαν την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή, σαν αυτό που συμπληρώνει την ανθρώπινη φύση, μέσα από την αναζήτηση και την βελτίωση της ψυχής. Αυτές οι εκφάνσεις είναι περισσότερο θείες παρά θεός, και αυτές μπορεί να τις προσεγγίσει ο άνθρωπος μόνο με τον καθαρό ΝΟΥ του, που τον αποκαλεί θείο.Έτσι πολύ ορθά δηλώνει ότι, ο νους είναι κατώτερος από την Πρωταρχική Θεότητα, όπως ακριβώς αυτό που είναι ενωμένο είναι κατώτερο από το ΕΝΑ, και το νοερό από τον νου και το έμψυχο από την ψυχή, και πάντοτε προηγούνται τα ποιο ενιαία από τα απλά, ενώ όλη η σειρά των ΟΝΤΩΝ καταλήγει στο ίδιο το ΕΝΑ. Ο Σωκράτης στα έργα του Πλάτωνος και των άλλων συγγραφέων, χρησιμοποιεί κατά μεγάλο μέρος την έννοια του θείου στον ενικό αριθμό «ο ΘΕΟΣ» και δεν εννοεί έναν οιονδήποτε θεό από τις υπάρχουσες τότε «θεότητες» που τις έπλασε ο άνθρωπος κατά το δοκούν του, αλλά τον έναν Υπέρτατο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση ή ομοιότητα με οιανδήποτε ανθρωπίνη ή άλλη πνευματική οντότητα.Οι Προσωκρατικοί Ίωνες «Υλοζωισταί» φιλόσοφοι, έκαναν την πρώτη σοβαρή και λογική προσπάθεια προσεγγίσεως του θείου, που ήταν προσιτή στην ανθρωπίνη διάνοια, έτσι απεκάλεσαν την πρώτη και μοναδική δημιουργό δύναμη των πάντων τον θεό, από το ρήμα θέω, με διάφορα ονόματα: Ο Αναξίμανδρος Άπειρον, ο Ηράκλειτος Έν Σοφόν, ο Πυθαγόρας ο Αριθμός, ο Ξενοφάνης Είς θεός, η Ελεατική σχολή το Όν , ο Αναξαγόρας ο Νούς, ο Εμπεδοκλής η Ιερά Φρήν, ο Δημόκριτος το Πάν, ο Πίνδαρος ο Μέγας Μάκαρ, ο Αριστοτέλης το Πρώτον κινούν ακίνητον. Εξ αυτών αβίαστα τεκμαίρετε ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία – θεολογία ήταν μονοθεϊστική. Οι Έλληνες με την λογική τους απέδειξαν ότι, η ύπαρξη και η δομή του σύμπαντος κόσμου για να λειτουργεί, πρέπει να υφίσταται μία υπερτάτη έλλογος δημιουργός δύναμη, που διέπει και κατευθύνει τα πάντα, που εκπροσωπεί μόνο το απόλυτο Αγαθόν, αλλά είναι άγνωστη ως προς την ουσία της, διότι είναι άναρχος, άπειρος, άχρονος, αγέννητος, ανώλεθρος και αϊδιος, διότι δεν έχει καμία σχέση ή συνάφεια με το κακό.Ο Σωκράτης δεχόταν ότι ενεργούσε την διδασκαλία του κατ’ εντολήν του θεού, που το εξέφραζε με το «μαιείας ο θεός τε καί εγώ αίτιος». < Ο θεός με αναγκάζει να ξεγεννώ τους άλλους ( με την μαιευτική μεθολογία), αλλά με εμπόδισε να γεννώ ο ίδιος>. Μοναδική αποστολή και έργο της ζωής του, το οποίο κατά τον Πλάτωνα, θεωρούσε σαν εντολή Θεού, και όχι των διαφόρων λαϊκών θεοτήτων, ήταν να κρίνει και να ελέγχει τον εαυτόν του και τους άλλους. Δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά επανειλημμένως, ότι με αυτό το έργο καθίστατο συνεργάτης του Θεού, αφού ήθελε όπως και εκείνος, να γίνεται εν παντί το δίκαιον και το αγαθόν.Ανάλογος είναι και ο τρόπος που το εκδηλώνει, που το βιώνει και το πραγματοποιεί. Ο Σωκράτης ζει και ελέγχει την σκέψη του και την σκέψη των άλλων, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι την σκέψη του την κάνει έργο καθημερινό, που είναι αναπόσπαστο με τον τρόπο της ζωής του.Για τον έλεγχο και την επικοινωνία με τον εαυτό του χρησιμοποιεί τον εσωτερικό, τον έμψυχο λόγο. Για την άμεση επικοινωνία με τους άλλους χρησιμοποιεί τον προφορικό, τον ζωντανό, αλλά και έμψυχο πάλι λόγο, ποτέ τον γραπτό. Αυτή είναι και ουσία του Σωκρατικού λόγου. Ο Σωκράτης στοχάζεται, μιλάει και συζητεί. Ο έλεγχος που τον συνοδεύει, πάντα άγρυπνος οιστρηλατείται από ένα ιδανικό. Να κάνει την ζωή του ανθρώπου ομόλογη, σύμφωνα με την αλήθεια, την δικαιοσύνη και το θείο. Ζητάει και θέλει, η συνείδηση να ομολογεί και να ταυτίζεται πάντα με τον εαυτό της. Για την πραγματοποίηση αυτού του έργου καλεί όλους τους ανθρώπους να συμμετέχουν δίχως ενδοιασμούς και σκοπιμότητες.Ενώ ο Σωκράτης δίδασκε ακούραστος όλη του την ζωή, δεχόταν τους θεούς , εκείνους που αναγνώριζε η επίσημος πολιτεία και προσέφερε θυσίες (ευχαριστίες) σε αυτούς, στο σπίτι του και στους δημόσιους βωμούς. Προσευχόταν ικετεύοντας να δίνουν το καλό, γιατί μόνο αυτοί το γνώριζαν. Όμως τόνιζε πάντα, ότι ήθελε να έχει πλήρη και επακριβωμένη την έννοια του Θείου, του Οσίου και της Ευσέβειας. Στην θέση της λαϊκής και αφελούς πίστεως προς τους μυθικούς ανθρωπομορφικούς θεούς (εκφάνσεις των φαινομένων και των δυνάμεων της φύσεως), τοποθετεί, με τον Λόγον, την λογικήν και την συνείδηση του ΕΝΑΝ ΘΕΟ ΤΕΛΕΙΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ. Όλα αυτά όμως δεν ήθελε να τα εξετάζει πρόχειρα και αμέσως, αλλά αργά, προοδευτικά και με την μαιευτική μέθοδο, όταν είχε γίνει κατανοητή και αφομοιωθεί η διδασκαλία του και κυρίως όταν ήταν πρόθυμοι οι συνομιλητές του να την ακολουθήσουν.Ακόμα με την διδασκαλία του, ανέπτυξε και εκλαΐκευσε το μέγα θέμα της υπάρξεως και της αθανασίας της ψυχής και ότι η συγκατάβαση του με τον θάνατο του, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της μεταφυσικής του πίστεως. Ο Σωκράτης δίδασκε ότι, η αρετή ταυτίζεται με την σοφία, που από αυτήν απορρέουν όλες οι αρετές, γιατί αυτές είναι και το υπέρτατο αγαθό. Την αντιπαρέβαλλε στα αγαθά που φαντάζουν μεγάλα στην λαϊκή συνείδηση, όπως το κάλλος, ο πλούτος, η δύναμη, η σωματική αλκή, οι ηδονές των αισθήσεων και άλλες.Η πλέον τρανή απόδειξη, ότι βίωσε όλα όσα δίδασκε ο Σωκράτης είναι η απολογία του κατά την δίκη του, αλλά και η συμπεριφορά του στο δεσμωτήριο, τις τριάντα ημέρες που έμεινε σε αυτό.Ενώπιον των δικαστών του ήταν άκρα φιλοσοφικός, δεν εκλιπάρησε, δεν έκλαψε, όπως άλλοι επιφανείς πριν από αυτόν, δεν κατέφυγε σε φτηνές απολογίες, αλλά ηρωικά σύνδεσε την διδασκαλία του με τις πράξεις του, τονίζοντας με έμφαση στους εμβρόντητους δικαστές του, ότι σε όλη την ζωή εκτελούσε την εντολή του ΘΕΟΥ. Και ενώ παρέμεινε στο δεσμωτήριο επί ένα μήνα πριν θανατωθεί, δεν χρησιμοποίησε αθέμιτους τρόπους και μέσα, πρόταση δωροδοκίας των βαρβάρων φρουρών του από τον Κρίτωνα, για να γλυτώσει από την άδικη καταδίκη του. Ο μέγιστος των σοφών, έδωσε το μοναδικό παράδειγμα του σε όλη την ανθρωπότητα και κυρίως στους νέους, ότι προέχει η εφαρμογή έστω και του άδικου νόμου, γιατί σε όλη του ζωή ήθελε και επιζητούσε την τέλεια πόλη – πολιτεία. Έτσι έδωσε διαχρονικά το ηρωικό του παράδειγμα, κυρίως στους φαύλους πολιτικούς τονίζοντας: Καλλίτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς ή να τιμωρείσαι άδικα, αντί να γλυτώνεις από την δίκαιη τιμωρία. Κατόπιν τούτων, και κρίνοντας από το σύνολο της διδασκαλίας του, εξάγεται ότι ο Σωκράτης ήταν σε όλο του το μεγαλείο και το τεράστιο βάθος των γνώσεων του, ένας ΘΕΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΗΣ, απορρίπτοντας εμμέσως πλην σαφώς τον ωραίο μυθικό κόσμο της λαϊκής Ελληνικής πίστεως. Χαρακτηριστικό μνημείο της μονοθεϊστικής πίστεως και συνειδήσεως του Σωκράτη είναι Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ, που αναφέρεται στον Διάλογο ΦΑΙΔΡΟΣ (279 b8 c4) του Πλάτωνος.Ώ φίλε Πάν τέ καί άλλοι όσοι τήδε θεοί, δήοιτέ, μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν, έξωθεν δέ όσα έχω, τοίς εντός είναι μοι φίλια.Πλούσιον δέ νομίζομοι τόν σοφόν.Τό δέ χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύναιτο,άλλος ή ό σώφρων.Αγαπημένε μου Πάνα και εσείς οι άλλες θείες δυνάμεις τούτου εδώ του τόπου, κάνετε να γίνω ωραίος μέσα μου, και τα εξωτερικά αποκτήματα να είναι αγαπημένα, μέσα σε μια αρμονία, με τα εσωτερικά.Να θεωρώ ότι πλούσιος είναι ο σοφός. Και η ποσότητα του πλούτου που θα έχω, να είναι τόση που να μην μπορεί να την φέρει μαζί του και να πορεύεται με αυτήν άλλος, παρά μόνον ο συνετός άνθρωπος. Εδώ δηλώνει καθαρά και κατηγορηματικά τον ένα τον Πάνα ( ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ) και τις άλλες δευτερεύουσες αγαθές θείες δυνάμεις, που εκπορεύονται, υπάρχουν και ενεργούν πάντοτε από την μία και μοναδική δημιουργό πηγή του παντός, του φωτός, της αλήθειας, της δικαιοσύνης της συμπαντικής νομοτέλειας, που διέπει το Παν και στο οποίο το Παν τείνει.