ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΘΕΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Οι αρχαίες θρησκείες και ο Χριστιανισμός μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία (νηστείες, βαπτίσεις, σύμβολα, καινούργια ονόματα). Και καθώς ο Χριστιανισμός είναι νεώτερος των θρησκειών αυτών, είναι φανερό πόσο επηρεάστηκε στην τελική διαμόρφωση του. Όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος "Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής.
Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος , η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική.",ενώ πριν από αυτόν ο Αριστοτέλης είχε πει: "Η θεια ουσία βρίσκεται παντού στην φύση". Ότι ονομάζουμε Θεούς είναι απλώς οι πρωταρχικές ουσίες. Οι μύθοι και οι ιστορίες δημιουργήθηκαν για να κάνουν το θρησκευτικό σύστημα καταληπτό και ελκυστικό, από τους απλούς πολίτες. Έτσι οι ιστορίες του Δια , της Τροίας του Ηρακλή είναι ιστορίες που κρύβουν βαθύτερα μηνύματα. Οι λατρείες των θρησκειών υποδεικνύουν την ύπαρξη μιας μονοθεϊστικής Θεοσοφίας που είναι ανώτερη όλων.
Το "κλειδί" που ανοίγει μια, πρέπει να τις ανοίγει όλες, διαφορετικά δεν είναι το σωστό κλειδί. Υπάρχουν πολλοί κατώτεροι θεοί αλλά ένας μόνο Δημιουργός. Οι θυσίες στις θεότητες είναι ένας τρόπος που εφευρέθηκε για να αναγκάσει τους ανθρώπους να υπακούουν στους νόμους. Η πρωταρχική ουσία όμως είναι μια και δεν είναι ούτε η φωτιά, ούτε η γη, ούτε το νερό ούτε οτιδήποτε άλλο που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις. Μια πνευματική υπόσταση είναι η αιτία του σύμπαντος , όλη η ομορφιά του, όλη η κίνηση, και όλα τα σχήματα που τόσο όλοι μας θαυμάζουμε. Τα πάντα πρέπει να μας οδηγούν σε αυτή την πρωταρχική ουσία που κυβερνά τα πάντα...".
Πίσω από την φαινομενική πολυθεΐα της Ελληνικής μυθολογίας οι αρχαίοι Έλληνες πάντα αναγνώριζαν ένα αρχηγό των Θεών είτε ως Ουρανό, είτε ως Κρόνο ή Χρόνο, δηλώνοντας την αρχή κινήσεως του σύμπαντος, είτε σαν Δία ή Ζήνα, (για να εκφράσουν ότι χάρις σε αυτόν ζούμε) που κυβερνούσε τον κόσμο βοηθούμενος από επιμέρους δυνάμεις. Ο Όλυμπος δεν ήταν παρά ένα σύμβολο των διαφόρων δυνάμεων μέσα στην ενότητα του Ύπατου Νου. Ίσως μάλιστα η αλήθεια αυτή να αποτελούσε τμήμα των αποκαλύψεων στα μυστήρια που αργότερα όταν η αυστηρότητα της εχεμύθειας και ο φόβος του θανάτου λόγω αποκαλύψεων των μυστηρίων εξέλειψε, οι φιλόσοφοι προέβηκαν σε αποκαλύψεις μέσω του Πλωτίνου, του Πρόκλου των Ερμητιστών και των Γνωστικών οι οποίοι μιλούσαν για Ένα Θεό. Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των σοφών διαλόγων του Ερμή του Τρισμέγιστου ,είναι ο μονοθεϊσμός ,όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα.
"Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά με σοφία εις δείξιν όλων. Ο θεός δεν είναι νους, αλλά όμως είναι ο αίτιος της υπάρξεως του Νου. Δεν είναι πνεύμα, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του πνεύματος. Ούτε φως είναι, αλλά ο αίτιος της υπάρξεως του φωτός. Ο Θεός είναι ο μη υπάρχων από κανένα, εν τούτοις είναι ο αίτιος της υπάρξεως όλων των όντων. Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο, ύδωρ λεπτό και πνεύμα νοερό, με την δύναμη του Θεού ευρισκόμενα στο χάος και έλαμψε φως άγιο και από τα φωτεινά εκείνα πεδία ξεχύθηκε στην Φύση Λόγος άγιος, κι από την υγρά φύση ξεπήδησε προς τα ύψη το πυρ.
Το φως το άγιο (λέει ο Θεός στον Ερμή) είμαι εγώ ο θεός σου, ο προϋπάρχων της εμφανισθείσης από το σκότος υγράς εκείνης φύσεως, ο δε φωτεινός Λόγος, που είδες να ξεχύνεται από τα φωτισμένα πεδία, προς την υγρά εκείνη φύση που βγήκε από τον Νου μου, είναι ο Υιός μου, ο Νους είναι ο πατέρας Θεός. Αυτοί οι δύο - Πατέρας και Υιός - δεν ξεχωρίζονται ο ένας από τον άλλον, η δε ένωσή τους είναι η ζωή. Στα κατωφερή στοιχεία ξεπήδησε ο του Θεού Λόγος, στο καθαρό της φύσεως δημιούργημα, ενώθηκε με τον Δημιουργό Νου, που είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και δημιουργήθηκε από τα κατωφερή στοιχεία η ύλη.
Δηλαδή, ο Νους-Θεός, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άλλο δημιουργό Νουν, από πυρ και πνεύμα. Αυτός ο δεύτερος Νους δημιούργησε τους διοικητές του αισθητού κόσμου, που περικλείεται σ' επτά κύκλους, η διοίκηση των οποίων καλείται Ειμαρμένη. Ο δε πατέρας όλων ο Νους, ζωή και φως υπάρχων, εγέννησε άνθρωπο, όμοιο μ' αυτόν και τον αγάπησε σαν παιδί του. Και εάν το καταλάβει και το πιστέψει ο άνθρωπος ότι έχει δημιουργηθεί από φως και ζωή, τότε ασφαλώς θα προχωρήσει προς τα άνω, μετά θάνατον. Γιατί εγώ ο Θεός-Νους θα είμαι στο πλευρό των αγαθών, των καθαρών, των ευσεβών. Στους ανόητους και κακούς, όμως, θα σταθώ μακριά τους.
Αυτούς θα τους παραλάβουν οι τιμωροί δαίμονες και θα τους προσβάλουν με την οξύτητα του πυρός . Όλες οι ψυχές του κόσμου προέρχονται από μία και μόνον ψυχή, από την ψυχή του Δημιουργού. Μπαίνοντας η ψυχή στο σώμα του ανθρώπου, εάν γίνει κακή, δεν απολαμβάνει την αθανασία, κι ούτε ματαλαμβάνει του αγαθού. Αρετή δε της ψυχής είναι η γνώση. Γύρω από τον ήλιο υπάρχουν πολλοί χοροί δαιμόνων (πνεύματα, υπηρετούντα την κίνηση των σωμάτων της δημιουργίας και της ζωής, στον ηλιακό κύκλο, που επιμελούνται την τιμωρία των ασεβών ανθρώπων). Κάθε χορός δαιμόνων υπηρετεί το άστρο του. Και είναι οι δαίμονες αυτοί, άλλοι μεν καλοί, άλλοι δε κακοί από τη φύση τους. Οι δαίμονες αυτοί, εργάζονται στις πόλεις και στα έθνη και σε κάθε άνθρωπο. Ξεσηκώνουν και ερεθίζουν τις ψυχές των ανθρώπων, εγκατεστημένοι στα νεύρα τους, στα μυαλά τους, στις φλέβες τους, στις αρτηρίες τους και στον εγκέφαλό τους, φθάνοντας και μέχρι τα σπλάχνα τους.
Μόλις γεννηθεί ένας άνθρωπος κι αποκτήσει ψυχή, τον παραλαμβάνουν οι δαίμονες που θα είναι την στιγμή εκείνη σε υπηρεσία σε κάθε άστρο. Αυτοί διαιρούν την ψυχή σε 2 μέρη και την στρέφουν προς τις μοιραίες ενέργειες. Ολίγοι άνθρωποι είναι οι εκλεκτοί, το λογικό τους λάμπει σαν ακτίνα Ηλίου. Αυτούς τους αφήνουν οι δαίμονες, γιατί σε μια θεία ακτίνα, και ένας δαίμονας δεν είναι ικανός ν' αντισταθεί. Όλοι οι άλλοι, οι κακοί, άγονται και φέρονται από τους δαίμονες. Αυτήν την ενέργεια και την συνεργασία δαιμόνων και κακών ανθρώπων, ο διδάσκαλός μου ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, Ειμαρμένη την ονόμασε (ομιλεί ο Ασκληπιός).Στο σύμπαν δεν υπάρχει άδειος χώρος γιατί είναι γεμάτο σώματα. Απ' αυτά, άλλα μπορούμε να βλέπουμε και άλλα δεν είναι ορατά".
Ο μονοθεϊσμός των αρχαίων Ελλήνων που προηγείται της πολλαπλότητας αναγνωρίζεται στον Πλάτωνα "Πίσω από κάθε καθορισμένη ύπαρξη και δευτερεύουσα Αιτία ,πίσω από κάθε νόμο, ιδέα και αρχή υπάρχει μια Διάνοια ή Νους η πρώτη αρχή όλων των αρχών, η υπέρτατη ιδέα στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες ιδέες. Ο μονάρχης και νομοθέτης του σύμπαντος, η υπέρτατη ουσία από την οποία τα πάντα αντλούν την ύπαρξη και την ουσία τους, η πρώτη και αποτελεσματική αιτία κάθε τάξης, αρμονίας, ομορφιάς, τελειότητας και καλοσύνης που διακατέχει τι σύμπαν", τον Θαλή "Το παλαιότερο από τα όντα είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητος", τον Εμπεδοκλή " Διπλή ιστορία θα σου πω. Κάποτε από τα πολλά βγήκε το ένα και από το ΕΝΑ τα πολλά", τον Ηράκλειτο "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα.", τον Πλούταρχο "Ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία το κυβερνά.","δεν υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν άλλοι θεοί σ' άλλους λαούς και διαφορετικοί σ' άλλους ούτε βαρβάρους ούτε Έλληνες θεούς, ούτε νότιους ούτε βόρειους. Αλλ' όπως ο ήλιος, και η σελήνη, ο ουρανός και η γη και η θάλασσα είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους, αλλά ονομάζονται αλλιώς από άλλους και διαφορετικά από άλλους, έτσι ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το σύμπαν και μια η Πρόνοια, η οποία το κυβερνά....",τον Επίκουρο "Οι Θεοί δεν είναι πολλοί , όπως πολλοί νομίζουν, και δεν είναι ασεβής όποιος αμφισβητεί αυτά που οι πολλοί πιστεύουν για τους θεούς. Ασεβής είναι αντίθετα, αυτός που πιστεύει για τους θεούς ότι και οι πολλοί , γιατί δεν έχουν αληθινές γνώσεις αλλά εντυπώσεις".
Πρέπει κάποιος να ασχοληθεί πραγματικά με τα αρχαία κείμενα και να ψάξει τις βαθύτερες αλήθειες, για να αντιληφθεί το "ένας" και "πολλοί" είναι έννοια αριθμητική, που μικρή αξία έχει στον υπεραισθητό κόσμο. Είναι διάκριση που έγινε μεταγενέστερα, όταν προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τον Θεό Πνεύμα, κατατάσσοντας κι Αυτόν σε λογικές κατηγορίες, κι απετέλεσε απλώς αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ φανατικών. Ο μυημένος αντίκριζε ταυτόχρονα τον Θεό και τους Θεούς. "Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν", έλεγε ο Πλωτίνος. Ο Θεός δεν έχει καμία νοητή ιδιότητα, προσέθετε. Είναι πέραν του νοητού, αδιανόητος και αδιάγνωστος. Μπορούμε να πούμε μόνον, τι δεν είναι, κι όχι τι είναι Όλες οι αμέτρητες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο, δεν είναι βέβαια ανεξάρτητες μεταξύ τους. Τα πάντα λειτουργούν αρμονικά, διότι μία είναι η θεία ουσία του κόσμου. Γι' αυτό, δεν υπάρχει επίσης αντίφαση μεταξύ Θεϊσμού και Πανθεϊσμού, αφού, όπως επισημαίνει ο Πλωτίνος, ο Θεός υπέρκειται των πάντων (Θεϊσμός), αλλά ταυτοχρόνως περιλαμβάνει και τα πάντα (Πανθεϊσμός). Οι μυριάδες θεϊκές δυνάμεις, που γεμίζουν τον κόσμο μας, μολονότι συμβαίνει συχνά και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, είναι εκφάνσεις και βουλήσεις του Ενός. Διαβάζοντας προσεκτικά λοιπόν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, και τους Ορφικούς ύμνους διαπιστώνει κανείς ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν υπήρξαν ειδωλολάτρες, αλλά κατ' ουσία μονοθεϊστές και πανθεϊστές.
Οι πρώτοι που μίλησαν για την μία και μοναδική αρχή Θεό ήταν οι Ορφικοί, όπως αποδεικνύεται και από τα ακόλουθα αποσπάσματα:
"Ένας βασιλεύς-κύριος υπάρχει αυτογέννητος κι όλα όσα έχουν δημιουργηθεί, είναι γεννήματα αυτού του Ενός. Και αυτός ο βασιλεύς περιφέρεται μέσα στα δημιουργήματα το και δίνει το καλό και το κακό",
" Ο Ζεύς έγινε πρώτος, ο Ζεύς και τελευταίος, ο Ζεύς είναι η κεφαλή, ο Ζεύς και το μέσον, από τον Δία γεννήθηκαν τα πάντα. Ο Ζεύς γεννήθηκε αρσενικός, ο Ζεύς υπήρξε η αθάνατη νύφη. Ο Ζεύς είναι το στήριγμα της γης και του έναστρου ουρανού. Ο Ζεύς είναι το θεμέλιο της θάλασσας, ο ήλιος και η σελήνη. Είναι ένα κράτος, ένας Θεός, ο μέγας κύριος των πάντων. Είναι η φωτιά και το νερό η γη και ο αιθέρας, η νύχτα και η ημέρα, η Μήτις και ο Ερωτας με τις πολλές χαρές. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο σώμα του μεγάλου Δία".
Για τους Ορφικούς, οι Θεοί ήταν διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας πρωταρχικής δύναμης , η δε ανθρώπινη ψυχή είχε θεία προέλευση και κλείστηκε μέσα στο σώμα φυλακή . Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής και στην κρίση της μετά θάνατον, καθώς επίσης ότι ο εξαγνισμός της επιτυγχάνονταν και με την κάθαρση. Ο Πλάτωνας επηρεασμένος από την θεωρία των Ορφικών και του Πυθαγόρα, ανέπτυξε την θεωρία του περί του Υπερτάτου Όντος, του Θεού και την θεωρία του περί των Ιδεών. Συνέδεσε την ψυχή με τις ιδέες και πίστευε ότι η ψυχή είχε γνωρίσει τις ιδέες του αιώνιου αρχετύπου στην προσωματική περίοδο της υπάρξεώς της.
Συνήθιζε να λέει ότι κάθε γνώση και κάθε μάθηση δεν είναι παρά ανάμνηση από όσα η ψυχή είχε δει πριν εισέλθει στο σώμα, το οποίο θεωρούσε φυλακή της ψυχής, μέσα στο οποίο κλείστηκε ύστερα από κάποιο παράπτωμά της από το οποίο ελευθερώνεται μετά θάνατον. Στην αρχαία Ελλάδα σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό υπήρχε ανέχεια στις διαφορετικές θρησκείες. Είναι σε όλους εξάλλου γνωστό ότι σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν αγάλματα αφιερωμένα σε αγνώστους Θεούς.
Μια άλλη βασική διαφορά του Χριστιανισμού όπως αυτός εκφράστηκε από την επίσημη εκκλησία και της αρχαίας Ελληνικής θεολογίας όπως αυτή εκφράστηκε από τον Ησίοδο και τον Ορφέα, είναι ότι στην μία περίπτωση ο κόσμος ήταν αυτογέννητος, αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος, σε αντίθεση με τον Θεό της παλαιάς διαθήκης που αποδέχεται έναν υπερβατικό Θεό που με την βούληση του επενεργεί αδιάκοπα στην Δημιουργία και παρεμβαίνει στα ανθρώπινα. Κατά αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος αναζητά το θείο όχι μέσα από την σχέση του με την φύση και το περιβάλλον του οποίου αποτελεί τμήμα (όπως επάνω , έτσι και κάτω-το γνωστό Ερμητικό αξίωμα) , αλλά σε υπερβατικούς κόσμους.
Αυτό αν συσχετιστεί και με συστήματα εξουσίας, στην πρώτη περίπτωση υπάρχει η ελευθερία της ελεύθερης βούλησης, ενώ στην δεύτερη η παθητική αποδοχή μιας δεδομένης εξουσίας Παρόλες τις διαφορές και από όσα εξετάσαμε έως τώρα, αποδεικνύεται ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλές- για να είναι τυχαίες- ομοιότητες ανάμεσα στα χριστιανικά σύμβολα και μυστήρια και στα αντίστοιχα παγανιστικά που προηγήθηκαν. Ομοιότητες βέβαια που ήταν γνωστές στους πρώτους χριστιανούς πατέρες. Για τον λόγο αυτό και για όσο υπήρχαν φιλοσοφικές σχολές και παγανιστικές θρησκείες υπήρχε αδυναμία να υποστηριχθεί η μοναδικότητα και αυθεντικότητα των δογμάτων της.
Ας μην λησμονούμε ότι στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρχαν ακόμα πολλά φωτισμένα μυαλά που είχαν μαθητεύσει σε σχολές του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα του Ζήνωνα του Αριστοτέλη, όπως επίσης και πολλών που ακολουθούσαν τα θεολογικά και φιλοσοφικά συστήματα της Αιγύπτου, της Χαλδαίας, της Περσίας, της Ινδίας . Πως ήταν δυνατόν λοιπόν έτσι εύκολα να αποδεχτούν τόσα έθνη την ιδέα ότι ο Θεός είχε αποκαλυφθεί μόνο στο εβραϊκό έθνος; Τα τεκμήρια έπρεπε να εξαλειφθούν, έτσι κλείσανε σταδιακά οι φιλοσοφικές σχολές, και όπως είναι γνωστό ο νικητής είναι πάντα αυτός που επιβάλει τους κανόνες&.
Ο Χριστιανισμός τελικά ανέτρεψε το σκηνικό των παγανιστικών θρησκειών, οι χριστιανοί από θύματα έγιναν θύτες και ο μονοθεϊσμός ήρθε επίσημα στο προσκήνιο. Οι διώξεις της ιερής εξέτασης και του φανατισμού των πρώτων Χριστιανικών χρόνων οδήγησαν στην εμφάνιση πολλών χριστιανικών αιρέσεων, και μυστικών ομάδων, οι γνωστότερες των οποίων ήταν ο Γνωστικισμός οι Τέκτονες, οι Ροδόσταυροι, οι Ναΐτες Ιππότες, και οι Ιλλουμινάτοι. Ας συνοψίσουμε κάποιες από τις ομοιότητες και επαναλήψεις αρχαίων Ελληνικών συμβόλων αρχίζοντας από τις γεννήσεις από παρθένους σε σπήλαια σε συγκεκριμένη ημερομηνία (25 Δεκεμβρίου), την θανάτωση δράκων είτε με την μορφή του Άγιου Γεωργίου είτε με την μορφή του Ηλιακού Θεού Απόλλωνα, που συμβολίζει την πάλη του φωτός ενάντια στο σκότος, η αναγέννηση ή ανάσταση, το περιστέρι ιερό πουλί της Αφροδίτης, ο Κριός(ο προπορευόμενος ηγέτης του κοπαδιού) ή αμνός σύντροφοι του Ερμή και του Ορφέα, ο Ιχθύς σύμβολο του πνευματικό φωτός στον Χριστιανισμό-αντίστοιχα στην Ελληνική μυθολογία ο Θεός Απόλλωνας μεταμορφώθηκε σε δελφίνι για να ιδρύσει τον Μαντείο των Δελφών, από όπου πήρε και το όνομα το μαντείο-, ο αριθμός δώδεκα, οι νηστείες, οι εξομολογήσεις, η χρήση του κρασιού και του σίτου, οι συμβολικοί δείπνοι και άλλα.
Η λέξη "Χριστός", χρησιμοποιούταν στα αρχαία ελληνικά μυστήρια για τον Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης. Όταν ο Νεόφυτος μετά από τα διάφορα σταδία μυήσεως περνούσε τις δοκιμασίες και έφτανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός.(Ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάστασης συνείδηση αφύπνισης της ψυχής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν αναγνωρίζεται το μεγαλειώδες έργο του Ιησού , ο οποίος εξύψωσε την ανθρωπότητα προς το Θείο. Σε αυτόν αναζητήθηκε μετά την έλευση του , αυτό που προηγουμένως μπορούσε να αναζητηθεί μονάχα μέσα στην ίδια την ψυχή του ανθρώπου.
Το θείο , το αιώνιο στοιχείο που βρισκόταν μέσα στην ψυχή , μπορούσε να το δει κανείς διάμεσου του Ιησού. Όπως είδαμε πρωτεύοντα ρόλο σε όλα τα μυστήρια διαδραματίζει ο ήλιος που προσφέρει το Φως και την ζωή στον πλανήτη. Κατά επέκταση όλες οι θεότητες ήταν ηλιακές. Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε ότι κάθε μορφή ενέργειας που χρησιμοποιεί το ζωικό βασίλειο και κατά επέκταση ο ανθρώπινος οργανισμός , σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από συμπύκνωση της ηλιακής ζωοφόρου ακτινοβολίας από το φυσικό βασίλειο μέσω της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης. Εκτός του Απόλλωνα και του Διόνυσου και ο Δίας ήταν ηλιακή θεότητα όπως φαίνεται από το όνομα του που προέρχεται από τις λέξεις ευ-διος-λαμπρός, εν-διος- ο εν τω μέσω της ημέρας, αλλά και από το προσωνύμιο του Ζήνας από το ότι δίνει ζωή και ζωογονεί όπως ακριβώς κάνει και ο Ήλιος.
Οι ηλιακές ακτίνες κατά την διάρκεια του έτους δεν φωτογονούν το ίδιο την Γη, εξαιτίας της θέσεις του Ήλιου , και των διαφορετικών θέσεων που παίρνει η Γη κατά την περιφορά της γύρω του. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Όλοι οι αρχαίοι λαοί όπως είδαμε αναπαριστούσαν την κίνηση αυτή του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου οι Έλληνες γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν "σωτήρ" και θείο "βρέφος", το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός "Ποιμήν", του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη .Στην Αίγυπτο στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζανε την γέννηση του Όσιρη.
Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Όπως ηδη είδαμε στα Κρητομηνωικά μυστήραι η Ρέα, η Μεγάλη πανάρχαια Θεά, η θυγατέρα του Ουρανού και της Γης, η σύζυγός του Κρόνου και η μητέρα του Κρηταγενή Δία, λατρευόταν κάτω από το ιερό Δέντρο της στις υψηλές κορυφές των βουνών και των λόφων, καθώς και στα Ιερά Σπήλαια. Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο ήταν σύμβολα της μητρότητας και της ζωής, δύο σημαντικά σύμβολα που επίσης συναντούνται σε όλες σχεδόν τις αρχαίες θρησκείες. Μπροστά από το Ιερό δέντρο γινόταν οι προσφορές και οι χοροί. Το δέντρο ως σύμβολο συμβόλιζε τη μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής. Η ημέρα γεννήσεως του Χριστού είναι η 25η Δεκεμβρίου, η ημέρα δηλαδή που οι αρχαίοι παγανιστικοί λαοί γιόρταζαν την ημέρα του χειμερινού ηλιοτροπίου.
Οι πρώτοι Χριστιανοί κατά αντιστοιχία με την παγανιστική τελετουργία της λατρείας του Θεού Ήλιου, δεν προσεύχονταν ποτέ αν δεν γύριζαν προς την Ανατολή του ήλιου, ενώ και ναοί τους είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι πριν το 153 μ.χ σαν πρώτη του έτους εορταζόταν η 1η Μαρτίου (σύμφωνα με αυτή την αρίθμηση όπως φαίνεται έχουν ονομαστεί και οι μήνες Σ-επτε-μβριος, Οκτώ-μβριος, Δεκ(α)έ-μβριος). Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι από την εαρινή ισημερία της 25ης Μαρτίου έως την 25η Δεκεμβρίου περνάνε εννέα μήνες, όσο διαρκεί και η εγκυμοσύνη.
Ο Σταυρός είναι ένα πολύ παλαιό σύμβολο που συναντάται συχνά τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Αρχικά ήταν φαλλικό σύμβολο και αντιπροσώπευε την αναπαραγωγική διαδικασία, για αυτόν τον λόγω χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους σαν μέσω εκτέλεσης, επειδή ακριβώς συμβόλιζε την μεγαλύτερη ατίμωση: ο κατάδικος έβγαινε από την ζωή μέσω του σταυρού (της σταύρωσης), από τον οποίο είχε εισέλθει στην ζωή. Κατά αυτόν τον τρόπο υποδήλωναν το λάθος για την συγκεκριμένη γέννηση, και έτσι εγκατέλειπε την ζωή επάνω στον σταυρό, στο σύμβολο της γέννησης. Η διασταύρωση των δύο γραμμών συμβολίζουν τα δύο φύλα και ενέργειες άρρεν και θήλυ, προς υπόμνηση της δυαδικού της φύσης και της σύζευξης του άρρενος και του θήλεως προς την παραγωγή του τέλειου ανθρώπου. Συμβολίζει επίσης τις τέσσερις εποχές, συνεπώς της εξέλιξης και της ζωής και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σαν Χριστιανικό σύμβολο ο Σταυρός αναπαριστά την σταύρωση του ανθρώπου σαν μια προετοιμασία για την ανάσταση, την επιβεβαίωση του Χριστού μέσα στον άνθρωπο.
Η εικόνα της σταύρωσης του Προμηθέα που υποφέρει γιατί έδωσε την φωτιά και την γνώση στην ανθρωπότητα όπως σχετικά μας αναφέρει ο Αισχύλος, μας αποκαλύπτει ότι η ιδέα και η αλληγορία της σταύρωσης προηγείται του χριστιανισμού. Η φωτιά συμβολίζει το πνεύμα και την πνευματικότητα, ενώ το νερό είναι το σύμβολο της υλικής διάστασης της ζωής. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε:
"Εγώ σας βαπτίζω με νερό αλλά αυτός που θα έρθει μετά από εμένα θα είναι αγιότερος, θα σας βαπτίζει με το άγιο πνεύμα , και φωτιά&"
Κεντρικά στοιχεία των μυητικών τελετών ήταν ο πλασματικός θάνατος και η πλασματική αναβίωση του μύστη, που πεθαίνει στην παλιά του κατάσταση και ανασταίνεται σε μια υψηλότερη σφαίρα. Ο μυούμενος - η "πεθαίνει" για να "ξαναγεννηθεί", αποποιείται την άγνοια και ασκείται στη γνώση, στην ουσία "εκπαιδεύεται". Η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου στα Κορυβαντικά και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες. Έγινε δηλαδή το "Αίμα και η Σάρκα του Χριστού", θεία δωρεά επίσης για την ψυχοπνευματική ανάσταση των ανθρώπων της Χριστιανικής θρησκείας. Η αντίστοιχη αλληγορία του μυστικού δείπνου και της θείας ευχαριστίας στον Χριστιανισμό, συμβολίζει την μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσης σε θεία. Ο τεμαχιζόμενος άρτος συμβολίζει την θεία ουσία του σύμπαντος, ενώ ο οίνος δηλώνει το πνεύμα που ενώνεται με την ουσία , έτσι ώστε ο άνθρωπος να μετάσχει της Θεότητας. Το πνεύμα απορροφάται από την ουσία και παράγεται η ύλη, η οποία αποτελεί το φαινομενικό σύμπαν. Η ουσία του παντός βαπτισμένη στο αγνό πυρ, δηλαδή το πνεύμα, και έχοντας το απορροφά γεμίζοντας από αυτό. Κάθε ατομικότητα του πυρός αυτού μετέχει και γονιμοποιείται από αυτό. Από εδώ παράγεται η ψυχή....
Τέλος η τριαδικότητα του Θεού εκφραζόταν μέ την αριθμοσοφία του Πυθαγόρα . Το ένα- η μονάδα είναι ο Θεός, από την εκπόρευση του οποίου δημιουργείται το δυο, η ύλη η Δυάς , και το τρία που συνδυάζει τη μονάδα και την Δυάδα που είναι ο φαινομενικός κόσμος .Ο άνθρωπος ακολουθεί τους νόμους της Γης, η Γη τους νόμους του Ουρανού, ο Ουρανός τους νόμους του Αιωνίου, και το αιώνιο τους νόμους της αυθύπαρκτης φύσης του.
OI ΠΡΩΤΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ
Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Εσσαίοι και Θεραπευτές, μελή των ίδιων μυστικιστικών ομάδων κοντά στους οποίους μαθήτευσε ο Ιησούς στην Αίγυπτο. Κάποιες άλλες ομάδες ήταν οι Ναζωραίοι και οι Εβονίτες. Η πρώτη χριστιανική κοινωνία σχηματίστηκε από μικρές ομάδες, μυστικιστικά οργανωμένες με τους δικούς της κώδικες και σύμβολα αναγνώρισης. Όλες αυτές οι ομάδες με μικρές διαφορές τελούσαν Θεουργικά μυστήρια, και ήταν περισσότερο η λιγότερο Καββαλιστές.
Παρόλο ότι ο Ιησούς πήρε τις γνώσεις του από αυτούς και μυήθηκε στα μυστήρια τους, όλες αυτές οι ομάδες καταδικάστηκαν από την Χριστιανική Εκκλησία τα επόμενα 2000 χρόνια ως αιρετικοί.. Οι Ναζαρέοι ήταν Θεουργοί και Μάγοι, και ζούσαν στην Ιουδαία πριν τον Μωυσή. Ο Ιησούς επισκέφτηκε την πόλη της Ναζαρέτ (που αρχικά λεγόταν Ναζαρα) και εκεί μελέτησε τα μυστικά Αρχεία των Χαλδέων και τα συνδύασε με την σοφία των Αιγυπτίων.
Σαν νομαδικός λαός οι Εβραίοι επηρεάστηκαν από πολλούς λαούς και να ενσωματώσουν στις παραδόσεις ους ότι θεωρούσαν καλύτερο. Αντίθετα όμως από τους αρχαίους Έλληνες οι ίδιοι δεν παραδέχονταν ότι η σοφία τους προήλθε από τους ξένους. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι αυτή. Από τους Χαλδαίους πήραν το αλφάβητο κι τις ονομασίες των ημερών, από τους Σουμέριους τους μύθους για την δημιουργία, την πτώση τον κατακλυσμό. Από τους Χαναναίους πήραν τον θεό Γιαχ ή Γιαχάου και τον μετέτρεψαν σε Γιεχοβά, και από τους Αιγυπτίους την εσωτερική φιλοσοφία μέσω του Μωησή. Για παράδειγμα η λέξη Αβραάμ είναι Χαλδαϊκή και σημαίνει "αυτός που έχει κοσμική συνείδηση". Η Βίβλος επίσης αναφέρει ότι ο Αβραάμ ήταν από την Ουρ των Χαλδαίων. Η λέξη Ουρ σημαίνει "φως" και Χαλδαίος "μάγος μυημένος στις απόκρυφες επιστήμες".
Η ιστορία του κατακλυσμού είναι παραπλήσια με αυτήν που περιγράφεται στο έπος του Γκιλγαμές και του Έλληνα Δευκαλίωνα. Το ίδιο συμβαίνει με το δένδρο τις γνώσης, και την γέννηση ξεχωριστών ανθρώπων θεών από Παρθένους ,αλλά και η ιστορία του Μωησή τον οποίο βρίσκει η κόρη του Φαραώ μέσα σε ένα καλάθι στο ποτάμι, μοιάζει καταπληκτικά με την ιστορία του Σαργών με την ίδια πλοκή 800χρονια πριν την γέννηση του Μωησή. Σύμφωνα με την Βιβλο ο Μωησής μεγάλωσε μέσα στην Βασιλική οικογένεια, ήταν αρχιερέας του Όσιρη και ήταν μυημένος στα αρχαία Αιγυπτιακά μυστήρια. Πολλοί σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο Μωησής έζησε την εποχή που Φαραώ ήταν ο Ακενάτων, ο οποίος είχε επιβάλει τον μονοθεϊσμό στην Αίγυπτο γύρω στο 1300 πχ.
Χαρακτηριστικός είναι ο ακόλουθος Αιγυπτιακός ύμνος :
"Πόσο πολύμορφα είναι τα έργα σου!. Είναι κρυμμένα από την όραση του ανθρώπου. Ω μοναδικέ Θεέ, που όμοιος σου δεν υπάρχει κανείς. Εσύ δημιούργησες τη γη σύμφωνα με την επιθυμία σου όταν ήσουν μόνος. Όλους τους ανθρώπους, όλα τα ζώα, μεγάλα και μικρά, και ότι στέκεται στα πόδια του πάνω στην γη και τρέχει ή πετάει ψηλά με τις φτερούγες του. Και στις χώρες της Συρίας, της Κούς (Αίγυπτος η υπό του αιγαίου χώρα) -εσύ τοποθέτησες τον κάθε άνθρωπο στην θέση του και κάλυψες τις ανάγκες του&"
Σύμφωνα δε με την εκδοχή του ιστορικού Ιώσηπου , ο Μωησής ήταν ένας Αιγύπτιος ιερέας ονόματι Οσαρσήφ που οργάνωσε ανταρσία ανάμεσα σε καταπιεσμένους Αιγυπτίους. Αφού άρπαξε την εξουσία από τον Φαραώ , με την βοήθεια των Χαναανιτών συμμάχων του, επέβαλε μία βασιλεία τρόμου στην χώρα, καταστρέφοντας τους ναούς της, βεβηλώνοντας τα ιερά της και λεηλατώντας την χώρα.
Μετά ο Οσαρσήφ κυβέρνησε επί δεκατρία χρόνια προτού ο εξόριστος Φαραώ σχηματίσει νέο στρατό και κυνηγήσει αυτόν και τους οπαδούς του στην Χαναάν.
Όσον αφορά την Βίβλο είναι επηρεασμένη από πολλά κείμενα διαφόρων λαών. Αν διαβάσει κανείς την αιγυπτιακή βίβλο των νεκρών και το κώδικα του Χαμουραμπί, θα βρει πολλές ομοιότητες με την βίβλο. Για παράδειγμα κάποιες από τις εξομολογήσεις της Αιγυπτιακής βίβλου των νεκρών αναφέρουν ανάμεσα σε άλλες:
-Δεν διέπραξα ανομία. -Δεν λήστεψα με βία. -Δεν φέρθηκα βίαια σε άνθρωπο. -Δεν σκότωσα ούτε άνδρα ούτε γυναίκα. -Δεν είπα ψέματα. -Δεν διέπραξα μοιχεία και δεν διέπραξα σαδισμό. -Δεν πρόσφερα βλασφημίες κατά του Θεού. ή οι γνωστές μας Δελφικές εντολές Γνώθι σαυτόν ( "Γνώρισε τον εαυτόν σου") Μηδέν άγαν ("Τίποτε υπερβολικό"). Έπου Θεώ (ακολούθα τον Θεό) Νόμω πείθου (να πειθαρχείς στον Νόμο) Θεούς σέβου (να σέβεσαι τους Θεούς) Γονείς σέβου (να σέβεσαι τους γονείς) Χρόνου Φείδου (μην σπαταλάς τον χρόνο σου) Υιούς παίδευε (εκπαίδευε τους νέους) Φόνου απέχου (μην φονεύεις) Αγαθούς τίμα (τίμα τους αγαθούς) Γλώττης άρχε (να κυριαρχείς στην γλώσσα σου) Φιλίαν φίλατε (τίμα τους φίλους σου) Γονείς αιδού( να σέβεσαι τους γονείς σου) Μέτρον άριστον (να τηρείς το μέτρο) Νόμους πείθου (να σέβεσαι τους νόμους) Μελέτει το πάν (μελάτα το παν) Κακίαν μίσει (να μισείς την κακία) Κρίνε δίκαια
Ό Μωησής ανέβηκε στο όρος για να λάβει τις 10 εντολές, έτσι και ο Μίνωας, στην Κρήτη, ανέβαινε κάθε 1 ή 2 χρόνια στο ιερό βουνό (όπου ως βρέφος ο Δίας είχε φυγαδευτεί για να μην τον φάει ο πατέρας του) και παρέμενε εκεί επί 3μηνο ή 6άμηνο όπου και νομοθετούσε. Κατόπιν κατέβαινε και κρεμούσε τους νόμους στον ΤΑΛΩ (ο μυθικός μηχανικός γίγαντας-φρουρός) ο οποίος ΤΑΛΩΣ περιόδευε σε όλη την Κρήτη για να διαβάσουν οι Κρήτες τους νόμους. "Είμαι αυτός που είμαι.." , είπε ο Θεός στον Μωησή. Ας συγκρίνουμε αυτήν την πρόταση με τα λόγια του Πλούταρχου για τον χαιρετισμό που πρόσφερε ο μυημένος στην Θεότητα: "Γιατί ο Θεός φαίνεται να μοιάζει να χαιρετά τον καθένα που τον πλησιάζει, με τις λέξεις "γνώθι σαυτόν" , που ασφαλώς δεν είναι καθόλου λιγότερο σημαντικός από τον συνηθισμένο χαιρετισμό " χαίρε ". Εμείς, με την σειρά μας, απαντάμε στο Θεό " Συ ει ", και έτσι επιβεβαιώνουμε ότι ο αληθινός αρχέγονος και μόνος πρέπων χαιρετισμός είναι να δηλώσουμε ότι αυτός ΕΙΝΑΙ.
Με αυτή τη μορφή ύπαρξης, πράγματι δεν έχουμε κανένα ρόλο εδώ, γιατί κάθε θνητό πλάσμα που βρίσκεται ανάμεσα σε γέννηση και θάνατο, εκδηλώνει απλώς μία εμφάνιση, μια αδυναμία και αβέβαιη εικόνα του εαυτού του. Αν προσπαθήσουμε να το συλλάβουμε με την διάνοια μας , είναι όπως όταν το νερό, δυνατά συμπιεσμένο, διαρρέει λόγω της πίεσης, μουσκεύοντας καθετί γύρω.
Διότι, η διάνοια, ζητώντας να σχηματίζει μια ξεκάθαρη αντίληψη για τα πράγματα που υπόκεινται στο τυχαίο και στην αλλαγή, καταπλήσσεται από την γέννηση και τον θάνατο τους και είναι ανίκανη να συλλάβει οτιδήποτε αιώνιο ή αληθινά υπάρχον".
Στην μονή του Αγίου Νικολάου του Σπανού, στο νησάκι των Ιωαννίνων, υπάρχουν οι εικόνες των επτά σοφών της αρχαιότητας, που φιλοτεχνήθηκαν το 1560 Οι σοφοί που απεικονίζονται είναι ο Πλάτωνας, ο Σόλωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης, ο Χίλων και ο Απολλώνιος ο Τυνέυς. Πάνω από τις εικόνες υπάρχει η επιγραφή:
"Άνδρες Έλληνες περί της θείας ενανθρωπίσεως του Χριστού.",
ενώ όπως η παλαιά διαθήκη περιγράφει την δημιουργία του ανθρώπου, έτσι και η Ελληνική μυθολογία αναφέρει :
"Ο πατήρ των θνητών και των θεών διέταξε τον ξακουστό Ήφαιστο όσο το δυνατό τάχιστα να ανακατευση γη και ύδωρ, και να του θέσει ανθρώπινη φωνή και δύναμη, ώστε να ομοιάζει στους τους αθάνατους θεούς εις την όψιν, ένα ερωτικό και ωραίο πλάσμα παρθένας.!".


ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ "Όπως επάνω, έτσι και κάτω&" ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ
Οι Νεοπλατωνιστές ήταν και η τελευταία αναλαμπή του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, προτού έρθουν τα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα και οπισθοδρομήσει η ανθρωπότητα. Αυτή την εποχή και έως την αναγέννηση έχουμε στην Αλεξάνδρεια την εμφάνιση κειμένων που αποδίδονται σε αρχαίους χρόνους στον Ερμή τον Τρισμέγιστο ή τον Αιγύπτιο θεό Thoth. Πολλά από τα Ερμητικά κείμενα υποστηρίζεται ότι γράφηκαν στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, παρόλα αυτά είναι αποδεδειγμένο ότι αυτά αντικατοπτρίζουν μία πολύ παλαιότερη γνώση .Ένα από τα λίγα ερμητικά κείμενα που σώθηκαν από την πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κατά κάποιο τρόπο θεμελίωσε τις βάσεις των διαφόρων φιλοσοφικο-εσωτερικών ρευμάτων μέχρι τις ημέρες μας, είναι το Κυμβάλειο.
Περιέχει τις Αρχές του Σύμπαντος, τους επτά Aρχικούς Νόμους που διοικούν τα πάντα και που μετέδωσε στους ανθρώπους σαν Υψηλή Διδασκαλία ο θεός Ερμής. Γι' αυτόν το λόγο το σύνολο των διαφόρων εσωτερικών Διδασκαλιών που βασίζονται σ' αυτές τις Αρχές, από την αρχαία ελληνική εποχή ως σήμερα, λέγεται Ερμητισμός, δηλαδή η Επιστήμη του Ερμή .Οι Ερμητιστές υποστήριζαν ότι υπήρχε μία παγκόσμια σοφία της οποίας οι διαφορετικές θρησκείες αποτελούσαν παρακλάδια.
Όπως η Μπλαβάτσκυ είπε, δεν υπάρχει καμία θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια.. Οι βασικές αρχές του Ερμητισμού είναι:
· Η αρχή της Νοητικότητας. Το Παν είναι πνεύμα .Το Σύμπαν είναι νοητικό ή "η Ρίζα του Σύμπαντος είναι Νοητική" λέει το κείμενο του Ερμή, δηλαδή όλα τα πράγματα του Εκδηλωμένου Σύμπαντος είναι η αντανάκλαση της θείας Σκέψης. Το Σύμπαν είναι μια σκέψη που ανέφεραν οι Ιερείς όλων των εσωτερικών θρησκειών.
· Η αρχή της Αντιστοιχίας ή της αναλογίας. Αυτό που είναι επάνω είναι και κάτω. Αυτό που είναι κάτω είναι και πάνω. Ο άνθρωπος είναι ο μικρόκοσμος του Μακρόκοσμου. Το ηλιακό σύστημα αντανακλάται στο άτομο. Ο Μακρόκοσμος του Σύμπαντος αντανακλάται στον Μικρόκοσμο του Ανθρώπου, και όποιος γνωρίζει το ένα, γνωρίζει αναλόγως και το άλλο. Συσχετίζεται με την απόκτηση της Σοφίας ανάμεσα στην Σύγκριση, και της Γνώσης για το "Κάτω" και για το "Επάνω".
· Η αρχή της δόνησης. Τίποτα δεν αναπαύεται στην φύση. Το Πάν κινείται το πάν δονεί. Από το ηλεκτρόνιο και το άτομο μέχρι τους κόσμους και τους γαλαξίες, όλα βρίσκονται σε δόνηση. Τίποτα δεν είναι ακίνητο, και υπάρχει μία ισορροπία μεταξύ Ύλης και Ενέργειας που προκαλεί ένα είδος χορού μέσα στα διάφορα συστήματα που θα παραγάγει μία αρμονία και θα μετατραπεί σε μία στατιστική ισορροπία. Το γνωστό ρητό του Ηράκλειτου "τα πάντα ρεί".Αυτό το διαπιστώνει κάθε φορά περισσότερο η σύγχρονη επιστήμη με τις πρόσφατες ανακαλύψεις της. Αυτή η Αρχή της Δόνησης εξηγεί τις διαφορές μέσα στις ποικίλες εκδηλώσεις της ύλης των δυνάμεων, του νου, ακόμα και του ίδιου Πνεύματος, κάθε τι που είναι το αποτέλεσμα διαφορετικών δονητικών καταστάσεων της Αρχικής ουσίας. Από το πνεύμα ως την πιο συμπυκνωμένη ύλη, όλα δονούν - όσο μεγαλύτερη είναι η δόνηση τόσο υψηλότερη είναι η θέση του όντος στην εξελικτική Σκάλα. Η δόνηση του Πνεύματος έχει μια τόσο άπειρη ένταση και ταχύτητα (μαθηματικά τείνει προς το άπειρο) που μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σε ακινησία.
Στον αντίθετο πόλο της Σκάλας υπάρχουν μορφές ύλης τόσο συμπυκνωμένες, των οποίων η δόνηση είναι τόσο αδύνατη που φαίνεται πως βρίσκονται και αυτές σε ακινησία. Μεταξύ και των δύο πόλων υπάρχουν δισεκατομμύρια βαθμοί δονητικής εντάσεως, που ρυθμίζονται και ταξινομούνται από την αρμονία του αριθμού και της αναλογίας.
· Η αρχή της πολικότητας. Στα πάντα υπάρχουν δύο αντίθετες όψεις, δύο αντίθετοι πόλοι που στην ουσία διαφέρουν μόνο όσον αναφορά στον βαθμό ποιότητας.
· Η αρχή του Ρυθμού. Κάθε πράγμα έχει την διάρκεια του. Κάθε πράγμα εξελίσσεται και κατόπιν εκφυλίζεται. Όλα ρέουν, όλα αποσύρονται, όλα έχουν τις δικές τους περιόδους ανόδου και πτώσης, όλα ανεβαίνουν και κατεβαίνουν όλα κινούνται όπως ένα εκκρεμές, το μέτρο της κινήσεώς τους προς τα δεξιά είναι η αμοιβή. Αυτή η αρχή εκφράζει την αλήθεια ότι τα πάντα εκδηλώνονται ανάμεσα σε μία εναλλασσόμενη Ροή-Απόσυρση, Άνοδο-Κάθοδο, μια ταλάντευση μεταξύ των δύο πόλων που υπάρχουν σύμφωνα με την Αρχή της Πολικότητας. Αυτός ο Νόμος της Προχώρησης και Υποχώρησης ισχύει και για τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους πολιτισμούς με τις περιόδους και τις παρακμές τους, τους γαλαξίες κλπ. Είναι ο νόμος της Ζωής, της Εισπνοής και της Εκπνοής.
· Η αρχή της Αιτίας και του αποτελέσματος. Κάθε αιτία έχει και ο αποτέλεσμα της. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με τον Συμπαντικό Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται σ' ένα άγνωστο Νόμο. "Η σύμπτωση είναι η μεγαλοφυΐα της τύχης". Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο. Αυτό είναι το Κάρμα.
· Η αρχή του γένους. Στο φυσικό επίπεδο η αρχή εκδηλώνεται με την μορφή του φύλου. Σε ανώτερο επίπεδο παίρνει μορφές πιο υψηλές αλλά είναι πάντα η ίδια. Τα πάντα βρίσκονται σ' ένα συνεχές ρεύμα γεννήσεων, και αυτό δεν γίνεται μόνο στο φυσικό επίπεδο αλλά και στα ψυχολογικό, διανοητικό, καθώς και τα πνευματικό. Ο Νόμος της Μετενσάρκωσης είναι μια εκδήλωση της Αρχής αυτής.
"Πιο πέρα από τον Κόσμο, από το Χρόνο και το Χώρο, απ'όλα όσα κινούνται και αλλάζουν βρίσκεται η Ουσιώδης πραγματικότητα, η Θεμελιώδης Αλήθεια"
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο αρχαίος κόσμος κρύβει μια εκπληκτική σοφία που αν την ανακαλύψεις σε μαγεύει. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ίσως ήξεραν περισσότερα από ότι υποπτευόμαστε. Από μία άποψη οι σύγχρονοι επιστήμονες, που θεωρούν ότι κάνουν καινούργιες ανακαλύψεις, μπορούν να συγκριθούν με τον πολύ έξυπνο, μορφωμένο και κοσμοπολίτη κύριο, τον οποίο συνάντησε κάποτε ο Ιπποκράτης στην Σάμο και τον περιγράφει ως πολύ καλό χαρακτήρα. Με πληροφόρησε, συνεχίζει ο πατέρας της ιατρικής, ότι ανακάλυψε πρόσφατα ένα φυτό άγνωστο ως τώρα στην Ευρώπη και την Ασία, στις θαυματουργές ιδιότητες του οποίου δεν μπορούσε να αντισταθεί καμία αρρώστια, όσο χρόνια ή υποχθόνια και αν είναι. Θέλοντας να είμαι και εγώ ευγενής, επέτρεψα να πεισθώ και να τον ακολουθήσω στο θερμοκήπιο όπου είχε μεταφυτεύσει το θαυματουργό αυτό φυτό. Αυτό που βρήκα ήταν ένα από τα κοινότερα φυτά στην Ελλάδα , το σκόρδο- το οποίο έχει τις λιγότερες αξιώσεις από όλα στις θεραπευτικές ιδιότητες....Τέλος ας μην ξεχνάμε την φράση του Κάντ: "όποιος έχει στα χέρια του τον πολιτισμό, έχει στα χέρια του τον κόσμο.