ΣΕΙΡΙΟΣ

• 
  
  
  Είναι ο φωτεινότερος αστέρας στον νυκτερινό ουρανό με φαινόμενο μέγεθος: 1.46. Βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός.
  Η ονομασία Σείριος (λατινικά sirius) προέρχεται από το Ελληνικό Σείριος που σημαίνει "λαμπρός" ή "καυτερός". Καθώς είναι ο πιο λαμπερός αστέρας του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, συχνά στα Αγγλικά αναφέρεται και ως "Dog Star".
  Ο Σείριος είναι εμφανής από όλα τα κατοικημένα μέρη της Γης και στο Νότιο ημισφαίριο είναι γνωστός και ως η "κορυφή του Χειμερινού τριγώνου".
  Σε μια απόσταση 2.6 pc ή 8.57 έτη φωτός, ο Σείριος είναι επίσης ένας από τους πιο κοντινούς αστέρες στη Γη. Η καλύτερη εποχή να τον δείτε είναι η πρώτη Ιανουαρίου, όπου αγγίζει τον μεσημβρινό τα μεσάνυχτα.
  Είναι αστέρας μεσαίας συχνότητας, φάσματος φωτός τύπου A0 ή A1 και έχει μάζα 2.4 φορές αυτής του ήλιου.
  Είναι επίσης γνωστός με την Λατινική ονομασία Canicula (μικρός σκύλος) και ως ?????? as-si'ra στην Αραβική αστρονομία, απ' όπου προέρχεται και η άλλη του ονομασία Al Shira.
  Στην Κίνα και στη Ιαπωνία ο αστέρας είναι γνωστός ως ??? (tian lang xing; tenrosei, κυριολεκτικά: "Επουράνιος Λύκος").
  Ο κοντινότερος γείτονάς του (εκτός του Σείριου Β) είναι ο "Προκύων", 1.61 pc ή 5.24 έτη φωτός μακριά.
  Το 1909, ο Ejnar Hertzsprung πρότεινε πως ο Σείριος ήταν μέρος της κινούμενης ομάδας Ursa Major, μα μια πιό πρόσφατη έρευνα από τον Jeremy King κ.α στο πανεπιστήμιο Clemson το 2003 αμφισβητεί το παραπάνω, δεδομένου ότι τα δύο μέρη του Σείριου εμφανίζονται να είναι πάρα πολύ νέα.
  Εντοπίστε τον Σείριο: Από τον αστερισμό του Ωρίωνα εντοπίστε τη ζώνη του, που είναι τα τρία φωτεινά αστέρια σε μια σειρά. Ακολουθήστε μια φανταστική γραμμή μέσω αυτών των αστεριών μέχρι τον Σείριο που είναι ακριβώς επάνω από τον ορίζοντα.
  Ιστορία, Μυθολογία, ΜυστικισμόςΟ Σείριος ήταν ένα αντικείμενο θαυμασμού και σεβασμού σε όλους τους αρχαίους λαούς και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Στον πολύ αρχαίο Ινδο-Ιρανικό πολιτισμό (Vedas) αυτό το αστέρι ήταν γνωστό ως "Αρχηγός Φυλής". Σε άλλες Ινδικές γραφές, αναφέρεται ως Sukra, "Θεός βροχής" ή αστέρι βροχής. Περιγράφεται επίσης ως "Αυτός που ξυπνά τους Θεούς του αέρα, και τους καλεί στο γραφείο τους να φέρει τη βροχή."
  Στην αστρολογία του Μεσαίωνα, ο Σείριος συγκαταλεγόταν στα 15 αστέρια με μαγικές ιδιότητες (Behenian stars), στενά συνδεδεμένος με τα: Βύρηλλο (λίθος) και Ιουνίπερο (δένδρο).
  Ο Καβαλιστικός συμβολισμός του καταγράφηκε από τον Cornelius Agrippa.
  Οι Dogon τον περιγράφουν, πολύ συγκεκριμένα, πως έχει γύρω του έναν κύκλο κοκκινωπών ακτινών και τις διαδίδει στον χώρο, αλλά παραμένει πάντα στο ίδιο μέγεθος. Οι Dogon είναι δυτική αφρικανική φυλή που γνωρίζει και λατρεύει τον Σείριο Α και τον δίδυμο αόρατο συνοδό του Σείριο Β, εδώ και 5.000 έτη! Γνωρίζουν επίσης τους πλανήτες που περιβάλλουν τον ήλιο στις ελλειπτικές τροχιές, τα τέσσερα φεγγάρια του Δία και τα δαχτυλίδια του Κρόνου! Λένε ότι ο Σείριος Β είναι πάρα πολύ βαρύς, αόρατος, πολύ μικρός, εξαιρετικά όμως ισχυρός. Η κατανόησή των τροχιών των δύο αστεριών συμπίπτει ακριβώς με τα σύγχρονα αστρονομικά συμπεράσματα, όμως προσεγγίστηκε σε χιλιάδες έτη προτού να αποδειχθεί επιστημονικά! (ο Σείριος Β ανακαλύφτηκε το 1862 από τον Alvan Clark και το 1915 αστρονόμοι από το Mount Wilson Observatory συμπέραναν ότι ο Σείριος Β ήταν ένας λευκός νάνος , ο πρώτος που ανακαλύφτηκε ποτέ).Οι Dogon υποστηρίζουν ότι και ένα τρίτο αστέρι Emme Ya (θηλυκό σιρόπι) υπάρχει στο σύστημα του Σείριου! Μεγαλύτερο και ελαφρύτερο από τον Σείριο Β, αυτό το αστέρι περιστρέφεται γύρω από Σείριο Α επίσης (οι πρώτες, φαινόμενες, τροχιακές ανωμαλίες στον Σείριο Β παρατηρήθηκαν το 1894, προτείνοντας αναγκαστικά έναν τρίτο, πολύ μικρό, αστέρα συνοδό, χωρίς αυτό να έχει ακόμα αποδειχθεί). Θα μπορούσε λοιπόν να υπάρχει και ένας Σείριος C;Οι Dogon λένε ότι περίπου 5.000 έτη πριν, οι αμφίβιοι Θεοί, αποκαλούμενοι Nommo, προήλθαν στη γη σε τρία διαστημόπλοια με πόδια, από το σύστημα αστεριών του Σείριου. Έχουν περιγράψει τέλεια το πρότυπο DNA που γίνεται από αυτήν την ελλειπτική τροχιά που δημιουργείται από τα δύο αστέρια που κάνουν ο ένας γύρω από τον άλλον καθώς περιστρέφονται. Θεωρούν τον Σείριο τον άξονα του κόσμου και ότι από αυτόν παράγεται όλη η ύλη και οι ψυχές του κόσμου, σε μια μεγάλη σπειροειδή κίνηση.
  Το Κοράνι: An-najm - Ο Αστέρας - 053.049
  Yusufali: Πως Αυτός είναι ο Κύριος του Σείριου.Pickthal: Και πως Αυτός είναι Εκείνος, που είναι ο Κύριος του Σείριου.Shakir: Και πως Αυτός είναι ο Κύριος του Σείριου.
  Η Αραβική λέξη Al Shi'ra μοιάζει με τα Ελληνικά, Ρωμαϊκά, και Αιγυπτιακά ονόματα που προτείνουν μια κοινή προέλευση στα Σανσκριτικά, στον οποίο το όνομα Surya, ο Θεός των ήλιων, σημαίνει απλά "ο περίλαμπρος."
  Στους Σουμέριους, πολιτισμό, που προηγείται χρονικά των Αιγυπτίων, και στο επικό ποίημά τους "έπος του Gilgamesh" περιγράφεται ένα όνειρο του Gilgamesh, όπου ο ήρωας σύρεται ακαταμάχητα σε ένα βαρύ αστέρι που δεν μπορεί να ανυψωθεί παρά την απέραντη προσπάθεια. Αυτό το αστέρι κατεβαίνει από τον ουρανό προς τον ήρωα και περιγράφεται ως έχοντας μια πολύ "ισχυρή ουσία" και πως είναι "ο Θεός του παραδείσου". Ο Gilgamesh είχε για τους συντρόφους του, 50 κωπηλάτες στο μεγάλο πλοίο Αργώ, έναν αστερισμό που περιβάλει αυτόν του Μεγάλου Κυνός, που βρίσκεται ο Σείριος.
  Ο Σείριος ήταν σεβαστός ως αστέρι του Νείλου, ή αστέρι της Ίσιδας, από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Η ετήσια εμφάνισή της αμέσως πριν από την αυγή στο καλοκαιρινό ηλιοστάσιο, 21 Ιουνίου, ανακοίνωνε την ερχόμενη άνοδο του Νείλου, από τον οποίο η αιγυπτιακή γεωργία εξαρτήθηκε πολύ. Αυτή η ελικοειδής αύξηση αναφέρεται σε πολλές επιγραφές ναών, όπου το αστέρι είναι γνωστό ως Θεϊκό Sepat, αναγνωριζόμενο δηλαδή ως η ψυχή της Ίσιδας. Στο ναό της Ίσιδος στο Dedendrah στην Αίγυπτο, εμφανίζεται η επιγραφή, "Ίσιδα: η μεγαλειότητάς της λάμπει στο ναό την ημέρα του νέου έτους και ανακατεύει το φως της με αυτόν του πατέρα της στον ορίζοντα".
  Η θεά Σόθις προσωποποίησε τον αστέρα Σείριο. Αυτό το αστέρι ήταν το σημαντικότερο των αστεριών στους αρχαίους Αιγυπτίους και η ηλιακή αύξησή του ήρθε κατά την διάρκεια του κατακλυσμού και της έναρξης του αιγυπτιακού νέου έτους (θερινό ηλιοστάσιο). Η Σόθις ήταν επίσης: θεά του κατακλυσμού και θεά της γονιμότητας. Συνδέθηκε και με τον Φαραώ και το ταξίδι του στη μετά θάνατον ζωή.
  Η Σόθις και ο σύζυγός της, ο Θεός Σαχ, ήρθαν να εμφανιστούν ως εκδηλώσεις της Ίσιδας και του Όσιρις. Η Ίσιδα αντιπροσωπεύθηκε ως γυναίκα με ένα αστέρι πάνω από τα μαλλιά της ή ως καθισμένη αγελάδα όπου μεταξύ των οπλών της βρίσκεται ένα ακτινωτό αντικείμενο. Στα ιερογλυφικά φαίνεται πως ή είναι ένα λουλούδι ή ένα αστέρι. Περιστασιακά απεικονίστηκε και ως μεγάλο σκυλί και στους ρωμαϊκούς χρόνους η ως θεά Ίσιδα, εμφανίστηκε οδηγώντας έναν μεγάλο σκύλο.
  35 ημέρες πριν και 35 ημέρες μετά την σύγκλιση του ήλιου και του Σείριου (περίπου 4 Ιουλίου), ο τελευταίος κρύβεται από το έντονο φως του ήλιου. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αρνήθηκαν να θάψουν τους νεκρούς τους κατά τη διάρκεια των 70 αυτών ημερών επειδή θεωρήθηκε ότι ο Σείριος ήταν η πόρτα στη μετά θάνατον ζωή, και η πόρτα έκλεινε κατά τη διάρκεια αυτής της ετήσιας περιόδου.
  Τοποθετημένος ακριβώς κάτω από τον Σείριο, υπάρχει ένας αστερισμός αποκαλούμενος Αργώ, το σκάφος. Αστρολογικά εκείνη η περιοχή στον ουρανό ήταν γνωστή ως ποταμός των αστεριών: μια πύλη στον ωκεανό της υψηλότερης συνείδησης. Ο Σκύλος/Σείριος είναι ένας από τους φύλακες των ουρανών, τοποθετημένος σε μια θέση στη γέφυρα του γαλαξία, επιτηρώντας την άβυσσο προς την μετενσάρκωση. Το αστέρι σκύλος είναι σύμβολο, ισχύος, θέλησης και σταθερότητας σκοπού και παραδειγματίζει αυτόν τον Έναν που έχει πετύχει την γεφύρωση της χαμηλότερης και της υψηλότερης συνείδησης.
  
  Οι Κινέζοι αναγνώριζαν αυτήν την περιοχή ως γέφυρα μεταξύ του ουρανού και της κόλασης, γέφυρα του συναθροιστή, του δικαστή. Στον υψηλότερο νου, μαζεύονται τα αποτελέσματα της εμπειρίας και της προσωπικότητας. Μεταξύ κάθε ζωής, η ψυχή κρίνει την προηγούμενη πρόοδό της και τους όρους που απαιτούνται για να βοηθήσουν τη μελλοντική αύξησή της. Εφ' όσον συνδέεται με την επιθυμία, την αίσθηση και χρειάζεται την εμπειρία, παίρνει ένα σώμα. Η ψυχή δεν μπορεί να περάσει πέρα από τη "γέφυρα" έως ότου τελειοποιηθεί.
  Η σύνδεση του Σείριου με έναν ουράνιο σκύλο είναι συνεπής σε όλο τον κλασσικό κόσμο ακόμη και στην απομακρυσμένη Κίνα, το αστέρι προσδιορίστηκε ως "Θεϊκός Λύκος". Στην αρχαία Χαλδαία (Ιράκ σήμερα) το αστέρι ήταν γνωστό ως "ο Σκύλος που Οδηγεί" ή "ο Αστέρας του Σκύλου." Στην Ασσυρία, ειπώθηκε πως είναι "ο Σκύλος του Ήλιου." Στην ακόμα παλαιότερη Ακκαδία, ονομάστηκε "Αστέρι: Σκύλος του Ήλιου."
  Στους Ελληνικούς χρόνους ο 'Αρρατος αναφέρθηκε στον Μέγα Κύων ως ο φύλακας του Ωρίωνα που ακολουθεί τον κύριό του και στεκόμενος στα πίσω του πόδια, κρατάει στο στόμα του το αστέρι. Ο Μανίλιος τον αποκάλεσε "ο σκύλος με το λαμπερό πρόσωπο." Ο Μέγας Κύων φαίνεται να διασχίζει τον ουρανό στην αναζήτηση λαγών, που αντιπροσωπεύεται από τον αστερισμό "Λαγός" κάτω από τα πόδια του Ωρίωνα.
  Οι Μύθοι
  Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές του μύθου του Ωρίωνα, ανάλογα με την ταυτότητα των γονέων του. Ο πρώτος προσδιορίζει τον Ποσειδώνα ως πατέρα του και την Βασίλισσα Ευρυάλη (και μεγάλη κυνηγό των Αμαζόνων) ως μητέρα του. Ο Ωρίωνας κληρονόμησε το ταλέντο της και έγινε ο μεγαλύτερος κυνηγός στον κόσμο. Δυστυχώς όμως με την απέραντη δύναμή του ήρθε και ένας απέραντο εγωισμός και καυχήθηκε ότι μπορεί να νικήσει "οποιοδήποτε ζώο" στη γη. Σαν απάντηση στη ματαιοδοξία του ένας μόνο "μικρός σκορπιός" τον τσίμπησε και τον σκότωσε .
  Η άλλη έκδοση του μύθου του Ωρίωνα λέει ότι δεν είχε καμία μητέρα αλλά ήταν δώρο από τον Δία, τον Ποσειδώνα και τον Ερμή, σε έναν ευσεβή αγρότη. Ο Ωρίωνας μπορούσε να περπατήσει πάνω στο νερό και είχε την μεγαλύτερη δύναμη και ανάστημα από οποιονδήποτε άλλον θνητό. Ήταν επίσης και σιδηρουργός και κατασκεύασε για τον Ήφαιστο ένα υπόγειο παλάτι, κάτω από το βουνό Αίτνα στην Σικελία. Επίσης κατασκεύασε παράκτια αμυντικά έργα για το νησί.
  Ο Ωρίωνας ερωτεύτηκε την Μερόπη, πριγκίπισσα της Χίου και κόρη του Οινωπέα. Ο πατέρας της ο Βασιλιάς, εντούτοις δεν ήθελε να δώσει στον Ωρίωνα την κόρη του, ακόμα και αφού, μετά από συμφωνία, ο κυνηγός απελευθέρωσε το νησί από άγρια κτήνη. Στον θυμό του ο Ωρίωνας προσπάθησε να αποκτήσει το κορίτσι με τη βία. Ο πατέρας της, σε αυτήν την συμπεριφορά, μέθυσε τον Ωρίωνα και ζήτησε από τον Θεό Διόνυσο να τον εκδικηθεί. Ο Διόνυσος τον έβαλε σε κώμα και τον τύφλωσε. Στερημένον από την όρασή του, ο Οινωπέας τον πέταξε έξω στην ακτή. Ο τυφλωμένος ήρωας ακολούθησε τον ήχο του σφυριού ενός Κύκλωπα μέχρις ότου έφθασε στην Λήμνο και στο φρούριο του Ήφαιστου. Ο Ήφαιστος τον λυπήθηκε και του έδωσε τον Κεδαλίωνα έναν από τους βοηθούς του για να τον οδηγήσει στη κατοικία του Ήλιου. Ο Ωρίωνας έβαλε τον Κεδαλίωνα στους ώμους του και προχώρησε ανατολικά, συνάντησε τον Θεό Ήλιο και αποκαταστάθηκε η όρασή του από τις θαυματουργές του ακτίνες.
  Μετά συγκατοίκησε με την Αρτεμη ως κυνηγός, της οποίας ήταν η συμπάθεια. Λέγεται ακόμη ότι ήταν έτοιμη και να τον παντρευτεί. Ο αδελφός της ο Απόλλωνας δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα και την επίπληξε (ήταν άλλωστε παρθένα) αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μια ημέρα έιδε τον Ωρίωνα να κολυμπάει στην μέση του ωκεανού με το κεφάλι του έξω από το νερό. Ο Απόλλωνας έδειξε προς την αδελφή του και υποστήριξε ότι δεν θα μπορούσε να χτυπήσει εκείνο το μαύρο πράγμα στη θάλασσα. Η τοξότης-θεά εκτόξευσε ένα βέλος με μοιραία ευστοχία. Τα κύματα έβγαλαν το σώμα του Ωρίωνα στη ακτή και η Αρτεμις έκλαψε το μοιραίο σφάλμα της. Μέσα στην μεγάλη της θλίψη εκλιπαρεί το γιο του Απόλλωνα, τον μεγάλο θεραπευτή Ασκληπιό, να αναβιώσει τον μεγάλο κυνηγό, όμως ένας κεραυνός από τον Δία τον κατέστρεψε τελικά ολοσχερώς.
  Η Αρτεμις έθεσε την εικόνα του Ωρίωνα σε όλη τη φωτεινότητά του μεταξύ των αστεριών, να καταδιώκεται από έναν σκορπιό. Η καταδίωξη αυτή διαρκεί μια ολόκληρη αιωνιότητα.
  Ο πιστός σκύλος του κυνηγιού του, ο Σείριος, δεν σταμάτησε ποτέ να ψάχνει με υστερία για τον κύριό του, έτσι η Αρτεμις τον τοποθέτησε στις φτέρνες του Ωρίωνα. Μελετητές της μυθολογίας (όπως ο Ερατοσθένης) είπαν ότι ο αστερισμός απεικόνειζε τον Λαίλαψ, έναν σκύλο τόσο γρήγορο που κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του δραπετεύσει. Ο Λαίλαψ είχε έναν μακρύ κατάλογο ιδιοκτητών. Μια ιστορία λέει ότι είναι το σκυλί που δίνεται από τον Δία στην Ευρώπη, της οποίας ο γιος της ο Μίνωας, βασιλιάς της Κρήτης, τον έδωσε στην Πρόκρητη, κόρη του Κέφαλου. Ο Σκύλος δόθηκε στην Πρόκρητη μαζί με ένα ακόντιο που δεν μπορούσε ποτέ να αστοχήσει. Ειρωνικά ο Κέφαλος της σκότωσε με το ακόντιο αυτό τυχαία καθώς κυνηγούσε.
  Ο Κέφαλος κληρονόμησε τον σκύλο και τον πήρε μαζί του στις Θήβες, βόρεια της Αθήνας, όπου μια άγρια αλεπού ερήμωνε την επαρχία. Η αλεπού ήταν τόσο γρήγορη που δεν μπορούσε να πιαστεί, ο Λάιλαψ όμως ήταν το κυνηγόσκυλο όπου κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του ξεφύγει - "Ο αναπόδραστος σκύλος στην αναζήτηση της άπιαστης αλεπούς". Το κυνηγητό ξεκίνησε και ήταν γρηγορότερο από ότι το μάτι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Σε μια στιγμή φάνηκε πως ο σκύλος είχε το θήραμά του υπό έλεγχο και μόνο να έκλεινε τα σαγόνια του θα την έπιανε. Η δαγκωματιές του όμως έπιαναν μόνο τον λεπτό αέρα μιας και η αλεπού ταχύτατα ξέφευγε από μπροστά τον και πάλι. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμμία λύση σε αυτό το παράδοξο και έτσι ο Δίας τους μεταμόρφωσε σε πέτρες και τον σκυλο τον τοποθετησε στον ουρανο χωρις την αλεπου.