ΑΤΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

1. 

   
   

   Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ή δεν έχει βρεθεί κάποιο επίσημο θρησκευτικό ημερολόγιο που να προσδιορίζει τις ημέρες των εορτών του έτους. Μόνο στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. ο Αθηναίος Νικόμαχος συνέταξε έναν κώδικα θρησκείας για την πόλη των Αθηνών. Τον κώδικα τον έγραψε βουστροφηδόν επάνω σε τοίχους που είχαν στηθεί γι' αυτό το σκοπό. Το ημερολόγιό του κατέγραφε τις ετήσιες θυσίες, τις θυσίες που γίνονταν κάθε δυο χρόνια κτλ.Από τον κώδικα έχουν σωθεί μόνο μερικά αποσπάσματα κι από τις μοναδικές πληροφορίες που παίρνουμε απο αυτόν γίνεται φανερό το πλήθος των δεδομένων που μας λείπουν προκειμένου να έχουμε πλήρη εικόνα για τις λατρευτικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων.
   Οι Αθηναίοι κάθε χρόνο όριζαν ως ένα από τα ανώτερα κρατικά αξιώματα το βασιλέα, με ρόλο να επιστατεί σε θέματα θρησκείας. Σαν δικαστής ήταν πρόεδρος του δικαστηρίου που ήταν αρμόδιο να δικάζει υποθέσεις ασέβειας. Το ιερατικό του καθήκον ήταν ο προσδιοριμός των ημερομηνιών που γίνονταν οι γιορτές.
   Ο πρώτος αττικός μήνας άρχιζε με την εμφάνιση της νέας σελήνης (νουμηνία) μετά τη θερινή ισημερία, δηλαδή γύρω στις 15 Ιουλίου. Ο πρώτος μήνας (μέσα Ιουλίου - μέσα Αυγούστου) του αττικού ημερολογίου ήταν ο Εκατομβαιών που είχε πάρει το όνομά του από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα. Κατά τη διάρκεια του μήνα γιορτάζονταν στην Αθήνα εκτός από τα Εκατόμβαια, τα Κρόνια, τα Συνοίκια και τα Παναθήναια (με κορυφαία τη μέρα των γενεθλιών της Θεάς Αθηνάς, στις 28 του μήνα).
   Ο δεύτερος μήνας (μέσα Αυγούστου - μέσα Σεπτεμβρίου) ονομαζόταν Μεταγειτνιών και είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Μεταγείτνια προς τιμή του Απόλλωνα, του θεού που παράστεκε στην αλλαγή γειτόνων. Το μήνα αυτό γίνονταν και τα Ηράκλεια στο Κυνόσαργες.
   Ο τρίτος μήνας του έτους (μέσα Σεπτεμβρίου - μέσα Οκτωβρίου) ονομαζόταν Βοηδρομιών κι είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Βοηδρόμια που γινόταν κι αυτός προς τιμή του Απόλλωνα. Άλλες γιορτές του μήνα ήταν τα Γενέσια, μια γιορτή της Αρτέμιδος Αγροτέρας, και τα Μυστήρια που είχαν διάρκεια πολλών ημερών
   Ο τέταρτος μήνας (μέσα Οκτωβρίου - μέσα Νοεμβρίου) ονομαζόταν Πυανεψιών, από τη γιορτή Πυανέψια που γινόταν και πάλι προς τιμή του Απόλλωνα. Το μήνα αυτό γιορτάζονταν πολλές γιορτές όπως τα Προηρόσια, τα Οσχοφόρια, τα Θήσεια, τα Στήνια, τα Θεσμοφόρια, τα Χαλκεία και τα Απατούρια
   Ο πέμπτος μήνας (μέσα Νοεμβρίου - μέσα Δεκεμβρίου) ονομαζόταν Μαιμακτηριών, από τη γιορτή Μαιμακτήρια που γινόταν προς τιμή του Δία, επειδή τον θεωρούσαν θεό των θυελλών (μαίμαξ = θυελλώδης). Το μήνα αυτό γίνονταν στην Αθήνα και τα Πομπαία.
   Ο έκτος μήνας (μέσα Δεκεμβρίου - μέσα Ιανουαρίου), είχε το όνομα Ποσειδεών, από τα Ποσείδεα μια γιορτή προς τιμή του Ποσειδώνα. Το μήνα αυτό γίνονταν ακόμη τα Αλώα και τα Κατ' αγρούς Διονύσια.
   Ο έβδομος μήνας (μέσα Ιανουαρίου - μέσα Φεβρουαρίου) ονομαζόταν Γαμηλιών, από τη γιορτή Γαμήλια, τον "ιερό γάμο" του Δία με την Ήρα. Άλλη γιορτή του μήνα ήταν τα Λήναια.
   Ο όγδοος μήνας ήταν ο Ανθεστηριών (μέσα Φεβρουαρίου - μέσα Μαρτίου). Ο μήνας είχε πάρει το όνομά του από τα Ανθεστήρια που γίνονταν προς τιμή του Διονύσου. Άλλη γιορτή του μήνα ήταν τα Διάσια.
   Ο ένατος μήνας (μέσα Μαρτίου - μέσα Απριλίου) ονομαζόταν Ελαφηβολιών, από τη γιορτή Ελαφηβόλια, προς τιμή της Άρτεμης. Επίσης γιορτάζονταν Ασκληπίεια, τα εν άστει Διονύσια και τα Πάνδια.
   Ο δέκατος μήνας (μέσα Απριλίου - μέσα Μαΐου) ονομαζόταν Μουνιχιών από τη γιορτή Μουνίχια προς τιμή της Άρτεμης. Ο μήνας είχε ακόμη την Εορτή του Έρωτα (στις 4 του μήνα), την Πομπή προς το Δελφίνιον και τα Ολυμπιεία.
   Ο ενδέκατος μήνας (μέσα Μαΐου - μέσα Ιουνίου) ονομαζόταν Θαργηλιών από τη γιορτή Θαργήλια, προς τιμή της Άρτεμης και του Απόλλωνα. Άλλες γιορτές ήταν τα Βενδίδια, τα Πλυντήρια και τα Καλλυντήρια.
   Και ο δωδέκατος μήνας ονομαζόταν Σκιροφοριών από τη γιορτή Σκιροφόρια προς τιμή του Ποσειδώνα. Τον ίδιο μήνα γιορτάζονταν τα Διιπόλιεια και τα Διισωτήρια.
   Το αξιοπερίεργο Στο αττικό ημερολόγιο κανένας μήνας δεν έχει πάρει το όνομά του από κάποια γιορτή της Αθηνάς μολονότι η Αθηνά ήταν η θεά της πόλης. Τα ονόματα έχουν την τάση να ευνοούν γιορτές του Απόλλωνα και της Άρτεμης.Επίσης όλα τα ονόματα των εορτών είναι στον πληθυντικό αριθμό.
   

ΝΗΣΙΑ ΜΑΚΑΡΩΝ Η' ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ

Τα Ηλύσια πεδία και το νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί). Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν. Εκεί οι "θεοί" τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς, συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες - παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσκοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.
Από τις πηγές που ξέρουμε μαθαίνουμε ότι τα Ηλύσια φιλοξενούσαν τον Μενέλαο, τον Κάδμο, τον Πηλέα, τον Διομήδη, τον Λύκο (που ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πλειάδας Κελαινώς) και τον Αχιλλέα
Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ό ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται...

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

• 
  Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή τωνώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι ότανείναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε· πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
  Και περισσότερη τιμή τούς πρέπειόταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
  ~Καβάφης~

ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

1. 

   
   ΜΑΓΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
   
   
   Κάθε σύστημα σχετικό με τη μαγεία είχε τα δικά του ειδικά σύμβολα. Αλλά μερικά από αυτά βρίσκονται σε όλες τις αποκρυφιστικές σχολές και θα έλεγε κανείς ότι είναι παγκόσμια. Και με την ελληνική μυθολογία συμβαίνει το ίδιο. Κάποια από τα σύμβολα της θα ερμηνεύσουμε σήμερα, με βάση πάντα τον μυστικισμό-αποκρυφισμό.
   Η μαγεία στην αρχαία ελληνική διανόηση
   
   Μυστική και εντελώς προσωπική υπόθεση, η μαγεία στην αρχαιότητα δεν μπορούσε να είναι θέμα δημόσιας συζήτησης. Οι αναφορές στη μαγεία, των ποιητών, των ρητόρων, των φιλοσόφων και των ιστορικών, αν και απελπιστικά λίγες, μας βοηθούν πάντως να κατανοήσουμε κάπως αυτόν τον σκοτεινό και άγριο κόσμο, που είναι τόσο ξένος με έναν πολιτισμό φημισμένο για τον ορθολογισμό του.
   
   Είναι οι ποιητές, οι οποίοι λόγω της μεγαλύτερης ελευθερίας έκφρασης στα έργα τους, δίνουν τις περισσότερες πληροφορίες για τη μαγεία στην αρχαία Ελλάδα. Το γεγονός ότι στα έργα των αρχαίων Ελλήνων ποιητών δεν αναφέρονται μάγοι, αλλά μόνο μάγισσες, αποδεικνύει πως στην αρχαία Ελλάδα η μαγεία ήταν ουσιαστικά γυναικεία υπόθεση. Η Αγαμήδη, κόρη ή σύζυγος του Μούλιου, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Νέστορα, όπως αναφέρεται στην «Ιλιάδα», ήταν ειδική στα μαγιοβότανα, ενώ στην «Οδύσσεια» εμφανίζονται δύο κορυφαίες μορφές μαγισσών, η Κίρκη και η Καλυψώ. Η Κίρκη, μπορεί να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ζώα, όπως συνέβη και με τους συντρόφους του Οδυσσέα, ενώ η Καλυψώ, που η ιδιότητα της ως μάγισσας δεν δηλώνεται ευθέως, όπως της Κίρκης, αλλά απλώς υπονοείται, έχει την ικανότητα να εξουσιάζει τους ανέμους.
   
   Η κορυφαία ίσως μορφή μάγισσας στην αρχαία ελληνική ποίηση είναι η Μήδεια, όπως παρουσιάζεται στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη αλλά και στον τέταρτο «Πυθιόνικο» του Πινδάρου. Η Μήδεια, η οποία κατέχει την τέχνη των μαγικών βοτάνων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως δηλητήρια, είναι το πρότυπο της μοχθηρής, εκδικητικής μάγισσας, η οποία διαπράττει πλήθος φόνων: σκοτώνει τον αδελφό της Άψυρτο, τον βασιλιά της Ιωλκού, Πελία, ακόμη και τα ίδια τα παιδιά της, για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγο της Ιάσονα, ενώ προσπάθησε να δηλητηριάσει και τον Θησέα, γιο του βασιλιά της Αθήνας, Αιγέα.
   
   
   
   Γυναίκες μάγισσες
   
   Η αρνητικότατη στάση των αρχαίων Ελλήνων διανοητών απέναντι στον κόσμο της μαγείας είναι απόλυτα φυσιολογική. Ο ορθολογισμός της κλασικής αρχαιότητας δεν μπορούσε να συμβαδίζει με πρωτόγονες πρακτικές. Τα φυσικά φαινόμενα δεν θεωρούνταν θεϊκές εκδηλώσεις, οι αρρώστιες και τα δεινά των ανθρώπων δεν οφείλονταν στην εκδικητικότητα των θεών. Η θεώρηση του κόσμου μέσα από το πρίσμα της λογικής και η προσπάθεια καθιέρωσης μιας ηθικής, θεμελιωμένης σε ανθρώπινες αρχές, δεν θα μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν με τα μάγια και τα ξόρκια, στα οποία όμως κατέφευγαν μαζικά οι απλοί, αμόρφωτοι άνθρωποι.
   
   Βασικό χαρακτηριστικό της μαγείας, ανεξάρτητα από περιοχή, γλώσσα ή λαό, είναι η προσφυγή σ’ αυτήν των φτωχών και των απόκληρων της κοινωνίας, καθώς επίσης και των γυναικών, εκείνου του τμήματος του πληθυσμού που ζούσε στην αφάνεια, περιορι σμένο στις οικιακές ενασχολήσεις, αποκλεισμένο από την πολιτική και την κοινωνική ζωή.
   
   Ειδικά στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας, η αρχαία ελληνική πόλη, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την αρχαία Αθήνα, όσο και αν εξιδανικεύθηκε ως πρότυπο πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ήταν μια κοινωνία θεμελιωμένη στους αποκλεισμούς. Αποκλεισμό των γυναικών, των μετοίκων, των δούλων, αποκλεισμό ακόμη και των εφήβων. Σύμφωνα με έρευνες, στην Αθήνα, το 432 π.Χ. στις παραμονές του Πελοποννησιακού Πολέμου, σε ένα σύνολο πληθυσμού της τάξης των 120-150 χιλιάδων ατόμων, οι ελεύθεροι πολίτες ήταν μόλις 25 με 30 χιλιάδες, ουσιαστικά μια προνομιούχος μειοψηφία, η οποία είχε αναλάβει αποκλειστικά τον έλεγχο των κρατικών υποθέσεων.
   
   Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μαγεία αποτελούσε το καταφύγιο των άλλων, των πολλών, εκείνης της σιωπηλής πλειοψηφίας, που δεν είχε πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο, που στα μεγάλα έργα της αρχαίας ελληνικής ποίησης, στον Όμηρο και στους τραγικούς, δεν απαντώνται μάγοι αλλά μάγισσες, η Κίρκη, η Καλυψώ, η Μήδεια. Αποκλεισμένες ακόμη και από την επίσημη θρησκεία, αφού στην αρχαία ελληνική πόλη οι θρησκευτικές τελετές ήταν κοινωνικές εκδηλώσεις, τελούμενες σχεδόν αποκλειστικά από άνδρες, οι γυναίκες κατέφευγαν στη μαγεία, ο κόσμος της οποίας ήταν η κοινωνία αντεστραμμένη, αφού στον κόσμο αυτό κυβερνούσαν οι γυναίκες, αυτές ακριβώς που δεν διέθεταν πολιτικά δικαιώματα στην κοινωνία της πόλης.
   Το δόρυ της Αθηνάς
   
   Ο δόρυ είναι παγκόσμιο σύμβολο. Ας θυμηθούμε τη λόγχη, την αιχμή του δόρατος, που τρύπησε το πλευρό του Ιησού επάνω στον Σταυρό, κάνοντας να τρέξει αίμα και νερό. Το νερό -σύμφωνα με τις γνώμες των αποκρυφιστών- είναι στενά συνδεδεμένο με το συναίσθημα και τις ευαισθησίες. Έτσι μπορεί να σημαίνει τη συναισθηματική αποδέσμευση, που έρχεται μετά τον θάνατο. Ας δούμε όμως τον συμβολισμό του στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας. Αλλά ήταν και πολεμική θεά γι’ αυτό πήρε και την προσωνυμία Πρόμαχος. Ο μύθος μας λέει ότι μερικές φορές πρέπει να χρησιμοποιηθεί δύναμη, ακόμη και με τα όπλα, για να ακολουθήσει κάποιος το μονοπάτι που οδηγεί στους πιο ειρηνικούς δρόμους. Όμως η θεά Αθηνά είναι και γυναίκα και προστάτιδα της γυναικείας ύπαρξης που τη χαρακτηρίζει το συναίσθημα, ενώ την αντρική τη χαρακτηρίζει η λογική. Το δόρυ, λοιπόν, σύμβολο του νερού και του συναισθήματος, είναι το όπλο με το οποίο παλεύει η γυναίκα στον άνισο αγώνα της με τον άντρα των πατριαρχικών κοινωνιών.
   
   
   
   Το κέρας της Αμάλθειας
   
   Η Αμάλθεια ήταν η κατσίκα που σύμφωνα με τον μύθο έθρεψε τον Δία, και αυτός για να της δείξει την ευγνωμοσύνη του, την τοποθέτησε στον ουρανό στον αστερισμό του Αιγόκερω. Το κέρας (κέρατο) της Αμάλθειας συμβολίζει τις ανεξάντλητες ποσότητες τροφίμων και ποτών και φυσικά είναι το σύμβολο της Αφθονίας. Μας θυμίζει δε, ότι όταν κάνουμε μια προσφορά, ο θεός μας την ανταποδίδει στο δεκαπλάσιο. Το δούναι και το λαβείν, είναι μια ανταλλαγή ενεργειών που διατηρεί μια ισορροπία μέσα στο Σύμπαν.
   
   
   
   Η τρίαινα του Ποσειδώνα
   
   Όταν οι τρεις μεγάλοι θεοί του Δωδεκάθεου, ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης (Πλούτων) μοίρασαν μεταξύ τους τον κόσμο, έλαχε στον Δία να εξουσιάζει τον ουρανό, στον Άδη τον Κάτω Κόσμο και στον Ποσειδώνα τη θάλασσα.
   
   Σαν θεός της θάλασσας ο Ποσειδώνας μπορεί να ταξιδεύει με το χρυσό του άρμα πάνω στα κύματα, χωρίς να βρέχεται. Ακόμη μπορούσε ο θεός με την τρίαινα του να σηκώνει σε μια στιγμή άγρια κύματα ή, αντίθετα, να τη γαληνεύει.
   
   Έτσι η τρίαινα συμβολίζει το όπλο με το οποίο μπορεί κανείς να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί. Επίσης η τρίαινα του Ποσειδώνα μπορούσε να σβήσει τις φωτιές καταστρεπτικών παθών, καθώς και τις φωτιές που ανάβει ο θυμός.
   
   
   
   Η ζώνη της Αφροδίτης
   
   Το σκοινί, όπως και η αλυσίδα, είναι το σύμβολο της ένωσης και της δέσμευσης. Η ζώνη λοιπόν είναι η προσωποποίηση του θηλυκού στοιχείου, συνδεδεμένη με τη θεά του έρωτα. Θεωρείται το πιο ισχυρό σύμβολο σ’ ολόκληρη την ελληνική μυθολογία, μια και είναι πιο δυνατό ακόμη και από τους κεραυνούς του Δία. Η αλληγορία είναι απλή: ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν, αν χρησιμοποιείται στην πιο αγνή μορφή του. Συχνά η λέξη έρωτας δείχνει μια συναισθηματική ή σαρκική έλξη, αλλά αν χρησιμοποιηθεί έτσι είναι μια καταστροφική δύναμη. Αν ο έρωτας έχει μια αγνή και παγκόσμια μορφή, τότε, αυτός που φοράει τη ζώνη της Αφροδίτης, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στον κόσμο.
   
   
   
   Η λύρα του Απόλλωνα
   
   Η λύρα συμβολίζει την αληθινή αρμονία, που μπορεί να φέρει η μουσική. Όπως και στην κιθάρα, οι χορδές μιας λύρας, μπορεί να είναι από τρεις ως δώδεκα, αλλά ο σωστός αριθμός για το όργανο του Απόλλωνα, είναι το επτά, ο ιερός αριθμός του. Όσοι έχουν καλλιτεχνικές τάσεις, αγαπάνε πολύ αυτό το σύμβολο. Το μαγικό έργο του είναι να διεγείρει τα καλλιτεχνικά και δημιουργικά χαρίσματα σε άτομα που όπως ο Ορφέας προχωρούν στο μονοπάτι μιας ανυψωμένης συνείδησης και καταπολεμούν τα τέρατα του εσωτερικού κόσμου βρίσκοντας την εσωτερική αρμονία.
   
   
   
   Το Ουράνιο Τόξο
   
   Είναι το σύμβολο της ελπίδας. Συμβολίζει τον στοχασμό μέσα στη «σκοτεινή νύχτα της ψυχής» ή την «άβυσσο» απ’ όπου περνάει κάθε μύστης (διδάσκαλος - αποκρυφιστής) για να φτάσει στα ύψη. Η αναπαράσταση του Ουράνιου Τόξου σημαίνει ότι πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως καμία άσχημη κατάσταση δεν κρατάει για πάντα.
   
   
   
   Το δίχτυ του Ηφαίστου
   
   Με το δίχτυ του ο Ήφαιστος έπιασε τη σύζυγο του Αφροδίτη και τον εραστή της Άρη. Για τη «μαγεία» όμως το δίχτυ έχει πολλές άλλες χρήσεις. Όταν κάποιος βρίσκεται σε δύσκολη θέση, δεν ξέρει τι να κάνει και δεν έχει από πουθενά βοήθεια, μπορεί να χρησιμοποιήσει το δίχτυ του Ηφαίστου. Να το τυλίξει γύρω από το πρόβλημα ή την κατάσταση και σε λίγο καιρό θα βρει τη σωστή απάντηση.
   
   
   
   Ο φλεγόμενος κύκλος
   
   Αφιερωμένος στην Εστία, ο κύκλος συμβολίζει την αιωνιότητα, τον πνευματικό ήλιο και την επιστροφή στην ενότητα μετά τις αναρρίθμητες μεταμορφώσεις.
   
   Στη «μαγεία», ο κύκλος της Εστίας συμβολίζει την αλυσίδα των υπάρξεων, όπως επίσης και το ιερό δακτυλίδι, που μπορεί κανείς να φορέσει για να τον προστατεύσει η ιερή της φωτιά. Είναι ένα σύμβολο που ανήκει σε πολύ υψηλά πνευματικά επίπεδα

1821-2008

Το παρακάρω κείμενο γράφτηκε στο εγγύς παρελθόν αλλά δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει η θα αλλάξουν και πολλά ε?(Εκτός ίσως του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ'Δημοτικού...)

Πώς να μιλήσει κανείς για τον Γέρο του Μωρηά; Που είχε θάψει πατέρα, αδερφό, γυιο για τον Αγώνα για την Λευτεριά;
Πώς να μιλήσει κανείς για το Μεσσολόγγι; Την Αλαμάνα, τα Δερβενάκια, το Σούλι, το Χάνι της Γραβιάς, τα Ψαρά, την Χίο;
Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα που μπορεί να καταλάβει έστω και στο ελάχιστο, αυτό το απέραντο ψυχικό σθένος και μεγαλείο των αγωνιστών του ʼ21;
Η σύγχρονη προδοτική σαπίλα που κυβερνά αυτόν τον τόπο που ποτέ δεν λευτερώθηκε στʼ αλήθεια, έχει κάθε λόγο να προσπαθεί να κρύψει κάθε αλήθεια για την μεγάλη επανάσταση του Γένους. Δεν θα δούμε κανένα αφιέρωμα στις τρισάθλιες τηλεοράσεις τους. Δεν θα δούμε καμιά αγωνιστική εκδήλωση στα πανεπιστήμια. Δεν θα δούμε κανένα βιβλίο κανενός διανοούμενου.
Αντίθετα τον Νοέμβριο, θα μας κάνουν τριήμερες εκδηλώσεις, αφιερώματα, απʼ το πρωί μέχρι το βράδυ, βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και κανάλια θα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για να μας πουν ότι χρωστάμε τιμή στα αμερικάνικα αληταριά που βρίσκονται σήμερα μέσα στη βουλή, γιατί τότε που ήταν χίπηδες κάνανε επανάσταση για την …»Δημοκρατία».
Η Ελλάδα σήμερα εκεί έξω, αποτελείται από μια νεολαία σε αφασία που βολοδέρνει και απλά υπάρχει χωρίς κανένα ιδανικό, χωρίς καμιά αξία αλλά το σημαντικότερο… δεν της έχει μείνει ούτε ίχνος ικμάδας και ζωντάνιας. 18 και 20 χρονών, σέρνουν τα πόδια τους σαν εξωγήινοι, λερώνοντας και με την παρουσία τους μια πατρίδα που τους χάρισε η κλεφτουριά!
Μας λένε διάφοροι κούφιοι ρήτορες, πως με την Επανάσταση του 1821 αποκτήσαμε Εθνική Ανεξαρτησία. Ποια Εθνική Ανεξαρτησία; Την «ανεξαρτησία» των πολυεθνικών και του σάπιου κοινοβουλευτισμού; Την «ανεξαρτησία της εξάρτησης, από το 1821 μέχρι σήμερα πάντα από κάποια μεγάλη δύναμη; Ποια ανεξαρτησία; Η Επανάσταση του 1821 ήταν η Αρχή και γιʼ αυτό στη μνήμη όλων εκείνων που με το αίμα τους χάραξαν την πορεία μας, σήμερα κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ.
Για κάποιους όμως σήμερα δεν είναι μια γιορτή.
Εμείς και όταν οι προβολείς θα έχουν σβήσει, και όταν οι τηλεοράσεις θα έχουν σωπάσει, και όταν ο όχλος θα έχει επιστέψει στις καφετέριες και στα τσιφτετέλια, για εμάς η Ελλάδα θα παραμένει ακόμα σκλαβωμένη και το νεοελληνικό ραγιάδικο θα παραμένει ακόμα ο εχθρός μας.
«Τσεκούρι και φωτιά στους προσκηνημένους» λοιπόν, γιατί η επανάσταση είναι μια υπέρτατη ψυχολογική κατάσταση, μια πνευματική εμπειρία, που κρατάει τον άνθρωπο αφυπνισμένο και όχι ναρκωμένο και φυλακισμένο στο χρυσό κλουβί της καλοπέρασης και του ατομισμού. Αυτό είναι το δικό μας καθημερινό βίωμα της επανάστασης.
Είναι πάντα λίγοι αυτοί που γράφουν την ιστορία. Η ψυχική ποιότητα είναι αυτή που έχει γράψει την ελληνική ιστορία, συντρίβοντας πάντα την ποσότητα και ανατρέποντας τους λογαριασμούς της «λογικής». «Ούκ εν τω πολλώ το εύ». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ήρωες είναι που χαρακτηρίζουν μια εποχή «ηρωϊκή» και όχι το αντίστροφο. Η Ελευθερία ήταν, είναι και θα είναι αξία ανώτερη από την οποιαδήποτε Ειρήνη. Και πέφτει σε λίγους το βάρος να το κάνουν αυτό πράξη ζωής, και τώρα όπως και τότε.
Στην μεγάλη παρέλαση που θα γινει αυριο,θα ειναι καθισμενοι στα έδρανα οι πολιτικοί, να δουν και φέτος την παρέλαση, όπου και θα τους χαιρέτησει ο στρατός. Είναι ανάξιοι να χαίρουν μια τέτοιας τιμής. Και είναι ανάξιοι γιατί οι πιο πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν υπηρετήσει την Πατρίδα μας.
Οι σημερινοί πολιτικοί τόλμου και βγαινουν με τα γυαλιστερά τους κοστούμια στις κάμερες να μιλήσουν για το 1821. Ενώ είναι οι ίδιοι που έχουν παραδώσει την Ελλάδα στα αφεντικά τους στην Αμερική και στις προσταγές της Άγκυρας.
Είναι οι ίδιοι οι οποίοι είπαν ευχαριστούμε τους Αμερικανούς εκείνη την τραγική νύχτα των Υμίων, όπου έκαναν το Ελληνικό Αιγαίο Γκρίζο.
Νέοι και λιγοστοί βαστούν ακόμα το μετερίζι ταμπουρωμένοι. Νέοι στην ψυχή και στην πράξη, πιστοί στη νεότητα ενός Κολοκοτρώνη, που ώθησε την επανάσταση όταν όλοι τον είχαν για ξεγραμμένο γέρο, πιστοί στην ζωντάνια ενός ηλικιωμένου Μαβίλη, που πιο νέος και απʼ τους νέους, εκεί με τους νέους μαζί στον Δρίσκο της Ηπείρου, αντάμωσε το τελευταίο το βόλι το καλό.
Σήμερα οι ραγιάδες φόρεσαν τα καλά τους και δήλωσαν περήφανοι για τους προγόνους τους.
Εμείς σήμερα απέναντι στις κουρελιασμένες σημαίες της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ανοχής, της πολυπολιτισμικής Ελλάδας, υψώνουμε τα λάβαρα της λεβεντιάς, της περηφάνιας, της τιμής, του θάρρους και της γενναιότητας!

ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ!
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ!


Υ.Γ.
"γιατί των εθνών η μεγαλοσύνη δεν μετριέται με το στρέμμα,
με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με...αίμα"!

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΑΙΕΣ

ΟΥ ΠΟΙΗΣΟΜΑΙ ΠΕΡΙ ΠΛΕΙΟΝΟΣ ΤΟ ΖΗΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΟΥΔΕ ΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΤΟΥΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΟΥΤΕ ΖΩΝΤΑΣ ΟΥΤΕ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΑΣ,
ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΘΑΨΩ.
ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΑΣ ΤΩ ΠΟΛΕΜΩ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΤΩΝ ΜΕΝ ΜΑΧΕΣΑΜΕΝΩΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΛΕΩΝ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΤΟΝ ΠΟΙΗΣΩ, ΤΑΣ ΔΕ ΤΑ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΠΡΟΕΛΟΜΕΝΑΣ ΑΠΑΣΑΣ ΔΕΚΑΤΕΥΣΩ.
ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΘΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΝΤΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΟΥΔΕΝ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΠΑΝΤΑΠΑΣΙΝ, ΑΛΛ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΙΣ ΕΠΙΓΙΓΝΟΜΕΝΟΙΣ ΕΑΣΩ ΚΑΤΑΛΕΙΠΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΣΕΒΕΙΑΣ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Δε θα προτιμήσω τη ζωή από την ελευθέρια, ούτε τους αρχηγούς μου θα παρατήσω, είτε ζωντανούς είτε νεκρούς, αλλά όσους συμπολεμιστές μου σκοτωθούν στη μάχη θα τους θάψω.
Και, νικητής στον πόλεμο κατά των βαρβάρων, δεν θα βλάψω καμία από τις πόλεις που πολέμησαν για την Ελλάδα, εκείνες όμως που πήραν το μέρος του βαρβάρου θα τις κάνω φόρου υποτελείς.
Και κανένα απ’ τα ιερά, που οι βάρβαροι πυρπόλησαν ή γκρέμισαν, δεν θ’ ανοικοδομήσω αλλά θα τ’ αφήσω να μένουν στους μεταγενέστερους μνημεία της βαρβαρικής ασέβειας.

(Λυκούργος, Κατά Λεωκράτους, 81
και Ηρόδοτος, Ζ,131)

ΟΡΚΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΟΠΛΙΤΩΝ

1. 
   
   Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστεύονταν η Πατρίδα,
   ο Αθηναίος έφηβος μπροστά στο ναό της Αγραύλου έδινε τον παρακάτω όρκο…
   
   
   Ου καταισχυνώ τα όπλα,
   ουδ' εγκαταλείψω τον προστάτην ω αν στοίχω,
   αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων,
   και μόνος και μετά πολλών,
   και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω,
   πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι.
   Και συνήσω των αεί κρινόντων,
   και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι,
   και ούς τινας άλλους ιδρύσεται το πλήθος εμφρόνως.
   Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται ουκ επιτρέψω,
   αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων.
   Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω.
   Ίστορες θεοί
   Άγραυλος, Ενυάλιος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου,
   ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου
   όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω,
   θα υπερασπίζω τα ιερά και τα όσια,
   και μόνος και με πολλούς,
   και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,
   αλλά μεγαλύτερη και καλύτερη απ' όση θα μου παραδοθεί.
   Θα πιστεύω στους Θεούς
   και στους ισχύοντες νόμους θα υπακούω,
   και σε όσους άλλους νόμιμα θεσπισθούν.
   Κι αν κάποιος αναιρέσει ή αμφισβητήσει
   τους θεσμούς δεν θα το επιτρέψω,
   θα τον πολεμήσω είτε μόνος είτε με όλους.
   Και τις ιερές παρακαταθήκες των πατέρων θα τιμήσω.
   Μάρτυρές μου οι θεοί
   Άγραυλος, Ενυάλιος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Στην αθέατη πλευρά της Σελήνης βρίσκεται ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος γνωστός κρατήρας του ηλιακού μας συστήματος, μια λεκάνη που ίσως αποτελέσει την ύστατη κληρονομιά του διαστημικού προγράμματος Απόλλων.

Πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Neil Armstrong και ο Buzz Aldrin πάτησαν με τις μπότες τους στο σεληνιακό χώμα, έστησαν την αμερικανική σημαία και ξέσκαψαν περίπου 22,5 κιλά βράχων από το έδαφος της λεγόμενης "Θάλασσας της Γαλήνης".

Αυτά τα δείγματα βράχων και χώματος ήταν ένα μικρό τμήμα των συνολικά 382 κιλών σεληνιακών υλικών που επέστρεψαν στα εργαστήρια της Γης στη διάρκεια των έξι επανδρωμένων αποστολών στη Σελήνη.

"Είναι γεγονός ότι το 98% της γνώσης μας για τον φυσικό μας δορυφόρο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο από αυτά τα δείγματα," αναφέρει ο Gary Lofgren της NASA, γεωλόγος του Johnson Space Center και υπεύθυνος της συλλογής των δειγμάτων.

Όμως, ειδική ομάδα επιστημόνων δηλώνει ότι για την πλήρη μελέτη της προέλευσης του δορυφόρου μας απαιτούνται ακόμα περισσότερα δείγματα από την κοιλάδα του νότιο πόλου της Σελήνης γνωστή ως "Λεκάνη Aitken". "Η ιστορία της Σελήνης σχετίζεται στενά με την ιστορία της Γης," δήλωσε ο Ronald Greeley του Πανεπιστημίου της Αριζόνας.

Περισσότερα δείγματα της ευρύτερης περιοχής του Aitken, περιοχής με τον αξιοσημείωτο κρατήρα διαμέτρου 2.500 χιλιομέτρων, θα μπορούσαν να διευκρινίσουν την εποχή και τη διάρκεια του ισχυρότατου βομβαρδισμού πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, ο οποίος σημάδεψε την αρχέγονη Γη και την νεοσχηματιζόμενη Σελήνη.

Πολλαπλά δείγματα εδάφους από τον παραπάνω κρατήρα που συλλέχθηκαν από τους αμερικανούς αστροναύτες εμφανίζουν σημάδια ρευστοποίησης από αρχέγονες συγκρούσεις ηλικίας 3,9 δισεκατομμυρίων ετών. Πετρώματα από τα βάθη του κρατήρα Aitken, που ίσως να έχουν διεισδύσει στον πυρήνα της Σελήνης κατά τη διάρκεια της πρόσκρουσης, ίσως αποκαλύψουν ακόμα πιο παλιές συγκρούσεις.

Πρέπει να αναφερθεί ότι οι κρατήρες διατηρούνται τέλεια πάνω στην γεωλογικά ανενεργή Σελήνη, σε αντίθεση με τη "ζωντανή" Γη πάνω στην οποία εκτελούνται πολλαπλές φυσικές διεργασίες, όπως την κίνηση των ηπειρωτικών πλακών, την ηφαιστειακή δραστηριότητα καθώς και τη διάβρωση του εδάφους. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τη γοργή εξάλειψη των κρατήρων πρόσκρουσης και αφανισμό των αποδεικτικών στοιχείων από τον ίδιο τον πλανήτη μας.

"Η Γη και η Σελήνη παρουσιάζουν το ίδιο ποσοστό πρόσκρουσης ξένων ουράνιων σωμάτων, όμως η Γη δεν έχει διατηρήσει κανένα σημάδι από αυτήν την περίοδο," είπε ο Paul Spudis, ερευνητής του Lunar and Planetary Institute στο Houston. "Ωστόσο, πιστεύουμε πως αυτή η εποχή σχετίζεται σχεδόν με την εμφάνιση της Ζωής. Και χωρίς αμφιβολία, το διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων παρά το πολιτικό του χαρακτήρα, επέφερε επανάσταση στη κατανόηση ολόκληρου του ηλιακού συστήματος. Η άφιξη του ανθρώπου στη Σελήνη απέδειξε την σπουδαιότητα των προσκρούσεων για τον σχηματισμό και την γένεση της ζωής στο ηλιακό μας σύστημα."

Η NASA και η ESA στοχεύουν σύντομα να επιστρέψουν στη Σελήνη με την αποστολή μη επανδρωμένων διαστημικών οχημάτων για την εξερεύνηση και την συλλογή πετρωμάτων από την περίφημη και πολυσυζητημένη λεκάνη Aitken. Τα αποτελέσματα αναμένονται με αγωνία.

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



http://giatinamalia-blog.blogspot.com/">ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΕΛΛΗΝ

Τις Εστί Έλλην
Είσαι Έλληνας όταν τα μάτια σου βουρκώνουν από υπερηφάνεια, ακούγοντας τον ύμνο στο θεό Απόλλωνα, θεό του ήλιου στην τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας, όταν έχεις γεννηθεί σε αυτά τα άγια χώματα, όταν το στήθος σου φουσκώνει με υπερηφάνεια βλέποντας τα δυο μεγαθήρια αεροπλάνα ονομαζόμενα "Ζευς" και "Ήρα" να μεταφέρουν την Ολυμπιακή φλόγα στις πέντε ηπείρους, όταν η Οικουμένη ολόκληρη ζητωκραυγάζει και περιμένει με ανυπομονησία την έλευση στο μέρος τους, της Ολυμπιακής φλόγας μεταφερομένη στην αγκαλιά των Ολυμπίων θεών, όταν καρτερούν να γίνουν λαμπαδηδοφόροι, να αγγίξουν τη δάδα και να αισθανθούν κι αυτοί το μεγαλείο της χώρας που έδωσε τον πολιτισμό, να αισθανθούν έστω και για μια στιγμή την τιμή να είναι Έλληνες, τότε αισθάνεσαι την Ελλάδα να έχει τυλίξει την παγκοσμιότητα στον μανδύα του πολιτισμού της, σ' ένα αραχνοϋφαντο χιτώνα σοφίας με τα αθάνατα ελληνικά έπη, μυθολογίες, φιλοσοφίες και θεότητες, που ζουν μέχρι και σήμερα. Κι εσύ αισθάνεσαι ένα κομμάτι αυτής της παγκοσμιότητας, μιας ευτυχίας το να υπάρχεις σαν Έλληνας. Η απουσία των αγιασμών, του ραντίσματος, με ευλογίες των εγκαινίων των έργων, ή στην εορτή της Αφής της Ολυμπιακής φλόγας στην αρχαία Ολυμπία, ή στο ξεκίνημα της Ολυμπιακής φλόγας ανά τον κόσμο, η απούσα αυτή πράξη, η οποία πραγματικά δεν χωρά μέσα σε μια καθεαυτού ελληνική τελετή, κάνει πολλούς από τους Έλληνες να προβληματίζονται με το οξύμωρων πιστεύω της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, με αυτό που μαρτυρούν τα αιώνια μνημεία του δικού μας ελληνικού πολιτισμού. ευχαριστώ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ

(Από το βιβλιο του Α. Nekrasof «Οι ζωντανές σκέψεις»).
Θα σας θυμίσω μια ιστορία για τις Ψυχές, που ετοιμάστηκαν να κατέβουν στην Γη. Ίσως η ιστορία αυτή θα βοηθήσει κάποιους να καταλάβουν καλλίτερα την Ψυχή τους, τον Εαυτό τους και το νόημα της ζωής τους.
Να θυμάστε την ιστορία αυτή όσο πιο συχνά μπορείτε, ιδίως στις δύσκολες καταστάσεις και τότε θα έρθουν σε σας η σοφία και η χαρά.
. . . Κάποτε έχουν συγκεντρωθεί οι Ψυχές σε ένα συμβούλιο πριν την ενσάρκωσή τους στην Γη.
Ρωτάει λοιπόν ο Θεός την μια Ψυχή:
- Εσύ γιατί θέλεις να πας στην Γη;
- Θέλω να μάθω να συγχωρώ.
- Και ποιούς σκοπεύεις εσύ να συγχωρέσεις; Κοίταξε- όλες οι Ψυχές είναι καθαρές, φωτεινές και αγαπητές. Αυτές σ’ αγαπάνε τόσο πολύ, που δεν μπορούν με τίποτε να κάνουν κάτι, που να χρειάζεται να τις συγχωρέσεις.
Η Ψυχή έριξε μια ματιά στις αδελφούλες της και πράγματι, αυτή τις αγαπάει όλες άνευ όρων και αυτές επίσης την αγαπούν άνευ όρων!
Πικράθηκε η Ψυχή και λέει:
- Και ήθελα τόσο πολύ να μάθω να συγχωρώ!
Εκείνη τη στιγμή την πλησιάζει η άλλη Ψυχή και της λέει:
- Μη στεναχωριέσαι, σ’ αγαπώ τόσο πολύ, που είμαι έτοιμη να βρεθώ μαζί σου στην Γη για να σε βοηθήσω να δοκιμάσεις την συγχώρεση. Θα γίνω ο άνδρας σου και θα σε απατώ, θα μεθώ, θα φέρομαι παράλογα και συ θα μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει και μια άλλη Ψυχή και της λέει:
- Και γω σ’ αγαπώ πάρα πολύ και θα έρθω μαζί σου: εγώ θα γίνω η μητέρα σου, θα σε τιμωρώ, θα σε πρήζω, θα επεμβαίνω στην ζωή σου, θα σε εμποδίζω να ζεις ευτυχισμένα και συ θα μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει η τρίτη Ψυχή και της λέει:
- Εγώ λοιπόν θα γίνω η καλλίτερή σου φίλη και στην πιο ακατάλληλη στιγμή θα σε προδώσω και συ θα μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει η τέταρτη Ψυχή και της λέει:
- Εγώ θα γίνω το αφεντικό σου και από αγάπη για σένα θα σου φέρομαι σκληρά και άδικα, για να σου δοθεί η δυνατότητα να δοκιμάσεις την συγχώρεση.
Άλλη μια Ψυχή πήρε ένα μεγάλο βάρος επάνω της- αυτή προσφέρθηκε να παίξει τον ρόλο της κακιάς και άδικης πεθεράς . . .
Έτσι, συγκεντρώθηκε μια ομάδα Ψυχών, που αγαπιούνται μεταξύ τους πάρα πολύ, σοφίστηκαν το σενάριο της ζωής τους στην Γη για την απόκτηση της εμπειρίας της συγχώρεσης και ενσαρκώθηκαν.
Αλλά, όπως αποδείχτηκε, πάνω στην Γη είναι πάρα πολύ δύσκολο να θυμηθείς τον Εαυτό σου και την συμφωνία.
Οι περισσότεροι πήραν στα σοβαρά αυτήν την ζωή, άρχισαν να θυμώνουν και να οργίζονται μεταξύ τους, ξεχνώντας, πως οι ίδιοι έκαναν αυτό το σενάριο της ζωής- και το κυριότερο: ότι όλοι μεταξύ τους αγαπιούνται πάρα πολύ!
«ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ (ΔΕΝ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ)».
S. N. LAZAREF πηγη:www.nebesnyel.webs.com
_________________

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Οι πρώτες μαρτυρίες που αποδεικνύουν εγκατάσταση ανθρώπων χρονολογούνται από τη Νεολιθική εποχή. Λίγα θραύσματα αγγείων και μερικά απομεινάρια κατοικιών μαρτυρούν ότι η Ακρόπολη κατοικήθηκε αδιάκοπα από το 5000 π.Χ. και μετά. Γύρω στα 1400 π.Χ. με το 1000 π.Χ. κτίσθηκε ένα ψηλό τείχος, με τεράστιους ογκόλιθους κι ένα παλάτι, στο σημείο όπου αργότερα ανεγέρθη το Ερεχθείο. Μέσα στο τείχος, που λεγόταν Πελασγικόν, υπήρχαν βωμοί, ιερά και μια πηγή, που ονομαζόταν Κλεψύδρα. Οι κάτοικοι της πόλης, που άρχισε να αναπτύσσεται κάτω από την Ακρόπολη, έβρισκαν καταφύγιο μέσα σ' αυτήν, όταν αντιμετώπιζαν εχθρικές επιδρομές. Ο χαρακτήρας της αρχίζει να γίνεται έντονα θρησκευτικός, καθώς οι κάτοικοι των γύρω συνοικισμών θεωρούν πως το κοινό κέντρο της λατρείας πρέπει να τοποθετηθεί σ' αυτήν. Έτσι χτίζεται ο πρώτος ναός, αφιερωμένος στο μυθικό βασιλιά Ερεχθέα, το Ερεχθείο. Ο ναός αυτός χρησιμοποιεί τον πωρόλιθο σαν πρώτη ύλη και σήμερα σώζονται τα θεμέλια του. Κατά τα μέσα του 7ου π.Χ. αι. χτίζεται το Εκατόμπεδο, που λεγόταν έτσι γιατί είχε μήκος 100 πόδια, στη θέση που αργότερα θα χτιστεί ο Παρθενώνας. Ο τύραννος Πεισίστρατος κτίζει ένα νέο Εκατόμπεδο στη θέση του παλιού, το 530, ενώ δίνει ώθηση και στη διακόσμηση της Ακροπόλεως, χτίζοντας ιερά και βωμούς σε θεούς, ημίθεους και ήρωες. Όταν οι Αθηναίοι εγκαθίδρυσαν το δημοκρατικό πολίτευμα, άρχισαν να χτίζουν καινούργιους ναούς για να λαμπρύνουν την πόλη τους κι έτσι γκρέμισαν το Εκατόμπεδο για να χτίσουν τον πρώτο Παρθενώνα. Ο ναός δεν τελείωσε, γιατί το 480 π.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν την Αθήνα και έκαψαν την Ακρόπολη, καταστρέφοντας τα πάντα και λεηλατώντας αξιόλογα έργα τέχνης. Οι Αθηναίοι , μόλις επέστρεψαν στην πόλη τους, άρχισαν να σχεδιάζουν την ανοικοδόμηση της Ακρόπολης, ενώ παράλληλα, για να ασφαλίσουν από μελλοντικές επιδρομές, οχύρωσαν τα Προπύλαια. Κατόπιν έθαψαν τα απομεινάρια της καταστρεπτικής μανίας των Περσών, σαν να έθαβαν νεκρούς και χρησιμοποίησαν κομμάτια από τα χαλάσματα σαν υλικό για τα καινούργια οικοδομήματα. Αυτός που σύνδεσε το όνομα του με την κλασική μορφή του βράχου ήταν ο Περικλής, που με τη βοήθεια άξιων αρχιτεκτόνων , όπως του Ικτίνου και του Καλλικράτη και του αξεπέραστου γλύπτη Φειδία, δημιούργησε το σπουδαιότερο μνημείο της αρχαίας εποχής, ένα καλλιτεχνικό σύνολο που προξένησε το θαυμασμό των αρχαίων. Χτίστηκε ο Παρθενώνας, που τελείωσε το 438 π.Χ., κατόπιν τα Προπύλαια που εγκαινιάστηκαν το 432, ενώ ο ναός της Απτέρου Νίκης, ένα μικρό κομψοτέχνημα που άρχισε να κτίζεται το 456, ολοκληρώθηκε το 425. Το τελευταίο κτίσμα που οικοδομήθηκε, μέσα στη δίνη του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν το Ερεχθείο. Αυτός ο ναός χτιζόταν από το 421 ως το 407. Το γεγονός ότι στη διάρκεια ενός φοβερού πολέμου, οι Αθηναίοι δεν σταμάτησαν να κτίζουν, αποδεικνύει τη σημασία που είχε γι' αυτούς το οικοδομικό πρόγραμμα της Ακρόπολης. Εκτός απ' αυτά, που ήταν τα σημαντικότερα κτίσματα, ο βράχος της Ακρόπολης περιέκλειε κι άλλα, όπως το "Βραυρώνειο", αφιερωμένο στην Άρτεμη και τη Χαλκοθήκη. Στις πλαγιές του εξάλλου κτίσθηκαν το Ωδείο, το Ασκληπιείο και το θέατρο του Διονύσου. Συνέχεια, διάφοροι Μαικήνες, βασιλιάδες της Ελληνιστικής περιόδου και ρωμαίοι αυτοκράτορες έστελναν στον Ιερό βράχο διάφορα αφιερώματα, που όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με τα αγάλματα της κλασικής περιόδου. Προς τιμή του αυτοκράτορα Αύγουστου και της Ρώμης χτίστηκε ένας κυκλικός ναός, ενώ μια μαρμάρινη σκάλα και η πύλη που χρησιμοποιείται και σήμερα για είσοδος φτιάχτηκαν αργότερα, και γύρω στα 180μ.Χ. κατασκεύασαν τα Μικρά Προπύλαια που οχυρώθηκαν. Την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, η Ακρόπολη αρχίζει να παρακμάζει, καθώς η παλιά θρησκεία χάνει την αίγλη της. Ο θρησκευτικός της χαρακτήρας παραμένει όμως αναλλοίωτος, ο Παρθενώνας μετατρέπεται σε ναό της Παναγίας, τα Προπύλαια σε ναό των Ταξιαρχών και το Ερεχθείο σε ναό της Θεοτόκου. Την εποχή της Φραγκοκρατίας ο χώρος γίνεται τόπος κατοικίας των Φράγκων ηγεμόνων, τα Προπύλαια διαμορφώνονται σε ανάκτορα, ενώ σε κάποιο μέρος τους χτίστηκε ένας ψηλός τετράγωνος πύργος. Γενικά όμως η όψη της Ακρόπολης δεν υφίσταται αλλαγές. Κι όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Αθήνα, ο Παρθενώνας, όπως είναι φυσικό έγινε τζαμί. Οι Τούρκοι έχτισαν σπιτάκια πάνω στην Ακρόπολη και χρησιμοποίησαν διάφορα κτίρια της για αποθήκες πυρομαχικών. Το 1655, ένας κεραυνός τίναξε στον αέρα τα Προπύλαια, ενώ λίγο μετά γκρέμισαν το ναό της Απτέρου Νίκης για να φτιάξουν σ' αυτόν πολυβολείο. Η μεγαλύτερη καταστροφή όμως έγινε το 1687, όταν ο βενετσιάνος Μοροζίνι, πολιορκούσε την Ακρόπολη. Μια οβίδα έπεσε στον Παρθενώνα, γκρεμίζοντας ένα μεγάλο μέρος του ναού. Κι ύστερα, όταν κατόρθωσε να καταλάβει το βράχο λεηλάτησε τους θησαυρούς, όπως είχαν κάνει πριν απ' αυτόν τόσοι άλλοι κατακτητές. Και το Ερεχθείο καταστρέφεται σιγά-σιγά, γιατί οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν τα μάρμαρα για να φτιάχνουν ασβέστη, που ήταν πρώτη ύλη στο χτίσιμο. Οι καταστροφές συνεχίζονται και το 1800 ο άγγλος Έλγιν, δωροδοκώντας τον Τούρκο διοικητή της Ακρόπολης, έκλεψε διάφορα γλυπτά τα οποία και μετέφερε στην πατρίδα του. Ευτυχώς μετά την απελευθέρωση υπήρξε διεθνές ενδιαφέρον για την προστασία και την αναστήλωση αυτού του μνημείου της ανθρωπότητας. Οι Έλληνες αρχαιολόγοι άρχισαν πρώτοι τις ανασκαφές, ενώ παράλληλα ξεκαθάρισαν το τοπίο γκρεμίζοντας ότι δεν ανήκε στην κλασική και υστερότερη εποχή. Ο Λουδοβίκος Ρος αναστήλωσε την Άπτερο Νίκη και από το 1874 άρχισε ένα ευρύ και αυστηρά επιστημονικό πρόγραμμα αποκατάστασης. Το πρόγραμμα αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ ένα άλλο πρόβλημα είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση, που διαβρώνει και καταστρέφει τα μάρμαρα σιγά-σιγά.

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΩΧ

Το 1581 ο Ντι άρχισε τα πιο σημαντικά πειράματα της ζωής του : αυτά που περιελάμβαναν την επικοινωνία με πνεύματα, τα οποία ο ίδιος αποκαλούσε ‘αγγέλους’. Ακούραστος αναζητητής της Αλήθειας, μέσα από τις θεωρητικές επιστήμες και τις πρακτικές εφαρμογές τους, στράφηκε πλέον στον αόρατο κόσμο. Ο ίδιος γράφει : Όλη μου τη ζωή την ανάλωσα στη μάθηση. Ωστόσο, σε όλο το διάστημα αυτό δε σταμάτησα ούτε στιγμή, με ποικίλους τρόπους, σε διάφορες χώρες, με πολύ πόνο, φροντίδα και κόστος, ν’ αναζητώ την ύψιστη γνώση που θα ήταν δυνατόν ν’ αποκτήσει άνθρωπος στον κόσμο αυτόν. Τελικά, ανακάλυψα ότι κανένας εν ζωή άνθρωπος και κανένα βιβλίο από όσα θα ήταν δυνατό να βρω μπορούσε να με διδάξει τις αλήθειες που ποθούσα Έτσι, αποφάσισα ν’ απευθυνθώ και να προσευχηθώ σ’ εκείνον που παρέχει σοφία και κάθε τι καλό, για να μου χαρίσει τη σοφία εκείνη με την οποία θα μπορούσα να γνωρίσω την ουσία των δημιουργημάτων μου Προσπάθησε όπως έλεγε να επιτύχει επικοινωνία με το Θεό, όπως ο βιβλικός πατριάρχης Ενώχ.
Μέσω της επικοινωνίας αυτής ο Ντι απέδειξε ότι τα μαθηματικά, η φιλοσοφία της Καββάλα και οι αραβικές μαγικο-αλχημικές εργασίες, μπορούσαν να αποτελέσουν βάσεις κατανόησης και εφαρμογής της μαγείας (φυσικής και μεταφυσικής) Ο Ενώχ ήταν ένας Πατριάρχης του εβραϊκού λαού στην Παλαιά Διαθήκη. Ήταν Γιος του Κάιν [1] και όπως λένε οι Γραφές : Ο Ενώχ περπάτησε με το Θεό και ο Θεός δεν τον πήρε’, δείγμα του ήταν ένας μεγάλος μύστης.
Το έργο Βιβλίο του Ενώχ θεωρείται συλλογή γραπτών διάφορων αποκρυφιστών και κάποιοι το τοποθετούν μεταξύ 2ου και 1ου αι. π.Χ. Σ’ αυτό παρουσιάζεται ότι οι εκπέσοντες άγγελοι συνουσιάστηκαν με τις κόρες των ανθρώπων και τους μετέφεραν τα βασικά μυστικά της μαγείας και του Αποκρυφισμού (ένας προμηθεϊκός μύθος). Οι άγγελοι του Ντι αναφέρθηκαν σ’ αυτή τη γλώσσα των κλειδιών σαν τη γλώσσα του βιβλίου του Ενώχ.
Ο ερευνητής S. Skinner, υποψιάζεται ότι ο Ντι είχε στην κατοχή του μια αιθιοπική έκδοση του λεγόμενου Βιβλίου του Ενώχ, την οποία δεν ήταν σε θέση να διαβάσει. Το Βιβλίο του Ενώχ που θεωρούνταν χαμένο στη διάρκεια του Μεσαίωνα, βρέθηκε σε αιθιοπική και ελληνική έκδοση τον 17ο αι. Η ενασχόληση αυτή του Ντι είχε δύο άμεσα αποτελέσματα : α) την προσέλκυση πολλών μελετητών στη μελέτη της μαγείας, και β) την καταστροφή του σπιτιού του από έναν φανατισμένο όχλο, στα πλαίσια του κυνηγίου των μαγισσών.

Ο κρυσταλλομάντης Έντουαρντ Κέλι
Μη έχοντας ο ίδιος το ταλέντο της επικοινωνίας με τους αόρατους κόσμους, έπρεπε να χρησιμοποιήσει κάποιο ενδιάμεσο (μέντιουμ). Ο άνθρωπος με τον οποίο συνεργάστηκε τελικά απ’ το 1582 ως το 1589, ήταν ο Έντουαρντ Κέλι. Ο Κέλι εμφανίστηκε στον Ντι με το ψεύτικο όνομα Έντουαρντ Τάλμποτ. Ήταν ένας περίεργος και δύστροπος άνθρωπος που κυκλοφορούσε μόνιμα μ’ έναν σκούφο, επειδή του είχαν κόψει τα αυτιά σαν ποινή για το αδίκημα της πλαστογραφίας. Ήταν γνωστός σαν το μέντιουμ με τα κομμένα αυτιά Πριν τη συνεργασία του με τον Ντι είχε τη φήμη τσαρλατάνου που έφτιαχνε μαγικά ελιξίρια ενώ θεωρούνταν και μυημένος στη Νεκρομαντεία
Τον ενδιέφερε η Αλχημεία[2] και φήμες τον ήθελαν να κατέχει του πολύ παλιά βιβλία σε κρυπτογραφημένη μορφή. Ο Ντι τον προσέλαβε σαν κρυσταλλομάντη[3], έναντι χρηματικής αμοιβής, αν και αρχικά τον υποψιάζονταν σαν κατάσκοπο, που είχε έρθει για να τον καταδώσει στις αρχές. Ξεκινώντας, ο Ντι θεωρούσε ήδη τους αγγέλους, υπάκουα όργανα του Θεού. Αντίθετα ο Κέλι δεν απέκλειε τη δολιότητά τους. Φαίνεται πάντως ότι στις συνομιλίες τους, οι άγγελοι περιφρονούσαν τον Κέλι.
Υπάρχουν ενδείξεις για μια πρώτη ‘αγγελική’ επικοινωνία απ’ τις 10 Μαρτίου του 1582. Όμως η πρώτη εγγραφή στο ημερολόγιο του Ντι για ένα τέτοιο γεγονός είχε γίνει ήδη απ’ τις 12 Δεκεμβρίου του 1581, όταν ο Ντι συνεργάζονταν για τα πειράματά του με κάποιον Barnabas Saul, με τον οποίο είχε συνεργαστεί αρχικά Ο Saul του μετέφερε τα λόγια των αγγέλων Αναήλ[4] και Μιχαήλ. Όμως ο Ντι τον απέλυσε μετά από λίγους μήνες, πιστεύοντας ότι μετέφερε πλαστές συνομιλίες. Στην πρώτη του επαφή ο Κέλι επικοινώνησε με τον άγγελο Ουριήλ[5], ο οποίος του αποκάλυψε την ‘σφραγίδα’ του καθώς και οδηγίες για την κατασκευή ενός μαγικού τάλισμαν, του Sigillum Emeth (ή Aemeth)[6] Ακολούθησαν πολλές συνεδρίες όπου διάφοροι Άγγελοι επικοινώνησαν με τον Ντι μέσω του Κέλι. Στις συνεδρίες χρησιμοποιούνταν διάφορα μαγικά αντικείμενα : κέρινοι πίνακες, ένα χρυσό επιστόμιο[7], πολλές κρυστάλλινες σφαίρες καθώς και ένα μαύρο καθρέπτη από οψιδιανό
Η πρώτη συνεδρία που εκδόθηκε ήταν αυτή της 28ης Μαΐου του 1583. Αρχίζει με την εμφάνιση ενός μικρού πνεύματος-κοριτσιού 7 έως 9 ετών, με το όνομα Madimi. Από προηγούμενη συνεδρία προκύπτει ότι η Madimi είναι ένα πνεύμα που σχετίζονταν με τον πλανήτη Ερμή (σχέση με τη διδασκαλία γλωσσών και μαγικών επιστημών). Πολλά πνεύματα εμφανίζονται κατά καιρούς, αλλά η Madimi κάνει σταθερές εμφανίσεις.
Ο βιογράφος του Ντι, Richard Deacon, γράφει ότι η Madimi μεγάλωσε και έφτασε στην ηλικία ώριμης γυναίκας στα 7 χρόνια που εμφανίζονταν στον Ντι. Σ’ ένα χειρόγραφο του Ντι υπάρχει ένα σχέδιο της Madimi, όπου διακρίνεται με ασάφεια σαν ενήλικη γυναίκα, αλλά πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο Ντι τη ζωγράφισε όπως την φαντάζονταν αφού δεν είχε την ικανότητα να τη δει. Οι πρώτες επικοινωνίες του Ντι, είναι καταγραμμένες στο έργο του Libri Mysteriorum[9]. Περιέχουν συνομιλίες με δύο αγγέλους : τον Αναήλ και τον Αριήλ, οι οποίοι τον καθοδήγησαν για την κατασκευή των μαγικών αντικειμένων που απαιτούνταν για την επικοινωνία.
Το τρίτο κεφάλαιο του έργου αυτού περιέχει το σχεδιασμό των επτά τάλισμαν και ολοκληρώνεται με το Tabulla Collecta, έναν συνοπτικό πίνακα με τα ονόματα 49 αγγέλων. Πολλά απ’ τα μηνύματα δόθηκαν με μορφή πινάκων που έπρεπε να διαβαστούν με κάποια σειρά για να αποκρυπτογραφηθούν οι πληροφορίες. Τα ονόματα που προκύπτουν απ’ τους δύο πρώτους πίνακες βρίσκονται τα ίδια και σε μαγικά κείμενα του Αγρίππα και του Peter d’ Abano, όπως ο ίδιος ο Ντι σημειώνει στο περιθώριο. Για παράδειγμα απ’ τον πρώτο πίνακα ο Ντι διάβασε τα ονόματα των 7 Αρχαγγέλων : Zaphkiel, Zadekiel, Cumael, Raphael, Haniel, Michael, Gabriel, διαβάζοντας προς τα κάτω. Ο δεύτερος πίνακας έδινε τα ονόματα : (S)Zabathiel, Zedekie(i)l, Madimiel, Semeliel, Nogahel, Corabiel και Levanael.
Ο Γερμανός αποκρυφιστής Κορνήλιος Αγρίππας, απ’ τον οποίο ο Ντι φαίνεται επηρεασμένος, και του οποίου το έργο Steganographia κατείχε ο Ντι, έδινε παρόμοια ονόματα τους 7 Αρχαγγέλους και τους συνέδεε με τους 7 (αστρολογικούς) Πλανήτες. Η σύγκριση φαίνεται στον παρακάτω πίνακα:
1η ονομασία Ντι 2η ονομασία Ντι oνομασία Agrippa Πλανήτης Zaphkiel (S)Zabathiel Zaphiel Κρόνος Zadekiel Zedekie(i)l Zadkiel Δίας Cumael Madimiel Camael (ή Zamael) Άρης Raphael Semeliel Raphael Ήλιος Haniel Nogahel Haniel (ή Annael) Αφροδίτη Michael Corabiel Michael Ερμής Gabriel Levanael Gabriel Σελήνη

Όμως αν ο Ντι διαβάζονταν με άλλο τρόπο προέκυπταν άλλα ονόματα που μάλιστα σχετίζονταν με πλανήτες. Το όραμα περιελάμβανε 7 άνδρες, 7 γυναίκες, 7 ‘κόρες’ και 7 αγόρια.Το σύστημα αυτό των αγγέλων ονόμασε ο Ντι De Heptarchia Mystica (Μυστική Επταρχία), στο ομώνυμο έργο του. Σ’ αυτό περιέχονται επικλήσεις των αγγέλων, οι περιγραφές τους και οι σφραγίδες τους. Το όλο σύστημα της Μυστικής Επταρχίας, θυμίζει τους 7 Πλανητικά Πνεύματα ή Δυαν-Τσόχαν του Ανατολικού Εσωτερισμού, δηλ. των 7 Καρμικών Ρυθμιστών που έχουν αντίστοιχα έδρα τους 7 (αστρολογικούς) Πλανήτες, καθώς και τους 42 Βοηθούς Τους (6 για κάθε Δυαν-Τσόχαν).
Τα ονόματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή κέρινων σφραγίδων (του Sigillum Emeth και τεσσάρων άλλων) για επικλήσεις. Σχεδόν 100 ακόμα πίνακες υπαγορεύθηκαν απ’ τα πνεύματα σε διάφορα μεγέθη έως 49 , για τα οποία όμως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή η μέθοδος αποκρυπτογράφησης. Ο Ντι συμβουλεύονταν τους πίνακες καθώς ο Κέλι κοιτούσε μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα και μετέδιδε αυτά που του υπαγορεύονταν. Για παράδειγμα ο Κέλι έλεγε : ο άγγελος δείχνει στη στήλη 6 και στη γραμμή 31 Ο Ντι έβρισκε το συγκεκριμένο τετράγωνο και κατέγραφε το γράμμα. Τα μηνύματα δίδονταν ανάποδα, επειδή αν προφέρονταν κανονικά θα απελευθερώνονταν δυνάμεις.

Οι Αγγελικές Ιεραρχίες
Στις ενωχιανές επικλήσεις παρουσιάζονται 3 κατηγορίες Αγγελικών ιεραρχιών:
α) Η Επταρχική Βασιλεία : επόπτευε όλες τις γήινες δραστηριότητες και μετέδιδε το θέλημα του Δημιουργού. Βασίζονταν στους 7 Πλανήτες (και αναλογικά στις 7 μέρες της εβδομάδας) και προσέφερε γνώση για τον Θεό και τους Αγγέλους.
β) Άγγελοι των Αιθέρων (Aethyr) :κυβερνούσαν τις διάφορες χώρες της Γης και μπορούσαν αν ήθελαν να ανατρέψουν ολόκληρα έθνη. Σχετίζονταν με τους 12 ζωδιακούς οίκους και τους 30 Αιθέρες, οι οποίοι ήταν υποδιαιρέσεις του ουράνιου θόλου των αστέρων. Κάθε Αιθέρας είχε όνομα με 3 γράμματα. (π.χ. Zip, Arn, Tor ) και 3 Κυβερνήτες - Αγγέλους[10]. Το όνομα καθενός απ’ αυτούς είχε 7 γράμματα.
γ) Άγγελοι των Τεσσάρων Σημείων του Ορίζοντα και των Τεσσάρων Στοιχείων :στάλθηκαν στη Γη για να σταματήσουν το θέλημα του σκοτεινού Διαβόλου και να εκπληρώσουν το θέλημα του Θεού. Ήταν οι κάτοικοι των τεσσάρων Παρατηρητηρίων. Ο άγγελος Άβε περιγράφει στον Ντι τα 4 Παρατηρητήρια ως εξής : Οι 4 Οικισμοί είναι οι Τέσσερις Άγγελοι της Γης, οι οποίοι είναι οι 4 Παρατηρητές και τα Παρατηρητήριά τους, τα οποία έχει τοποθετήσει ο αιώνιος Θεός με τη Θεία Πρόνοια εναντίον της βλασφημίας, της κατάχρησης και του ύπουλου τρόπου του μεγάλου εχθρού του Διαβόλου. Ο σκοπός είναι να χαλιναγωγηθεί η ζηλόφθονη θέλησή του, να πραγματοποιηθούν οι αποφάσεις του Θεού και τα πλάσματά Του να προστατευθούν και να διατηρηθούν στη Γη, εντός του Σχεδίου και των Κανόνων της Τάξης [11]. Τα 4 Παρατηρητήρια αναπαριστώνται με 4 αλφαβητικά τετράγωνα και αντιστοιχούν στους τέσσερις μυστικιστικούς στύλους της αιγυπτιακής μυθολογίας που στηρίζουν τον Ουρανό για να μην πέσει στη Γη. Μας παραπέμπουν επίσης στους 4 Δεβαράτζα του ανατολικού Εσωτερισμού, δηλ. στα 4 πλανητικά πνεύματα, Φύλακες των τεσσάρων κατευθύνσεων. Ο ρόλος τους ήταν να εμποδίζουν τις λεγεώνες του Choronzon (Κόρονζον ή Χόρονζον) να κατέλθουν στη Γη. Choronzon είναι τα όνομα που έδιναν οι άγγελοι στον Σατανά. Στο ενωχιανό κείμενο αναφέρεται σαν Death-Dragon, Him-That-Is-Fallen, ή Telecvovim. Οι Πύλες των Τεσσάρων Παρατηρητηρίων είναι νοητικά οικοδομήματα. Όταν ανοιχθούν λέγεται ότι θα εισβάλουν τα δαιμόνια του Choronzon, όχι εντός του υλικού κόσμου, αλλά μέσα στο υποσυνείδητο των ανθρώπων, βέβαια με υλικά αποτελέσματα. Τα πνεύματα είναι νοητικά και όχι υλικά και συνομιλούν με τους ανθρώπους μέσω ονείρων, ασυνείδητων τάσεων και σπανιότερα με οράματα που έχουν ξύπνιοι, επηρεάζοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας και κατευθύνοντας έτσι τις πράξεις μας, όπως σε περιπτώσεις παρορμητικών συμπεριφορών και εμμονών, αλλά και ολικής κατάληψης. Μόνο μέσω των ανθρώπων μπορούν να επηρεάσουν τον υλικό κόσμο.

Η Ενωχιανή γλώσσα και οι 49 Επικλήσεις
Στις 26 Μαρτίου του 1583, ο Κέλι παράγει το πρώτο υλικό που αφορά την λεγόμενη αγγελική γλώσσα Είχε το όραμα ενός μαγικού βιβλίου με φύλλα, το καθένα απ’ τα οποία ήταν συμπληρωμένο με τετράγωνα. Τους επόμενους 13 μήνες ασχολήθηκαν μ’ αυτό. Σ’ αυτή στην προσπάθεια, ο Ντι αναφέρει την παρεμβολή άλλων, μη-αγγελικών πνευμάτων (στοιχειακών), τα οποία προσπαθούσαν να τους μπερδέψουν.
Τελικά προέκυψε το ενωχιανό αλφάβητο του Ντι, με 21 ειδικούς χαρακτήρες, με το δικό του όνομα ο καθένας. Τα ονόματά τους δόθηκαν σε τρεις ομάδες των επτά. Ο Ντι είχε ήδη στην κατοχή του (απ’ το 1559) ένα χειρόγραφο απ’ το έργο Voarchadumia του Pantheus (1530), στο οποίο υπάρχει άλλο ένα αλφάβητο που αποκαλείται ενωχιανό, χωρίς να έχει κάποια εμφανή σχέση με αυτό του Ντι ). Ίσως όμως ο Pantheus να έδωσε την ιδέα.
Ένα άλλο έργο, το Introductio in Chaldaicam linguam που εκδόθηκε το 1539, απ’ τον Theseus Ambrosus Albonesius, αν και περιέχει πολλά αλφάβητα, πραγματικά και μαγικά, παρμένα από αρχαία χειρόγραφα, δεν περιέχει κάποιο που οι χαρακτήρες του να έχουν σχέση με το Ενωχιανό αλφάβητο του Ντι. Μέσα απ’ τα πειράματα σχηματίστηκε σιγά – σιγά (1584) μια πιο πλήρης γλώσσα: η Ενωχιανή γλώσσα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σύνολο από 49 επικλήσεις (μία απ’ τις οποίες είναι ‘σιωπηρή’). Το πως προκύπτει η ενωχιανή γλώσσα απ’ τα τετράγωνα των πινάκων είναι ακαθόριστο. Οι 48 ενωχιανές επικλήσεις (ή Κλειδιά του Ενώχ) είχαν σαν σκοπό την επίτευξη της επικοινωνίας του Ντι με τα πνεύματα των 30 Αιθέρων. Υπήρχε και ένα τελευταίο, 49ο κλειδί, που οι Άγγελοι το χαρακτήριζαν Υπέρτατο, Ιερό και Μυστικό, για να μπορεί να εκφωνηθεί. Απ’ τα 49, τα 19 Κλειδιά ήταν τα βασικά. Τα υπόλοιπα 30 ήταν όμοια, εκτός απ’ την πρώτη σειρά που περιείχε το όνομα του κάθε Αιθέρα.
Οι ενωχιανές επικλήσεις είναι γεμάτες προειδοποιήσεις για τη συντέλεια του κόσμου, λόγω της οργής του Θεού και τις έλευσης του Αντίχριστου. Η ώρα της Αποκάλυψης ήταν η ίδια με αυτή της επιτυχούς ολοκλήρωσης του τελετουργικού των 48 Κλειδιών. Η ώρα αυτή δεν είναι καθορισμένη, αλλά καθορίζεται από την ελεύθερη βούληση ενός ανθρώπου που στην Αποκάλυψη του Ιωάννη αποκαλείται Αντίχριστος. Ο Άγγελος Ραφαήλ λεει στον Ντι : Οι 49 επικλήσεις είναι τα Φυσικά Κλειδιά που θα ανοίξουν τις 48 Πύλες της Γνώσης (η 49η δεν πρέπει να ανοιχθεί)., ώστε να μπορείς να τις μετακινήσεις και θα σου δοθούν τα μυστικά των Πόλεών τους και έτσι θα μπορέσεις να κατανοήσεις που περιέχονται στους Πίνακες ... Ο Ντι περίμενε άδεια απ’ τους αγγέλους για να χρησιμοποιήσει την Ενωχιανή μαγεία, αλλά αυτή η άδεια δεν του δόθηκε ποτέ.

Λήξη της συνεργασίας Ντι και Κέλι
Το 1589 ο Ντι και ο Κέλι έπαψαν τη συνεργασία τους. Ο Ντι συνέχισε με υποδεέστερους και λιγότερο αποτελεσματικούς βοηθούς, όπως ο Bartholomew Hickman, του οποίου τη δουλειά αναγκάστηκε να κάψει αργότερα ο Ντι, αναγνωρίζοντάς την σαν απάτη. Επιστρέφοντας στην Αγγλία ο Ντι βρήκε το σπίτι του καμένο απ’ τον όχλο που φανατίστηκε απ’ τις κατηγορίες που διέδωσαν οι αντίπαλοι του Ντι για επικοινωνία με το διάβολο. Ο Κέλι παρέμεινε στην υπηρεσία του αποκρυφιστή αυτοκράτορα της Βοημίας Ροδόλφου Β΄, ο οποίος τον φυλάκισε για να του αποσπάσει μυστικά. Τελικά ο Κέλι σκοτώνεται το 1595 όταν προσπαθεί να αποδράσει

Η μετέπειτα χρήση του Ενωχιανού μαγικού συστήματος
Τα πρακτικά των συνεδριών των Ντι και Κέλι, βρίσκονται στα μέσα του 17ου αι., στα χέρια του Elias Ashmole, του ιδρυτή του αγγλικού Ελευθεροτεκτονισμού. Του παραδίδονται από κάποιον κ. Wale που τα βρήκε σ’ ένα μυστικό συρτάρι μιας κασέλας από ξύλο κέδρου που ανήκε στον Ντι. Ο Ashmole ήταν ο πρώτος άνθρωπος μετά τον Ντι που προσπάθησε να έρθει σε επικοινωνία με ‘αγγελικά’ πνεύματα, σε μια σειρά από συνεδρίες μεταξύ 1671 και 1676. Πάντως δεν υπάρχουν ίχνη εμφάνισης της ενωχικής μαγείας στις μασονικές τελετές.
Μετά από δύο αιώνες, ένας άλλος τέκτονας, ο Wynn Westcott (1848-1925), ένας απ’ τους ιδρυτές, το 1888, του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, επαναφέρει την ενωχιανή μαγεία στον αγγλικό αποκρυφισμό. Η Μελέτη των ενωχιανών επικλήσεων ήταν μέρος της μελέτης στο επίπεδο μύησης του Adeptus Minor στη Χρυσή Αυγή. Ένας άλλος διάσημος αποκρυφιστής του 20ου αι., ο Aleister Crowley (1875-1947) πήρε στα σοβαρά την ενωχιανή μαγεία και δημοσίευσε τις επικλήσεις στο έργο του The Equinox[13] (1909-1913). Ο Crowley πειραματίστηκε στην επικοινωνία με τους Αγγέλους του Αιθέρα και κατέγραψε την εμπειρία του στο έργο του The Vision and the Voice[14]. Μάλιστα έκανε προσθήκες στην ενωχιανή γλώσσα τις οποίες δημοσίευσε στο βιβλίο Goetia (ή Lesser Key of Solomon) που δημοσίευσαν μαζί με τον MacGregor MathersΟ Crowley πίστευε ότι ήταν μετενσάρκωση του Κέλι. Στα μαγικά πειράματα που έκανε φαίνεται να ανακάτεψε διάφορα είδη μαγείας, όπως την ενωχιανή του Ντι, τις Επικλήσεις του Φύλακα Αγγέλου του άραβα Αμπραμελίν, την Goetia του Mathers, την ταντρική σεξουαλική μαγεία κ.ά. Για τον Crowley, ο αιώνας του Ώρου, δηλ. η περίοδος που ο Choronzon και οι λεγεώνες του θα κυβερνούσαν τον κόσμο, είχε αρχίσει το 1904. Ο ίδιος, το 1909, μαζί με τον βοηθό του Βίκτορ Νούμπεργκ, διεξήγαγαν πνευματιστικά πειράματα με τους ενωχιανούς Αιθέρες, στην Β. Αίγυπτο. Μάλιστα ο Νούμπεργκ είχε δεχθεί επίθεση από έναν δαίμονα τον οποίο όμως τελικά έστειλε πίσω Ίσως να άνοιξε για λίγο τις Πύλες των Τεσσάρων Παρατηρητηρίων, οι οποίες ανοίγουν μόνο από μέσα.
Αργότερα διάφορες ομάδες ισχυρίστηκαν, ότι χρησιμοποιώντας την ενωχιανή γλώσσα και μαγεία, κατάφεραν να έρθουν σε επικοινωνία με πνεύματα. Ανάμεσά τους η Εκκλησία του Σατανά με αρχηγό τον Anton La Vey στην Καλιφόρνια , το Τάγμα της Πυραμίδας και της Σφίγγας, το Τάγμα του Κυβικού Λίθου, το Luculentus Astrum κ.ά. metafysiko.gr

Η "ΣΥΝΟΔΕΙΑ" ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ

Ημερομηνία: 11/3/2008 Η «συνοδεία» του στρατηγού
O Θράκας στρατηγός του 1ου αιώνα μ.Χ. Τιβέριος Γάιος Σιτάς «έφυγε» για το ταξίδι του στον άλλο κόσμο με τη «συνοδεία» που του άρμοζε: την άμαξα, τα οκτώ του άλογα και φυσικά την ασπίδα του.
Στο Λιθοχώρι της Καβάλας, στην τοποθεσία όπου τάφηκε ο διοικητής μιας εκ των 50 περιφερειών, των Στρατηγιών, της ρωμαϊκής επαρχίας της Θράκης τον 1ο αιώνα μ.Χ., η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ένα πλήθος από ενδιαφέροντα ευρήματα, τα οποία υπενθυμίζουν το διαδεδομένο στην αρχαία Θράκη έθιμο της ταφής αξιωματούχων μαζί με τα άλογά τους.
Τα ευρήματα της σωστικής ανασκαφικής έρευνας στο Λιθοχώρι, που συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά το 2007 με χρηματοδότηση της «Εγνατίας Oδού ΑΕ», θα παρουσιάσουν οι αρχαιολόγοι της ΙΗ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Β. Πούλιος, Δ.-Δ. Μεγγίδης και Ε. Κοσμίδου σε ανακοίνωσή τους στην ΚΑ επιστημονική συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη (13 -15 Μαρτίου, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης).
Εννέα ταφές
Oι ανασκαφικές έρευνες στη βόρεια περιοχή του οργανωμένου νεκροταφείου αποκάλυψαν συνολικά εννέα νέες ταφές, εκ των οποίων μία ανθρώπινη και οι υπόλοιπες οκτώ αλόγων (δύο ήταν διπλές). Δυστυχώς, δε στάθηκε δυνατό να βρεθούν όλες ακέραιες, μιας και, όπως εξηγεί ο κ. Πούλιος, «σε κάποιες περιπτώσεις οι επεμβάσεις κατά το παρελθόν από γεωργικές εργασίες ή λαθρανασκαφές προκάλεσαν μεγάλες φθορές». Ακόμη κι έτσι, το εύρημα είναι εντυπωσιακό, καθώς είναι η δεύτερη μόλις περίπτωση ομαδικής ταφής αλόγων στη Β. Ελλάδα (η προηγούμενη ήταν στη Μικρή Δοξιπάρα του Εβρου).
Σημαντικότατο εύρημα είναι το ομφάλιο ασπίδας, ένας χάλκινος δίσκος διαμέτρου 19 εκ., που βρέθηκε στα καπούλια ενός αλόγου. Τα φθαρτά υλικά της ασπίδας (δέρμα, ξύλο) δε σώθηκαν. Η στικτή επιγραφή στο ομφάλιο (T. GAI SITA) μάλλον αναγράφει σε γενική κτητική το όνομα του ιδιοκτήτη της. Σύμφωνα και με άλλες πηγές, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για τον Θράκα Σιτά, ο οποίος έφερε ως τιμητικό προσωνύμιο το Τ(ιβέριος) Γάιος και υπήρξε στρατηγός της Θράκης το διάστημα 46-54 μ.Χ.
Σε μία από τις ταφές των αλόγων σώζονται τμήματα από την περίτεχνη φορβειά, με χιόσχημα και καρδιόσχημα προσαρτήματα, ενώ σε άλλες βρέθηκαν ένα σιδερένιο ξίφος, αιχμές δοράτων και αντικείμενα της ιπποσκευής.
Δίπλα σε μία ταφή εντοπίστηκε σιδερένιο επίσωτρο τροχού, διαμέτρου 1 μ., που μαρτυρεί την ύπαρξη ενός οχήματος, το οποίο, όμως, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. (Ενα άλλο τροχοφόρο όχημα, πολύ καλά διατηρημένο, με αναπαραστάσεις από άθλους του Ηρακλή βρέθηκε πέρυσι στο ίδιο σημείο).
Εξω από το νεκροταφείο εντοπίστηκε και ένα ακόμα κτίριο το οποίο, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αποτελούσε πυργόσχημη κατασκευή, που κτίστηκε ίσως για τη φύλαξη της νεκρόπολης, η οποία φιλοξενούσε εξέχοντα μέλη της τοπικής κοινωνίας μαζί με τα πολύτιμα αντικείμενά τους.
Σημαντική θέση
Η ανασκαφή στο Λιθοχώρι σχεδόν έχει ολοκληρωθεί, όσον αφορά τη ζώνη απαλλοτρίωσης της Εγνατίας. Με γνωμοδότηση του ΚΑΣ και απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, οι αρχαιότητες που καταλάμβαναν την κύρια αρτηρία της Εγνατίας επιχωματώθηκαν και ήδη από τον Αύγουστο του 2007 ο δρόμος έχει δοθεί στην κυκλοφορία.
Oπως επισημαίνουν οι υπεύθυνοι αρχαιολόγοι, πρόκειται για μια σημαντικότατη θέση η οποία έχει ανασκαφεί ελάχιστα. Η ΙΗ ΕΠΚΑ, εκτιμώντας τη σπουδαιότητα και μοναδικότητα των αρχαιοτήτων, έχει εισηγηθεί στο ΚΑΣ τη διατήρησή τους και τη δημιουργία ενός κλειστού επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου. Εφόσον η πρόταση υιοθετηθεί, οι υπεύθυνοι αρχαιολόγοι ευελπιστούν ότι αυτή θα αποτελούσε την αρχή μιας προσπάθειας για την έρευνα και ανάδειξη του τυχόν υπόλοιπου νεκροταφείου και του ίδιου του οικισμού.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Η ιστορία της Γης βρίσκεται χαραγμένη σε αρχέγονο σεληνιακό κρατήρα;
του Αντώνη Ροσσολάτου
πηγή: greekastronomy.gr

Στην αθέατη πλευρά της Σελήνης βρίσκεται ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος γνωστός κρατήρας του ηλιακού μας συστήματος, μια λεκάνη που ίσως αποτελέσει την ύστατη κληρονομιά του διαστημικού προγράμματος Απόλλων.
Πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Neil Armstrong και ο Buzz Aldrin πάτησαν με τις μπότες τους στο σεληνιακό χώμα, έστησαν την αμερικανική σημαία και ξέσκαψαν περίπου 22,5 κιλά βράχων από το έδαφος της λεγόμενης "Θάλασσας της Γαλήνης".
Αυτά τα δείγματα βράχων και χώματος ήταν ένα μικρό τμήμα των συνολικά 382 κιλών σεληνιακών υλικών που επέστρεψαν στα εργαστήρια της Γης στη διάρκεια των έξι επανδρωμένων αποστολών στη Σελήνη.
"Είναι γεγονός ότι το 98% της γνώσης μας για τον φυσικό μας δορυφόρο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο από αυτά τα δείγματα," αναφέρει ο Gary Lofgren της NASA, γεωλόγος του Johnson Space Center και υπεύθυνος της συλλογής των δειγμάτων.
Όμως, ειδική ομάδα επιστημόνων δηλώνει ότι για την πλήρη μελέτη της προέλευσης του δορυφόρου μας απαιτούνται ακόμα περισσότερα δείγματα από την κοιλάδα του νότιο πόλου της Σελήνης γνωστή ως "Λεκάνη Aitken". "Η ιστορία της Σελήνης σχετίζεται στενά με την ιστορία της Γης," δήλωσε ο Ronald Greeley του Πανεπιστημίου της Αριζόνας.
Περισσότερα δείγματα της ευρύτερης περιοχής του Aitken, περιοχής με τον αξιοσημείωτο κρατήρα διαμέτρου 2.500 χιλιομέτρων, θα μπορούσαν να διευκρινίσουν την εποχή και τη διάρκεια του ισχυρότατου βομβαρδισμού πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, ο οποίος σημάδεψε την αρχέγονη Γη και την νεοσχηματιζόμενη Σελήνη.
Πολλαπλά δείγματα εδάφους από τον παραπάνω κρατήρα που συλλέχθηκαν από τους αμερικανούς αστροναύτες εμφανίζουν σημάδια ρευστοποίησης από αρχέγονες συγκρούσεις ηλικίας 3,9 δισεκατομμυρίων ετών. Πετρώματα από τα βάθη του κρατήρα Aitken, που ίσως να έχουν διεισδύσει στον πυρήνα της Σελήνης κατά τη διάρκεια της πρόσκρουσης, ίσως αποκαλύψουν ακόμα πιο παλιές συγκρούσεις.
Πρέπει να αναφερθεί ότι οι κρατήρες διατηρούνται τέλεια πάνω στην γεωλογικά ανενεργή Σελήνη, σε αντίθεση με τη "ζωντανή" Γη πάνω στην οποία εκτελούνται πολλαπλές φυσικές διεργασίες, όπως την κίνηση των ηπειρωτικών πλακών, την ηφαιστειακή δραστηριότητα καθώς και τη διάβρωση του εδάφους. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τη γοργή εξάλειψη των κρατήρων πρόσκρουσης και αφανισμό των αποδεικτικών στοιχείων από τον ίδιο τον πλανήτη μας.
"Η Γη και η Σελήνη παρουσιάζουν το ίδιο ποσοστό πρόσκρουσης ξένων ουράνιων σωμάτων, όμως η Γη δεν έχει διατηρήσει κανένα σημάδι από αυτήν την περίοδο," είπε ο Paul Spudis, ερευνητής του Lunar and Planetary Institute στο Houston. "Ωστόσο, πιστεύουμε πως αυτή η εποχή σχετίζεται σχεδόν με την εμφάνιση της Ζωής. Και χωρίς αμφιβολία, το διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων παρά το πολιτικό του χαρακτήρα, επέφερε επανάσταση στη κατανόηση ολόκληρου του ηλιακού συστήματος. Η άφιξη του ανθρώπου στη Σελήνη απέδειξε την σπουδαιότητα των προσκρούσεων για τον σχηματισμό και την γένεση της ζωής στο ηλιακό μας σύστημα."
Η NASA και η ESA στοχεύουν σύντομα να επιστρέψουν στη Σελήνη με την αποστολή μη επανδρωμένων διαστημικών οχημάτων για την εξερεύνηση και την συλλογή πετρωμάτων από την περίφημη και πολυσυζητημένη λεκάνη Aitken. Τα αποτελέσματα αναμένονται με αγωνία.

ΟΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Από την μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος προσπάθησε να ανακαλύψει το μυστήριο της ύπαρξης. Μέσα απ' την έκπληξη που προκαλεί το σύμπαν και ο εσωτερικός του μικρόκοσμος, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει το κλειδί που εξηγεί το μυστήριο, να βρει το κέντρο όπου ενώνονται το άπειρο και το ιερό σημείο γνώσης.
Είτε μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, είτε μέσα στην ίδια την καρδιά του κέντρου του γαλαξία, ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να κατακτήσει και να ξεπεράσει τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου, της θέσης και της ροής, για να αποκαλύψει το μυστήριο του Όντος. Φιλοσοφίες, θρησκείες, εσωτερισμός, επιστήμες διάφορες έχουν εξερευνήσει τους δρόμους προς τα μέσα και προς τα έξω. Όμως, από παλιά, υπάρχει ένα κοινό σημείο που τουλάχιστον πλησιάζει, αν δεν είναι, την καρδιά του μυστηρίου: ο Αριθμός, παντού και πάντα ο αριθμός. Θρησκείες, φιλοσοφίες, επιστήμες, άνθρωποι και άστρα, κρύσταλλα και γαλαξίες, άτομα και ήλιοι βυθίζονται στον αριθμό.
Ο Πυθαγόρας, ο ιερέας των αριθμών στη Δύση, υπήρξε μόνο ο εκλαϊκευτής μιας αρχαίας σοφίας, που έκρυβε τα μυστικά της στους ναούς των αρχαίων πολιτισμών, των οποίων μόνο τα ίχνη γνωρίζουμε. Ας μην υποτιμούμε τίποτα. Όποιος υποτιμά, κλείνει την πόρτα στην γνώση. Ας αναζητούμε. Ακόμα και μέσα σ' έναν κόκκο άμμου κρύβονται ολόκληροι κόσμοι.
Υπάρχουν αναλογίες και μαθηματικές αρμονίες που ρυθμίζουν το σύμπαν, από το απειροστό ως το άπειρο, από τα ατομικά υποσωματίδια ως τους γαλαξίες. Αυτές οι αναλογικές σχέσεις, φτιαγμένες με μαθηματική ομορφιά, δεν μπορεί να είναι καρπός της τύχης αλλά, αντίθετα, μιας παγκόσμιας υπέρ-διάνοιας που λειτουργεί μέσα από τους αριθμούς.
Το σύμπαν δεν παίζει ζάρια, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει Κάτι σαν διάνοια που το έχει φτιάξει, που το έχει σκεφτεί με βάση μαθηματικές ιδέες, που ακόμα κι ο πιο ευφυής μαθηματικός δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Αυτόν τον συμπαντικό αρχιτέκτονα τον έλεγαν στα παλιά χρόνια θεό, πρώτη αιτία, πνεύμα του κόσμου κ.α. Αλλά, πέρα από τα διάφορα ονόματα, το βέβαιο είναι πως κάτι υπάρχει, που οργανώνει φοβερά έξυπνα και όμορφα την ύλη και δεν είναι ούτε η τύχη, ούτε η ίδια η ύλη, αλλά μια αόρατη διάνοια που βρίσκεται πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Είναι αόρατη, άυλη, δηλαδή πνευματική, αλλά τα ίχνη της φαίνονται, όταν έχει κανείς τα μάτια του ανοιχτά και ψάχνει με πραγματική εσωτερική ελευθερία. Ποια είναι αυτά τα ίχνη; Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Υπάρχουν δύο είδη μονάδων που επιτρέπουν να μετρήσει κανείς τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα: το ένα από αυτά τα δύο συστήματα είναι βασισμένο στον ηλεκτρισμό και το άλλο στον μαγνητισμό. Συνδέονται από τον αριθμό 3χ1010. Το 1857 ο φυσικός Κιρτσώφ κατάλαβε ότι αυτή η σχέση είναι ακριβώς η ταχύτητα του φωτός σε εκατοστά / δευτερόλεπτο. Έπρεπε να υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτήν την σύμπτωση. Ο Ρέμιαν είπε πως δεν μπορούσε να είναι τυχαίο.
Χρόνια αργότερα αυτή η ανακάλυψη, μαζί με τις έρευνες του Μάξγουελ, οδήγησαν τον Αϊνστάιν στον πασίγνωστο τύπο του Ε=Μc2, που έσπασε τους φραγμούς της σχετικής σκέψης για τον χρόνο και τον χώρο. Υπάρχει μια αρμονική σχέση μεταξύ της ταχύτητας του φωτός και του ηλεκτρομαγνητισμού. Η ενέργεια εμφανίζεται με διάφορες μορφές κι εκφράζεται μέσα από αναλογίες τέλεια οργανωμένες. Όπως είπε ο Πυθαγόρας εδώ και 2600 χρόνια, ο Θεός είναι Αριθμός… και ο Θεός δεν μας κοροϊδεύει.
Άλλη μια σύμπτωση ανακαλύφθηκε το 1885, όταν ο φυσικός Βάλμερ έδειξε ότι, τα μήκη κύματος των διάφορων εκπομπών φωτός από το άτομο υδρογόνου αντιστοιχούν με μια απλή αριθμητική σειρά. Αργότερα, ο Ν. Μπορ, ο Ντιράκ και ο Πάουλι έδωσαν την εξήγηση στη θεωρία των "κβάντα", όπου πάλι ήταν παρούσα στην ύλη μια "φυσική" διανοητική τάξη και αρμονία, που θα μπορούσε να την διαθέτει μόνο ένα υπέρ-έξυπνο Ον. Ο Πλάτωνας μας μίλησε για τα κανονικά στερεά, σαν κλειδιά της δομής του κόσμου.
Για τους αρχαίους φιλοσόφους, τα λεγόμενα "παιχνίδια του Διόνυσου", δηλαδή τα πλατωνικά στερεά, έκρυβαν τα μυστήρια της δημιουργίας. Και αυτό δεν είναι φαντασία γέρων τρελών. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο χαρακτηριστικός αριθμός των ιδιοτήτων του οκτάεδρου είναι 108, ο σημαντικός αριθμός του εικοσάεδρου είναι 1728. Αν προσθέσουμε τους δύο αυτούς αριθμούς, έχουμε το 1836. Τι είναι όμως το 1836; Είναι η σχέση μεταξύ της μάζας του πρωτονίου κι αυτής του ηλεκτρονίου! Δηλαδή, αυτή η σχέση μεταξύ του αρνητικού και του θετικού ηλεκτρισμού (ο αρνητικός εμφανίζεται σαν ηλεκτρόνιο και ο θετικός σαν πρωτόνιο) που είναι ένα από τα κλειδιά της δομής του σύμπαντος, βρίσκεται κρυμμένη στις αναλογίες των δύο αυτών πλατωνικών στερεών! Μήπως οι γεωμετρικές μορφές κρύβουν τα κλειδιά του μυστηρίου του σύμπαντος; Πού είναι, λοιπόν, οι άχρηστες φαντασίες των αρχαίων φιλοσόφων;
Ο δρ. Ιρβιν Γκουντ του πανεπιστημίου του Princeton των Η.Π.Α. έχει ανακαλύψει ότι οι αριθμοί, οι χαρακτηριστικοί των μαζών των υποσωματιδίων του ατόμου, ρυθμίζονται από μια απλή μαθηματική αναλογία. Οι αριθμοί δεν σχετίζονται στα τυφλά, η δομή της ύλης δεν είναι τυχαία… φαίνεται πως υπάρχει κάτι σαν αόρατο δάκτυλο που οργανώνει τα πάντα σύμφωνα με μαθηματικούς νόμους… μια διάνοια που εκφράζεται μέσα από ωραίες εξισώσεις, μια διάνοια που δεν είναι ανθρώπινη…
Άλλη μια τρομερή αναλογία που ίσως μεταδίδει την ουσία του μυστηρίου της φύσης και που αποκαλύπτει το μυστικό του παγκόσμιου Μαθηματικού, που είναι αυτό που λέμε "Θεό". Η σχέση ανάμεσα στην ηλεκτροστατική δύναμη που υπάρχει μεταξύ δύο ηλεκτρονίων και στην ελκτική δύναμη της βαρύτητας είναι ένα φυσικό μέτρο εξαιρετικής σημασίας. Είναι η μοναδική γνωστή σταθερά που ενώνει τον μακρόκοσμο με τον μικρόκοσμο. Η ηλεκτροστατική δύναμη είναι απωστική και είναι υπεύθυνη για τα φαινόμενα της χημείας και της βιολογίας, η δύναμη της βαρύτητας, της έλξης, λειτουργεί στον σχηματισμό των πλανητών, των άστρων και των γαλαξιών. Η σχέση μεταξύ τους είναι θεμελιώδης κι εκφράζεται σαν 4,14χ1042.
Αλλά, οι βασικότεροι αριθμοί που ρυθμίζουν τη φύση στη θεμελιώδη λειτουργία της, που είναι ο αριθμός "π" (εκφράζει τη σχέση ανάμεσα στη διάμετρο και την περιφέρεια του κύκλου), ο αριθμός e (βάση των νεπέριων λογάριθμων που ρυθμίζουν την εκθετική αύξηση των ζωντανών όντων) και ο αριθμός 137 (που χαρακτηρίζει τη σταθερά της λεπτότερης δομής της ύλης στη θεωρία των φωτεινών φασμάτων και είναι κλειδί αυτής της θεωρίας), σ' έναν ορισμένο συνδυασμό εκφράζουν την ίδια εκείνη αναλογία μεταξύ των δύο βασικών δυνάμεων της έλξης και του ηλεκτροστατισμού, δηλαδή 2137χπχe. Η πιθανότητα να οφείλεται στην τύχη αυτή η θαυμάσια μαθηματική αναλογία κοσμικής αρμονίας είναι μία στις 1042, δηλαδή σχεδόν μηδενική.
Ακόμα έχουμε τον νόμο του Μπόντε, ενός σοφού που, το 1747, "ανακάλυψε" μια απλή γεωμετρική πρόοδο που ρυθμίζει τις αποστάσεις των πλανητών από τον ήλιο. Έτσι εμφανίστηκε μια διανοητική σκοπιμότητα στην θέση των πλανητών, που δεν οφείλεται στην τύχη, αλλά σε μια μαθηματική αρμονία, προϊόν μιας κοσμικής διάνοιας. Αυτός ο νόμος του ηλιακού συστήματος, που δίνει τις αποστάσεις των πλανητών, σχηματίζεται με το να προσθέσει κανείς 4 σε κάθε όρο της σειράς 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192 … Εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστό ότι μεταξύ Άρη και Δία υπάρχει μια ζώνη αστεροειδών, σαν απομεινάρια έκρηξης κάποιου πρώην πλανήτη. Όμως στον τύπο του Μπόντε υπάρχει μια κενή θέση ακριβώς σ' αυτή την απόσταση, δηλαδή στον αριθμό της απόστασης όπου δεν αντιστοιχεί κανένας ορατός πλανήτης. Ας δούμε την πρόοδο:
· Ερμής ………………….. 4 + 0 = 4· Αφροδίτη ……………… 4 + 3 = 7· Γη ……………………... 4 + 6 = 10· Άρης …………………...4 + 12= 16· ; (ζώνη αστεροειδών) 4 + 24= 28· Δίας ……………………4 + 48= 52· Κρόνος ………………..4 + 96=100· Ουρανός ………………4+192=196
Παίρνοντας την απόσταση Γης - Ήλιου σαν μονάδα (διαιρώντας τα ποσά δια δέκα η Γη γίνεται μονάδα, 10:10=1), δηλαδή μία μονάδα = 149χ106 km, βγαίνουν εύκολα οι άλλες αποστάσεις, πολλαπλασιάζοντας αυτήν σε χιλιόμετρα, επί την αναλογική στη σειρά της προόδου.
Για τους πλανήτες που βρίσκονται πέρα από τον Ουρανό δεν ισχύει ο νόμος, κάτι που δείχνει ότι από λειτουργικής άποψης δεν είναι όπως οι άλλοι πλανήτες, όπως έλεγαν οι αρχαίοι εσωτεριστές και αστρολόγοι-αλχημιστές που δεν έβαζαν τέτοιους πλανήτες στους υπολογισμούς τους, παρ' όλο που είχαν γνώριζαν την ύπαρξή τους, όπως φαίνεται σε αρχαίες αιγυπτιακές, σουμεριακές, αμερικάνικες κ.α. γραφές.
Πιο θαυμαστό ακόμα είναι ότι, αν συνεχίσουμε την πρόοδο με αρνητικούς αριθμούς, δηλαδή κάνουμε τον υπολογισμό 4+(-3), τότε βγαίνει η απόσταση που υπάρχει από τον ήλιο ως τον πρόσφατα ανακαλυμμένο μαθηματικά πλανήτη, που βρίσκεται πριν από τον Ερμή.
Μέσα απ' όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι, υπάρχει πράγματι κάτι σαν κοσμική διάνοια που ρυθμίζει και οργανώνει τα πάντα. Και πραγματικά μπορούμε να πούμε, μαζί με τους αρχαίους εσωτεριστές φιλοσόφους, ότι το σύμπαν είναι η σκέψη μιας υπέρ-διάνοιας που λέγεται "Θεός".
Κάποτε ρώτησαν την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ γιατί δεν πίστευε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε τυχαία και όχι από μια θεία διάνοια. Κι εκείνη απάντησε ότι θα το πίστευε αν της έδειχναν ότι, πετώντας στον αέρα διάφορα κομμάτια από μέταλλο, ξύλο κλπ. θα πέσουν σχηματίζοντας ένα μουσικό όργανο που θα παίζει μουσική του Μπαχ, χωρίς κανείς και τίποτα να έχει επέμβει κατά την πτώση τους.
Και πράγματι, βλέποντας το σύμπαν, όπου όλα τα πράγματα βρίσκονται σε τόσο θαυμαστή αρμονία και όπου υπάρχουν τόσο θαυμάσιες και υπέρ-έξυπνες μαθηματικές σχέσεις και αναλογίες, δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς πως δεν υπάρχει Κάτι ή Κάποιος που τα έχει φτιάξει, μια Ενέργεια, ένας Λόγος που λειτουργεί μέσα από Ιδέες, Αρχέτυπα και Σκέψεις ακόμα πιο υψηλές από αυτές που ο άνθρωπος έχει αναπτύξει. Και οι ιδέες, μαθηματικές και αρμονικές Ιδέες που εκφράζουν μια παγκόσμια Ομορφιά, εκδηλώνονται στη Δημιουργία και στον τρόπο κατασκευής του δικού μας σύμπαντος. Κι αν δεν υπήρχε ο κόσμος, αυτές οι ιδέες θα υπήρχαν, οι μαθηματικοί λόγοι της ομορφιάς, αφού υπήρχαν πριν από αυτόν. Όπως υπήρχε ο νόμος της βαρύτητας πριν τον συλλάβει μαθηματικά ο άνθρωπος, όπως υπάρχει η ιδέα του αγγείου πριν φτιαχτεί από τον αγγειοπλάστη, έτσι υπήρξε και η Ιδέα, η Σκέψη του σύμπαντος, πριν φτιαχτεί υλικά. Στην ύλη έχουμε τα ίχνη, τα αποτελέσματα της δράσης της Παγκόσμιας Διάνοιας.
Όμως ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται μόνο με ίχνη, θέλει τις ίδιες τις Ιδέες απελευθερωμένες από ύλη, θέλει την Αλήθεια γυμνή, θέλει το κλειδί του μυστηρίου της ύπαρξης… θέλει να πιει το Νερό της αιωνιότητας. Και η πηγή του βρίσκεται στον Αριθμό, που είναι τα ενδύματα που καλύπτουν τον Θεό.
πηγη:www.esoterica.gr

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...

Είναι γνωστό ότι οι Θρnσκείες πάμπολες φορές χρησιμοποιήΘηκαν και χρnσιμοποιούνται ακόμη ως μέσα για την επίτευξn συγκεκριμένων σκοπών όπως κι αν ονομάζονται αυτοί οι σκοποί. εΘνικοί ,κοινωνικοί, οικονομικοί. πολιτικοί. Το σίγουρο πάντως είναι όσον αφορά τους αιώνες στους οποίους θα αναφερΘούμε oτι η χριστιανική Θρnσκεία υπήρξε όπλο στα χέρια ανΘελλήνων . Φυσικά εις τιςτάξεις αυτών των ανΘελλήνων,περίοπn Θέσn κατέχουν οι αιώνιοι εχθροί μας, οι εβραίοι εν αγνοία τις περισσότερες φορές και των ιδίων των χριστιανών , οι οποίοι τυφλωμένοι από το μίσος και την αμάΘειά τους δεν είχαν καταλάβει ότι πρόσφεραν υπηρεσία υψίστnς οπουδαιότητος σε αυτούς. Πριν αρχίσουμε την παράΘεση όλων αυτών των καίριων για τον Ελληνισμό πληγμάτων , Θα πρέπει νο σταΘούμε σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός που δεν είναι καΘόλου γνωστό και που εν τούτοις δημιούργησε τις συνΘήκες πάνω στις οποίες εστηρίχΘησαν οι χριστιανοί για την εξάντωση του Ελληνισμού.
Προκειται για την εξάμηνn τρομακτική επιδnμία του 166 μΧ - μια δεκαετία περίπου πριν την γνωστή περιήγησn του Παυσανία που στην Ελλαδα Βρίσκει ουσιαστικα μια nμιέρnμn χώρα - και για τον άγριο λοιμό που την ακολούΘnσε που από κοινού σάρωσαν κυριολεκτικά την Ρωμαίκή αυτοκρατορία, θανατωνοντας τεράστιους πλnΘυσμούς στην πλειοψηφία τους κατοίκους πόλεων και ανάμεσα τους την αφρόκρεμα της διανοήσεως της εποχής.
Ετσι αυτή η μεγάλn επιδnμία μεσα σε 6 μήνες έδωσε το τελικό κτύπnμα στα προικοισμένα μυαλά και ταλέντα. σε όλη την διανόηση της αυτοκρατορίας. Μία παράδοσn χιλιετιών διακόπnκε απότομα . Μέσα σε εκεινον τον αποκεφαλισμένο διανοnτικά και όχι κοινωνικά οικονομικά , η nΘικα χρεωκοπnμένο κόσμο , είναι που στα επομενα χρόνια συνέβn η μεΘοδική κατάλnψn όλων των δυναμικώνστοιχείων εξουσίας και κατεστnμένου της αυτοκρατορίας από τον πολιτικό βραχίονα της χριστιανικής Θρησκείας.
Και εκεί έγινε η τραγικη μεταστροφή που σύντομα θα σnματοδοτούσε την καΘολική επίΘεσn ενάντια στο μόνο κομμάτι του Αρχαίου κόσμου που δεν ήταν ακίνnτο η νεκρό , εναντια στον Ελληνισμό
Ξεκινούμε λοιπόν με τον "Μεγα" Κωνσταντίνο. Αυτός ξεκινά μια συστηματική λαφυραγώγηση των ιερών και ναών των Ελλήνων . Ετσι πολλά φnμισμένα έργα τέχνnς πήραν το δρόμο για την καταστροφή για τα χυτήρια. Στnν συνέχεια ο Κωνσταντίνος Θέλοντας να επισημοποιήσει ακόμn περισσότερο τις ενέργειές του , προχώρnσε στον διορισμό δύο επιτρόπων που αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η δήμευση όλων των χρυσών αντικειμένων των ναών καΘώς επίσης και η δήμευσις των κτnμάτων τους. Προαιώνιες Ελλnνικές περιοχές αφειλληνίστηκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα. Θέλοντας να μετρατρέψει τον ΑΘω - με προτροπή της Θεομανούc μητερος του – σε μοναστικό κέντρο, κήρυξε σκληρό διωγμό εναντίον όλων των Ελλήνων της χερσονήσου την οποία ουσιαστικά εκκένωσε κι έφερε μετα ξένους εκχριστιανισμένους πλnΘυσμούς για να ποοετοιμαστεί η μετατροπή αυτής της περιοχής Αpτεμιδικής λατρείας σε εν κράτει κράτος του αντρικού μοναχισμού . Τα Ελληνικά ιερά εκΘεμελιώΘηκαν , το πανάοχαιον "ΑΘώον" δηλ. ο Βωμος και το μεγαλειώδες άγαλμα του ΑΘώου Διός γκρεμίστnκε και η χερσόνnσος κατέλnξε από μυnτικό - λατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσης και της αγνότnτος Αρτέμιδος και εν μέρει άβατο για τους άνδρες σε "περιβόλι της Παναγίας" και άβατο για τις νυναίκες.
Εκτός όμως από τις παραπάνω ενέργειές του , ο Κωνσταντίνος φάνηκε και πολύ παραπάνω από ασεβής προς , τα Ελληνικα ιερά , τα οποία καταλεηλάτησε για να διακοσμήσει την πόλη του. Εκλεψε αγάλματα κι αφιερώματα , από τους Δελφούς , απήγαγε το λατρευτικό άγαλμα του ΠύΘιου Απόλλωνος και τον πολυΘρύλητο τρίποδα της ΠυΘίας και τα μετέφερε ως τρόπαια στην "Νεα Ρώμη" . Επίσης έκλεψε το λατρευτικό άγαλμα από το Ιερόν του Απόλλωνας στο Ιλιον (Τροία) για να το διαμορφώσει σε . . . απεικόνιση του εαυτού του ως "Βασιλεύς Θεός Ηλιος και Ανίκητος" . Γίνεται λόγος για συνολικά 427 κλεμμένα Ελληνικά αγάλματα Θεών και Ηρώων , μαζεμένα στην αρχική εκκλησία της Αγίας Σοφίας που αργότερα Θα τα εξαφανίσει ο μέγας "ειδωλομάχος" Γιουτπράδα ( Ιουστινιανός).
Ο διάδοχός του Κωστάντιος (337-361) Θα απαγορεύσει ρητά "επί ποινή Θανάτου" "πάσα τοις ειδωλος Θυσία" . Για πρώτη φορά έΘεσε εκτός νόμου το "ελληνιζειν" και την , παραδοσιακή μαντική. Το έτος 341μ.Χ. και αρκετά αργότερα διέταξε το σφράγισμα των Ελληνικών ιερών η την βεβήλωσή τους με την παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες.Παράλληλα απαγόρευσε "επί ποινή Θανάτου" τις Θυσίες και την λατρεία των αγαλμάτων , με τα έδικτα του 353 , 354 και 356. Την ίδια εποχή πρέπει να γενικεύεται η λεηλασία των ιερών της υπαίΘρου, από χριστιανούς ασβεστοπαραγωγούς - στα ασβεστοκάμινά τους μετέτραπαν τα μαρμάρινα αγάλματα και οικοδομήματα σε . . . ασβέστη! Τις κακουργίες των οποίων, προσπάΘησε να διορΘώσει αργότερα με αποκαταστάσεις στα λίγα χρόνια της Βασιλείας του, ο Ιουλιανός ο λεγόμενος και "παραβάτης" .
Δεν Θα επεκταΘούμε εδώ περισσότερο εις το έργο του Μεγάλου αυτού πραγματικού Ελληνος Αυτοκράτορος .Θα σταΘούμε μόνο στις συνΘήκες του Θανάτου του.
Την άνοιξη του 363 μ.Χ. ο Ιουλιανός έλαβε μέρος την εκατρατεία εναντίον των Περσών. Στην μάχη μπροστά στην πρωτεύουσα των Περσών Κτησιφώντα και ενώ ο Στρατηλάτης - Αυτοκράτωρ είχε ήδη κατανικήσει του Πέρσες και τους ΠάρΘους , ένα δολοφονικό χέρι του έριξε ένα ακόντιο από πίσω, στα πλευρά.
Ο Λιβάνιος στον επιτάφιό του μας πληροφορεί, ότι κανένας Πέρσης πολεμιστής , δεν πήγε στον Βασιλέα Σαπώρ για να παραλάβει την αμοιβή , που αυτός είχε υποσχεΘεί σε όποιον εσκότωνε τον Μεγάλο αυτόν Αυτοκράτωρ.
Ο Σωζόμενος αργότερα μας πληροφορεί – αφού προηγουμένως επαινεί τον δολοφόνο , που για την αγάπη του Θεού και της Θρησκείας έκανε μια τέτοια γενναία πράξη - ότι ο δολοφόνος ήταν άνΘρωπος , που αρνήθηκε την τιμή των θεών της υφηλίου" και συγκεκριμενοποιεί πιο κάτω ότι ήταν εξομώτης εβραίος . Ηταν 26 Ιουνίου του 363 μ .Χ
.Δεκαοχτώ έτη αργότερα και συγκεκριμένα το 381 μ.Χ., με νέο νόμο ορίζεται ότι οι Χριστιανοί, που Θα επέστρεφαν στην Ελληνική Θρησκεία, Θα ετιμωρούντο με στέρηση των πολιτικών δικαιωμά των τους.
392 μ.Χ. Νέος νόμος από τον Θεοδόσιο τον Α. Με αυτόν κηρύσσεται και πάλι εκτός νόμου η Ελληνική Θρησκεία. Απαγορεύεται η λατρεία των οικογενειακών και οικιακών Θεοτήτων , όπως και η μαντεία από τα σπλάχνα των Θυσιαζόμενων ζώων .Ετσι ορίζεται ότι για κάΘε σπίτι στο οποίο Θα εκαίετο Θυμίαμα Θα επεβάλετο η δήμευσις του . Ομως δεν φτάνει μόνον αυτό . Ακομα και η παρακολούΘησις από τρίτους μιας Θυσίας ετιμωρείτο καΘώς επίσης και το να κοι τάζει κάποιος και μόνον τα Ελληνικά αγάλματα επέφερε βαριά τιμωρία. Στα 394 μ.Χ. και πάλι ο Θεοδόσιος , καταργεί με νόμο τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απαγορεύτηκε με βαρειές χρηματικές ποινές κι αργότερα με την ποινή του Θανάτου η Ελληνική Θρησκεία, η εισοδος στους ναούς, οι Θυσίες, η οποιαδήποτε πράξις λατρείας σύμφωνη με το Ελληνικόν πνεύμα.
Η εφαρμογή των νόμων αυτών , έγινε με σκληρό και απεχΘή τρόπο. Οι ίδιοι οι ιερείς πρωτοστατούσαν στο γκρέμισμα ναών , στις δολοφονίες Ελλήνων και εν τέλει στο διασυρμό του τρόπου ζωής του Ελληνισμού. Ο Λιβάνιος μέσα από τον περίφημο λόγο του "Περί Ιερών" προσπαΘούσε να συγκινήσει την σκληρή ψυχή του Θεοδόσιου . Ομως ο κύβος είχε ριφΘεί. Ο Ελληνισμός είχε ξεκινήσει πλέον για τα καλά την πορεία του μαρτυρίου του. Ενα πλήΘος ναών γκρεμίζεται εκ βάΘρων σε όλη την αυτοκρατορική επικράτεια. Χώροι απόδοσης σεβασμού προς το Θείο μετατρέπονται σε χαρτοπαικτεία, πορνεία, αποΘήκες. Σε ολόκληρη την επικράτεια χιλιάδες ναοί γκρεμίζονται. Υπάρχουν αναφορές για κατεστραμενους ναούς που φτάνουν τον απίστευτο αριΘμό των εκατό χιλιάδων . Ο αριΘμός αυτός αναφέρεται με κάΘε επιφύλαξη.
Μόνον στην κυρίως Ελλάδα, φαίνεται να υπήρξε μια μικρότερης ευτυχώς εκτάσεως καταστροφή, λόγω του ισχυρού ΕΘνικού φρονήματος των Ελλήνων που στους οδήγησε και σε αντίσταση κατά της ισχυρής Βυζαντινής εξουσίας.
Το τίμημα όμως δυστυχώς ήταν πολύ μεγάλο . Δεκέμβριος του 390 μ.Χ. ο ΓότΘος στρατηγός ΒοΘέριχος, αρχηγός της Βυζαντινής φρουράς της Θεσ/νίκης προσπαΘεί να επιβάλλει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Αποτέλεσμα η εξέγερσις του λαού που προσπαΘούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την εΘνική και Θρησκευτική του ταυτότητα. Η Γ οτΘική φρουρά στην αρχή αιφνιδιάζεται και πολλοί στρατιώτες και αξιωματικοί σκοτώνονται. Oταν ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν , με δολιότητα, τάχα για να εξευμενίσει τα πνεύματα, καλεί τον λαό της πόλεως στον ιππόδρομο για να παρακολουΘήσουν δήΘεν ιπποδρομία. Εκεί σε 3 μόνον ώρες κατασφάζει με την βοήΘεια των ΓότΘων πάνω από 7,000 Ελληνες (κατ' αλλους 15000) που δεν ήΘελαν να βαφτιστούν . Βέβαια η εκκλησία καταδίκασε τον Θεοδόσιο για την γενοκτονία αυτήν προκειμένου να προλάβει μια νέα γενικειμένη εξέγερση στις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Τον τιμώρησε να μην μπορεί να εισέλΘει στην εκκλησία για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και να μετανοήσει για την πράξη του. Ενδιαφέρουσα είναι η Θέση που κράτησε ο Θεοδόσιος απέναντι στην εβραίκή Θρησκεία. Το 393 μ.Χ. ορίζει ότι η εβραίκή Θρησκεία είναι ανεκτή και ότι δεν επιτρέπεται η καταστροφή των ιουδαίκών συναγωγών από τους χριστιανούς.Επί της βασιλείας του διαδόχου του Θεοδόσιου , Αρκάδιου , συνεχίζεται το έργο του προκατόχου του. Ο Αρκάδιος ήτο ανήλικος και ο επίτροπος του ήτο ο εβραίος Ρουφίνος.
Μάλιστα έγινε προσπάΘεια τότε να στεφΘεί αυτοκράτειρα η εβραία κόρη του Ρουφίνου η οποία προσπάΘεια όμως απέτυχε. Επί Αρκαδίου λοιπόν συμβαίνει και η μεγάλη επιδρομή του Αλαρίχου εναντίον της Ελλάδος.Το 395 μ.Χ. ο Αλάριχος αρχηγός των ήδη εκχριστιανισμένων (γύρω στο 380 από μοναχούς οπαδούς του αρειανισμού) Γ ότΘων τους οποίους ο ανΘέλλην Θεοδόσιος είχε εγκαταστήσει σαν "φοιδράτους" (συμμάχους) του στην Μοισία και την Θράκη , κινείται με απειλητικές διαΘέσεις προς την Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας πλούτη και δόξα.Ο Ρουφίνος που όπως είπαμε πιο πάνω ήταν συμβουλάτωρ του Αυτοκράτορος Αρκαδίου, επίσης Ισπανού , όπως και ο Θεοδόσιος ο Α , για να γλιτώσει την πρωτεύουσα , αλλά και για να κάνει αντιπερισπασμό στις βλέψεις του Βάνδαλου στρατηγού της Β. Αυτοκρατορίας Στηλίχωνος, στρέφει τον Αλάριχο προς την Ελλάδα, μηνύοντας,τον ότι τα "ειδωλολατρικά" ιερά της κρύβουν αμύΘητα πλούτη.
ΑκολουΘούμενος από στίφη φανατικών μοναχών ο στρατός του Αλάριχου, σφάζει και σκλαβώνει - "τους μεν άνδρας ηβηδόν αποσφάτων , παίδας δε και γυναίκας αγεληδόν συνεπαγόμενος" - καταστρέφει, λεηλατεί, πυρπολεί και ερημώνει μια τελείωτη σειρά από πόλεις και οικισμούς, στο πέρασμά του προς την ανοχύρωτη νότια Ελλάδα μέσα από την Μακεδονία - όπου προξενεί τρομερές καταστροφές στο Δίον - και τη Θεσσαλία. Ταυτόχρονα με την επιδρομή του Αλάριχου ο Αρκάδιος διατάζει, όχι απλώς την καταστροφή, αλλά την ισοπέδωση ("ες έδαφος φέρειν") όλων των Ελληνικών ναών επιβάλλοντας.στην συνέχεια το υλικότους να χρησιμοποιηΘεί για την κατασκευή άλλων οικοδομημά των , έτσι ώστε να χαΘούν παντελώς τα ίχνη τους.
Ο Αλάριχος εν τω μεταξύ έφτασε το 396 στις Θερμοπύλες. Λίγο πριν φτάσει και εδώ είναι το αποκαλυπτικό γεγονός της συμμαχίας αυτής - ανήγγειλε την άφιξη στον ανΘύπατο Αντίοχο και τον αρχηγό της φρουράς των Θερμοπυλών Γ ερούσιο , ζητώντας να αφήσουν ελεύΘερα την δίοδό τou στην,υπόλοιπη Ελλάδα,πράγμα που αυτοί έκαναν: Ετσι οι βαρβαρόι'- με την .συνοδεία πάντα των μοναχών - πλημμυρίζουν Φωκίδα, Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική λεηλατούντες και κατασφάζοντες Ελληνες άνδρες γυναίκες και παιδιά αδιακρίτως. Στην Αττική ισοπεδώνουν το ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα Θανατώνοντας πιστούς και ιερείς που βρισκόταν εκεί. Τότε ΘανατώΘηκε και ο τελευταίος ιεροφάντης Ιλάριος, καΘώς επίσης και ο τελευταίος Λαδούχος ο ΑΘηναίος Λυκομήδης , οι οποίοι αφού βασανίστηκαν φρικτώς κάηκαν ζωντανοί.
Εδώ να ανοίξουμε μία παρένΘεση και να πούμε ότι ο τελευταίος Ελευσίνιος ιεροφάντης ήταν ο Νεστόριος , που καταγόταν από το πανάρχαιο γένος των Ευμολπίδων το οποίο για 2 περίπου χιλιετίες, διετήρησε το προνόμιο της πρωΘιερουργίας στα Μυστήρια.
Μια ημέρα του 380 μ.Χ .ο χριστιανικός όχλος επετέΘη στο ιερό της Ελευσίνος, βεβήλωσε ιερά σύμβολα και χώρους, κακοποίησε τους ΕΘνικούς και απείλησε με λυντσάρισμα τους σεβάσμιους γέροντες Νεστόριο και Πρίσκο.
Ο 95 ετών Νεστόριος γεμάτος αγανάκτηση γι' αυτόν τον εξευτελισμό ανακοίνωσε το οριστικό τέλος των Ελευσινίων μυστηρίων . καταγγέλοντας παράλληλα και την απαρχή της απέραντης νύχτας για την ανθρωπότητα. Ετσι για μεγάλο χρονικό διάστημα τα Ελευσίνια μυστήρια εσίγησαν όμως οι Ελληνες ΕΘνικοί, ανεβίωσαν τον Θεσμό τους, την τέλεση του οποίου ανέλαβαν ιερείς από τις Θεσπιές με το ΑΘηναικο γένος των Λυκομιδών που διατηρούσε το κληρονομικό προνόμιο της διαδουχίας.
Μετά την καταστροφή των Ελευσινίων ιερών ο Αλάριχος κατευΘύνεται προς την ΑΘήνα. Εκεί ενώ πολιορκούσε τα τείχη της είδε - σύμφωνα με τον ιστορικό Ζώσιμο - την ΑΘηνά Πρόμαχο και τον ήρωα της τροίας Αχιλλέα να στέκονται μπροστά στα τείχη. Η έκπληξη και ο φόβος που προκάλεσε αυτή εμφάνιση στον Αλάριχο ήταν τόσο μεγάλη, που είχε ως αποτέλεσμα να υποχωρήοει τρομαγμένος. Στην συνέχεια οι Γ ότΘοι εισέβαλαν στην Πελοπόννησο , όπου συνεχίζουν το "Θεάρεστο" έργο τους. Οι Βυζαντινοί τηρούσαν στάση Θεατή. Πρώτα καταστρέφονται η Κόρινθος, μετά το Αργος και τελευταία η Σπάρτη , πόλεις άλλοτε ξακουστές, μα τώρα αποδυναμωμένες χωρίς προνόμια και στρατό καταδικασμένες στην καταστροφή και τον όλεΘρο .Η ηρωίκή αντίσταση των Ελλήνων κατοίκων της Σ πάρτης δεν είχε άλλο αποτέλεσμα, παρά τον ένδοξο Θανατό τους .
Στη συνέχεια αυτός ο συμφερτός των αμαΘών και τυφλωμένων από το μίσος ισοπεδώνει τον ναό του Διός στην Νεμέα, τα Αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας , και τα περίλαμπρα ιερά της Ολυμπίας. Και οι καταστροφές Θα συνεχιζόταν εάν οι προσωπικές φιλοδοξίες του στρατηγού Στηλιχώνος , δεν τον έκαναν να παρακούσει τις εντολές του Αρκαδίου και να αποβιβαστεί στο Λέσαιο της ΚορίνΘου, όπου με μικρές σχετικά δυνάμεις μπόρεσε να κατατροπώσει τον Αλάριχο και να αποκόψει την υποχώρηση του δια μέσου της Κεντρικής Ελλάδος , αποδεικνύοντας βέβαια πόσο εύκολη Θα ήταν η εξαρχής αποφυγή αυτής της βαρβαρικής εισβολής αν ήΘελαν κάποιοι.
Ο Αλάριχος τότε αναγκάστηκε να στραφεί προς τα Βόρεια και έφτασε στην Ηπειρο δια μέσου της Πίνδου, όπου στην περιοχή των Αγράφων , υπέστη τεράστιες απώλειες από την αντάρτικη δράση των ορεσίβιων Ελλήνων .Κι όμως Ο Αρκάδιος δεν ντράπηκε να τιμήσει τον άνΘρωπο που λεηλάτησε τις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Ετσι το 398 μ.Χ. του έδωσε τον τίτλο του "Στρατηγού του Ιλλυρικού Θέματος" .
Οταν το 408 μ.Χ. ανεβαίνει στον Θρόνο ο Θεοδόσιος ο Β' πολλοί Ελληνες πίστεψαν ότι θα περιόριζε αν όχι Θα σταματούσε τους διωγμούς αλλά η συνέχεια δεν τους δικαίωσε καΘόλου. Αποτέλεσμα της ανΘελληνικής πολιτικής και αυτού του Αυτοκράτορα ήταν η κατάργηση στην ΑΘήνα του Αρείου Πάγου, του Θεσμού των ΘεσμοΘετών και των υπολοίπων Ελληνικών 6ικαστηρίων. Στην Σπάρτη ομοίως καταργηΘήκαν όλοι οι πολιτειακοί Θεσμοί . Οι ναοί εξακολουΘούν να καταστρέφονται και το 429 με νέο διάταγμα ορίζεται ότι μπορούν να μετατρέπονται και σε χριστιανικές εκκλησίες.
Απαγογεύεται και πάλι η τέλεσις ιεροτελεστιών και εορτών , και με εμπρησμό καταστρέφεται ολοσχερώς ο Ναός του Διός στην Ολυμπία. Νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων ολοκληρώνουν το έργο του του αφελληνισμού της αυτοκρατορίας. Τραγικό Θύμα αυτών των διωγμών και η φιλόσοφος Υπατία, το 415 στην Αλεξάνδρεια, η οποία αφού συνελήφΘη στους δρόμους της πόλεως, από σωματοφύλακες του Πατριάρχου (Παραβολάνους) σύρθηκε δια της βίας μέσα σε ένα ναό , όπου αφού την γύμνωσαν και την κατακρεούργησαν , πέταξαν τα κομμάτια τω σώματός της,άλλα στην ψωτιά και άλλα στα σκυλιά.
Επί του Λέοντος του Α ( 457 - 474) νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων. Επί της Βασιλείας του Ζήνωνος, που ανέβηκε στον Αυτοκρα τορικό θρόνο το 474, έχουμε την επάνασταση του Λεόντιου ο οποίος μαζί με τον Ιλλο, αρχηγό του στρατού και τον Πομπιρέπιο , ΑΘηναίο φιλόσοφο, επιδιώκει την ανατροπή της χριστιανικής Θρησκείας και την επαναφορά των πατρίων Θεών .Αυτή η επανάσταση αποδεικνύει ότι το ηΘικό του Ελληνικού λαού, παρά τους συνεχείς διωγμούς , δεν έλεγε να ενδώσει στις απειλές και στις διώξεις. Δυστυχώς η έκβαση αυτής της επαναστάσεως ήταν ατυχής. Το 488 μ.Χ. 4 χρόνια μετά την έναρξη της έχουμε την Θανάτωση και των τελευταίων από τους υποκινητές της. Μετά τον Ιουστίνο (518 - 527) ο οποίος καταργεί το 521 τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αντιοχείας οι οποίοι γινόταν , σε ένα καθεστώς ενδείας και ημιπαρανομίας, την σκυτάλη αναλαμβάνει ο Γιουτπράδα επί το Ελληνιστί Ιουστινιανός (527 - 565) ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες του Ελληνισμού.Επί της βασιλείας του συμβαίνει και η περίφημος "στάσις του Νίκα" που τόσο έχουν παραποιηΘεί τα πραγματικά αίτια που την προξένησαν . Οι πράσινοι και οι Βενετοί αποτελούσαν τις δύο σηματικότερες ιπποδρομιακές φατριές την Κωνσταντινουπόλεως Η τρίτη ήταν οι Ρούσσοι. Ο Ιουστινιανός είχε ταχΘεί εξ αρχής κατά των πρασίνων.
Οι πράσινοι λοιπόν είχαν ταχΘεί κατά του χριστιανισμού και επιζητούσαν μια λογικότερη και ελληνιζουσα Θρησκεία, ταυτόχρονα με την εξάλειψη των σκληρων μέτρων και το σταμάτημα των διωγμών του Ιουστινιανού κατά των Ελλήνων. Ορισαν αρχηγό τους , τον Υπάτιο ανηψιό του Αναστάσιου και αφού πήραν με το μέρος τους και τους Βενετούς απελευΘέρωσαν τους κρατούμενους που είχαν στις φυλακές και εν συνεχεία τις πυρπόλησαν. Υστερα έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Και οι επιτυχίες θα συνεχίζονταν , εάν τελικά τα τεράστια λάΘη στρατηγικής των επαναστατών , δεν οδηγούσαν τον Ιουστινιανό από την , ταπεινωτική πανωλεθρία στην ανέλπιστη νίκη και σωστηρία αυτού , και του δόγματος που πρέσβευε.
Καταστολή της εξέργερσης, εκτέλεση του Υπάτιου και του αδελφού του, γενικές σφαγές και νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων από του Βυζαντινούς και τους βάρβαρους συμβούλους.
Σαράντα χιλιάδες νεκροί αρχικά , κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών , γκρέμισμα ναν . Η μάχη που Θα μπορούσε να είχε σημάνει την αναγέννηση του Ελληνισμού είχε χαΘεί.
Τα αποτελέσματα. Ανανέωσις όλων των νόμων κατά των Ελλήνων , με την προσεπιβολή της ποινής του Θανάτου. Αφαίρεση των κτημάτων των Ελλήνων και των Ελληνικών ναών υπέρ της χριστια νικής Θρησκείας και του δημοσίου ταμείου.
Το 529 κατάργηση της φιλοσοφικής σχολής των ΑΘηνών .
Ακόμα απηγόρευσαν στους διδασκάλους και το δικαίωμα να διδάσκουν . " Απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία αυτοί που πάσχουν από την ιερόσυλη τρέλλα των Ελλήνων" (Ιουστινιανός κώδιξ 1, 11 , 10). Ο όρος Ελλην παίρνει τώρα καΘαρά, τον χαρακτηρισμό του "ανόσιου" και του "μυσαρού. Ακόμη τους κατήργησαν τα πολιτικά δικαιώματα και αργότερα τους απηγόρευσαν και να στρατεύονται. Ετσι ούτε συμμετοχή στα κοινά ούτε μεταβίβαση της περιουσίας τους.
Το 546 στην Κωνσταντινούπολη φυλακίστηκαν , βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν , γραμματικοί, ρήτορες , νομικοί και γιατροί με την κατηγορία ότι ήσαν Ελληνες. Το 562 νέος διωγμός και όπως λέει ο Μαλαλάς "Στην πρωτεύουσα συλλαμβάνουνε Ελληνες και αφού τους γυρίζουμε σε κοινή Θέα (διαπόμπευση) κάψανε στο Κυνήγιο τα βιβλία τους , τα αγάλματα και τις εικόνες των ελεεινών Θεών τους".
Στα 640 μ.Χ. έλαβε χώρα ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον του Ελληνισμού. Η πυρπόλησις τηις ΒιβλιοΘήκης της Αλεξάνδρειας. Στην περίφημη βιβλιοθήκη της, ήταν συγκεντρωμένη ολόκληρη η Ελληνική σκέψις.Οταν οι Αραβες κατέκτησαν την πόλη, γενόμενοι δεκτοί ως ελευΘερωταί από την εβραίκή παροικία, οι επικεφαλείς της προέτρεψαν τον αγράμματο άραβα στρατηγό να κάψει την βιβλιθήκη με το αναπάντητο σόφισμα "αν τα βιβλία αυτά είναι σύμφωνα με το Κοράνι είναι άχρηστα. Αν είναι αντίΘετα τότε είναι επιζήμια".Εκεί μέσα χάΘηκαν σχεδόν τα 8/10 της Ελληνικής σκέψεως. Γλύτωσαν μόνο , όσα είχαν κατά καιρούς αντιγραφεί και ίσως αλλοιωΘεί.
Οι εβραίοι εκτός από το πνευματικό έγκλημα οργάνωσαν και την γενοκτονία του Ελληνισμού της Αλεξάνδρειας. Με ραδιουγρίες και των δύο ηγετών της εβραίκής παροικίας του Βενιαμίν και του Μουσάχα, οι άραβες εππείσΘηκαν και εξολόΘρευσαν με σφαγή τους Ελληνες της φημισμένης πόλεως.
Και φτάνουμε έτσι στο 692 μ.Χ. και στην περίφημη "Πένθεκτη σύνοδο" η οποία καταδίκασε τον εορτασμό των Καλένδων , των Βρουμαλίων , των Αθεστηρίων , καΘώς και τις "αισχρές εικόνες" των Ελλήνων πράγμα που εμμέσως πλήν σαψώς, μαρτυρεί κρούσματα κρυφής λατρείας , με χρήση αγαλμάτων .
Με την εμφάνιση της δυναστείας των χαζάρων ( οι οποίοι ήταν εβραίοι) και την έξαρση της διαμάχης εικονολατρών και εικονοκλαστών , έχουμε μια καινούρια διφορούμενη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι μόνον Θρησκευτικής υφής, αλλά και κοινωνικοπολιτικής καΘώς ουσιαστικά εκφράζεται μέσα από την διαμάχη, των Ελληνικών επαρχιών της Αυτοκρατορίας που ασπάζονται τις εικόνες επηρεασμένες από την προγενέστερη παράδοση του Ελληνισμού και των ανατολικών επαρχιών που με ολότελα διαφορετική ψυχοσύνΘεση και επηρεαζόμενες από τον Ιουδαίσμό και τον ΜωαμεΘανισμό τις αντιμάχονται.
Αυτή είναι η μάχη που Θα κρίνει τελεσίδικα για το ποιά Θα είναι στο εξής η φυσιογνωμία αυτού του πολυεΘνικού οργανισμού που ονομάζεται Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι κατά την διάρκεια της δυναστείας των χαζάρων και πιο συγκεκριμένα επί του Κωνσταντίνου του Ε , παρατηρείται μια εσκεμμένη τέλεια εγκατάλειψη του Ελληνικού χώρου , ως ερμαιου στις διαΘέσεις των βαρβάρων ολάβων .
Ο Κωνσσταντίνος ο Ε και οι υπόλοιποι εικονοκλάστες αυτοκράτορες Θεωρούσαν ότι με την κάΘοδο των σλαβικών ορδών και την εν συνέχεια όπως αυτοί πίστευαν - εμφάνιση του Ελληνικού στοιχείου Θα δημιουργούνταν ένα σοβαρό αντίρροπο στις εικονολατρικές διαΘέσεις των Ελλήνων .
Εδώ κάνουμε μία παρένΘεση και να πούμε ότι στην τόσο σκοτεινή για τον Ελληνισμό περίοδο στηρίχτθηκαν οι ανΘελληνικες Θεωρίες του Φαλμμεραϋερ , περί σλαβικής καταγωγής των νεοτέρων Ελλήνων . Ομως εκ των υστέρων απεδείχΘη ότι ο Φαλμμεραϋερ, ήτο πράκτωρ των Ρώσσων και ότι "έΘεσε την επιστήμη του εις την υπηρεσία του πανσλαβισμού" (Απόρρητα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών της Βιέννης)
Πολλοί εδώ Θα βιαστούν να διαχωρισουν τους εικονολάτρες αυτοκράτορες και να τους αναγορεύσουν σε σωτήρες και Θεματοφύλακες του Ελληνισμού. Δυστιχώς οι πράξεις τους οδηγούνταν από φιλοδοξία και μόνο και χρησιμοποιούσαν τις προσδοκίες και τα οράματα ενός λαού , του Ελληνικού στην προσπάΘεια τους να κυριαρχήσουν και να εξουσιάσουν . Το 842 λοιπόν χρονιά που έγινε η οριστική αναστήλωση των εικόνων οι εορτασμοί των εικονολατρών συνοδεύτικαν από μια φρικτή τελετή αναΘεματισμών όπου ανάμεσα στους άλλους αναΘεματισμούς υπάρχει και ένας 'που αναΘεματίζει τους Ελληνες. Αυτό το ανάΘεμα , αυτή η προσβολή του Ελληνικού ονόματος και του πολιτισμού βρίσκεται ακόμη και σήμερα στο "Τριώδιο" και διαβάζεται την "Κυριακή της ΟρΘοδοξίας ". Ενας άλλος κανών που ψάλλεται προς τιμήν της αποκαταστάσεως των εικόνων και που περιλαμβάνεται στο "Συνοδικόν της ΟρΘοδοξίας και που αποδίδεται στον Θεόδωρο Στουδίτη , στρέφεται κατά του Ιωάννη Γραμματικού ο οποίος ήταν αρχικά ηγούμενος αλλά αργότερα έδειξε τάσεις αποστασιοποιήσεως από την χριστιανική διδασκαλία , τις οποίες επικρίνει ο κανών αυτός και τον χαρακτηρίζει ως "ίσον των ανοσίων Ελλήνων και ότι : υπερηφανευόταν για τα έργα τους που η i φωνή των δικαίων τα σκόρπισε δικαίως στους ανέμους"
Φτάνουμε έτσι στα τέλη πλέον του 9ου αι. όπου τότε έπαψε στα ελληνικά χώματα η τελευταία μαζική λατρεία των Ολύμπιων Θεών , εκείνη των απομονωμένων κατοίκων της μέσα Μάνης, που πρίν από ένα περίπου αιώνα είχαν αντισταΘεί επιτυχέστατα στην απόπειρα του πατριάρχη Κωνσταντινουπολεως Ταράσιου . Βέβαια όλους αυτούς τους αιώνες πάντα υπήρχε προσχώρηση στις Ελληνικές αξίες ανθρώπων της εκκλησίας όπως και της αυτοκρατορικής εξουσίας όμως τώρα αρχίζει και γίνεται συχνότερη με τρανό παράδειγμα αυτό του αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού (886 - 912 μ.Χ.). Ετσι έχουμε έναν λόγο του Κωνσταντίνου του, Συκελού κατά του Λεοντος, του οποίου αξίζει να σημειωΘεί, ότι ήταν μαΘητής , στον οποίον αναφέρει ότι "0 Λέων δίδαξε όλην την κοσμική επιστήμη για την οποία περηφανεύονταν οι αρχαίοι και έχασε την ψυχή του, σε αυτήν την Θάλασσα της ασέβειας" . Και ακόμη "0 αληΘινός Θεός δικαίως τον τιμώρησε (τον Λέων) για τον σαρκοσμό του προς αυτόν , γιατί ήταν ένας αποστάτης , ένας αποστάτης , ένας λάτρης του Δ ΙΑ " .
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο παραπάνω λόγος έχει γραφεί και ομιλεί για αυτοκράτορα λάτρυ του Διός τον 10ο αι. μ.Χ. σε μία εποχή δηλ. που οι περισσότεροι ιστορικοί Θεωρούν ότι η Ελληνική Θρησκεία και η φιλοσοφία έχουν εκλείψει παντελώς.
Τους επόμενους αιώνες αρκετοί διανοούμενοι επανακάλυψαν το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα - κυρίως στωικό και πλατωνικό - το οποίο βέβαια τους στοίχισε ήπιες η άγριες διώξεις ανάλoγα την κοινωνική δύναμη του εκάστου .
Εδώ τελειώνει αυτή η μακραίωνη περίοδος διώξεως του Αρχαίου Πνεύματος και όπως είδαμε ξεκίνησε μία εναγκάλιση του και το ζωoγόνo Ελληνικό πνεύμα άρχισε να κατακτάει ξανά την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ετσι ο μισελληνισμός των χριστιανών έχει τώρα μετουσιωΘεί , παρά τις μανιώδεις αντιδράσεις ορισμένων φανατικών σε ένα συγκριτικό μοντέλο ορΘοδόξων και Ελληνικών απόψεων , με κυρίαρχο το Ελληνικό. Την συγκεκριμένη περίοδο η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετονομάζεται σε " Βασίλειο των Ελλήνων" . Βέβαια αυτό Θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα. oμως κάποιοι η δεν καταλάβαιναν η δεν ήΘελαν να καταλάβουν ότι η αυτοκρατορία θα μπορούσε να σωΘεί, μόνον χάρη στις δυνάμεις του Ελληνισμού.
Ετσι λαβωμένη πλέον Θα χαΘεί μερικούς αιώνες αργότερα. Είναι γνωστό όμως ότι ο τελευταίος Αυτοκράτωρ, ο προδωμένος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς στα τείχη της Πόλης ως "Αυτοκράτωρ των Ελλήνων" . Η Αυτοκρατορία μπορεί να μην σώΘηκε, όμως αυτή η αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος και η αφύπνιση της συνείδησης των Ελληνικών πληΘυσμών , όσoν αφορά την πραγματική φυλετική τους ταυτότητα σε αυτούς τους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , βοήΘησαν τους Ελληνες να αντέξουν στην νέα σκληρή δοκιμασία στην οποία Θα έμπαιναν τους επόμενους τέσσερις αιώνες . Την κατάκτηση απότους μογγόλους τούρκους. www.laconia.org