Τρομερό μυστήριο κρύβεται πίσω απ’ το νόημά της –
απίστευτο θρίλερ στα παρασκήνια για την ερμηνεία του αρχαιότερου (;) κειμένου
στον κόσμο...
Δρ. Ησαΐας
Κωνσταντινίδης
Στον νομό Καστοριάς της Μακεδονίας βρίσκεται ο μεγάλος
οικισμός του Δισπηλιού (ανάμεσα στην πόλη της Καστοριάς και το Άργος το
Ορεστικό). Πρόκειται για μία πολύ όμορφη και ήσυχη περιοχή, προικισμένη με
πλούσια φύση και ειδικά τον χειμώνα, με το «παχύ» κρύο, η ατμόσφαιρα θυμίζει
αρκετά τα ελβετικά τοπία της Κεντρικής Ευρώπης. Εδώ ακριβώς, σ’ αυτό το σχεδόν
«ρομαντικό» τοπίο, παίχτηκε ένα απίστευτο θρίλερ, που μέσα του ενσωματώνονται
στοιχεία μεταφυσικής και αρχαιολογίας, εξερεύνησης και κατασκοπείας! Και όλα
ξεκίνησαν με την ανακάλυψη πριν από πολλά χρόνια μοναδικών νεολιθικών
ευρημάτων, ανάμεσα στα οποία και μια πινακίδα: σ’ αυτή υπάρχει μια παράξενη
γραφή, που μερικοί θεωρούν ως... το αρχαιότερο γραπτό κείμενο του κόσμου!...
Ο εν λόγω οικισμός, που πρωτοκατοικήθηκε από ανθρώπους
πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, ανακαλύφτηκε το έτος 1932 από τον καθηγητή Αντώνιο
Κεραμόπουλο. Αυτό συνέβη, όταν κατέβηκε η στάθμη της λίμνης της Καστοριάς,
κοντά στη νότια όχθη της. Ήταν σαφές τότε για τον καθηγητή και την ερευνητική
του ομάδα ότι επρόκειτο περί μιας απίστευτα σπουδαίας ανακάλυψης, που
αποδείκνυε ίχνη ανθρώπινης παρουσίας και δρατηριότητας σ’ αυτό το μέρος
τουλάχιστον 6.000 χρόνια πριν (κατά τις επίσημες ανακοινώσεις, αν και στην
πραγματικότητα η χρονολογία πρέπει να πάει ακόμα πιο πίσω, πιο βαθιά μέσα στον
χρόνο!). Έτσι, το Δισπηλιό, μαζί με μια σειρά άλλα παρόμοια σημεία του
ελλαδικού γεωγραφικού χώρου, αποτέλεσε έκτοτε τόπο έλξης για πολλούς
ενδιαφερόμενους, που θαύμαζαν το μεγαλείο των Πρωτοελλήνων, οι οποίοι – σε μια
σειρά περιοχών της χερσονήσου του Αίμου, της άλλοτε Ελληνικής χερσονήσου –
δημιούργησαν τον πρώτο υποτυπώδη πολιτισμό στον πλανήτη!...
Όμως η μεγάλη ανακάλυψη έγινε ακριβώς 60 χρόνια
αργότερα. Το 1992, υπό τον καθηγητή Γεώργιο Χουρμουζιάδη, ξεκίνησαν στη λίμνη
της Καστοριάς συστηματικές ανασκαφές, σε μια προσπάθεια να βγει στο φως όλο το
μεγαλείο του Δισπηλιού. Εξάλλου ήδη από τότε, και πιο πριν, μυστικιστικοί και
μυητικοί κύκλοι ανωτέρου επιπέδου είχαν συνδέσει το ζήτημα του Δισπηλιού (που,
ως ονομασία, σημαίνει «Διπλό Σπήλαιο»!) με την αινιγματική «Μακεδονία» της
απώτατης αρχαιότητας, δηλ. την πανάρχαια Ελλοπία ή αλλιώς το «κράτος των
Σελλών», που – κατά τη γνώμη των συγκεκριμένων κύκλων – αποτελεί τον αρχαιότερο
παγκόσμιο πολιτισμό! Και βέβαια η πρώτη αυτή έλλογη κοινωνική δόμηση είναι η
Μήτρα της Ελλάδας και της ελληνικής κοσμοθεωρίας, σε κάθε επίπεδο: φιλοσοφικό,
θρησκευτικό, εθνικό, ανθρωπολογικό... Η απόκρυφη γεωπολιτική, που είναι η
υπέρτατη γνώση ως απορροή ανώτερου νου, είναι κατηγορηματική στο «πόρισμά» της:
η Ελλοπία του απώτατου παρελθόντος (με επίκεντρο τη σημερινή επαρχία της
Δρόπολης) είναι το πανελλήνιο κέντρο γέννησης και ανάπτυξης του πλανητικού
ελληνικού πολιτισμού ή αλλιώς της «ελληνικής παγκοσμιοποίησης»!
Από το 1992 λοιπόν και έπειτα φανερώθηκαν και άλλα
συγκλονιστικά στοιχεία στο Δισπηλιό. Το 1994 έγινε επίσημη ανακοίνωση (από τον
ίδιο τον καθηγητή Χουρμουζιάδη) ότι μέσα στον βυθό της λίμνης ανακαλύφθηκε μία
πινακίδα, που πάνω της είναι σκαλισμένο ένα μυστηριώδες κείμενο, γραμμένο σε
μια «άγνωστη» γραφή, που κανείς δεν αναγνώρισε και δεν είχε δει μέχρι τότε! Το
εκπληκτικό είναι ότι το κείμενο της πινακίδας διασώθηκε (τόσους αιώνες μετά!)
με τρόπο πραγματικά θαυμαστό, εφόσον η πινακίδα αυτή είναι... ξύλινη και, παρ’
όλα αυτά, δεν διαβρώθηκε στη διάρκεια των χιλιετιών αυτών από τα νερά! Αμέσως
σήμανε «συναγερμός» στην ερευνητική ομάδα Χουρμουζιάδη και η πινακίδα (ή κατ’
άλλους «δίσκος») του Δισπηλιού στάλθηκε σε ειδικό εργαστήριο, προκειμένου να
χρονολογηθεί έστω και κατά προσέγγιση και να ερμηνευτεί – αν βέβαια αυτό καθίστατο
δυνατό – το παράξενο κείμενό της...
Έτσι κι έγινε. Δια της επιστημονικής μεθόδου C14 η πινακίδα του Δισπηλιού χρονολογήθηκε τουλάχιστον
στο 5.260 π.Χ. (πάνω από 7.000 χρόνια πριν!) και λέμε «τουλάχιστον», διότι
αποτελεί πάγια αρχή των επιστημονικών ερευνητών να δημοσιοποιούν πάντοτε τα
«ελάσσονα» συμπεράσματα των μελετών τους: άρα και σ’ αυτή την περίπτωση είμαστε
βέβαιοι ότι η εν λόγω ερευνητική ομάδα αρχαιολόγων ανακοίνωσε μεν επίσημα την
ως άνω χρονολογία (που δεν είναι καθόλου αμελητέα, αφού και πάλι είναι ίσως το
αρχαίοτερο αποδεδειγμένο μνημείο στον κόσμο!), αλλά στην πραγματικότητα υπέθεσε
ότι η επιγραφή της πινακίδας του Δισπηλιού γράφτηκε (μάλλον χαράχτηκε) ΠΟΛΛΑ
χρόνια, πιθανόν και αιώνες προηγουμένως!...
Ειδικοί γλωσσολόγοι χαρακτήρισαν το τόσο μυστήριο
κείμενο που βρέθηκε στο Δισπηλιό ως μία άγνωστη μεν σ’ εμάς γραφή, πρόδρομο
σίγουρα της Γραμμικής Α, και συνεπώς φοβερά δύσκολο – αν όχι και αδύνατο –
κάποια μέρα να αποκωδικοποιηθεί! Άλλωστε ΟΥΤΕ και η Γραμμική Α, που έπεται της
ανακάλυψης στο Δισπηλιό, έχει ακόμα αποκωδικοποιηθεί, συνεπώς η προσπάθεια
ερμηνείας αυτού του κειμένου-ντοκουμέντο είναι αρκετά σύνθετη και απαιτεί
ευρύτατο γνωστικό φάσμα: όχι μόνο γλωσσολογικό, αλλά και καθαρά...
θεολογικό-μεταφυσικό, που φτάνει ακόμα και στα όρια της υπέρτατης μυητικής
διαδικασίας!!! Κι αυτό, απλά διότι στο Δισπηλιό είχαμε μία χειροπιαστή
ανακάλυψη γραπτού προϊστορικού λόγου, που συνδέεται με τα όσα απίστευτα τρομερά
διαδίδονται στους απόκρυφους κύκλους «σκοτεινών στοών» σχετικά με τον αρχαίο πολιτισμό
των Ελλόπων-Σελλών και τη σημασία του για την εποχή μας. Μια εποχή, στην οποία
– σε συμβολικό επίπεδο – «το φίδι δαγκάνει την ουρά του», κλείνει δηλ. ο κοσμοϊστορικός
κύκλος που άνοιξε κάποτε στην Ήπειρο-«Μακεδονία» και ανοίγει ο κύκλος της Νέας
Εποχής («καινός ουρανός και καινή γη» κατά την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη!)...
Πρέπει εδώ να παραθέσουμε οπωσδήποτε τα όσα είπε τότε
επίσημα ο καθηγητής Χουρμουζιάδης για την επιγραφή του Δισπηλιού: «Το μόνο που
μπορούμε να πούμε είναι ότι εδώ έχουμε μια προσπάθεια επικοινωνίας του
νεολιθικού ανθρώπου, που ελπίζουμε κάποτε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε. Για να
αποκρυπτογραφήσει κανείς ένα κείμενο πρέπει δίπλα στα «σήματα» ή στα
ιδεογράμματα να υπάρχει και κάτι το οποίο να του είναι ήδη γνωστό, όπως συνέβη
με τον Σαμπολιόν και τη στήλη της Ροζέτας, όπου επάνω στην πέτρα ήταν χαραγμένα
σε αντιστοιχία τρία κείμενα: το ιερογλυφικό, το ελληνιστικό και το δημοτικό.
Στην έφυδρη όμως πινακίδα του Δισπηλιού, στην πινακίδα δηλαδή που παρέμεινε
στον βυθό της λίμνης 7.500 χρόνια, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα»...
Να σημειωθεί εδώ ότι ο καθηγητής
Γεώργιος Χουρμουζιάδης, άνθρωπος που είναι βέβαιο ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ, είναι
προσωπικότητα που ανέπτυξε πολυποίλη δράση, όχι μόνο αρχαιολογική, αλλά και
κοινωνικοπολιτική. Καθηγητής επί σειρά ετών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης, συγγραφέας μερικών θεωρούμενων κλασικών βιβλίων-ερευνών,
πραγματοποίησε κι άλλες ανασκαφές, μεταξύ των οποίων στο νεολιθικό Διμήνι του
Βόλου, ενώ υπήρξε και αντιπρύτανης του ως άνω πανεπιστημιακού ιδρύματος. Το
2000 εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ.
Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι στο
Δισπηλιό – πέραν της πινακίδας – ανακαλύφθηκαν φυσικά και άλλα μοναδικής αξίας
και σπουδαιότητας πανάρχαια αντικείμενα. Για παράδειγμα, ανακαλύφθηκε μία...
φλογέρα, σκαλισμένη σε οστό ζώου (!), που θεωρείται επίσης το αρχαιότερο
μουσικό όργανο που βγήκε στην επιφάνεια, αλλά και σύνεργα ψαρικής, που δείχνουν
περίτρανα την κοινωνικοποίηση και την οικονομική οργάνωση της προϊστορικής
πολιτείας του Δισπηλιού. Όλα αυτά, καθώς και οι ξύλινοι πάσσαλοι που «στήριζαν»
τον οικισμό χιλιάδες χρόνια πριν (και που στάθηκαν η αιτία ο καθηγητής
Κεραμόπουλος να κάνει το 1932 τη συνταρακτική ανακάλυψη!), δείχνουν μεγαλειώδη
πρωτογενή πολιτισμό για τις συνθήκες της εποχής εκείνης. Ειδικά δε η φλογέρα
συνιστά αναμφίβολη απόδειξη της πνευματικής ευαισθησίας των προγόνων μας του
τόσο μακρινού παρελθόντος, των οποίων η γλώσσα – διαμέσου της προσωδίας – δεν
ήταν παρά μία μουσική έκφραση...
Η «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ»
γύρω απ’ την Επιγραφή του Δισπηλιού...
Ποιος και γιατί αποπειράθηκε να
καταστρέψει την πινακίδα του Δισπηλιού, με τη χρήση... «ειδικών λαδιών
συντήρησης αρχαιοτήτων»!!!
Το 1998, κι ενώ η επιστημονική κοινότητα ανέμενε με
πελώριο ενδιαφέρον τα πορίσματα των ειδικών σχετικά με τη σημασία του κειμένου
της επιγραφής του Δισπηλιού, ο αρμόδιος καθηγητής κ. Γεώργιος Χουρμουζιάδης
βγήκε δημόσια και δήλωσε ότι... η επιγραφή δεν μπορεί να διαβαστεί, επειδή – λέει
– « καταστράφηκε»!!! Απίστευτο! Διότι σε τέτοιες περιπτώσεις (σε σοβαρά κράτη)
επεμβαίνουν άμεσα αστυνομία-δικαιοσύνη και «ξεσκονίζουν» τα πάντα, μέχρι που να
βρεθεί ο ένοχος-υπεύθυνος του Κακού, πόσο μάλλον που σ’ αυτή την περίπτωση
μιλάμε για φοβερά νευραλγικής σημασίας και ανεκτίμητης αξίας ιστορικό
ντοκουμέντο, που – συνδεόμενο και με το «τι μέλλει γενέσθαι» – είναι πραγματικά
μοναδικό και ανεπανάληπτο!...
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν επενέβη τότε για να
δοθεί κάποια έστω εξήγηση, κάποια λύση στο ζήτημα της «καταστροφής» (ή μήπως
ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ;) της πινακίδας που βρέθηκε στο Δισπηλιό Καστοριάς! Όλοι σιώπησαν
μέσα σε μια περίεργη «συνωμοσία της σιωπής» και το θέμα γρήγορα «θάφτηκε» βαθιά
στη λησμονιά της καθημερινότητας... Επιστήμονες δε που «τόλμησαν» να
αναρωτηθούν λίγο παραπάνω και να «σκαλίσουν» την τύχη της πινακίδας και της
επιγραφής της... απειλήθηκαν με τη ζωή τους την ίδια, για να μην δώσουν
συνέχεια στο ζήτημα, που κρίθηκε (από ποιούς άραγε;) ζωτικής εθνικής
σημασίας!!!
Τι όμως ακριβώς συνέβη; Όπως είπαμε και στο πρώτο
μέρος της έρευνάς μας αυτής, η επιγραφή της πινακίδας που βρέθηκε στο Δισπηλιό
έχει τεράστια σημασία για την ερμηνεία του παρελθόντος, αλλά και για τις
μελλοντικές μας προοπτικές! Και τούτο ισχύει για λόγους που αναλύσαμε στο πρώτο
αυτό μέρος και που έπεται να συμπληρώσουμε στο τρίτο – και τελικό – κομμάτι της
μελέτης μας. Όμως μία πλήρης επιστομονική (αρχαιολογική και γλωσσολογική)
εξήγηση της πινακίδας και των γραφόμενων σ’ αυτήν ήταν βέβαιο ότι θα ανέτρεπε
άρδην τις παραστάσεις μας για τον κόσμο (για το παρόν και το μέλλον του...),
που έχουν «εμπεδωθεί» όλα αυτά τα χρόνια, συνεπεία της προπαγανδιστικής
τακτικής συστηματικών δήθεν «επιστημονικών» κύκλων και της αμάθειας που
επικρατεί σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού μας και – δυστυχώς – και σε μερίδα
ερευνητών...
Όλα ξεκίνησαν όταν ο καθηγητής Χουρμουζιάδης με
επιστημονικά επιχειρήματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα χαράγματα της
επιγραφής, που είναι οργανωμένα σε στίχους, δεν πρέπει να είναι διακοσμητικά,
αλλά «γράμματα» που μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα της παλαιοευρωπαϊκής
γραφής και μάλιστα στην πρώιμη φάση της. Συνεπώς, υπήρχε σ’ αυτά – κάτι που
υποστηρίζουμε και εμείς – μία σαφέστατη νοηματική σειρά, μία λογική
(γραμματική-συντακτική) τάξη, που να αποκλείει τελείως ότι το κείμενο αυτό θα
μπορούσε να είναι απλά και μόνο παράγωγο μιας οποιασδήποτε τυχαιότητας. Πρόκειται
100% για μια οργανωμένη δομή, με σαφή συμμετρία και λεκτική αλληλουχία, ώστε να
είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως είναι κείμενο που – δεν μπορεί – ΚΑΤΙ σημαίνει,
κάτι ίσως το συνταρακτικό, κάτι που ΑΞΙΖΕ να μείνει και γι’ αυτό σοφό μυαλό της
εποχής εκείνης το σκάλισε πάνω στο ξύλο. Άραγε είναι μια προσευχή, μια επίκληση
προς το θείο; Υπενθυμίζουμε ότι τα χρόνια εκείνα, με δεδομένη τη θρησκευτική
προσήλωση των ατόμων και την πίστη των κοινωνιών στα καθημερινά θαύματα, εκείνα
τα πράγματα που κατεξοχήν άξιζε να καταγραφούν ήταν ΜΟΝΟ τα
λατρευτικά-θρησκευτικά κείμενα και τίποτα άλλο! Άρα, πιστεύουμε, ότι το κείμενο
στην επιγραφή της πινακίδας του Δισπηλιού είναι ξεκάθαρα ύμνος ή έστω κάτι σαν «έκκληση»
προς τον θεό Ήλιο (που ήταν η πρώτη λατρευτική μορφή – ως το λαμπρό ουράνιο
σώμα – της απώτερης αρχαιότητας και υπονοούσε τον Ένα και Μοναδικό Θεό του
Χριστιανισμού και των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών της Μέσης Ανατολής και του
μεσογειακού χώρου).
Να τι είπε τότε σχετικά ο πλέον αρμόδιος, δηλ. ο κ.
Χουρμουζιάδης: «Είναι το μοναδικό έγγραφο-εύρημα όπου τα σήματά του δεν έχουν
ιδεογραφικό χαρακτήρα (με μορφές ανθρώπων, ζώων, του ήλιου κτλ.) και
παρουσιάζουν προχωρημένο χαρακτήρα αφαίρεσης, άρα είναι προϊόν διανοητικής
επεξεργασίας»... Πραγματικά, όσοι έχουν ασχοληθεί ερασιτεχνικά έστω με τη
γλωσσολογία, βασικός είναι ο κανόνας ότι στην εξέλιξη των γραμμάτων των
ανθρωπίνων γλωσσών υπήρξε σαφής μετάβαση – σταδιακή βεβαίως – από τους
γραφολογικούς τύπους της μορφής «εικονιδίων» (δηλ. ουσιαστικά «ζωγραφιές») στα
λεγόμενα «ιδεογράμματα» και από εκεί στα σημερινά γράμματα, που βεβαίως κι
αυτά, έως ότου φτάσουν στη σημερινή τους φόρμα, γνώρισαν μεταβατικές
καταστάσεις και περιόδους. Βλέποντας τη γραφή της ξύλινης πλάκας του Δισπηλιού,
ο καθένας σχετικός γνώστης κατανοεί ότι πρόκειται για πρωταρχική μορφή
δομημένου γραπτού λόγου. Συνεπώς – κι αφού δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο πουθενά
αλλού πάνω στην υφήλιο – τη λογίζουμε ως την αρχαιότερη επιγραφή στον κόσμο!
Φτάνουμε τώρα στη «σκοτεινή» πλευρά της υπόθεσης. Πού
βρίσκεται σήμερα η πινακίδα με την επιγραφή του Δισπηλιού; Υπάρχει άραγε ή...
έχει στο μεταξύ καταστραφεί; Μήπως «κάποιος» την κρύβει; Τι ακριβώς συμβαίνει;
Είναι αλήθεια ότι γύρω από το τεράστιο αυτό θέμα επικρατεί μία ανεξήγητη
μυστικοπάθεια από πλευράς των «υπεύθυνων», ενώ κάποιοι συνδύασαν την εξαφάνιση
της επιγραφής με την ανάδειξη του καθηγητή Χουρμουζιάδη ακριβώς στις επόμενες
του συμβάντος εκλογές στη θέση του βουλευτή! Υπονοούν δηλ. ότι... τον έκαναν
βουλευτή με «αντάλλαγμα» τη σιωπή του πάνω στο θέμα!... Εμείς – στο πλαίσιο της
δεοντολογίας – παραθέτουμε κι αυτή την άποψη, αν και δεν την ενστερνιζόμαστε,
αλλά παρ’ όλα ετούτα διερωτώμαστε εύλογα ΓΙΑΤΙ άραγε δεν βγαίνει στο φως η
πραγματικότητα σχετικά με την κατάληξη και την τελική τύχη που είχε η πινακίδα
του Δισπηλιού; Τι έχουν να φοβηθούν οι σχετιζόμενοι με το εν λόγω ζήτημα;...
Για λόγους ιστορικής και δημοσιογραφικής δικαιοσύνης,
οφείλουμε εδώ να παραθέσουμε την άμεση και δημόσια τοποθέτηση του κ. Γιώργου
Πάλμου, προέδρου του Συνδέσμου Φίλων του Ελληνοαραβικού Πολιτισμού και γνωστού
αξιόλογου ερευνητή, η οποία άλλωστε είναι και η μοναδική που θέτει τα πράγματα
σε μια σωστή διάσταση και βάζει πολύ λογικά ερωτήματα σχετικά με το τι ακριβώς
«έπαθε» η πινακίδα του Δισπηλιού. Απηύθυνε λοιπόν ο κ. Πάλμος μια επιστολή προς το υπουργείο πολιτισμού (πριν
μερικά χρόνια), για να μάθει τι απέγινε η πινακίδα του Δισπηλιού. Αλλά το
υπουργείο του απάντησε με... υπεκφυγές!... Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρέθεσε και
την ακόλουθη απάντηση-«δικαιολογία» του καθηγητή Χουρμουζιάδη, με την οποία
επιχειρείται μια αποσιώπηση του όλου θέματος (γιατί άραγε;):
«1. Όπως σας είναι γνωστό, σύμφωνα με τον αρχαιολογικό
νόμο (αρθ. 36, παρ. 8) ο οποίος ρητά ορίζει οτι "ο διευθύνων οφείλει ...
να μεριμνά για την διατήρηση των ευρημάτων, κατά προτίμηση κατά χώρα,
τη στερέωση και τη συντήρηση τους..." φροντίσαμε για την άμεση
συντήρηση της ξύλινης πινακίδας απο τη στιγμή της εύρεσης της. Τη φροντίδα
της συντήρησης αναθέσαμε στο ζεύγος Δ. και Ι. Ζαχαρίου, πεπειραμένων συντηρητών
και γνωστών στις υπηρεσίες του ΥΠ.ΠΟ., χωρις όμως να καταστεί δυνατή η
ολική διατήρηση της, γιατί, όπως είναι γνωστό και απο την διεθνή βιβλιογραφία,
τα οργανικά υλικά που πριν απο την ανασκαφη βρίσκονται σε κατάσταση υδατοκορεσμού,
όταν αποκαλύπτονται οδηγούνται σε μοριακή βιολογική αλλοίωση και πολλές φορές
σε τέλεια καταστροφή.
2. Η πινακίδα για την οποία γίνεται λόγος ουδέποτε
εστάλει σε εργαστήρια συντήρησης στην Γερμανία, και φυλάσσεται "κατά
προτίμηση κατά χώρα", όπως ο νόμος ορίζει, στο εργαστήριο των ανασκαφών
του Δισπηλιού δηλαδή, χωρίς να επιτρέπεται η επίδειξη της σε οποιονδήποτε το
ζητήσει.
3. Τέλος, θα ήθελα να σας γνωρίσω ότι είμαι στη
διάθεση της Υπηρεσίας για οποιαδήποτε άλλη, σχετική με το θέμα πληροφορία,
βασισμένη στην αρχική φωτογραφική και σχεδιαστική τεκμηρίωση του ευρήματος, για
να τελειώσει κάποτε και όλος αυτός ο θόρυβος που δημιουργείται από άσχετους
ερμηνευτές του ευρήματος, γνωστούς για τις επικίνδυνες εθνικιστικές τους
ευαισθησίες που σε καμία περίπτωση δεν θεμελιώνονται σε
συγκεκριμένα επιστημονικά συμπεράσματα».
Δηλ. Ο ΙΔΙΟΣ ο καθηγητής, ο αρμόδιος για το όλο
ζήτημα, αποκάλυψε (μάλλον αναγκάστηκε να αποκαλύψει, μετά την παρέμβαση Πάλμου)
ότι η πινακίδα με την τεράστια αξία και σημασία για τον ελληνισμό,
ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ! Κι αυτό συνέβη – σύμφωνα με «εξειδικευμένες» εκτιμήσεις – λόγω
της ευρείας χρήσης «ειδικών λαδιών συντήρησης αρχαιοτήτων», που αλλοιώνουν,
διαβρώνουν και – εν τέλει – φθείρουν ή και καταστρέφουν το εύρημα (πόσο μάλλον
όταν αυτό είναι ξύλινο και, ως εκ τούτου, υπερευαίσθητο σε παρόμοιες
εκθέσεις...)! Παραθέτουμε τώρα και τον σχολιασμό του κ. Πάλμου στην παραπάνω
επιστολή του κ. Χουρμουζιάδη, ο οποίος έχει ως εξής:
«Αυτά απάντησε ο καλός καθηγητής και δεν μπορώ να μην
ρωτήσω:
- το ότι τα οργανικά υλικά που βρίσκονται σε κατάσταση
υδατοκορεσμού αφυδατώνονται το γνωρίζει όποιος έχει παρακολουθήσει αρχαιολογικά
ντοκυμανταίρ! Τα ευρήματα μπαίνουν άμεσα σε νερό και κατόπιν σε ειδικά διαλύματα.
Εσείς τι ΔΕΝ κάνατε και καταστράφηκε μέρος της πινακίδας; Και πόσο είναι άραγε
το απομένον τμήμα της;
- Γιατί δεν επιτρέπεται η επίδειξη της σε κανέναν; Ούτε
σε αρχαιολόγους δεν την δείχνετε την πινακίδα;;; Και ό,τι πληροφορία
(φωτογραφική και σχεδιαστική) προτίθεστε να δώσετε μέσω υπηρεσίας, γιατί δεν
την δημοσιεύετε ώστε όλοι οι Ελληνες να έχουμε πρόσβαση στις πληροφορίες; Η
μόνη φωτογραφία της πινακίδας που κυκλοφορεί τόσα χρόνια ειναι αυτή της
εφημερίδας «Απογευματινή»!!!
- Είναι επικίνδυνος εθνικιστής κατά την γνώμη σας
όποιος ασχολείται με τα των προγόνων του; Όποιος ανησυχει όταν ακούει ότι
καταστράφηκε μέρος της πινακίδας και ΔΕΝ ακούει καμία πληροφορια πλέον γι
αυτήν; Γιατί αλήθεια την κρατάτε στο Δισπηλιό και δεν την μεταφέρετε σε κάποιο
πιο εξειδικευμένο εργαστήριο ή πανεπιστημιο της Ελλάδας;
Προσωπικά δεν με πείσατε κύριε καθηγητά»...
ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ;...
... και η Ηλιολατρεία των αρχαίων
προγόνων μας!
Αρκετό ενδιαφέρον προξένησε σε πολύ κόσμο η έρευνά μας
για την πινακίδα που βρέθηκε στο Δισπηλιό της Καστοριάς, η οποία δημοσιεύθηκε
σε δύο μέρη («Ε.Ω.», 4 και 11 Οκτωβρίου 2011) και ολοκληρώνεται με το σημερινό
κείμενο. Οι γνώμες που ακούστηκαν για το περί της ανακάλυψης στο Δισπηλιό
ρεπορτάζ μας ποικίλουν: από πολύ θετικές και ένθερμες μέχρι αρκετά κριτικές και
αποδοκιμαστικές... Εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους έδειξαν
ενδιαφέρον για τη μελέτη μας και θέλουμε να σημειώσουμε οπωσδήποτε ότι η εν
λόγω σειρά δημοσιευμάτων μας δεν αποτελεί επιστημονική θέση του γράφοντος, αλλά
καθαρά μία εισαγωγική παρουσίαση του όλου θέματος. Ενός θέματος, το οποίο έχει
σίγουρα μεγάλη σημασία για την έρευνα του πανάρχαιου παρελθόντος της περιοχής,
σε μια χρονική περίοδο που θα την χαρακτηρίζαμε «προελληνική» ή «πρωτοελληνική»
και έχει να κάνει με τις ρίζες του ίδιου του ελληνισμού ως πολιτισμική έννοια
και ως ανθρωπολογική πραγματικότητα. Βεβαίως αναγνωρίζουμε ότι – λόγω της φύσης
του συγκεκριμένου ζητήματος – ο κίνδυνος παρερμηνειών είναι πολύ μεγάλος και
χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, εφόσον έχουν ακουστεί οι πλέον αντικρουόμενες
μεταξύ τους απόψεις...
Στο σημερινό λοιπόν άρθρο θα παρουσιάσουμε δύο αρκετά
ενδιαφέρουσες θεωρήσεις (τις οποίες φυσικά δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε
αυτομάτως), που έχουν να κάνουν έκαστη με μια πιθανή ερμηνεία της επιγραφής του
Δισπηλιού, ή έστω κάποιων σημείων της! Η πρώτη είναι κάπως γνωστή, εφόσον
παρατέθηκε δημόσια πριν από κάποια χρόνια στο τεύχος 147 του περιοδικού
«Δαυλός», του Μαρτίου 1994, σε άρθρο που υπογράφει ο Καλλίμαχος Διογένους. Ιδού
πώς ερμηνεύεται σ’ αυτό το κείμενο η υποτιθέμενη επιγραφή του Δισπηλιού:
«Αν βάλουμε στη σειρά τα στοιχεία της επιγραφής, θα
δούμε μια ομαλή συνέχεια και εξέλιξη στον τρόπο του γραπτώς εκφράζεσθαι των
Πελασγών, και ότι μέσα σε χιλιετίες από της δημιουργίας του γένους των Ιναχιδών
με επίκεντρο το Πελασγικόν Άργος ανιχνεύονται οι καταστροφείς της Αιγαιΐδος, οι
εμφανίσεις (μετά κάθε καταστροφή) νέων κέντρων ανασυγκρότησης των Πελασγών και
οι μεταναστευτικές τους ροές. Θα επρότεινα να μη προσκολλούμεθα στην χρονολογία
5.260 π.Χ. (χρονολόγηση ευρήματος Καστοριάς), ωσάν να ήτο αυτή η αφετηρία της
όλης διαδικασίας της γραφής στην Ελλάδα».
Και συνεχίζει το παραπάνω κείμενο με τα εξής
εντυπωσιακά:
«Με βάση την απλή φωτογραφία του Τύπου [ΣΗΜ.: εννοεί
αυτή που δημοσιεύτηκε τότε στις εφημερίδες] ανεγνώρισα πρώιμους χαρακτήρες
Ελληνικής Γραφής Α (Πελασγικούς) και ανέγνωσα την πρώτη γραφή. Από αυτήν
προκύπτει, ότι:
α) Ο Κάστωρ (και προφανώς ο Πολυδεύκης) ήταν υπαρκτό
πρόσωπο.
β) Ο Κάστωρ ήταν «ήρως» (επομένως, όπως και οι λοιποί
Αργοναύτες, μυημένος στο ναό της Ογμίας Αθηνάς στις Θήβες).
γ) Η ονομασία Καστοριά (ως περιοχή) είναι πανάρχαια
και εντασσόταν στη Θεσπρωτία (γνωστή και αυτή) από του 5.260 π.Χ.
δ) Η λίμνη της Καστοριάς κατονομάζεται ως «η της
Θεσπρωτίας λίμνη της Δύσης». Όμως τούτο μπορεί να αποδοθεί και ως «λίμνε δυσίν»
(ως δυϊκός αριθμός = «δύο λίμνες»). Επομένως υπήρχε και «λίμνη (Θεσπρωτική) της
Ανατολής»; (ποια ήταν αυτή, ή αυτές, εναπόκειται στους γεωλόγους να τις
εντοπίσουν).
ε) Ο Κάστωρ και οι απόγονοί του «Κάστορες» της
Θεσπρωτίας μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά (αρχαία Πελασγικά) και όχι
«ινδοευρωπαϊκά».
στ) Ο χώρος (Θεσπρωτία) ήταν ελληνικός και όχι άλλων
τινών (πρβλ. α) θεωρία Νικολάου Πλάτωνος περί «Φοινίκης», πόλης και παραποτάμου
του Καλαμά με το όνομα «Κάδμος» στην Θεσπρωτία και β) θεωρία ξένων περί
«Νεκρομαντείου» στον Αχέροντα κλπ. κλπ.)»...
Κλείνοντας την παραπάνω άποψη – που θεωρήσαμε καλό να
συμπεριλάβουμε στην έρευνά μας – παραθέτουμε την απόπειρα ερμηνείας της πρώτης
σειράς των συμβόλων της πινακίδας του Δισπηλιού Καστοριάς, που πραγματοποίησε ο
ως άνω αρθογράφος:
«Κείμενο εκ δεξιών βάσει των συλλαβών: ta – Kasudora – tosoparae – limne – dusi – eroe.
Κείμενο στη νεώτερη ελληνική προφορά: ΤΑ ΚΑΣΝΤΟΡΑ
ΘΕΣΠΡΑΕ ΛΙΜΝΕ ΔΥΣΙ ΗΡΩΕ.
Ελεύθερη απόδοση: Στον Κάστορα της Θεσπρωτίας λίμνης
της Δύσης (ή των δύο λιμνών) τον ήρωα».
Αυτά λοιπόν αναφέρει η ως άνω θέση, που δημοσιεύτηκε
το 1994 και αποτελεί μία πρωτογενή προσπάθεια εξήγησης του τόσο αμφισβητούμενου
κειμένου της πινακίδας του Δισπηλιού. Στο παρόν άρθρο μας παραθέτουμε και μία
άλλη, τολμηρή, ερμηνεία ενός σημείου της πινακίδας αυτής, η οποία έχει
απίστευτες πραγματικά διαστάσεις, αφού εκτείνεται έως την... ηλιολατρεία των
αρχαίων προγόνων μας (της πολύ απώτατης προϊστορίας) και σχετίζεται με τη
λεγόμενη «απόκρυφη γεωπολιτική»!
Ως γνωστόν, οι πρώτες θρησκευτικές δοξασίες του
ανθρώπου έχουν να κάνουν με την πίστη στο λαμπερό ουράνιο σώμα της ημέρας, δηλ.
τον Ήλιο. Αυτό σχετίζεται φυσικά άμεσα με τις ζωοδοτικές ιδιότητές του και
είναι κάτι που παρατηρείται στις λαϊκές παραδόσεις όλων των εθνών του πλανήτη.
Συνεπώς κρίνουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η πρώτιστη
χρονολογικά θεότητα στις κατά περιοχές τοπικές μυθολογίες (συμπεριλαμβανομένης
βεβαίως της ελληνικής) δεν είναι παρά αυτός ο «θεός» Ήλιος! Πράγματι, στην
ελληνική πανάρχαια μυθική παράδοση ο Ήλιος υπήρξε ο πρώτιστος και μέγας και μόνο
με την πάροδο των αιώνων απέκτησε διάφορες μορφές, με χαρακτηριστικότερη εκείνη
του μουσηγέτη Απόλλωνα. Αλλά και σε άλλες εθνικές μυθολογίες παρατηρείται αυτή
η μετάβαση: π.χ. στη σκανδιναβική έχουμε πρώτα τη (θηλυκή μάλιστα) ηλιακή
θεότητα Σουλ, που κατόπιν μετουσιώνεται στον υπέρλαμπρο Μπάλντερ, ενώ και στην
αρχαία τουρανική-μογγολική έχουμε τον πρώιμο θεό-ήλιο Τανρί, στη σλαβική των
βαλτικών επικρατειών τον Περούν κτλ.
Ας δούμε λοιπόν πώς συνδέονται τα παραπάνω εκπληκτικά
με την πινακίδα του Δισπηλιού, σύμφωνα με την ερμηνεία που προωθείται σε
μυστικούς (προς το παρόν) κύκλους. Η άποψη αυτή εστιάζεται σε ένα σημείο της
επιγραφής που έχει σκαλισμένα γράμματα, τα οποία ταιριάζουν απόλυτα μ’ αυτά του
σημερινού ελληνικού αλφαβήτου! Αν όμως αυτό το κομμάτι απομονωθεί και κάποιος
προσέξει καλύτερα, τότε είναι εμφανές ότι πρόκειται περί μίας ξεκάθαρης φράσης,
η οποία – έχοντας στο μέσο κάτι σαν... μάτι μέσα σ’ ένα τρίγωνο («παντεπόπτης
οφθαλμός»-ήλιος;) – αναγράφει τα εξής συνταρακτικά: ΖΕΥΣ ΣΕΛΙΟΣ!... Δηλ. γίνεται
αναφορά στον πρώτιστο θεό της ελληνικής αρχαιότητας, τον Ήλιο Δία! Απίστευτο;
Ας συνεχίσουμε την παράθεση αυτών των συγκλονιστικών αποκαλύψεων...
Κατά την άποψη αυτή η λέξη «Ζευς» αρχικά δεν σήμαινε
τίποτα παραπάνω από έναν επιθετικό προσδιορισμό στην ονομασία του θ. Ήλιου
(προφανώς σήμαινε «Ζων Ήλιος» ή κάτι τέτοιο). Μόνο αργότερα, στη μεταγενέστερη
ελληνική μυθολογία, ο Δίας μετεξελίχθηκε σε ξέχωρη θεότητα. Όσο για την
πανάρχαια ονομασία του φωτεινού σώματος της ημέρας, που τότε αντιμετωπιζόταν ως
«θεός», αυτή σχετίζεται άμεσα με το πελασγικό-πρωτοελληνικό φύλο των Σελλών της
Ηπείρου, της πρώτης δηλ. οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε
στην ιερή γη της Ελλοπίας (σημερινές περιοχές του γεωγραφικού «τριγώνου»
Δρόπολης, Βουθρωτού και Δωδώνης). Η δε ονομασία «(Σ)-έ-λιος» αναλύεται ως εξής:
το αρχικό «Σ» είναι η μετέπειτα γνωστή δασεία (το απαλό «χ» της εράσμειας
προφοράς), το γράμμα «ε» είναι γνωστό ότι έπειτα από αιώνες μετεξελίχθηκε σε
«η» (βλ. και πάλι την εράσμεια προφορά, που διασώζει τους πρωταρχικούς
ελληνικούς γλωσσικούς τύπους) και φυσικά τα υπόλοιπα παραμένουν αναλλοίωτα
ακόμα και σήμερα...
Από εδώ προέρχεται και η ονομασία της Ελλάδας ως χώρας,
καθώς και του ελληνικού έθνους (: το έθνος των Σελλών-Ελλόπων). Ένας εθνικός
αυτοπροσδιορισμός, που ξεκίνησε μεν από την Ήπειρο, αλλά αργότερα – μέσω του
βασιλείου της Ελλάδος στη Θεσσαλία, με ηγέτη τον ομηρικό Αχιλλέα – έφτασε να σημαίνει
ολόκληρη τη βαλκανική χερσόνησο ή και, κατά την άποψη μερικών «ακραίων» του
πανελληνισμού, και όλο τον πλανήτη!!! [βλ. θεωρία του καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη
για τον Πλανήτη Ελλάς] Είναι άραγε «σύμπτωση» ότι η πιο αρχαία – μαζί με την
ελληνική – γλώσσα του κόσμου, η κινεζική, που και σήμερα γράφεται με
ιδεογράμματα-«ιερογλυφικά», ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ονομάζει την πατρίδα μας
«Σελ-Λα»;... Φυσικά, πρέπει απαραίτητα να σημειώσουμε την προέλευση από την
παραπάνω ρίζα λέξεων όπως «Σελήνη», «σέλας» κτλ. Αλλά και στα λατινικά, η λέξη “Sol” («Ήλιος») έχει καταγωγή απευθείας από την πανάρχαια
αυτή ελληνική ρίζα...
Εδώ να παρατηρήσουμε και τις καταβολές της ονομασίας
του υπέρλαμπρου άστρου του Σείριου (το πιο φωτεινό στον έναστρο ουρανό) από το
όνομα του Έλληνα θεού Ήλιου. Η μεταβατική διαδικασία του σχηματισμού της λέξης
«Σείριος» έχει ως εξής: το «Σέλιος» ή «Σε(ί)λιος» παραφθείρεται με την πάροδο
των αιώνων σε «Σε(ί)ριος», δηλ. το «λ» μετατρέπεται στο συγγενικό του («υγρό
σύμφωνο») «ρ», όπως άλλωστε έχει γίνει σε εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις.
Είναι λοιπόν ένα κείμενο-επίκληση προς τον «θεό» Ήλιο
η επιγραφή της πινακίδας του Δισπηλιού; Εμείς παραθέσαμε εδώ μία ακόμα άποψη,
στο πάγιο πνεύμα των ερευνών μας, όπου δημοσιεύουμε ΟΛΕΣ τις αντιλήψεις και
γνώμες που κατά καιρούς διάφοροι μας εμπιστεύονται, από ΟΠΟΥ και αν αυτές
προέρχονται. Συνοψίζουμε λοιπόν ότι – σύμφωνα με τη μεθοδολογία της «απόκρυφης
γεωπολιτικής» – στην εν λόγω πινακίδα γίνεται αναφορά στον Ήλιο τον Ζέοντα και
μάλιστα αναπαρίσταται ξεκάθαρα ο ίδιος ο Ήλιος εντός του συμβολικού τριγώνου,
μία εικόνα που αργότερα έλαβαν οι μυστικές τεκτονικές εταιρείες, αλλά και ο
εβραϊκός μυστικισμός, και παρέφθειραν σε «παντεπόπτη οφθαλμό». Το θέμα δεν
εξαντλείται βέβαια σ’ αυτές τις γραμμές, αλλά είναι τεράστιο και με απίθανες
μελλοντικές προεκτάσεις! Όμως για σήμερα, αυτά μπορούμε να γράψουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου