ΓΙΑΤΙ.......

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των/ γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των/ διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι θεοί». (Κ. Καβάφης)
9 Δεκεμβρίου 2008, 21:04 Ελευθέριος Ανευλαβής

«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις:
Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».
Ηράκλειτος

Γιατί γεμίσατε τους δρόμους με συντρίμμια και τις καρδιές των ανθρώπων μαυρίλα. Γιατί σταλάξατε το μίσος στις παιδικές καρδιές για τον άδικο θάνατο. Για τη δολοφονία του παιδιού,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η ελπίδα.
Γιατί δειλοί κουκουλοφόροι (οποιασδήποτε κατασκευής και προελεύσεως) κρύβοντας το δύσμορφο πρόσωπό τους και τη μαύρη ψυχή τους, κάτω από τη μαύρη κουκούλα ληστεύουν, καταστρέφουν, τυφλά και άσκοπα,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το όμορφο ανθρώπινο πρόσωπο του παιδιού. Το πρόσωπο των παιδιών της οργισμένης αθωότητας.
Γιατί οι ασυνείδητοι, συνειδητά αδιαφορούν για το διπλανό τους, για την πόλη τους, για τα παιδιά τους, για το αύριο, παγιδευμένοι στη λογική του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η σταυρωμένη πάνω στο σταυρό της αμφιβολίας, ανθρώπινη συνείδηση.
Γιατί ξεχάσαμε, πια, πώς ν’ αγαπάμε,
Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η αγάπη που τα πάντα συγχωρά και τα πάντα χωρά.
Γιατί το απάνθρωπο κράτος και η βία καρφώνουν, ξανά, στο βράχο του Καυκάσου το φωτοδότη Προμηθέα,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η φλόγα της δημιουργίας και της ανθρωπιάς.
Γιατί η συμμορία και συμμωρία (μωρός: ανόητος) των χρηματιστών της ανθρώπινης υπόστασης κατέστησε το χρήμα μέτρο του ανθρώπου και μόνη του αξία,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο άνθρωπος.
Γιατί η αρλουμπολογία των αλαφιασμένων, πανικόβλητων υπουργών και του αμήχανου πρωθυπουργού, εξόρισε το Λόγο στα καταγώγια μιας ξύλινης κομματικής γλώσσας, υποκριτικής, συμφεροντολόγας, ένοχης, ασυνάρτητης,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Λόγος ο Ορθός.
Γιατί ο Εφραίμ και οι αρχολίπαροι άπληστοι κολλυβιστάδες μαύρισαν τις εκκλησιές της αγάπης και λέρωσαν το λευκό ξωκλήσι της πίστης σ’ ένα καλύτερο αύριο,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η πίστη σε ένα φωτεινό μέλλον.
Γιατί τα δομημένα, η Ζήμενς, οι νταβατζήδες των υποκλοπών, των κουμπάρων, οι κοτερούχοι, εισοδηματίες πολιτικοί, οι επιδειξίες του πλούτου τους, οι αλαζόνες νομίζουν πως θα μείνουν ατιμώρητοι,
Διόλου δεν πέθανε για αυτό η Νέμεσις.
Γιατί το μισό του πληθυσμού της γης ψευτοζεί και το μισό του μισού αργοπεθαίνει, ενώ σκάνε οι σαπιοκοιλιές από το χρήμα, ακόρεστοι, αχόρταγοι, βουλιμικοί,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο τίμιος αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία.
Γιατί ξαναγράφεται η ιστορία ως μαζοκαταναλωτική υστερία με τα ανθρωποφάγα των πολυεθνικών και της τεχνολογίας, με τα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, αιδοιόφρονα, μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με την εκμαυλιστική δύναμη του χρήματος, αλλά και με τη συνενοχή των πολιτικάντηδων, υπηρετών της Νέας Οικονομική Ιδεολογίας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο ηθικός άνθρωπος που μέσα του εγκαταβιώνει η ηθική συνείδηση-προσωπικός θεός.
Γιατί καταντήσατε πολλούς νέους μας (όχι όλους και όχι μόνον), θηράματα για όλες τις μόδες, προβλέψιμους, υποθηκεύσιμους, αναλώσιμους,
Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η πίστη στα νιάτα. Η Ελπίδα στα παιδιά μας.
Γιατί στη μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, πια, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και αποκτηνωμένου φιλοτομαρισμού,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο-πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο σύνολο,
Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η λαχτάρα για έναν ανθρώπινο κόσμο, για τα παιδιά μας.
Γιατί τσαλαπατήσαμε όλες τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης του Έθνους, Πατρίδας,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πατρίδα, το Έθνος, ο Πατριώτης (δεν μιλώ για πατριδοκάπηλους, πατριδεμπόρους).
Γιατί η Δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα στον αθλητικό και κοινωνικό στίβο, κατάντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, αντικειμένων εκμετάλλευσης μέσα στη Ρωμαϊκή αρένα, «του φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you»,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το ολυμπιακό ελληνικό πνεύμα της αγνής άμιλλας για το στεφάνι της ελιάς, του δίκαιου αγώνα για τη ζωή και την προκοπή.
Γιατί γεμίσαμε με νομάδες, γκουτσοφορεμένους (Gucci και τα όμοια), που παριστάνουν τη διανόηση στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξανδραποδισμού), με διανοητικό πηλίκον τηλεθέασης (AGB) και ελληνικά Νεαντερτάλ, διατυμπανίζοντας επιμελώς την άγνοια και την άνοια τους,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο αγώνας για τη σωστή και έντιμη ενημέρωση των πολιτών.
Γιατί καταντήσατε (σεις οι πολιτικατζήδες, καμία σχέση με τους πολιτικούς) τον κυρίαρχο λαό δουλική μάζα και το πολιτικό σύστημα, σύστημα πάτρωνα-κοτζαμπάση-πολιτικού-ψηφοφόρου-πελάτη,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Δήμος που την πόλη κρατύνει.
Γιατί η πολιτική έγινε πολιτικαντισμός και διαπλοκή πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων,
Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη διευθέτησης των διαφορών των πολιτών (εξ ανομοίων η πόλις, φωνάζει ο Αριστοτέλης).
Γιατί περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες και ιδέες,
Διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι ιδέες.
Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να τις σκοτώσει.
Πάντα θα είναι σπόρος ζωής που θα ανθίζει τις ψυχές των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Το γρύλισμά σας δε θα μας βγάλει από τη μέση. Δεν μας τρομάζει.
Εδώ θα είμαστε πάντοτε, «τοις δεινοίς ευέλπιδες (στα δείνα να ελπίζουμε)»
για το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ αύριο.
Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο.

πηγή:http://www.zougla.gr/news.php?id=16221

'Ελα λίγο...γιατί;Θέλω!

Κόσμοι όμορφοι,πλασμένοι από γυαλί και πρόστυχους ήχους με στοιχιώνουν.
Ζητάω βοήθεια μέσα από βαθειά σκουρόχρωμα νερά,για ν΄ αποφύγω τα κοφτερά σαγόνια των σαρκοφάγων που έρπουν ύπουλα και απειλητικά όλο και πιό κοντά μου.
Χρώματα που χάνουν την υφή τους και κείνο το κρυφό τους νόημα,μπερδεύουν τις κινήσεις, τις πράξεις μου.
Παράξενες φιγούρες με προσπερνούν και κοροϊδευτικά κοιτούν τις αδυναμίες και τους φόβους μου.
Θόρυβος δυνατός έρχεται να ταράξει τις ησυχασμένες σκέψεις μου.Με κόπο πολύ φυλάω τα μάτια,μην με τυφλώσουν οι γλοιώδεις αστραπές τούτης της μακάβριας καταιγίδας που ξεσπά ξανά και ξανά στον ρυτιδιασμένο απ΄ τα γιατί, ουρανό μου.
Κουράζει η ζωή,είναι αλήθεια και η κούραση ετούτη με τρομάζει.
Χαμένα χρόνια, χαμένοι κόποι χωρίς χαμόγελα και ευτυχίες,αγάπες απατηλές, ψεύτικες περνούν σαν ταινία από μπροστά μου και καίνε τα μάτια σε φλόγες από ματαιότητα και μοναξιά φτιαγμένες.
Άραγε θ΄ αποκτήσω ποτέ κάτι περισσότερο από αναμνήσεις και χαμένα όνειρα;
Οι καρδιές γιατί είναι τόσο άδειες και δισταχτικές;
«Πρέπει να φιλιώσεις με τον εαυτό σου»,μου είπαν κάποιοι.Μα ποιά είναι η φιλία θαρρώ πως δεν γνωρίζω, και δύσκολα θα βρώ εκείνο που τη θωριά του δεν την ξέρω.
Κάποιες υποψίες της μορφής αυτής έχω μονάχα, μα ίσως είναι κι αυτές ψεύτικες κι απατηλές.
Δεν ξέρω.Λύτρωση στο σκοτάδι δεν μπορώ να βρώ.Το φώς πάλι είναι τόσο μακρινό που να το φτάσω δεν μπορώ.
Κάπου κάπου,μια αχτιδίτσα ελπίδας έρχεται να ταράξει την τόσο εύθραυστη κι επικίνδυνη ισορροπία μου.Αυτή η μικρούλα αχτίδα έρχεται και φεύγει,παίζει τρελλά παιχνίδια με τις αισθήσεις και στέλνει ηδονικά μυνήματα στο κορμί μου.Τρελλός και ξέφρενος χορός αρχίζει. Χορευτές όλες οι ίνες, όλα τα κύτταρα,όλο το είναι μου.
Θέλω να ζ ή σ ω και δεν μ΄ αφήνουν.
Θέλω ν΄ α γ α π ή σ ω και παγώνουν την καρδιά μου.
Θέλω να φ ω νά ξ ω και φυλακίζουν την φωνή μου.
Θέλω να χ ο ρ έ ψ ω και αλυσοδένουν τα πόδια μου.
Θέλω να ν ι ώ σ ω και κόβουν κομμάτια τα αισθήματά μου να μην τα βάλω σε τάξη.
Θέλω ν΄ α γ γ ίξ ω και σχίζουν τα χέρια μου.
Θέλω να χ α ρ ώ και ληστεύουν τα χαμόγελά μου.
Θέλω ν΄ α γ α π η θ ώ και με καταδικάζουν σε μοναξιά.
Θέλω να δ η μ ι ο υ ρ γ ή σ ω και μου στερούν τις ευκαιρίες θυσία στους τύπους.
Θέλω να κ λ ά ψ ω και μου στεγνώνουν το δάκρυ.
Θέλω να γ ε ν ν ή σ ω και το κορμί μου στέρφο κάνουν.
Θέλω να π ε τ ά ξ ω και κλέβουν καψαλίζουν τα φτερά μου.
Θέλω να φ ύ γ ω απ΄ εδώ κι όλες οι πόρτες μου κλειστές.
Θέλω να θ έ λ ω και μου στερούν τη βούληση με νόμους.
Θέλω να σ κ ε φ τ ώ και τις ιδέες μου απομονώνουν αντιγράφουν.
Θέλω να γ ρ ά ψ ω και μου τελειώνουν το χαρτί μου....

HΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡAΨΩ ΚΙ ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟ ΧΡΌΝΟ ΜΟΥ...ΓΙΑΤΙ;

-Aνδρέας Παπάς-